Alle inzendingen over waakt

lorre mag mee hij is onmisbaar en weet dat best maakt zich niet vuil zo is lorre niet hij waakt over de rest aan lucht of er geen tekort is tussen antraciet en morgen mag lorre weer mee en weet dat best…

De regering waakt.”…

toegang tot europa vrijheid van de geest was eens geblokkeerd ‘t gele zand rood bevlekt de golven van de tijd zij ruisen reinigend over de honderdduizenden zo keurig in het gelid een vredig strand de verre zee waakt…

de nachtuil waakte over de stilte die klonk maar verroer zich niet. getik van de wind schuwde over donkere zijde en angst sloop binnen…

zij bloost niet meer wanneer het over drinken gaat kijkt niet meer weg zij weet van mateloosheid kent zo goed de trek, ontkent zelfs niet de honger voorbij de schaamte waakt zij slechts dag in dag uit over haar eigen grenzen…

MIJN MOEDER Zij was het die mij baarde Toen ik kwam op deze aarde Zij was het die mij voedde En voor veel verdriet behoedde Zij was het die zich zorgen maakte En toen ik jong was over mij waakte Zij was het die liefde kon geven En deed dat haar hele leven Zij ging tenslotte heen…. Mijn moeder liet mij toen alleen.…

Het zwerk wordt wit en rood, het landschap groen en geel, Onder een wolk aarzelt de morgenster, Achter een raam waakt de ster van mijn nacht. Over de stroom, die mijn boot voorbijsleurt, Begroeten elkaar de beide sterren, Over mij heen ziend.…

Over ons waakt al Zo veel jaren lang Dit schuine pannendak Dat met mos bedekt Onze liefde herbergt; Over ons en hen die Wij kregen houdt zij Trouw de wacht, Waar de dag telkens weer Verschijnt, ook na een Veel te lange nacht…

tussen hemel en aarde is geen grens dit voelt voor mij heel intens als je kijkt naar het heelal sterren staan overal maar een is er voor mij heel speciaal jij waakt over ons allemaal en uit mijn mond komt een kus voor mijn kleine sterretje, lekker knus.…

Een wonder Dat is wat jij bent Jij laat me voelen In iedere huidvezel Dat je aanwezig bent En op me loert Je ogen Als zwarte meren Die alles zien Die mij zien Alsof je stiekem Over mij waakt De invloed Die je op mij hebt Is beangstigend En groots Maar vertrouwd als Een wonder…

De winterwind waait de nachtkaars niet uit, zij waakt over sterren, groot en klein waar zij ook zijn.…

een merelpaar heeft zich genesteld in de klimop naast de tuindeur in 't coöperatieve bouwwerk waakt het vrouwtje over haar domein met een strak kopje alsof ze zeggen wil 'waag het me niet dichterbij te komen'... zomaar een klein stukje aanstekelijk geluk tegen de achtergevel van ons huis…

Zij, heerseres, Waakt over de veste als een Cipier Hij, verdwaasd door liefde, Offert zichzelf op het Stenen altaar van haar hart. Raak niet aan, Dit teer verband Van twee mensen. Samen verzwachteld om Het zere been Zijn zij minder bang.…

Niet alleen de sneeuw vlucht stiekem naar beneden mijn gedachten vloeien mee Even geen ellende geen verderf Alleen witte eenvoud Een veilig laagje bedekt de zorgen Bergt ze even op Even langer Voor altijd Witte eenvoud waakt Vergeet me niet...…

Ik ken dat niet, de hete adem van wie liefheeft ik rook teveel en schik me langer dan de dieren in het ouder worden - ik neem een sigaret, alles lijkt geregeld: de politie waakt, de hoeren zwijgen vreedzaam ik kom de weken door met kijken naar het saldo van mijn hypotheek, het verschuiven van de stilte.…

hier weet ik me gedragen in deze paradijselijke tuin stilzwijgend vervuld van euforie vergeet ik al mijn vragen hier in dit lommerrijk waakt de zon als een gevierde vorstin hemelvogels schakeren, flatteren als oogappeltjes tussen het groen hier is waar ik bemin me met het leven verzoen *Beeldentuin Dehullu*…

duisternis het nachtlicht waakt wel, maar vergeet te schijnen snel verdwijnen binnen slaap een wijde gaap en dichte ogen mogen geen verklikker zien mijn huivering eet angst mijn hart de mooiste uren maar wat naar is, duurt het langst en ik ben bang…

