Alle inzendingen over vloed

geluid van verzuring zwelt aan en ebt weer weg met de taal als zwaarte korst en leeft verder om los te laten voor het lichtste vers dat we gezongen hebben uit volle borst, die stem draagt altijd verder dan een kruispunt of grens, ik luister naar jouw levenslied, ik vind in iedere schelp een Odyssee, water wist mijn sporen uit, de vloed…

Naakt als ze kan zijn loopt ze op het porselein met zichzelf en niemand het koude water gutst kust haar rechterhand waarna ze de knop omdraait en de vloed haar borsten en andere lijnen overstroomt samenvloeiend in zachte details spreidend over benen haar kuiten strelend en de angst der dagen meeslepend in een metalen putje aan…

In een doolhof van gedachten Wanhopig zoekend dat wat is Teruggetrokken uit het heden Zijn geest is zijn gevangenis Onderhuids kolken emoties Als een ondergrondse stroom Duizend tranen opgesloten Stormvloed in een boze droom Zoektocht naar een nieuw verleden Twijfelend in niemandsland Zonder uitzicht op een leven Na de vloed opnieuw gestrand…

Oosthaven Lente of zomer, herfst of winter, het maakt niet uit wanneer je er komt, want hoe dan ook je vindt er, rust in beweging, het golft eb en vloed het zijn van die momenten en die doen een mens zo goed. Oosthaven Dampend en vochtig, het is warm en ik zweet de zon op twaalf uur en zelfs in de schaduw is het heet.…

De zee ruist dof, als zag de woeste vloed Met schrik het eind der spanning te gemoet. De nacht is daar, doch zie! een dubble nacht Ontrolt zijn sluier plechtig over de aard: Geheimvol dreigt het somber wolkgevaart, Met bliksemschicht en donderbui bevracht. De ganse lucht, de zee, het aardrijk, is Een groot toneel van sombre duisternis.…

verleent; Tel de zilverblanke vlokken, Die de norse wintervorst Bibbrende afschudt van zijn lokken, Als hij 't veld met sneeuw omschorst; Tel de starren die er glansen Aan het onbewolkt azuur Van de dichtbestrooide transen In het zwijgend avonduur, Of de golfjens, die er dansen Op de kristallijnen vloed…

We hebben eb, we hebben vloed. Een zaadje die tot een boom groeit We hebben herfst, we hebben winter, we hebben zomer, we hebben lente, we hebben warmte, we hebben kou, we hebben droogte, we hebben regen. Het water dat verdampt, het stijgt op naar boven, wolken verschijnen, wolken verdwijnen. Het wordt dag, het wordt nacht.…

Bij het rollen van de golven kent het leven weinig mot, kabbelt tussen eb en vloed, een rustig dwergenleven in een omgekeerde bloempot. Zo gaat het mannetje dagelijks jagen in de duinen aan de zee, schiet zo mogelijk een konijntje voor hij thuiskomt bij het aanvangen van de middag-thee.…

Loei ook de storm bij winterweer, Of steek' de zonnegloed, Stroom' klett'rend soms de hagel neer En kook' de zilte vloed, Het nieuw geschoren lam verdraagt De wind geduldig, die het plaagt: Met d' eigen moed De tegenspoed Verduurd en niet geklaagd.…

En ik splijt ze eist ik Noem mij dwaas Verleggende symbalen Oorsprongen neo-situaties De claustrofobie slaat toe Een oorkonde slaat mijn wang Ik keer hem de rug toe En lach in mijzelf drie keer Van de Vader Van de Zoon En van de Heilige Geest Dat ik het nooit geweest ben En desondanks het toch ben Geen eb kan mijn vloed Beminnen weigeren…

Van der bergen steile wanden Storten, met luidruchtig klateren, Met een onverduldig branden, Met onwederhoudbre val, Alle Wateren Zich in ’t dal; Daarop scheiden Zich de vloeden Om de landen door te spoeden; Daarop spreiden Zich de stromen Langs verscheiden Bed en zomen; Daarop breken Honderd beken, Met een daverend geluid, Haastig uit…

Ruil ebgetij in tegen vloed, denk keer op keer: die ruil was goed! Ruil van patroon, van baas en baan en ruil de zon in voor de maan, wissel van kroeg en kastelein, van groot naar klein, van mijn naar dijn ... maar - het is om te huilen: jezelf kan je niet ruilen! Dus accepteer je droevig lot: steeds ruilverkering is te zot!…

Vloeden van gemeenzaam voelen Overstromen de genoten. Met een kinderlijk vertrouwen Scharen zij zich om hun leiders. Vriend of vreemd? Het wapen antwoordt. Dood de vreemd! De vriend strijdt mede! Wachtwoord slachtwoord. Stort tezamen, Haters van elkanders talen.…

Zoals in licht en duister, eb en vloed, zomer en winter heeft onze geschiedenis zich een weg gebaand. Nu is het de tijd van belijden met ons hart op de juiste plaats. Op zandgrond en rotsen hebben wij gestaan; toch radicaal gekozen voor die ene baan. Smal is de weg tussen alles door, leven vanuit ons hart in een tijdloos spoor.…

