Alle inzendingen over volwassenheid

De houding van een man Maar breekbaar als een kleine jongen Toch serieus en volwassen Weet hij met kinderlijk gemak En telkens lachende pretoogjes Mijn ogen verlegen te sluiten…

daar had ze geen bril voor nodig mijn inderhaast volwassen poesje buitenkaters vlagden mijn voordeur en zij heeft diezelfde deur met haar eigengereide geur heel bekeken aan de binnenkant afgezeken…

ik dacht wel eens het was de wereld van grote mensen die ik niet zien kon maar die gonsde aan de periferie van mijn volwassenheid…

je zegt dat je volwassen bent, feit is dat je kind blijft. Bokken is je allersterkste kant en als je je zin niet krijgt is er geen goed garen met je te spinnen want, aan de ene kant ben je volwassen, zeker wel, met die opmerking kom je 'supersnel'. Alleen 't grote nadeel wat ik ondervind is, als 't jou uitkomt, dan ben je weer KIND!…

In zijn kleine beschermende wereldje, Kan het zorgeloos opgroeien, Tot een wijs en volwassen mens.…

Ik zie wat jij niet ziet een meisje bijna volwassen vrouw ik zie wat jij niet ziet bloem die zich ontvouwt ik zie wat jij niet ziet ik zie jou…

Mijn moeder zegt "je zit in de puberteit", ik zie het als het begin van mijn volwassenheid.…

Lego versterkt je kinderlijk ego en vormt de bouwstenen voor 'n gezonde speelse groei naar volwassenheid! -------------------- Deze hartenkreet draag ik op aan de jarige (6) Maurits en zijn harmonieuze familie!…

kindje, klein kindje, groot kind, volwassen. Waar ben je? Uit jou geboren: kindje, klein.. nooit gezien.. ..onbereikbaar. Liefde groot.. ..onmisbaar... Waar ben je?…

Als volwassen mens kinderverbeelding hebben voor het inslapen... Door een tovertuin speuren, waar koekjes lokkend aan struiken groeien! Zulke gedachten sterken dikwijls de wijdte van de rijpe geest.…

ik ben jouw rots in de branding zeg jij zo vaak maar bij wie kan ik schuilen bij wie kan ik huilen als een kind dat het volwassen zijn soms zo moeilijk vindt en toch ik ben jouw rots in de branding je fluistert en je droogt mijn tranen…

moet je zien hoe klein de mijne is en laat eens zien, hoe groot is die van jou zo, het lijkt wel of de jouwe kleiner is hoe kan het nou dat een volwassen flinke man met zoiets kleins goed sms’en kan…

Dat die nog steeds in tovenaars geloven Gaat mijn volwassen wereldbeeld te boven.…

Ik heb je veel te kort gekend jij was volwassen, ik een kind en als ik op het kerkhof loop is er alleen een steen die ik vind. Jouw naam staat daar in zwarte letters je geboorte en sterfdatum erbij pas dan besef ik weer heel even je was toch de jongste broer van mij.…

In feite ben ik nog steeds kind en niet volwassen, met een baan. Maar verder niemand die dat vindt. Mijn wereld is voorbijgegaan. Ik rij haar zoekend achterna en wil er midden in gaan staan. Maar steeds als ik haar volgen ga wil zij niet toestaan dat ik sta.…

Wanneer wordt onze politiek volwassen en rekent nou eens af met álle klassen……

Een zachte kinderstem zwevend als een zoete wind waait door de beslotenheid van mijn bestaan speelt wreed met mijn mondigheid dropt vervoering in het moeras van volwassenheid in die vroege droom verlang ik naar kinderlijkheid dit gaat ons beiden aan…

Als ik neerhurk in het roodgekleurde avondlicht mij de tranen druipen langs ‘t gezicht Ga ik als een volwassen bruid naar mijn geliefde uit Zo vurig heet dat ik mijzelf vergeet de hemelgloed die alle heiligen stralen doet…

