Alle inzendingen over verwensingen

bomen zijn weg uit het bos het ruisen is aan het verhuizen jengelt nog na in versgezaagd hout op het mos hun zielen dwalen in het woud van oudsher dat tot park verwordt paden van naalden zijn al door asfalt vermoord hoor drift in het stappen van mensen, hier knispert beschaving stilte verwensend met schreeuwen in dolle verdwazing…

Ik kan gaan denken, maar heb niets te willen verwensingen of verlangens zijn mijn eigen pijn alleen Hij kan mijn geluk aan zijne koppelen wanneer Hij net zoveel van jou houdt als ik doe.…

nu ik het dromen heb opgegeven lijkt de wereld eens zo luid ik trek me terug schik het huis naar het noorden genoeg tot alles en tot waanzin naast geraamtes; het lege staren, de weg terug het verwensen van herkenning en de diepte binnenin mensenvreemd en daarna verdwenen draag ik het gevloek op heupen of waarin ik ga geloven…

Wat heeft het voor zin gehad, gisteren zo’n dag tegen de homo- bi- en transfobie wat heeft het nu echt voor zin gehad al die walgelijke verwensingen te outen ; Rob Jetten wat zin heeft en zeker zin houdt is een 'pakkende' zin in de Grondwet die de verbale, fysieke aanval dekt en forse gevangenisstraf beloofd want jezelf zijn, anders zijn…

hoed dansen in het hoge riet meneer de vuile hypocriet want je woorden snijden laten mensen lijden je mes staat weer op scherp in dit gevoelig onderwerp je laat je eigen wereld draaien door roddels rond te zaaien maar je oogst kan wel mislukken en dan kan je rotte appels plukken gelukkig zijn er andere mensen die je ideeën flink verwensen…

Als ik mijn gezicht schilder word ik geen clown of hindoegod maar bang van mezelf ik ren naar buiten de mensen wijken uit, ze laten me voelen dat ik gevaarlijk ben het trilt in mijn bloed op het ritme van de hamers van de slopers achter de schutting Midden in de stad sta ik alleen met gebalde vuisten en vuur- spuwende verwensingen…

In te voorspellen eenzaamheid zoek ik weer dezelfde mensen die in hun bekrompenheid alles en iedereen verwensen, en zwelgend in hun klein verdriet zingt Bachhus zacht zijn welkomstlied.…

Misplaatste zorg Onstuitbaar wervelend hard grof banaal Tierend vervloekend alles en allemaal Stijgt zijn lustmoorden tot grote hoogte Als watersnood en eeuwige droogte Schurftig en ziek tot in eeuwigheid Leedvermaak tot het eind der zaligheid Gniffelend vals en loens verwensend Geeft hij steeds weer toe aan zijn drang En zorgzaam wordt…

Een zwartharige heks roept met rode stem een verwensing op oude wijze. --------------------------- uit: 'Dubbelzanger', 2002.…

Op straat liep zelfs geen mierenbeest: het zou die hete zon verwensen. Na een paar uurtjes zon en strand kwam ik gebruind weer thuis zette wat rommel aan de kant en leven werd weer lekker pluis. Na heerlijk eten en wat drinken liet ik me in een slaap verzinken: de uren liepen rustig rond.…

De danszaal is gevuld met jonge mensen Ze zweven het parket zo licht als veren De meisjes in het lang, in ‘t zwart de heren Maar Bella zit de wereld te verwensen Haar stil verdriet reikt over verre grenzen Een muurbloem zijn dat kan ze niet verteren Ze zou hem nu het allerliefste smeren En voelt een zoute traan naar boven drenzen Dan…

voorjaar inblaast lijkt met het oudejaar te zijn verdwenen het gerecht van tochtige koeien en praatgrage knoppen blijken zich te hebben verschanst achter duinen van traag zand ook de luchten lijken voller van adem, een wolk draagt de massa die eens ons aarde werd genoemd aan het verlangen naar warme strelingen, strelingen die de dood verwensen…

bepalend Lang haar, altijd in voor een grimas Dan weer klimmend, dan weer dalend Hij heeft zich in de nesten gewerkt Menig jonge vogel gemerkt Ieder detail wordt opgeschreven Mensen hoeft hij niet te beleven Recreatiedruk weet hem te raken Doorziet inkrimpende natuurzaken Moppert over dalende tendensen Natuurbeheerder zijn dat zal hij verwensen…

genezen naar huis zeggen ze Ze moet wel een heilige zijn een nieuwe, die onder ons is Ze heeft niets nodig, geeft alles meteen weer terug Mensen die hoop geven ontvangen hoop, mensen vol liefde krijgen nog meer liefde de teleurgestelden vertrekken diep teleurgesteld en agressieve bezoekers slaat ze neer met hun eigen woede Wensen en verwensingen…

neem met bedelbrood en water uit de bron, platgetreden paden bewandel , me vreemde kruiden eigen maak, hou me dan verdomd niet tegen schurk niet tegen me aan als een schurftige neerhofhond die kwijlt uit zijn ouwe bek doe alsof ik je nooit eerder heb gekend en leg me geen strobreed in de weg zwaai me vooral niet uit met je welgemeende verwensingen…