De gloed Van ’t bloed In zilten vloed Van staâg geween verdronken, Is al ’t Geschal Van Feest of Bal Niet weer in staat te ontvonken. Neen, zang Waar dwang En hartgeprang; Doch waar voor zuivre wensen Ons heil Slechts veil In ’t hoogste peil, Dan maakte u dit mijn hart de zaligste aller mensen.…

schuren hun schonken tegen de granieten armen der kruisen hun bruine ogen REUZENOVALEN waaruit de angst op me toespringt scarabeeën tarantula's insectenwerveldans rattensabbat tussen de grauwgrijze graven van Ruisbroek-Sauvegarde bij de Vliet een eenzame boot de man dwingt zijn hart tot redding van zijn zoon wat hem bij iedere vloed…

Er vloed een golf van woede, de vrijheid belet, ongeloof, hoop en liefde, demonstraties, verzet. Stenen en kogels en cocktails met vuur, geen leven te kostbaar, geen leven te duur.…

de drijver vloekt en krachtig hitst denzweep het oude bloed, daar de zware schuit onmachtig worstelt tegen wind en vloed. En zo gaan zij, voortgedreven als de vroege reis begint, Slepend hun armzalig leven met het schip, door weer en wind.…

De creatieve waarde lijkt verstomd in niet aflatende vertelsels en verhalen waarin het denken van gedachten uit de sagen en legenden, ontstaat voor iedereen in een mystiek geloof, tussen feit en fictie, elk verwoord met een eigen dictie in de genen de realiteit heeft ons ingehaald, de vloed van de overdaad in pixels op een mythische…

In lange dagdroomrode vloed van grenzeloos verlangen, houdt jij mijn hart en ziel meedogenloos gevangen. Het boeit me meer dan ooit tevoren in mijn pijn, alleen en zonder jou te zijn. Het wordt weer stil, de avond valt. Terwijl ik wederom door zinnenstorm mijn eigen hel in ga.…

De wereld is maar ebbe en vloed; Niets blijft bestendig voor 't verlopen, Wijl alle ding veranderen moet. Niets is er vol verzekerdheid; Niets is volstandiger bevonden, Dan zelve d'onvolstandigheid, Mits alles steunt op losse gronden, In 't eind, is alles ijdelheid.…

Vlissing ‘s windorgel bij het Nollestrand een Verlag van Bach naar eigen hand flikkert in de verte een licht Breskens vuurtoren nog net in zicht schuimend meisop op de stranden maken kwallen blauwe veekranden is de wijting een heerlijk ding gauw gemaakt tot kibbeling ligt bij iedere kromming een andere kleur betonning overspoelt de vloed…

Vroeger zwom hij bij vloed in de Waddenzee. Met een schare kuis geklede jongeren. Nu luistert hij naar de schipper van de Texel 10 die grappen en grollen ten beste geeft en eet hij garnalen, nog lauw van het koken. Hij snakt overal naar ruimte en vindt die bij het kijken naar de vuurtoren: links daarvan de Noordzee en rechts de Waddenzee.…

kakkerlakken weg zien schieten in je hoofd waar vuilnis en het spinrag zakken op dat waarin je nog gelooft niet het roofdier zien herkauwen op de resten van je ziel probeer de stad weer op te bouwen die tot krottenwijk verviel Tot die tijd zal woede kolken wanneer de leugen mij begroet; verblijf ik liever in de wolken, regen mee in eb en vloed…

Vrouwen, zegt men, zijn niet moedig, siddren bij 't geringst gevaar; doch ge leerde mij al spoedig, dat die uitspraak laster waar: niet slechts onder 't spelevaren op de gladgekamde baren roeiend met de ranke boot; ook bij 't huilen, koken, woeden van de stormen, van de vloeden waart ge een trouwe reisgenoot.…

Daarom wijd ik u deez' zangen - doch het kinderlijk gemoed voelt wel dat dit nietig kleinood nooit de heilige schuld voldoet; 't voelt wel dat geen vloed van woorden moederlijke trouw vergeldt; maar het voelt toch dat uw liefde in deez' zangen waarde stelt. Ja!…

wen der tegenheên vaak overstelpende vloed voor een ogenblik tijds is geweken, zij de bloesem van vroegere weelde vergaan, zij ’t voor altijd op aard met vreugde gedaan, voel’ zich ’t hart bij herhaling nog breken; — toch verheft zich in vrede de geest naar omhoog, bij de daauwdrop der smeltende smart in het oog, en men beurt uit ons werelds…

donkere beelden scheppend onvermogen Godsdiensten die uitmoorden Zwarte schapen opgelicht Zwarte sneeuw geleden is Zwarte wapens aan de slag Lam onschuldig geslacht Bizon warm licht tweeledig India Indiaans verlicht De wijsheid zit niet in een kan Ze zit overal Haardvuren in de nacht De bizon die licht verwacht Volle maan Eb en vloed…

De avond weerhoudt zich te vallen, de mensen haasten zich in dit jong getij, arme schelpvissers met de wilde hoop: thans zal de vloed hun rijkdom zijn. De huizenvlakten en toonprojecties, die zijn de afstand tussen hen en mij, verdringen mij naar 't diepst van mijn geweten.…

verdriet of blijdschap...hoe het dan ook zij Het zal er niet meer zijn, dat wij om elkaar lachen, maar ook huilen of om samen te gaan schuilen als het regent dat het giet Die momenten zijn er niet 'k Moet je zeggen, 't is wel raar niets meer te zoeken bij elkaar De herinnering voor mij is als een zee met z'n getij Dan weer eb, dan weer vloed…