Alle inzendingen over voor 't laatst

En nu voor 't laatst, op aarde haar Vaarwel gekust, Voor ons de strijd des levens, maar Voor haar de rust.…

Donkere wolken in de Balkannacht Boven op de grote Zwarte Berg Speelt Sinaasappel met een voetbaldwerg Het veld is hard, de focus boterzacht De smaak van sinas wil niet overtuigen En citrus valt, loodzwaar en zonder kracht Voortijdig door de mand; wie 't laatste lacht Kan dinsdag na het eindsignaal pas juichen…

Was dit ’t laatst dat wij zo spraken? De gedachte doet verdriet. Waarschijnlijk zul je wel ontwaken, al is ’t misschien beter van niet.…

hoelang zal 't laatste lied duren klanken der uitgeleidene hoeveel engelen zullen nodig zijn om het koor te vervullen waardoor de hemelpoort gestaag haar deur zal openen op het juiste moment licht zal schijnen ter begeleiding om haar te brengen daar waar wij nog niet klaar voor zijn liefde de boventoon voert klinkt 't vaarwel onherroepelijk…

Opgenomen als hartpatiënt, in Gent volkomen onbekend heeft zij in haar levensend ontvangen 't laatste sacrament. Campo sancto. Gedenk o mens. Gent was haar laatste grens. Ik ben terug naar Gent gegaan zoekend tussen grootse graven, zij heeft er geen steen meer staan om mij aan letters nog te laven.…

zacht Heel alleen moet ik ’t laatste eind wijl in de verte licht op mij wacht Terwijl de laatste lucht verdwijnt roert mijn stem zich nog eenmaal Ik voel: Mijn weg is vastomlijnd tot ‘t punt van ‘t hemelse onthaal…

Laat licht en lucht voor 't laatst bij mij, zich storten op en over mij en blijf gewoon rondlopen. En vat de dood mij bij mijn strot en vangt mijn doodsstrijd aan, sta dan niet kweez'lend rond mijn bed, maar wild een drinklied ingezet. Ik wil niet sterven als een vod, 'k wil rechtop met hem gaan.…

Dan worden ze mager en beven, in verlangen naar eeuwige rust, dan is 't laatste woord geschreven het laatste kaarsje geblust. En mijn handen, mijn handen, voor 't laatst nog door lieve lippen gekust.…

S., UURWERKMAKER 1880 God geeft de tijd bij dag en jaar, ach neen, bij kleine tikskes maar, en 't laatste tikske komt aleer men 't peist of weet, eilaas, te zeer! De wijzer wijst elke uur en tijd, maar de uur niet dat gij schuldig zijt te sterven! Zijt dus voorbereid, de wijzer wijst naar de eeuwigheid.…

De laatste stralen waren de jouwe 't Laatste licht je ogen 't Diepste blauw lichter... Je naakte lichaam fonkelde een zwarte silhuet in de stilte.. ... en ik huilde zacht... En terwijl ook mijn gedachten zich in zee lieten zakken Rees mijn laatste vraag mijn emoties te boven Midzomernacht...…

Zó als een kind dat in het leven was, Zó als een bloem van zomerrood in ’t gras, Rode papaver die nu neder ligt, Zo lag ze en der zonne laatste licht Scheen op haar, maakte haar een weinig rood En goud voor ’t laatst – en ging toen met haar dood.…

Met een brokstuk in mijn keel en een welhaast gebroken stem voel ik jou, zo zacht als fluweel nu ik je voor ‘t laatst omklem Met het intens verdriet in mij en zovele tranen op mijn wang bemin ik je vandaar dat ik schrei en jou volg op je laatste gang Met de bloemen in mijn hand en slechts leegte rond mijn hart word ik verteerd en overmand…

Nadat het laatste woord gevallen was zakte ‘t duister als een deken over mij Wijl ik nadien die laatste woorden las kwam ‘t einde stap voor stap naderbij In het duister taste een hand naar mij die stil in ‘t dodende duister schuilde In het donker kwam de dood naderbij en hij vroeg mij waarom ik zo huilde Zonder woord verstond hij mijn hart…

