Alle inzendingen over vloed

traliehekken langs ieder balkon; streepjescodes in babylon en etnische stapeling in de zon lakens als een witte vloed uitbundig vlaggend wasgoed aan lange rekken geknepen; op de wind zeilende schepen in een opgeblazen badje een ebbenhouten schatje de zwarte haartjes vast in een kroeskrullen kwast schuin boven voor de woning benen met…

Naalden boren zich in de zachte vrucht, waarvan de warme vloed van vlees zich geurend verspreidt. Met zakken van wind en zwarte gaten in de ogen loopt de dood zich te pletter tegen regen. Regen, die zich verslindend in bruine vegen van verrotting, omzet in snijdend riet. (Een sfinx wendt zich af en verschuift de eeuwen.…

krijsend scheurt mijn ijzeren plooi mijn stalen boeien barsten open laten oude pijn in stromen lopen mij bevrijdend uit mijn gouden kooi ik zweef, ik vlieg, en grijp me vast; jouw omhooggeheven hand vlijt me teder op jouw strand tot de vloed mijn wezen wast schoon, door ‘t zachte zand gedragen lig ik, zacht rakend licht aan jouw innerlijk…

Te horen naar de rustig ingezogen teugen des ademens en het geruis, dat op en af het geheimzinnig huis doorstroomde, in een eb en vloed bewogen. En innerlijker naar de drift te horen van de verborgen donkre hartenklop, de wortelstok des levens; wat look op en wat werd in de arbeidsnacht geboren?…

dans, geef me dan die kans Maar excuseer me als ik niet mee met je speel Want ik blijf wachten in de wind Wachtend tot het tij mijn hart verkilt Alleen en onbemind Gevoelens voor de eeuwigheid verspild Tot een nieuwe tijd begint Voor de pijn die pas na eeuwen wat verstilt De fases van de maan in de kamers van mijn hart Het eb en vloed…

Zij leefden voor elkaar, waren als eb en vloed. Maar hun meningen waren verschillend. Zij was de maan, hij de zon. De nacht was voor haar de dag voor hem. De sterren fonkelden plots niet meer. De zon kwam ook niet meer op. De maan liet haar niet meer zien en ’s morgens was er mist.…

Kan nog steeds niet zwemmen, eb en vloed vloeien mij te vluchtig, vermijd dat ik staar naar de navel van de onvoltooide tijden, waaruit mensen hun kansen haakten uit de lentezon, schaduwen getooid met gekleurde linten, geschetst in aquarellen van hun vragen, waarin schade en schande ballancerend werd gedragen op een zilver blad, in…

De lucht is blauw , de vloed is ijs, 't Blinkt al in de avondzonneschijn, En langs de takken, bruin en grijs, Hangt de ijzel, als een blank gordijn ; Daar vliegt, met korte vleugelslag, Een kraaienzwerm door 't pijnboomhout... 't Is toch een heerlijk ding in 't woud, Zo'n winterdag, zo'n winterdag!…

Ik bind u binnen 't Woord, o Jaar, gelijk de boom u binnen 't harsig barsten bindt der harde schorse; gelijk, alnaar 't getij ze geeslen zal of schorsen, u van zijn vloeden spoele' of keetnen komt de stroom; gelijk de wind u vat in 't wervlen van zijn norse geweld, of in de duw van 's zomers lauw geloom; gelijk de zon, die, wáar…

Ik voel eb en vloed als op het toneel en glimlach bij de moves, schater zacht om de groove en zeg onder de staand ovatie: ik jubel om onze weelde.…

kwistig nering drijvend Heeft zich door hun toedoen blijvend Tot welvarendheid verrijkt Maar de tijd verstrijkt De tijd verstrijkt En kwam er eens een Stukakaravaan Een Teutoonse bommentoon aanslaan Loeiden de bazuinen van Jericho in de hoogte Herwaarts brengend Jozef's droogte Tuschinski werd in bloed omgedoopt Verzengde in de vloed…

schijnbaar van het doel ontslagen op de wijde baan het murmelend spoor dat luisterend aan boord meeloopt van het begin gebogen maar aan het eind weer gesloten boten schuiven langs gestrekte oevers in een brede bocht half verzwolgen door schitterend licht ze dromen aan opgedrongen steden voorbij dorpen liggen verborgen aan wal de hoge vloed…

Uw schoonste vloed draagt Hudsons naam, Hij schakelt honderd bergen zaam, Hij ruist door duizenden valleien: Welluidendste trompet der faam, Zoetvloeiend zangrigste aller reien!…

Ik moet zo zachtjes aan gevoed Potdorie nog, waar blijft de vloed Wanhopig ben ik tot en met Ik vrees, dat ik het niet meer red Gegroet mijn ziltig paradijs Nabij het einde van mijn reis Daar heb je Kille Kobus al Da's net als ik een vreemd geval Hij zwaait zijn zeis wild in het rond Zijn doodshoofd bijna op de grond Hij raapt me op…

Maar soms, al ben ik bitter en gehard Door 't leven, overstroomt een niet te stuiten Vloed van verlangens mijn onwillig hart Als in de nacht de verre schepen fluiten.…

