Alle inzendingen over vervormd brein

In het stille bos is de schilder druk bezig; zijn brede hoed brengt hem schaduw, die het werken fijntjes aanspoort en verbiedt. (Een tanka hoort thuis in de categorie "haiku")…

Op al mijn vragen naar het heilig vuur klinkt een stilte, diep vanuit mijn brein. Het land achter de spiegel is verborgen maar de branding zingt, als een fluistering, een traan, een licht, als opgetild. De zee, het strand, de zon, iets vuurt er diep in mijn brein. In tranen die stromen, langs elke baan, laat ik het gaan.…

Als je ruimte steeds beperkter wordt ik bedoel, niet de fysieke, die vul je wel in maar je geestelijke ruimte dat unieke van je eige je eigen brein je eigen zijn dus niet de ruimte krijgt heeft je bestaan dan nog zin?…

Granaatscherven die Vernietigend in de Rondte vliegen, dood En verderf zaaien in Wat eens de wereld Van de schepping was - Dat is wat in mijn Hoofd gebeurt zonder Dat er een oorlog Aan te pas komt…

Ik weet niet in Hoeverre ik nog Leven wil nu het Water zich terugtrekt En mijn hersens op Het droge achterlaat En het eeuwig Eb lijkt te blijven, De kuststrook breder Lijkt dan ooit, En mijn brein Verdort zonder Uitzicht op beter…

Ik heb een chronisch dichtend brein En dat is echt niet altijd even fijn Want net als ik graag wil gaan slapen begint mijn brein weer woorden bij elkaar te rapen Ik wens dan toch wel eens wat rust daar bovenin Maar dat brein dat doet gewoon zijn eigen zin En niet één, maar wel duizend zinnen laat het rollen Die ik ook niet zomaar weg kan scrollen…

Het beeld wordt gekneed in Liefde vervormd door verkrampte handen gesneden met het mes glijdt klei door vele lagen, dieper dan ooit raken kartels verstrengelde vingers in het zoeken naar elkaar daar waar woorden tekort schieten spreekt het lichaam nimmer gesproken taal…

veel tonen gaan in luister en huiver zwaar vervormd aan ons voorbij ze klinken vals te vlak onzuiver razend slagwerk koperbrij maar elk lief lied nu voort gedragen naar een verre, verre morgen zal daar de samenklank gaan schragen in ‘t slotakkoord van onze zorgen…

ach ja hoe vreemd vervormd is een gewonde vogel die van de helling naar beneden stort op een brede vervuilde rivier onder de wolkensneeuw mistroostig het water is grauw en de grond is hard het mos aan beiden zijde doorzichtig glibberig wit de dag gaat zich met haar stralen verweren tot het ijs gesmolten is…

ze blaast tegen de ballen schrikt zich een duikeling van de vervormde kattenkop op afstand kijkt ze verontwaardigd naar de concurrentie in de boom laat zich niet kennen broedt al spinnend een nieuwe aanval uit die laaghangende kerstslinger ontglipt haar klauwtjes niet meer het groene gevaar zal buigen maar nu de vijand haar overal…

In veel gedaanten vervormd en verdrongen. Zo sta ik tegen de muur voel ik me veilig. En af en toe doe ik een stap vooruit, maar! Alles komt dan op mij af. Terug wil ik naar de veiligheid van staren en turen in het niets. Zittend op de grond met de muur als steun bid ik. God! weet u nog wie ik ben?…

Dat alles gesplinterd uitéén in dimensionale beelden vervormd, als een lachspiegel, stilte na "ka-boem"! Rood gespat voor vrede, de klok die afliep, vreugde verruild voor een occasion van het leven ruwheid voor de roem?…

