Alle inzendingen over vertolken

uit die gewoonte groeien woorden tot een acceptabel vers zo vers als het brood van morgen morgen wanneer de inkt is opgedroogd zal de dichter wellicht zijn vers willen vertolken…

Liggend in het hoge gras Mijn blik naar de wolken Zie ik op het laatst pas Wat het gaat vertolken Figuren drijven voorbij In een sereen gebeuren Ik voel de rust in mij En snuif de buitengeuren En hier waar ik alleen ben Heb ik een gesprek met jou Hoe ik door deze wereld ren En hoeveel ik nog van je hou…

Gedreven door de wind vertolken vlammentongen Gods lof door ons bezongen ademend pinkstergloed.…

citroenboom, niet de absint en de nacht, maar haar absentie: de witte jurk over de krans van een oude muur; de lelie omkranst de herinnering aan slanke handen, gescheiden van de aarde en haar gezicht, de boom is haar stem, de rozen zijn in haar gesticht, vertrokken om het zoet der liefde te verspreiden en naar eigen inzicht te vertolken…

bedrogen en in bovenschrift vertolk ik gevoelens in een gedicht tracht het je te zeggen voorzichtig balanceer jij op mijn woorden in een nee de lijdensbeker vult zich nu met mijn gezicht en spiegelt lippen bij gebrek aan dadendrang wat ik zie en zag valt te verhullen met het gemengd genoegen van een handgebaar pak ik mijn spullen…

Woorden kunnen zoveel zeggen maar ook kunnen ze verbergen, tegendraads zijn, inpakken of doen oplichten; woorden kunnen worden tot gedichten, of vloeken klank geven, lofprijzen of liegen. Woorden zijn machtig, kunnen bouwen of breken; mensen verbinden of uit elkaar doen gaan. Woorden kunnen troosten, zalven, zegenen winters oproepen, zomers…

Zing mijn liefste over liefde en minnen begeleid door harp en met vrolijke fluit beeld in bekoorlijke dans je vreugde uit genieten we van schone klank in zinnen die samengevoegd in vorm en akkoord geheel ons hart en gemoed zullen strelen onze pijnen en verdriet zullen helen feest voor ieder die van je warmte hoort maar laat niet te vroeg…

Vertolk de nacht die gestaag omhoog kruipt, dan uitbuikt vanuit ook mijn frêle ruggengraat als vertrouwd wandelpad en deze rode draad als in mijn ziel de dageraad kom opstaan slaat.…

Hoe kan je dit vertolken in kreupele zinnen, in een scheef beeld dat maar niet recht geraakt, dat voorbij de woorden ademt. De sprietjes richten zich alweer op, en vertellen een nieuw verhaal.…

hun liefde zonder doem en ik vertolk mijn eenvoud in ideeën basis van een strak feitenregiem verdicht ik tweespalt in gedachten gesneden tot liefde in een staat intiem ik vat het samen en verzucht wat is het eigenlijk een klucht liefde tussen mens en vinnen wie gaat daar nou aan beginnen toch blijft behoefte knagen…

liefde in de glans van stralen naast je liggend vertel ik mijn verhalen sterren dalen op ons neer ik kijk geboeid jouw ogen glanzen terwijl je met me stoeit gaan de sterren dansen het wordt een nachtelijk festijn ik dwaal verrukt op wolken terwijl wij keer op keer de liefde zo vertolken…

Bruce Springsteen gaf bij de herdenking van de aanslagen in Oslo een gevoelige vertolking van "We shall overcome". Natuurlijk was er menig bloemenkrans, Er waren louter goedgekozen woorden, Maar onvergetelijk de slotakkoorden, Want ook de Boss gaf acte de présence.…

Een grauwe lucht met ondoorbroken wolken zal mijn stemming bepalen de dag voor mij vertolken. Grijs en grauw de wereld miezerig slaat de grond tranen lopen langs m'n wangen bereiken zout mijn mond. Ik voel mijn schouders schokken van de ingehouden snik mijn lichaam krom gebogen dat is mijn eigen ik.…

we moeten het enkel,nu, met andere woorden vertolken. dit lijkt een beetje, op wat wij in de kempen zeggen: er is niets nieuw onder de zon. mensen die er ouder uitzien, dan ze zijn, hebben zelden weinig inzicht, maar dat compenseren ze met formidabel goed te zijn voor god en klein peerke. en is dat niet het voornaamste ?…

op woeste golven van vurige passie en verlangen mijn gevoelens worden bedolven en mijn hart is erdoor gevangen Wandelend op gouden paden mijn ogen worden erdoor verblind alles wordt nu met liefde overladen het leven is omvangen met een roze tint Zwevend op prachtige wolken met de kleuren van heldere lelies deze ervaring is niet te vertolken…

