Alle inzendingen over wallen

natuurlijk wil hij niet meer zien hoe zijn zachte huid verrimpelt en plooien trekt over zijn lijf de spiegel toont meedogenloos donkere wallen onder zijn ogen de scheurtjes langs zijn wangen de blauwgeaderde delta stroomt binnenzijds langs beide de polsen, vertakt in doorschijnend melkwit zijn donkere krullen vergrijzen de roze huid…

bolgeblazen wangen vreten zich door ’t opgehoopte sneeuw, geen dwang of snelle gang maar slechts een trage tred die zich voortsleept door de wallen van dit bestaan -het zwart van de aarde met hier en daar een grijze pluim, al wat rest is nog wat as - de dood ontsiert en pleegt ons te gedenken dat we slechts stalagmieten zijn en het octrooi…

Soms denk ik terug aan Amsterdam de stad waar ik thuiswas Mijn hart en ziel verkocht het vondelpark de gaasterplas De stad waar ik slenterde uit eten ging in oud zuid Het concertgebouw bezocht nachts op de wallen uit snuffelen op de Albert Cuyp Fietsen door de Jordaan Terrasje pakken op de Prinsengracht Het was een deel van mijn bestaan…

De langwerpige, rode lampekap doet mijn schijthok tot een peeskamer op de Wallen omtoveren, maar ik verzeker je, dat is het niet. Terwijl ik mijn biertjes uit pis, lees ik hoe grappig Yvonne over haar Indonesische moeder schrijft. Een beetje wat Baudelaire bedoelde om van modder goud te maken.…

hij bleef, ‘t kaboutertje Bert en of hij deed aan seks praktijken Snibbig merkte ze al die liefde op die die lieve meisjes ten deel viel Derhalve gaf zij hem een rotschop tegen zijn warmbloedige reptiel Bertjelief raakte over zijn toeren daar zij alles trachtte te vergallen Kwaad riep hij op naar de hoeren en zo dus toog hij naar de Wallen…

Haar dekentje afgeworpen, haar knuffel in de kast verdwenen en 's nachts niet plots meer wakker wenen, dikke blauwe wallen en een warme fles. Sesamstraat, gebrabbel, spelen in de tuin met de dochter van de buren en de hond, vlinderkriebels, haren kammen, chips zo voor het slapen gaan. Al dat ik zo vreselijk mis.…

Ik twijfel niet aan de beelden die op foto’s slechts gevangen zijn door wallen onder ogen, door kreukelkleding waarin ik dagen sliep. Maar ik wil na al die jaren, nog altijd graag vergeten hoe zeer ik was gebroken toen jij me plots verliet.…

rugpijn en vermoeidheid ontwaken en ik mij onder de haperende douche afdoende verbrand heb schiet ik in mijn gewoontekleren stommel woest en wakker de trap af veeg met mijn arm de vaat opzij kauw vastberaden het oude brood drink mijn Senseo en denk aan koffie verheugd visualiseer ik de tredmolen ik harnas mij met tegenzin weiger de wallen…

Er zijn er die weten en er zijn er die vergeten er zijn er die vragen en er zijn er die geven Er zijn er die de weg niet weten en de taal niet spreken er zijn er die lijden en wachten op betere tijden Er zijn er die met 2 maten meten en van meerdere wallen eten er zijn er die hun kop in het zand steken en hun afkomst vergeten Er zijn…

Terwijl jij een bout hier zit te draaien Lig ik heimelijk jouw vrouw te naaien Staat er op de wc-deur genoteerd Van het postkantoor en geënerveerd Retourneer ik om brieven te sorteren Tot er een rekel komt met een vingerhoed Op zijn neus die een vraag laat resoneren: Wat is gehakt uit hout en verdoet Zijn geld bij de hoeren op de wallen…

in stilte bekerend deze ontering en bezetting van kristallen ketters Gevelglimmend oogverblindend verminkend de brede basten en tere sponzige wortelgestellen gillend in ongewoon kwetsende hersenpan tonen Splijten karrewielen huiswaarts spoedend tesamen met doffe hoeven het maagdelijk vlies en slaan daarnaast diepe bressen in deze wallen…

Ook al voel ik me nu geheel verloren, Pink Floyd's "The Wall" klinkt nu hard in mijn oren. -------------------------------------------------- snelsonnet ter gelegenheid van het feit dat vandaag in ons rijke land, ondanks het in EU- en andere internationaal-rechtelijke verdragen vastgelegde recht op onderwijs en toegang tot beroepsopleidingen…

Haar dagen slijt ze oevers met wallen bruin van d`r gezemel in purper schijn van zonnehemel haar dorre klauwen in gebed De brandewijn is al verdampt toch blijft vergane glorie wenken ze prevelt zonder na te denken geheest accent, bekroond en stram Ze dompelt polsslag in het blauw laat daar haar slinken verder rijpen zonder het helder te…

Zonder mare breekt het leer onder haar wallen krakend van vertrouwen in open kepen.…

Op een ver strand In een van mijn dromen Kom ik je tegen, Zonnehoed op, Donkere glazen voor je ogen, Met in je ene hand een pak Gezonde gele toverrijst, In je andere een bundel Van Keats, aan het eerste Verdien je, van het andere Geniet je, romanticus pur sang Met wallen onder je ogen, Op elke zoektocht die je onderneemt Even…