Vandaag is de vogellucht een loos gerucht Hun gekrijs om spijs verbluft Zij hebben voornamen Zij onthouden gezichten Hun lawaai is vervormd tot lied Zij weten immers niet dat een immens netwerk de planeet omspant om mensen en vogels te vangen en splinters meteoriet Men herkent in de zwerm de raaf Hij verft zijn haar met bloed…

wat is er dat nog over is gebleven van het nutteloze streven in de gloed van een wereld koud en vervormd dan het onverklaarbare ?…

Zo kort voor Het slapen gaan Glijden de Laatste gedachten Van deze dag Door mijn hersens Heen, en laten De laatste schaduw Van de dag achter In mijn brein Daarna vallen ze, Als ik in slaap val, In snippers uiteen…

onvergetelijk heeft zich in ons brein gegrift respectvol omvat…

Herinneringen en verwachtingen, worden één voor één vervormd, door de onvoltooid verleden tijd. Gelukkig beseffen velen, dat tijd een ongelukkige illusie is. Gelukkig voel ik me gelukkig, dat ik heden ten dage, tijdloos leven mag.…

Prijsgegeven - En bij elk gat Dat nieuw in zijn Brein geslagen wordt Zijn wij hem weer Een stukje verder Kwijtgeraakt - vader Die in ons brein altijd Zal blijven bestaan Zoals hij was, Toen hij nog gewoon Onze papa was…

Niet mijn mond die woorden spreekt, noch mijn brein waaruit ze ontstaan, ook niet mijn hand die ze schrijft en ze samen richt. Geboren in mijn hart, gewogen door mijn brein worden woorden die ik spreek geschreven met mijn hand tezamen tot één geheel uit het diepste van mijn ziel gevoegd tot een gedicht.…

De kern van mijn brein is gedachteloos met jou en ervaart stilte…

internet een hele brei een heuse kennislawine 'google' je eigen brein de reuze zoekmachine!…

(...) Dus dat kan ik niet meer? - Nee. Sorry. - En analytisch denken? - Geen sprake van. - En dichten? - Dichten? - Ja. dichterlijk denken. - Dat kan altijd.…

Deinend op de golven Van redeloos verstand, Opgestuwd door brekers Van onbeheersbare emotie Dwingt mijn brein mij Om rustiger te gaan wonen In mijzelf - om te voorkomen Dat ik roemloos ten onder ga Aan de vele offers die Gebracht zijn in de tijd…

roept zijn grote brein hem tot de rede je hart moet kloppen man want als het alleen maar denkt dan ben je overleden…

je blik is open en je lach lijkt vrij maar achter deuren komt chaos dichterbij nog zijn de gangen schoon je danst maar je voeten voelen al de scherven van je droom je proeft het ongeordend leven weet de angsten in je brein kent de pijn van het niet meester zijn tot je de deuren opent wanhoop ruimte geeft in klaren van nu af aan…

Het algoritme van het brein als machinekamer dendert voort Nooit was de vernietiging zo groot De schoonste bloem vermaalt in rekenkundige modellen Een mooie wereld ging ten onder Een starre geest telt onze dagen af…

van de golven, van de zee herinner ik me niets meer de adem van mijn moeder in augustus alles verdween, koud en vervormd door schaduwen uit een hand ik hoor nog wel het water en de onvoldragen meeuwen die van mijn armen waaiden trager in mijn stem dan in de wind misschien was alles wel zoals het moest zijn en hield ik mijn ogen…

het uur is klein de nacht is stil klaarwakker mijn brein dat nog niet slapen wil…

de wijn waaierde uit, vervormde tot purperrode schreeuw van bloed met één druk op de knop verzond ze het bericht aan hem hij reageerde niet haar hoop verdween maakte ruim plaats voor wanhoop en een stil verdriet…

Moet daar ergens liggen een niet te schatten afstand verdwenen achter de mist Turend in het grijs lijkt alles ver weg maar toch dichtbij Gedempt klinken geluiden een stem roept vervormd onbekend toch bekend Ik stap in de dichte nevel onduidelijk nog hoe lang deze vaagheid duren zal Maar elke kleine stap weer een stukje verder…