Gevuld met geesten die bleven, beschuldigden en soms bezongen En lieve Rose; jij wist allang muziek kent geen rassenwaan het leven zoekt zijn melodie, Auschwitzorkest een levensweg een levensweg een leven een leven weg Rust nu, bidden wij En hoor de branding van de zee Bezie daar boven korrels zand Immer meer, immer meer Door eb en vloed…

Voorlopig geen politiek den haag vandaag, dat geeft almaar stress op het zomerreces of brandneteluitslag bij vloed onbehagen.…

Tussen weser en het zwin De eems de dollard En de ee van dokkum En de lauwerszee Lag ongelooflijk Lang gelee Bij eb een massa Vissersgoud Garnalen In de waddenzee Bij hoge vloed En storm op zee Werd grasland nat En minder zoet Dan vluchtten friezen Zwaan kleef aan Door pompeblêd Eerst naar de wielen Terp noch ward Viel meer…

Met alleen het geluid van eb en van vloed, zoekt hij zijn weg, zijn weg door het leven. Hij knielt, schrijft een gedicht in het zand, over de vrede waarin hij niet heeft geloofd. Hij weet niet waar hij die vrede zoeken moet, maar weet wel dat hij liefde heeft te geven.…

Mijn schip zal niet liggen blijven aan de ree, te luisteren naar het spelemeien van der tijen eb en vloed, niet onder morose regenzege, noch onder zonnevree, mijn schip moet in de storm mee op zee. Ik heb betrouwen in mijn boot, doch de baren slaan zo hoog, reeds over de voorsteven, reeds over de achtersteven.…

LI 'Wie schrijft, schrijv' in de geest van deze zee of schrijve niet; hier ligt het maansteenrif dat stand houdt als de vloed ons overvalt en de cultuur gelijk Atlantis zinkt; hier alleen scheert de wiekslag van het licht de kim van het drievoudig continent dat aan ons lied de blanke weerschijn schenkt van zacht ivoor en koolzwart…

moeilijk te verhappen ook deze Vaarwel klein bergriviertje mooie natuur, ongeëvenaard groen Herinneringen te meer aan arm in arm wandelingen toen Vaarwel Oostenrijkse Alpen waar wij samen picknickten Herinneringen te meer aan gevoelens die verliefd prikten Vaarwel Zeeuwse strand twee persoons strandlaken Herinneringen te meer die een vloed…

En toch, weerhoud de vloed om weer En telkens weer naar ’t strand te keren – Ik kan niet mijn gedachten weren Steeds af te dalen naar ’t Weleer. En zo ook dát me in ’t eind verzwond, Wat had mij ’t leven nog voor waarde? ‘k Boog lijdensmoede ’t hoofd ter aarde En stierf in die onzal’ge stond.…

Immers, duisternis lag op de vloed, onze zielen waren in nood en God zocht ons in die eenzame nachten. Nog steeds gaat het ons niet goed, wij ontvluchten de waarheid van ons lot en het nu kan maar ten dele verzachten wat onze oorsprong zo duidelijk begreep.…

Men spreekt van u zo dikwijls goed, Omdat gij uit de diepe vloed - Vóór ze in de stroom verzinken - De kindren pakt met sterke tand, Voorzichtig voorttrekt naar de kant, En redt, wie haast verdrinken.…

Een teken aan de wand Maakte mij voorzichtig Een dikke huid In stiltes Omdat ik zweeg Allergisch Voor schone schijn En zoete woorden Geen teleurstelling Die mij Eronder kreeg Het hoofd geboden Aan zoveel onheil In mijn oren geknoopt En veel geleerd Een muur gebouwd In vele lagen Het tij Van schrale eb Ten gunste Van mij In vloed…

de dag is aangeroerd boven de huizen drijven natte ijzeren wolken op straat gaan auto’s aan een onzichtbaar snoer gedreven niet spreken het is al benoemd het gaan regelmatig overslaan van een spatie stilte en dan de vloed van grommend geroes donkere ramen weerspiegelen het verloop alleen gestoord door studenten in een rondvaartboot…

door wie word ik echt gekend wie is voor mij in een andere schaduw weggerend en ik aan het "zijn" mijn vragen verschaf de antwoorden liggen vaak in de tijd verborgen het is ondoenlijk haar te versnellen intussen is het eigen besef wel gegroeid gelijk aan ondergrondse wortels die je niet ziet maar mij toch iets over eigen eb en vloed…

Een fee, die opwelt uit de vloed Van wulpse zotternijen; Een dwinglandes, die aan haar voet De wereld neer doet vlijen. Een zonderling vernuftig dier, Dat nooit zich zelve rust geeft, Vorstin en tevens kamenier, Die in caprices lust heeft.…

Op de golven vindt de zon verstrooiing, Langs basaltblokken en sloepen voor Anker trekt de vloed een vage voor, Zacht schuim spoelt tegen de stenen glooiing. Achter moerbeiboomen ligt haar huis, Een hardstenen, hoogbegroeide hoeve. Door de moestuin naar de lage oever Daalt een pad van blinkend schelpengruis.…