Heden is verleden, al niet meer ver van hier. Geheugen zacht bekleden, met spijt en met plezier. Waar eerder werd ervaren, gevoeld met lach en traan, Koel je nu zonder bezwaren, de hitte is gedaan. De pure eerlijkheid die je wilde geven verdwijnt, je wordt wijs, En helaas kleurt ook jouw leven Niet wit of zwart maar grijs.…

ik heb geprobeerd uit de stilte van mijn woorden naar voren te treden me voor het eerst te laten zien in de hoofdletters waarmee ik altijd de wereld bekeek de kleine letters had ik als kind al heel vroeg begrepen en daarna leren leven ik wist dat dit niet alles kon zijn er was een gordijn van volwassen zijn om ooit te passeren…

ik heb ze hun handen zien wassen in de onschuld van het pas geboren kind terwijl ze kijken in de ongebroken spiegels die je enkel nog in baby’s ogen vindt het is hun waarheid die geen antwoord krijgt omdat nog te vaak de warme lach achterwege blijft kou steeds hoger rimpelt in het al vroeg geschonden emotioneel blauw…

denktrant nog steeds recalcitrant die ouwe denkt veel te diep dit kan niet in dit land dat vatten de mensen niet en langzaam komt het weten ikzelf begin te passen hoera ik ben volwassen ik hoop dat mijn vader beter dat niet meer zal vergeten en pa die denkt verbaasd is Sturm und Drang reeds uitgeraasd?…

Natuurlijk ben ik volwassen en kan ik op eigen benen staan, maar dikwijls zal ik nog op jouw gedachten af gaan. Ik huil niet om jou, maar om mezelf en mijn familie, om iedereen die je missen moet.…

Geleidelijk en onopgemerkt door de grenswachten zijn woorden binnengekomen waarin dood verscholen geen tranen of grote gebaren op een dag wakker worden en erkennen een onontwijkbare eigenschap van leven ------------------------------------------------------ uit: 'Groeiende onwil om ooit nog ergens in veiligheid aan te komen', 1972.…

weer zie ik mezelf schommelen een plankje spande bogen tussen wringende touwen achtjarige beentjes hoger, hoger schopten in de leegte tegen hemelsblauw ik zweefde met de vogels zag de aarde buigen het kind van de wind ravotte in mijn haar ik zie mezelf nu schommelen onder een ongrijpbare hemel in verdachte kleuren het…

Van vruchtwater tot waterrekening daartussen werd ik volwassen. Water tegen de kater, handen wassen na het plassen. Komt aan de macht een waterhoofd van een vorstenhuis dat langzaam dooft! ik word ouder met de dag (maar jouw liefde) maar vochtinbrengende creme herstelde mijn lach!…

Die verging, een volwassen dag, met inkt van as en regen geschreven kwam hier tot staan ik huiverde toen jij die oprechte woorden las.…

ik wist nog een paar noten de eenvoudige melodie emoties kwamen snel naar boven van het nooit vergeten lied weer prikten mijn ogen van eenzaamheid en pijn in afscheid van het samenzijn woorden klonken luchtig liefde smaakte vluchtig aan het eind van de studententijd we drempelden verlegen naar volwassenheid en raakten zingend…

Huis van volwassenheid, zomerhuis vol kracht. Een kind, een man, een vrouw, onvermoeibaar in hun dromen. Vreugde, zorgen, toch geborgen. Besef van afgenomen kracht vlugger dan verwacht, kinderen weggedreven in hun werelden, sneller dan gedacht. Gemis, verlorenheid, om te veel lege kamers, in te grote tuinen.…

Als kleine tollenaar inde ik van het Wad liefde, liefde die broos me omarmde en die mij bevrijdde van het juk om steeds maar drenkeling te wezen het koor van zout zonder een duidelijke dirigent braken de golven en tilden het schuim ver boven mijn kunnen zodat ik balanceerde tussen de mimiek van het klassiek of de garderobe die het heden…