Alle inzendingen over verval

je schipperde maar kon de koers niet houden roeide tegen stromen op met een te groot verval pas later in rustiger vaarwater kon jij gaan ankeren de kade trok je niet voor een plaats in het groen zou jij alles willen doen jouw elementen zijn nu in balans jij bent op het water aangeland…

heb je geen bloemen gegeven geknakt in hun bloei jij wilt het leven samen voor groei niet in langzaam verval heb je mijn handen geboden warm hart en een lach zag het ja in je ogen de kus kwam niet onverwacht…

hand in hand zijn we gaan lopen samen weer op weg het heuvelland een pad omhoog waar uitzicht was beloofd een verte vol met glooiingen de diepte van het dal warme herfstkleuren in verval maar wij genoten boven op die heuveltop bloeide onze liefde als lente op…

hangen er maar bij; Kletterende hagel, Razende stormen teisterden Het houtwerk - Verf die allang haar eigen Kleur verloren is, Ze is door en door verschoten, En toch is wat nog rest Van ongekende schoonheid - Het leven is er zichtbaar Doorheen getrokken, door dit al, Het laat zichtbare schoonheid na, De schoonheid van het verval…

timide een beetje nors maar ze heeft een doorleefd verhaal net als een opa op dat bankje in wiens vertrokken rimpels je kunt lezen dat hij daar in dromen van toen zit rond te varen ze verraden misschien waar hij wil wezen z’n verleden een andere wending geven de hem ooit opgedrongen woeste levenszee alsnog proberen te laten bedaren verval…

snijdend moed en een groot hart adrenaline neemt de risico’s apart de spiegel kaatst beweging langs bewegging het pookje als pikkie in verheffing bewustzijn is vernauwd tot de cabine alleen de weg het razend remmen zijn in staat zijn zenuwen te temmen hij weet wat hufters gaan verdienen de saaie wereld wordt genomen door halfgoden in verval…

ik zie je kleuren in het groen verval tot geel en rood weer rijpen je vruchten heb ik kunnen grijpen in het zachte bladerbal jij was vooral het lentense begin de warmte van een zomer ik koester je als dromer maar weet dat winter komt de tijd van rust waarin het voorjaar binnen groeit en bloeit ik feest met jou…

Opzij van wat ooit het erf was, een keukenstoel -- in het hoge gras.…

als vlinders in hars is mijn schilder een mummel die niet meer uit zijn kleuren komt, een slome, uit de rails gelopen. Een knakker die gebroken, versplinterd, er aan toe is in de open haard op te gaan. Een ladder, afgekeurd door de inspectie, die nu tussen het kleefkruid ligt, onzichtbaar in de achtertuin. Soms zitten er kraaien, af en toe vallen…

Toen met de herfst de wolken binnendreven Kwam daarmee het verval in hem op gang En ’s winters wordt zijn zwanenzang geschreven.…

het verbleken van de dagen ligt niet aan de velden en wegen die zijn achtergebleven tijd heeft zich tegoed gedaan aan alles wat ooit verankerd leek in vaste waarde er vallen gaten in de muren van het bolwerk waaraan het uitgebeten heden klampt…

monumentenzorg aan Maar in aanmerking kwam je niet Je baard een verwilderde klimop Kwijl je gekleed in vuil grondvest Scheefgezakt ochtenddauw Binnenin je is het donker, smeek je Om sloophamer of pyromaan De storm raast maar kent geen meelij Het is gewoon je tijd nog niet Ik respecteer je doodswens, injecteer je Met drukinkt, het verval…

Deze dood mijn lief deze dood ontwaakt aan de schemerige polderrug ver weg van alle klanken die de kilte zomen aan de eenzaamheid waar geen mens of dier ontkomt aan de gevolgen van dit afgelegen tijdsboeket het zicht nimmer scherp als mijn ogen haken aan de wimpers en geen trots gebaar of een wuivend vaarwel maar telkens een opnieuw ontmoeten…

stram strak stijf in knop zwierig geurend volledig in balans doorgeschoten weg volgens velen niet te verhelen schoonheid nog even talmen met uitgebloeid zijn... een mensenhand snoeit knakt jouw stengels de afvalbak eindstation terminus tulpen niet uit…

