Alle inzendingen over veroveren

Een schaakspel met als doel de oorlogzuchtige schaakmat zetten Vraag blijft vooralsnog wie er gaat winnen Of is 't Stratego, doel: veroveren vlag van de tegenstander Belangrijk is wie er gaat beginnen...…

Ziel veroverend, mijn hart gestolen. Het kleurrijk gemengd geheel van aquamarijn en mintgroen. Zomaar een schilderij. De artiest? Weet ik veel... Hoewel uren verstrijken, lijkt de tijd stil te staan. We hebben het niet gered. Ik sta al zolang te kijken, hoogste tijd om te gaan. Nog even...jouw bruidsboeket.…

vierkante waarheden geloof ik niet meer zachtjes trek ik nu maar aan het leven want aan scheuren hebben we niets aanschouw ze en trek uw conclusies in sluipregens duelleren mensen in ragfijne intriges achter schermen wroetend om plaatsjes te veroveren in historie het zijn echt geen indianenverhalen het charisma van deze…

Vanzelfsprekende natte wang bij een plotseling geopende deur, draagt een levensbagage van ongelijke kleur, De oude glinstering bij het einde van de wandeling, aanschouwt een nieuwe herinnering bij het begin van een verovering, de wind verdoezelt het ogenblik, de regen verborg de gevallen tranenblik, in de avond als antwoord...vandaag…

licht en donker een eeuwen oud gevecht de zon strijdend met een schaduw strijdend om het recht de wereld te veroveren licht en donker beide zijden van mijn hart vreugde, toch verdeeldheid ergens binnen heerst de smart van het verliezen van jouw licht het licht wat jij wegnam toen je mij verliet is vervangen door een schaduw verduisterend…

ten strijde gaan alle krachten om hun slag te slaan vol overtuiging gaan zij winnen zij willen hun doel verslaan veroveren zit in hun bloed vaak gaat dit hand in hand zij beschikken over grote moed maar ook voor hen kan het tij keren en geheel onverwacht zal de kracht terrein verliezen en zullen de zwakkere opstaan om hun zege te…

In de zwoele nacht Wil ik van jou zijn Met mijn ogen Verleid ik je Streel ik je Mooie lijf In de zwoele nacht Wil ik van jou zijn Met mijn handen Omarm ik je Leer ik je Het spel der liefde In de zwoele nacht Mag jij van mij zijn Met mijn lichaam Verover ik je Bemin ik je In het vuur van liefde In de zwoele nacht Zijn onze lichamen…

help me, zeg schreeuw, vloek desnoods hoe lenig de minnaar de tafel dekt en lakens opgooit over smalle heupen ik wil liggen, likken, verdrinken in woorden, veel hoger dan benen en borsten verover me in niet minder dan liefde en zeg wanneer het daglicht vertrekt dat ik groot genoeg ben om je te strelen zomers en winters,…

Vuurwantsen zag ik het terras veroveren. Vreemde wezens vulden dag na dag het scherm. De dagen gingen hun eigen weg, we konden ze niet volgen, we verdwaalden. Eén ding stond voor mij vast: die anderhalve meter was nooit nog bij te benen.…

Zorg niet dat men je gaat haten dat kleine beetje mens wat -het nog niet doet hou op met je te verlaten op kogels, doden en land veroveren. Stop de oorlog want er is er geen: die winnaars kent!…

toonladders veroveren de nacht een lijster staakt verbaasd zijn lied luistert nieuwsgierig en bespiedt haar, die zijn repertoire verkracht met vrolijke maar valse klanken terwijl zij naar de vogel lacht die verscholen in zijn verenvacht de hemel lijkt te danken voor zijn eigen heldere geluid begint hij haar zacht te begeleiden met zijn stemmige…

haar lichte ernst verbergt ze achter stralend jonge ogen achterstevoren op de fiets lacht ze nog een laatste zwaai ze rekent op haar verstand om haar een handje te helpen en taalt vandaag even niet naar spannende smsjes ze gaat de wereld veroveren de geschiedenis overwinnen laat de natuur haar gang gaan streept zich naar de toekomst…

in mij valt vertel me hoe het was streel nog eenmaal de zinnen wit en bedek me met jouw stilte er bestaat geen andere kunst dan het kussen waarin ik mijn dromen legde en mijn ogen met vogelmelk versierde bij het ontwaken laat de zon door de kieren glippen de tijd transparant maken mijn adem jij bloesemlicht je was nimmer een verovering…

opgevist uit de goot vergeeld en verregend een enveloppe met een postzegel erop ontsnapt uit de volgepropte doos met oud papier van huis naar straat naar goot gewaaid bibberende hanenpoten die de leegte moesten veroveren een scheef getrokken streep onder de naam van de stad wat wilde je meedelen vragen vertellen toen je je handen…

hier schijnt nog zon terwijl je ramen regenen ik pak nog zomer op terras en voel de kou op jouw balkon je hebt geoogst als nooit tevoren hun zin in blikken konden je niet meer bekoren, het was geen spel enkel om te scoren erbij te horen in eenvoudige verovering je voelde je weer prooi maar bent geen speleding ik ga niet…