De oude stad, je kon er alles kopen, je had er winkels, kraampjes, legio, taveernes en terrasjes, hele hopen, het was goed toeven, hier in Jericho. Maar toen kwam daar een volkje aangelopen, een zootje ongeregeld, tuig en zo. Ze bliezen op trompetten, ’t klonk bezopen, een oorverdovend, hels fortissimo. De stadspoort sloot en ging ook niet…

hoek, en hoopvol kijkend naar het beeld van morgen het meisje van de blije verwachting nog in de ziel van de engel geborgen vol van licht en sprakeloze achting wat zou ik haar toch willen troosten wanneer de dag haar allengs zal overvallen en ware schaduwen zullen oogsten ik zou trachten haar te beschermen tegen onvermijdbare nachtelijke wallen…

zomaar het gevoel ontvangen van gemis, de uitkijktoren van vrede het bouwwerk van Babel, weten dat de hoogte het werkelijke leven ontwijkt laat september, de zomerschermen wijken voor de wallen van herfst, mijn hart wil schreien, doch nu mijn twijfel zich ontfermt over bijbelse vaardigheden voel ik ruimte het hoofd vol stemmen wordt lichtelijk…

eens vele wegen richting jouw beeld het wikken en wegen, vooral de rust bij jou is genesteld, niet bij iedereen reflecteer want de spiegel wil klanten mijn spiegel is al jarenlang gebroken die kon de bergen en dalen niet aan zich aftekende in rimpels en wallen vanuit de verte zijn genen niet helder mijn beeld werd pas veel later duidelijk…

Onze snelsonnetteur van vandaag, Wim Meyles, heeft zich gestort op het ergerlijk, storend, buitensporig uit spuigaten en in neusgaten lopende walmgedrag in en rond de dam der wallen...…

'k heb witte wallen rond m'n ogen een rode knop-neus die zo glimt en brede lippen die soms mogen lachen, als de spot licht dimt 'k draag een broek die veel te wijd is, een ruiten jas die veel te ruim is, een valse bloem die maar wat schuim is, ze spuit soms meters guitigheid maar mijn grijns dat is slechts pose door dé traan naast elk…

in donkerrood warmde zich de eeuwenoude stenen muur met het vuur van de zon met kruimels cement had zich het minuscule leven al jaren verwend in krenterige symbiose zij kende de kleur van seizoenen wist dat wind met stormachtige vlagen haar bloempjes tot toekomst zouden maken jij hebt met de wallen gesproken en stukjes geschiedenis…

mijn buik op houten planken kunnen leggen en het zachtjes laten waaien in de eik en in mijn armen wanneer het snel donker wordt ik zou jou kunnen beschrijven maar wie kent zichzelf in dat moment waarin niemand fluistert je bent thuis illustratie: Jan Dibbets, Perspective Correction, My Studio I, 3:Square on Wall…

Het werd heel laat, vandaar dus al die wallen. De zaak was veel te veel op scherp gezet. Jan Peter kon weer naar de koningin en alles bleef zoals aan het begin.…

Mijn vriend belt me op dat het hem niet meer gaat Om het gaan maar het hachje hij zit Overspannen te rillen met krampachtig lachje ‘Echt even op’ Met de wallen als dijken rond vochtige ogen Te ver van zichzelf weg bewogen ‘Houd je taai ik kom snel bij je langs’ Ik hang op en ga rokend naar buiten Wolken zijn stil in de bodem gegleden…

Zwijgend wordt er toegekeken, naar de bakken regen, die met spoed komen vallen, uit mijn ogen boven diepe wallen. Alle kracht komt nu naar voren, maar mijn stem is niet te horen, ik kan verdriet van zoveel jaren, niet in 1 dag ervaren.…

Waarom hebben zij me niet laten gaan Naar het nachtgebied van mijn dagbestaan Door wallen van waanzin afgezet, In watten van duisternis ingebed, Overkoepeld met een stolp van kou, Waarin elk trillen bevriezen zou, Waarin glanzen tot grauw, Muziek tot stilte Verstijven zou?…

door liefdessmart en ruw gedoofde hartstocht dolend langs de duistere slotgracht nauw verhuld door nachtelijke nevels tussen statige eeuwenoude eiken zacht snikkend verdwijnt ze elke nacht in het zwarte water dat rimpelloos de hemel spiegelt verdriet onder de oppervlakte slechts de bomen en nachtvogels zijn getuigen naar: g. v. d. wall…

Nu is de tijd voor oude heerschappijen; Vermolmde staten wanklen - de Commune Zal rustig rijzen uit de roeste ruïne En zal een rijk zijn van de ganse aarde: Herberg voor volkeren, verlost van wallen, Bewoners van de veilge hemelhallen En in de ogen Gods gelijk van waarde.…

elk seizoen mijn vriend viert de voortgang maar ook nestelt twijfel zich in de kruin van onbesef terwijl het waarlijk besef in ieders bezit een balletje mee speelt waar is het moment gebleven dat akkers werden geploegd en hoge vorens de wallen waren van ons zandkasteel ergens huilt de wind, dezelfde wind van toen alleen het spreken…