De avondzon verjaagd al het licht even voordat de schemer op staat een gratis schouwspel in het zicht er is geen kleur die mij niet ontgaat de hemel staat als het ware in brand door al die fel gekleurde tinten mijn auto zet ik even aan de kant om dit wonder te laten bezinken gehoon en verwensing is mijn deel terwijl een auto langs mij schiet…

dier probeert kieren te dichten verkoeling naar binnen te metselen in de gangen van zijn zandkasteel zwaluwen vluchten in cirkels jagen hun stem na in de wind de lucht, een verlengstuk van weids en helder water als een kind met een spiegel en de ogen van zijn moeder evenzo sprekend en blauw het zindert verderop hier kan een steen de zon verwensen…

Toen op een dag een vreemdeling heel frank en vrij flaneerde in de kleine stad der mooie mensen, met haar intriges, spiegels en haar gaanderij, haar tempels om de duivel Tijd in te verwensen, keek, druk met mooi-zijn, niemand naar dat wezen om (men liet om het bestaan der stad te doen voortduren, voor de vergane schoonheid, die vertrekken kon…

scheef weggezakt voor de pc verdwijnt de echte wereld neemt me mee we gaan weer koppie onder in de virtuele zee zien maskers die gezichten zijn touwtjes die ze trekken handjes van hout een enkeling van porselein het lichaam kan verrekken ze spelen het spel van doden en vermisten mensen koud als ijs die liefde en de goot verwensen…

Jouw valse fluisterende woorden gleden af langs de berghelling van mijn pantser en stortten zich pijnlijk beluisterd in het ravijn wat zich vulde met jouw verbale agressie Modderstromen van ziekelijke verwensingen schoonden de richels waarlangs zij omlaag gleden en nimmer ontsloot jij het dal der minnen steeds wachtend op de winter voor…

Betrapt met zijn verrekte knie Op de nek van een delinquent Zette de wurggreep van een agent Een generatie aan tot rebellie En Floyd's tergende roep om lucht Stuitte op oostindische dovemansoren Ging onder hun lichaamsdruk verloren En elk bonnenboekje te buiten Waarna de poetsen maar bleven persen Ondanks het leedwezende verwensen En…

Discriminatie ten top De wereld op jouw kop Door regenboog vervangen Aan schoorsteen opgehangen Je tranen van zwarte peper en roet Biggelen hard van je olijke snoet Neder op ons kaashoofd vol drop speculaas met hagelslag erop Kinderen vinden dit onterecht Hebben medelijden met jou echt En niet meer met die paar mensen Die oude schuld naar jou verwensen…

Tussen verwensend zwart en wenkend wit grijs ik mijn leven. Goed en slecht, het zegt me niks. Alleen maar rottigheid is me gegeven. Getergd en opgejaagd, door niets meer uitgedaagd, zoek ik angstig naar mijn rust. Ze trekken me kapot dat zwart en wit. Grijs is mijn domein maar geeft meer pijn.…

Hamers op ijzer en kletsende mensen: dit kan ik meer dan hartgrondig verwensen. Langzaam verschijnen de kleuren en later rond negen uur zie ik dan hoe mijn kater - wijdopen ogen en trillende haren - zich diep verbaast over al die gebaren. Geven en nemen, kopen en krijgen, spel tussen mensen, markt zonder zwijgen.…

Kan ik één kleur van de mooie regenboog verwensen: paars! Kleur van lijden, heeft desondanks totaal geen vat op me. Ik kon slechts mezelf bevrijden.…

Terwijl de spar me stil staat te verwensen, zing ik van welbehagen in de mensen.…

treiteren wordt sarren plagen dampen morren geraakt tot wrokken we krabben en kankeren wat af omdat aan iets of iemand we de pest hebben hartelijk wordt hatelijk als mispunten mespunten worden die ons de ziel verwonden als kwaad verwensend kwellend het leven ons verwoestend verderft morren mindert niet de kern van woede die ons wrok…

Haar ogen puilden bijna uit hun kassen Het herbegon, het aloude verwensen Vaak kreeg zij 'vuile rotjodin' te horen Zij moest zonodig hier in Holland wonen Bracht vijf jaar oorlog, doodde vaders, zonen Totdat de Duitsers eindelijk verloren Het Lage Land was vast met rust gelaten Als zij er verre van zou zijn geweest Beweerde tegen…

droom waar hij van droomde en hij antwoordde “dat jij mij nooit verliest”- vergeef me mijn waarheid wanneer ik je naam dicht bij mezelf houd ik, die nooit in het geluk geloofd heb of in de kleine beweging van een golf volgestopt met zout met zwermen vogels op de vlucht die nooit meer waren dan een vage vlek waarin men verwensingen…

Hier gaan wij zitten, dromerig vereend, en hun oud hart zal doodlik ons verwensen. Hun oude hart, dat nimmer wou verflensen: 't kent haat en liefde en bloedt nog en dat meent te kloppen voor elkaar tot het versteent! Laat hen doorstromplen, pruttelen en drenzen.…