in een onvoltooid vers met onafgemaakte zinnen zo veelzeggend zijn dat iemand er kippenvel van krijgt iets losmaken dat nooit heeft vastgezeten het gevoel vertolken van je naasten als een vorm van helderziendheid een vleugje zout in een schrijnende wond gooien en als een lafaard op de loop gaan voor je daden of anders gezegd de mens…

blauw is mooi ik zie het in je weerspiegeling het overweegt de tijd van het landschap er is iets gebeurd een boodschap misschien of een verborgen oogst waarin het sterven alleen maar woorden vindt misschien deelbaar voor hen die het bestaan herkennen wanneer het blauwe uit oevers treedt als vingers die een stem vertolken als…

Wil je me laten zweven op mooie roze wolken, en daar dan zingend voor mij een wondermooi lied vertolken ? Wil je met me dansen gaan samen in de maneschijn, waar de sterren voor ons stralen, wil je altijd bij me zijn ? Wil je altijd bij me blijven in geluk en tegenspoed ?…

De geur is met muziek vermengd en tilt mij boven wolken waaruit ik tranen heb geplengd om vreugde te vertolken waar ik nog steeds een lans voor breek in peilloos trieste tijden is de hippie-hippie-shake als dans om te verblijden en ruik ik ooit het klamme zweet gutsend in love-potion in euforie voor je het weet doen wij de locomotion.…

ik heb de muziek van wolken gehoord zij vertolken in dans en kleur de partituur van wind spelend als kind na het slapen in de choreografie van een rode zon in het vroeg van ontwaken om later de stralen met een prisma te breken door vallende regen tot een expositie van bogen met kleur in het decor van leven heb ik die muziek…

De woorden kunnen niet vertolken, alleen maar wegwijzers zijn naar het blijvende, het ongeziene; je optillen uit de pijn en je genezen. Hier past alleen maar zwijgen en diepe dankbaarheid; niets gaat verloren van wat liefde heeft gegeven, en trouw in helderheid. Bij het overlijden van de moeder van G.…

In het boek der doden speelt weer die jongen die voor zijn sterven de zon toelachte in het dodenboek waar een vlinder droomt over levenloze nachten zonder bezoek van dagen die de dood verzachten met het blonde, lieve meisje dat na hem ging naar de wolken in een eenzaam dood vertolken in het boek tekent stilte het droevig einde…

Dichter wil gevoel vertolken vlijt de klanken op papier muzikant heeft niets met woorden huppelt op klinkers van de poëet.…

Het waarheidsgehalte van die prachtige woorden recht uit jouw hart, ik wordt gek van hunkering raakt me, maakt me compleet ...compleet verward, echt compleet in de wolken ik dwaal af op jouw stroming waarin gevoelens de hoofdrol vertolken als in een film, mijn schijnwerper gericht op jouw gestalte een droom met rollen als op het hart…

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt.…

ik weet dat jij niet zingen kan maar toch vertolk je het lied met een fantastische mimiek maakt dat tranen glinsterend stromen uit de diepste emoties van ons warme hart speelt in een schalkse lach met tonen die van deze heerlijke stilte zelden kunnen dromen je performance houdt de toeschouwer gevangen met het akoestisch spel…

zacht bijna onhoorbaar zweefden je woorden langs haar lach die in het vertolken van klinkers het grootste genoegen had waar ademen nog de melodie bepaalde begonnen gebaren het ritme te steunen van een nog lang niet helder uitgebalanceerde lichaamstaal lief is het hoopje plezier dat zingt met haar ogen dwingt tot close…

zijn meegegleden de stille openheid van ons contact is het contract dat wij zijn aangegaan in ons bestaan altijd breekbaar in het hectisch manoeuvreren niet voor grenzen maar om de ruimte te proberen een enkel woord of klein subtiel gebaar is soms niet genoeg om misverstanden te voorkomen samen spelen wij het minnaarsspel vertolken…

genot de wangen in een tastend verlangen hij aait de huid met zachte hand en ik, wuivend naar meeuwen, word badend gedragen in het warme zand boven mij spant zich in azuur de hemelse weide uit, weids en sprakeloos puur in mij drijven, weliswaar bij vlagen, nog losse wolken totdat ook zij vergeten het aardse denken te vertolken…

laakt de zon het droom verwelken kinderstemmen, voldoende geroezemoes en groentesoep gesmokkeld met twijfel het schip gevoelens vaart nu het innerlijk kind langs de herfstbomen naar novemberhaven waar tussen roeiboten, een vreemde visarend groene ogen in droom bewonderd falen in het zadel van de cowboy in de wind onder wolken, zon in droom vertolken…