Alle inzendingen over verstorven

Verstorven liefde weggeëbd door wederzijds verlangen De honger naar gemeenzaamheid door vrijheidsdrift vervangen Een kolkende stroom van weemoed maakt zich meester van gevoel Nachtelijk verdwalen in eindeloos gewoel Door hartenleed verslagen zonder route of kompas Zal ik mijn weg weer vinden zoals het altijd was…

verstorven vlinders kussen niet langer het schrale zonlicht oostenwind schuurt kleineert de o zo vrolijke die vooruit huppelt bloemkristallen versieren ramen waar warmte nog geen vat op kreeg…

het is aan mij waarom we nu zijn zoals we zijn het is bij mij alleen verstorven ooit zal ik je vraag horen en jou liefde van mijn leven mijn antwoord geven tot dan ben ik schuldig…

In beide gevallen gepaard met een traan, van geluk, van verdriet of van verstorven illusie?…

In grauwe takken huist de stilte bladeren zijn reeds verstorven vergaan op natte grond in die stilte hangt de witte ochtendsluier hoor ik het ritme van jouw hart voel ik vingers woorden schrijven letters, zinnen met zachte kus gestreeld…

zorgvuldig heringepakte herinneringen dralen door gangen die lang onbelicht bleven op 't randje van vergetelheid toch zijn de beelden zo weer daar als herlezen woorden zachtjes aan terugvoeren naar toen een duidelijk omlijnd beeld was er niet bleken scherven onlijmbaar, verstorven boeken wachten stoffig op de komende reis…

als het gebroken licht zich plooit naar het romaans venster valt ook de stilte binnen vult de ruimte zich met mijn afwezigheid van aardse zinnen het niet ervaren van mijzelf vertaalt het machtige niets doordrongen in ieder gewelf een glazen pilaar opgericht terzijde van een verholen nis is mijn verloren ik verbeeld als het verstorven…

wit danst voorbij haar ogen pure magie stroomt voort waar leven ooit begon en alsmaar verder vloeit daar bij de levensbron zij aanschouwt de wonderen der natuur en voelt de kracht van de bomen ongerept en onbevangen streelt zij haar tere zilveren huid slaat haar vleugels uit gaat verder met zoeken door eeuwigheid naar nimmer verstorven…

Voor mijn reis naar verre oorden heb ik elk huis verlaten dingen die mij toebehoorden staan scharrig langs de straten weg van de gesteven boorden heb ik alles afgedankt uit verstorven slotakkoorden is mijn stem opnieuw verklankt dansend in een jas van jade span ik mijn strakke koorden vrijuit zwervend als nomade woon ik in eigen woorden…

Zijn haast hangt - afgedaan - tesamen met lang verstorven kinderstemmen tussen de huizen die, vermoeid van het lange staan, zijn gang langs de opengesperde monden van de portieken gadeslaan tot hij het zijne vindt. Met een sleutel duwt hij traag de huig opzij en verdwijnt in het keelgat van zijn woning.…

Toch houdt zij u in sterke greep gevangen en trekt een tovercirkel om u heen en bant u buiten menselijk verlangen en laat u met verstorvenheid alléén.…

Hier is het vooronder de plek van het kleine bewegen het snakken naar ruimte en lucht met jouw ogen op mijn hielen heb ik de vracht gelost, de vingers zochten kieren van het luik je stierf soms nachtenlang en ik zong iedere avond weer dat lied de klanken liggen in mijn vlees verstorven zeg je zwijg maar de tekens bedriegen niet…

verglijdt het leven achter stappen die weer klinken in de stilte van mijn geest dromen die illusies waren die intens vergeefs in al ons voelen spaarden weg in pijn en smart verstorven en zo verglijdt het leven als een leegte die niet kiest die alleen in houden van zichzelf verliest zomaar, ongemerkt weg en al wat dan…

hij putte zinnen lepelde als dorstige hond uit de bron van woorden zijn glazen oog gevuld met metaforen de taal gelikt, gesnoven en gedoopt geschreven en gesloopt ligt nu bevroren naast verstorven wijn en geur van dode dichters ruikt hij het bloed dat traagzaam kruipt door holler vaten zijn troebel oog kleeft aan de randen van verstokte…

schelle klanken kruipen uit gebarsten bronzen onweerstaanbaar duiken myriaden vliegen gonzen uit bleke doden die verstard de maden voeden met hun hart dat ooit de wereld heeft bemind nu achteloos verstrooid berooid door westenwind verstorven stilte breekt de pijn in gruizel stukken pulver zijn de doodsangst schrijdt nu laag na laag tot…

En heelhuids zijn verstorven prooi verslindt daar in rottende bladeren ontwaakt. --------------------------------- uit: 'Groeiringen', 2002.…