Novembernevels hullen zilverschoon al meer donk’re dagen zonder schaduw wolken voeren zonneloos de boventoon novemberstormen grijpen ‘t laatste blad bulderend door buigend’ kale bomen langs huilende gebouwen in de stad novemberregens spoelen herfstrestanten druipend weg richting aanstaande winter ik zwaai gedag naar herfst en zijn trawanten…

Ik proef 't laatste verdriet op de bries van laatste lenteregen hoor de haan spreken tegen het eerste ochtendlicht De treurzang van lente droefheid in puurste vorm draaien zich in hondertachtig graden geven de wereld een nieuw gezicht De mooie cirkels die eens zo moeilijk draaiden, ze zijn in mijn leven gekomen als rimpels en zullen…

Al wordt het uur steeds later, later, er zal geen raad of zin meer zijn die ’t laatste antwoord kan bezorgen want er is enkel leed en pijn. Wie hoopt nu nog op straks of morgen en of er eeuwigheid zal zijn? Maar ’t leven is heel diep geborgen en steeds zingt het een nieuw refrein.…

Wat weemoedig blikt ze achterom, dat deed ze beter niet, want dat blikje achterom, was ’t laatste voor ze zich ter aarde stiet.…

Gaia is onrustig De wind raast over 't land 120 km per uur Blad verwordt tot zand Elementen laten zich horen Regen hagelt neer Wortels uit aarde getrokken Weergoden gaan tekeer 'De Goede Week' voor Pasen 'Witte Donderdag' 't laatste maal 'Goede Vrijdag' lijdensweg We kennen het verhaal Storm voor de stilte Lijden voor verrijzenis…

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan?…

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan?…

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat éne ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan?…

't is daar nabij Medina schoon dat ik haar voor 't laatst ontwaard mijn blanke hart heb nagelaten zomaar open voor 't religieus genot…

Het kerkje heft zijn toren In 't nevelig verschiet En uit den hagedoren Trilt zacht een vogellied. Er bloeit op veld en wegen Geen enkel bloempje meer; De zwarte najaarsregen Sloeg 't laatste knopje neêr. Een grijsaard gaat al hijgend, Met wankelenden voet Het smalle pad bestijgend, Het kerkje tegemoet.…

goed leest heeft aan een half woord genoeg Wie 't laatste woord beschermt laat zich wel raden De eersten dienen steeds op tijd te zijn Ook zij hebben een nieuw jaar voor de boeg Geen wankelrijm, maar een fraaiwoordfestijn!…

mammoettand Warmde mij aan ’t vagevuur schuilde voor de storm filterde mijn tranen genoot van ’t laatste uur…

is dit 't laatste in mijn leven? begin ik aan het laatste jaar? is dit het dunste exemplaar? zal ik zwart papier omslaan, zonder iemand verder gaan? of met gouden pen beschreven, van het nieuwe mensenleven?…

laatste blad……

De oogleden nog dichter dan voorheen om de dodelijke spraakwaterval te ontwijken, heel de wereld is kozak en het paard sterft in het weke ijzererts een opgeworpen barricade herbergt slechts nog stedelijke lijken die in ’t laatste moment nog zwaaiden met de rode stip en banzai schreeuwden tegen de opperste vijand – het wassende water wat…

De wijzers van de klok, ze tikken zacht Je hand omklemt die van mij Het is nog warm, ik ben niet blij Droevig klinkt de muziek van de nacht Weten dat ’t licht snel doven zal Sleept mij in dit diepe dal De tijd, het leven, het is niet in mijn macht De wijzers van de klok, ze tikken zacht Je koude hand zegt me “het is tijd” Pijnlijk is ‘t laatste…

't Is avond nu en liefste, ik bemin het kraken van je voetstap op het grint van mijn verlangend hart dat rustig wacht tot tuitend stemgeluid is uitgeblust en 't laatste koortsig denken uitgedacht. Wordt straks mijn hunkering door jou gesust ? 't Is avond in de beukenbomen. Zacht keert lucht - ook aarde - weer tot sabbatsrust.…