Een deel dat mysterie, spanning en verovering wil, alles wat om afstand vraagt. En dus zo moeilijk gegeven kan worden door een geliefde die in alles een droom is, maar met wie je billen tegen mekaar naar Netflix zit te kijken.…

Zwembadgesprekken, half bloot en aanraakgraag indruk maken ja elkaar onder de randen door glanzend insmeren en raden ja vertrouwde vreemde onschuld van samen liggen soezen nee niet uit wanhoop hem aankijken niet hem laten polsen of ik nee niet mijn armen om hem heen slaan geen lieve woorden .....alsjeblieft niet hem veroveren met…

voel mij als een trots schip dat zeeën der liefde verovert waar prachtig helder water tot blinkend kristal wordt omgetoverd in mijn gevulde gouden ruim heb ik miljoenen exemplaren geluk dat ik wil delen met een ieder als troon op een machtig voetstuk maar plots hangen daar donkere wolken die alles behalve vredelievend zijn als piraten veroveren…

ze was niet de aan het bed sprookjes lezende moeder ze was meer de leeuwin die haar welpen hartstochtelijk beschermt daardoor was voor mij de wereld veroveren in blijdschap zeer gerust wat naïef misschien zonder angst voor de mens een rust toen mijn puberbloed mij naar weidse vlakten deed verlangen toen werd zij…

schilderde poëzie met de fijnste penselen en kleuren uit je hart toch ben je terug gegaan het echte grote werk trok je artistiek niet aan jij stileert eenvoud en precisie in een stil levende positie raakt met een enkel woord het groot orkest en koor waarbij zinnen hun warme harmonie zingen in lyrische strofes die de wereld veroveren…

Een warme glimlach tovert kuiltjes in haar nog wat slaapdronken wangen als ze uit Morpheus‘s armen glijdt ze zal de nieuwe dag gaan veroveren wind en regendruppels ten spijt ze lieft de herfst boven zomer en winter de lente is ook een zaligheid maar de herfst met al die dwarrelende bladeren en kleurende klanken die hoort bij haar hart…

Rechtstreeks vanuit de hemel in de hel Zou iemand geloven, als ik zei, dat jij het was Die ik in mijn gedachten beminde Die mijn hart wist te veroveren als de bezitter van een opaal in strijd met de dood Die onmacht die ik voelde was niet vreemd, zelfs verontrustend normaal Dat wij ooit spraken als vrienden Zo goed als ik jou kende, zo vreemd…

Ik verover landen, volkeren en stammen Ik roep zó mijn liefde voor jou uit: Alles geef ik vanuit mijn hart... jij die verdient, jij die wint in mijn ogen jij zo zuiver als het schoonste water en schitterendste kristal... . Ik bouw tussen ons opnieuw de band van vader en dochter, Meester en leerling, man en vrouw ...…

ik herinner mij een tuin die vol spiegels was waarin men glazen schoenen droeg de zon scheen er bleek boven onze jonge waanzin het veroveren van de borsten deze dagen die verdriet verslonden kanonnen vuurden op ons ritme ik herinner mij de eerste stenen een omhelzing in lantaarnlicht dat jij in de hoek van de tuin een viool bespeelde,…

Hoe hoger je vliegt des te harder je valt zei de spreeuw tegen de merel die net het avondlied had gezongen heb ik de zee het land zien veroveren en het land opnieuw de zee zei de merel tegen een meeuw die over de oude stad vloog, wat ga jij vanavond eten?…

Hij ging veroverend, niets ontziend, Een ontzette wereld door, Heeft onbegrensde rijken gesticht – Alles gaat weer teloor. Vrouwen en vleiers zat, vrouw noch vriend Die hem vrijwillig verkoor; Vrees maakt eenzaam: hij heeft enkle liedren gedicht Voor zichzelf, buiten elk gehoor. Waarvoor heeft dit woeste leven gediend?…

heftig alsof aarde en hemel antwoord gaven terwijl ik slechts de stilte kon herhalen; gedachteflitsen, te ver van lippen om te baren, ontelbaar hoog, de appelbloesems in het bestaan van lief hart en zinnen het gezicht van een meisje van wimpers, wangen druppelend tussen de gloed, schoonheid is zo zeldzaam zo veroverend…

ooit heb ik stormenderhand de wereld willen veroveren met groot orkest op hemelse maten het podium hier willen verlaten ik overdonderde mezelf met het decorum dat ik jou toen gaf het was geen toneel jij overrompelde mij je ogen regisseerden te veel wij kregen nooit ovationeel applaus de muren hadden oren wij speelden elkaar…

ik kan mensen liefhebben zomaar omdat ze me veroveren ontvangen met één woordje, wereldgroot meer is er niet nodig om een leven na te laten ver weg van het evenwicht der grenzen ik kan uit dat woord geboren worden, vogelvrij vol van ongeduld weergaloos stralen in de welving van beminnen als de zee rondreizen zonder regen uit te vegen…

De zonne-uren waarin ik me weelderig baadde laten me ontworteld los Voorbij, de tijd gaat aan me voorbij Het vuur laat zich niet veroveren.…