Hij zat op 1 Ze stelden vragen Niet nauwkeurig Herhalend, dus niet luisterend Zenuwachtig en nerveus Ook de aan tafel zittende artsen leken terrein te verliezen Hij was welbespraakt Hij was ook niet zomaar iemand Hij had heel veel ervaring Theoretisch en praktisch Tot het meest intieme toe Het verval van zijn vrouw Zijn geliefde Verstorven…

De klanken reeds verstorven, maar in gedachten nog bestaan. Je voelt de weemoed in je hart… van een tijd zo lang geleden. Hoe goed het was. 't Geluk te voelen, dat toen in je leven was. De mondharmonica kan dat naar boven halen. Wie speelt er nog zo mooi als vroeger in voorbijgegane dagen. Het geluid alleen brengt tranen.…

de winter is mij sympathiek heeft weinig te verbloemen ontsluiert slapende geheimen verstopt in het dorre hout of onder het verstorven loof de solitair maakt blij, naakt als hij is scherp afgetekend in de ruimte doorzichtig als mijn haag onthult hij rustig wachten op leven van de koude grond haast onbespied komt 't licht in dit seizoen…

spinnenweb met haar verstorven draad. Weg te halen.   Steeds zwarter en moet grondig gestofzuigd of liever keurig gestoomd tot in de kleinste kloof, stof. Weg te halen.   Donker en enge spinnenkop. Pinnige vrouw. Kreng en kribbig. Bolvormig om spinrag met een lange stok weg te halen.   Griezelig.…

Wie of wat bindt mij nog hier, de plek die zo sterk is doortrokken van verstorven leefplezier, waar niets mij zelfs nog kan verlokken tot een moment passief vertier. Steeds weer neem ik het besluit dit oord van stilte te ontvluchten en snelt mijn fantasie vooruit weg van het huis der duizend zuchten die mijn zomer hebben uitgeluid.…

De spinnenweb met haar verstorven draad. Weg te halen. Ze wordt steeds maar zwarter en moet grondig gestofzuigd of liever keurig gestoomd tot in de kleinste kloof, stof. Weg te halen. Donker en enge spinnenkop. Pinnige vrouw. Kreng en kribbig. Stof voor de ragebol.…

Verheugt u toch, gij die dit rijmke lezen en nog in gloed der zonne wandlen meugt de stranden langs, wen mijn verstorven wezen reeds lang ontbeert wat 't zozeer heeft verheugd. Zegent dan uwe zinne' en uwe dag !…

het golvende getij waar parels zich nestelen in het gevlei van een schaduwloze maan en de zon die vlammende tongen spuwt Jouw hart schuilt in de stilte van een naamloze God die jouw naam schrijft met cilinder en as met meetlat en passer in het oneindig heelal als was je gezalfd nog voor je het gif gegeten had en eindeloos verstorven…

Verheugt u toch, gij die dit rijmke lezen en nog in gloed der zonne wandlen meugt de stranden langs, - wen mijn verstorven wezen reeds lang ontbeert wat 't zózeer heeft verheugd. Zegen dan uwe zinne' en uwe dag!…

Wat vraag je naar mijn breking, nu de naald het weke vlees doorboort, op golven van verzet laat ik rust groots voorbij drijven van een van gevoel verstorven hoofd. Gebeeldhouwde chaos aan wakkerheid voorbij.…

en zie wat ik zei maar nooit wou: zij druipen sissend op de dorre lezerstongen in de verstorven luchten het worden druppels langs de gemaskerde kin van een tandeloze fee hun boeken verbranden in de stormen van nijd hun neuzen bloeden van al het ontkennen een ijzige boog spant zich op wolken van vuur en voor wie…

Want zijn bloed Was in d' aders schier verstorven; In zijn goed Vond men nooit de pistoletten Van 't verraad, Uitgestrooid om scharp te wetten 's Volleks haat. Gierigheid en wreedheid beide, Die het zwaard Grimmig rukten uit der scheide, Nu bedaard, Zuchten: Wat kan ons vernoegen Goed en bloed?…

Hij keek op, en toonde een aangezicht zo mager als de Honger, als het Lijden zo getrokken, en toch zo onverklaarbaar schoon met zijne grijze lokken, dat men er van bewondering wel bij gekresen had zo prachtig, lijk een vlamme door een oud albasten vat, doorstraalde die verstorvenheid de meesterschap der rede.…

Hoe vèr-verstorven stil is 't thans... omhuiverd door de broze krans van mijne zachte preveling ligt nu uw blank verstijfde lijf, waaruit het leven brekend ging, dat even in een siddering de strijd vermeldde van 't bedrijf… Willoos lagen toen uw handen en ik sloot achter transparante wanden het mysterie van de dood.…