Dit is míjn verre kust. Mijn krakend schip, met altijd stinkend drab in ’t ruim. Koppig bonkend tegen de kaai en van alles wat draaien kan ontdaan. We worden weggesleept. Een korte reis over het IJ brengt ons voorbij de laatste kranen, naar mannen met roest in hun baarden. Zij tekenen met krijt de zwakke plekken. Ik zal het aan mijn…

Diepe voren in de kop de botten kraken een rochelende hoest een stoppelige kaken een luier is overdreven maar helemaal droog houden we het niet vooruit, een spat water in het gezicht een kam door het haar ’t is weer toonbaar voor even.…

Manke, magere meeuw plassen in de kuilen van lege straten gaten in de muren de school gesloten, niemand die weg kon is gebleven na de rellen niemand die vrij kwam uit de cellen Verliezen zijn genomen koffers ingepakt het water afgesloten Oude stad, dode haven waar ik thuis was en terug had willen komen poets je witte trappen…

De onderwereld is dichtbij: pis, poep en troep -- slijmerig rottend.…

er zijn profielen, geschreven lijf in tegenlicht. er is ontelbaarheid die ook geen woorden vindt. er is een toekomst zonder ons, de weg is vrij. de dagen korten, ook deze zomer is weldra voorbij. het ziet mensen in de straten, ratten in de val van ratten. alles is tot alles opgeteld, niets van waarde weert zich nog, want alles is goedkoop en…

het lied werd dode lus en braakte woord: moerglans en ruwte, een meeuw aan een koord. het latente klotst nog in code aan de pier: kapotte botten, alg en kelp en wier. het zwijgen heeft haar kern bereikt: het is nu stip, punt, korrel in de tijd. het zingen had kortstondig ons verrijkt: parels in een kop vol haat en nijd. droom werd wet, verwoordde…

Onaantastbaar is het zinken, ongenaakbaar zinkt het rotten, vrijheid voelt het enkel in verval.…

Niets gaat met een klap naar de knoppen, het gebeurt -- altijd met gekerm.…

plots groeien er haren uit je oor vallen schilfers op je kraag het zijn signalen van verval die ons drukken op de feiten niets valt iemand te verwijten eeuwig gaat 't knagen door de tand des tijds als omnivoor…

Het Amelandse veer raakt in verval, Ze varen straks niet eens meer met twee boten. Wat ik dan denk is ook een veerboot eigen: Je zou er haast het heen en weer van krijgen.…

"game is over" bij een tennisbaan in verval het onkruid hoog en het gravel haast verdwenen als bij een veteraan op laatste benen.. tennisbanen moeten leven kreunen onder slagen met ballen die om opslag vragen maar een baan zo ongelegen daar kan ik niet goed tegen…

Het pad was vrij van obstakels glinsteringen in jouw hand de zon partijdig ik miste haar aan mijn zij een doolhof vol verwarring in het midden een eikenboom die treurt om zijn verval - een misthoorn in de verte - waar zou je moeten zijn in deze nieuwe lente?…

onder de grijze lucht van de stad voorbij de zwarte gebouwde gebergten het kerkhof gras overwoekert een eenzaam kruis als een goddelijke ingreep daalde hier een regen van gloeiend lood neer het schone schemert in het verval…

Mijn snelsonnetten rammelen nogal Het metrum loopt vaak lang niet naar behoren De grapjes kunnen ook niet echt bekoren Zo raakt de site nog lelijk in verval Maar denkt u maar, wanneer het straks te laat is: Ze waren stuk voor stuk tenminste gratis…

vroeger was de dood een schim aan de horizon die mij niet op stang kon jagen later toen hij zich vaker deed gelden kwam ook de reuk van angst de geur van het verval en het berusten in weerom een sterfgeval vroeger was de dood voor mij iets van vroeger doch vandaag steeds meer van nu...…

voorbij de gekte kijk ik naar een kleine stal ik zie een kind en het verval van menselijke dromen treed naar buiten in de aangevreten vredigheid van een goede wens ach we zijn maar marionetten in de danse macabre van het welzijn van de mens…