Hoe kan ik schemeren met een liefde die zo intens is dat taboes worden doorbroken generalisaties worden voorkomen met een natuur die zo geliefd is dat minderheden worden geaccepteerd hoe kan ik levensgroot mezelf zijn met deze liefde die intensief is in de mystieke lust van het avondwoud door jou die in mijn dromen waakt voor de demonen…

mijn eerste gedicht verdwaalt op de achterkrant van de krant voor een manif opgesloten uit voorzorg voor een nacht een morgenster die door het labyrint gaat met kreatorius vroondienst der muzen bacchus steekt er een stokje voor dans met sint vitus de nachtwaker waakt over jolige nachtbrakers en hun drijfveren…

de ziel zoekt zucht wacht en waakt ze weent kust koost en troost ach de ziel rust en raakt vaart zacht naar het magisch licht dat haar bevrijdt uit de knellende armen van de duisternis de ziel zucht haar odyssee naar het licht is volbracht…

Je hoofdje waakt, waakt sedert lang, nietwaar? De droeve dwaas, die meent je hart te roven! De najaarsvliegen laten zich niet vangen door de belijmde strook die van de lamp afhangt - en 't leven heeft zo véél niet uit te hangen!…

Ed Nijpels faalde als commissaris Van de DSB-bank: failliet en ziek Hij heulde met Scheringa en zijn kliek Zo weten we zeker dat het waar is Nu waakt hij bij het ABP over de poen Dat gaat ten koste van ons pensioen -------------------------------------------------------- De Volkskrant: Nijpels faalde als DSB-commissaris…

in mijn droom vloeit tijd over mijn kussen het druppelt warm over de rand de klok wijst nog maar vier wijl het seconden lekt in de straling van vormen en in de cohesie van lichtgeraakt laat het zich langzaam uit mijn geheugen stromen terwijl mijn oog waakt en speurt in eeuwigheid van ruimte…

hij waakt over de aarde en spant zijn stralen, tot sterren toe en kijk hoe rijk ze zijn daar boven. het duizelt van zilver en goud maar onbereikbaar als mooiste meisjes zijn ze. gedoken in mijn dichtersjas droom ik van vederlichte lichtgedichtjes. over de maan welteverstaan.…

Zon van opluchting maakt een wereld van verschil het spiedend oog waakt.…

De oostenwind verleidt het zaad, de nacht waakt over gesloten knoppen en jij, het landschap van schoonheid strekt zich uit over verlangende toppen. Teder kroon je mij met je lenteadem, dicht je ons blad tot het inkt langs ontwakende nerven vloeit. Het is je scharlaken kelk waar mijn bewondering naar groeit.…

Slaap krult haar wimpers haar oogleden zwaar ze gaat naar bed vlijt zich in morpheus' armen vergeten is haar eenzaamheid als de nacht haar wegdraagt dromerig…..loom….sluit ze haar ogen de maan waakt met een gouden glimlach de wind fluistert 'slaap zacht' kleurt haar dromen…

Niets dan de wijde, de grote rust: eenzaamheid zachtjes in slaap gekust; niets dan het sluimren van 't levend Al, dat straks weer de ogen ontsluiten zal; niets dan de hemel, die ogend waakt, zolang lome aarde het waken staakt; niets dan wat wijde oneindigheid, in Nachts zachte armen rustig gevlijd.…

Ik wil schreeuwen, wil roepen naar diegene die boven over ons waakt. Waarom moet ik dit allemaal nog geloven? Misschien is het wat wij hebben verdiend. Waarom moest het leven van een kind als een kaars langzaam doven? Ziet U het verdriet niet dat er nu is.…

de oude kastanje raakt steeds meer vermolmd nóg waakt hij over huis en hof met breed gespreide armen naast hem in de houtwal groeit een zoon voorspoedig in het voorjaar tooien beide zich met witte kaarsen ik hoor zijn langzaam sterven nóg staat hij ferm en fier…