Alle inzendingen over weerklinken

Diepgaande klanken van kerkklokken weerklinken. Een geschenk dat bij avondlicht was geschonken. Een euforie van overspoelde deining dat zij sprak. Was bij daglicht als in onbeplant water verdronken. De kerkklokken klonken harder dan tussen vier muren. Als een echo galmde het ja woord hier op grote afstand.…

Jouw klanken weerklinken woorden verdwalen en zinnen verdrinken Je ogen vertalen vertellen verhalen ik laat ze bezinken Mijn vingers die strelen over je wangen met je krulletjes spelen Je blik die blijft hangen vervuld van verlangen dat we woordeloos delen Een stille affaire is lang niet zo gek geen taalbarrière Ons lijf in…

Ik hoor mijn eigen stem weerklinken waar ik woon in de schoot van de bergen Ik kan springen en draaien luidkeels zingen en zwaaien naar jou aan de overkant Van je hieperdepiep van je hopperdepop lievelievelottelot Kom je klopperdeklop met mij klikkerdeklak een middag spelen?…

Streef naar een minzaam vergelijk laat het slot weerklinken en stijg neem je schaduw op voer het naar de hoogste top en neig dan naar opzij achterom een kwartdraai rond het vlak dan af maak de strop goed strak trek de draad snel na loop ook langs de flank en sta verstomd van het zicht ontdaan van je plicht Zweef moeizaam…

Alleen in duistere nacht weerklinken vermetele paarden , die de helse vonken slaan uit de met goud beslagen hoeven, die als vuurstenen zijn gehangen aan dat vermaledijde uur en alles wat er in dat tij is beweend, drijft het scherpe bit me in die galop te wanen, gezadeld achter de fiere manen van het ochtendgloren, in de beugels…

In de grotten van mijn lijf weerklinken geluiden van verzwegen leven en wervelbeelden puilen mijn ogen uit. Nuchter spant het licht de kleurbogen van druppels dauw en klaart de stilte een tranend bezinnen. Het nachtgemijmer bidt een tempel van geduld, het kranig gestut van zorgeloze zuilen wordt geplet door de zon.…

Dit verraad zo alomvattend Dat ik er welhaast in verdrink Maar voor ik naar de bodem zink Zal ik me nog één keer goed bezatten Elk glas dat ik op je drink Lijkt een herinnering te bevatten Aan hoe de vonken in de rondte spatten En aan hoezeer ik in jou weerklink De zuiverheid van deze zonde Blijkt mij opnieuw te definiëren Een zondige,…

Over het wijdse piazza San Marco ruist in de bladeren weer een concerto In gaanderijen van de basiliek vioolklanken tussen de machtige zuilen golvend akkoorden- patroon in lyriek Strijkers weerklinken en echo's die galmen klanken weerkaatsen in de akoestiek van gangen bij missen en korengezangen Waaierend over het wijdse…

jullie liefde tekenen zon en wolken witte golven van de branding als vluchtige sluiers over het strand waar zandkorrels jullie harten in een tintelende beweging voortdurend omhelzen verenigen zielen zich op het ritme van hooggewelfde woorden en vlechten dagen zich in een beminde gloed laat de bindende klank van eeuwige trouw weerklinken…

Men hoort er mijn ‘ik’ in weerklinken, vaker begeleidt met een diepe zucht. Want niet altijd kan ik de juiste broodkruimels vinden, en één worsteling die dan op mij wacht. Maar het is net als je niet opnieuw meer durven binden, het kan beter worden dan je ooit had gedacht.…

Cornflakesgeknisper: gefluister van lichtjaren ver weerklinkend door melk. Je armband die stukspringt. Kralen tot stilstand op acht, vijf, vier centimeter van de jam en nooit stel je de vraag hoe ze ochtend na ochtend op exact dezelfde plaats hoe dat in godsnaam.…

Meanderende vingers boven een ven van mistige geschiedenis her en der een pallisade van vergulde ruggen het hoge woord dwarrelt van een schutblad en ergens erboven de zielen van ongeboren dichters met een weerklinkend welven ruggelings zonder spreken noch een voetwaarts horen het heden vermenigvuldigt zich hier in de baarmoeder…

Laat de muziek in pijn weerklinken rijt de wond uiteen die mij verscheurt geef mijn hart de klanken van de weemoed zodat mijn oude ziel zich dieper kleurt de trage tred van slepende akkoorden vol van ingehouden passie en vuur houdt mijn weemoedig hart gevangen kluistert mijn geest in dit verdrietig uur en in de zilte storm van mijn verlangen…

Vrees niet, die boodschap blijft weerklinken en zelf ben j'in die roep gaan staan, al voel je ooit je moed verzinken, al zie je soms het duister aan, al kan je voet alleen nog hinken - dàt woord van Hem draagt jouw bestaan.…

De ogen gesloten, nieuwe lente wezen proeven hoor, het valt een heldere parodie een geheel eigen sfeer deelgenoot van het enthousiasme een irritante, vliegensvlugge en praatzieke aandrang uit de heldere hemel waar origineelste meningen gegeven, en haast, geboden in overvloed, als de vluchtige ongebondenheid, in een echo doet weerklinken…

door alle rietkragen langs de einder langs de sloot en door alle tumult en alle strijd hoor ik muziek weerklinken voor elke vorm van dans het lijkt een echo in mijn ziel en de wind beweegt en zweeft eindeloos... door alle rietkragen langs de einder langs de sloot…

lieftalligheid die Haar nadien hulde bracht Die altijd aan mijn zijde gaat bij dag Bij barre nacht mij niet verlaat Haar die mij in haar smalle handen draagt Die mij - kwam ik te vallen - schraagt Ach sprak die A maar naar mijn ware ik Maar ja wat bij mij ingaat wil bezinken Verdicht zich tot een raar verward substraat Weerbarstig blijft en luid weerklinken…

(en denkt: Het kan vriezen, het kan dooien…) Het duizelt hem als haar woorden weerklinken: “Laat ons toch naar de Bios gaan; daar hebben ze tenminste de Airco aan”…

waarom zeg jij niets laat je de stilte weerklinken als een uitgestrekte vlakte waar leven zichzelf verloren heeft waar vergane en blindgeworden zichten zwerven langs oude bomen met de dood achter zich aan waarom zeg jij niets laat je mijn stappen zinken naast de langzaam stervende morgen blootsvoets in het achteruitgaan oneindig ver…

je speelt heimwee legenden vonken in de vlammen ogen dansen in het vuur de schaduwen van half ontblote mannen akkoorden schreeuwen van hun strijd, de pijn die ze hebben geleden het is de donkere kant van het verleden weerklinkend in verdriet lage tonen zeggen niet waarvoor er is gebeden hoeveel de kinderen leden snaren resoneren…

Neer op het zwart en wit Zachtjes wiegt hij met zijn hoofd De schelle toon Van een hard aangeslagen toets Schalt door het Victoriaanse huis Een terts Verandert de harmonieuze muziek Tot een ongemakkelijke compositie Een zacht gekraak Van de houten trap Doorbreekt de melodie Vol bewondering kijkt ze toe Naar zijn uiting van gevoel Weerklinkend…

Het lijkt zo ontzettend echt Maanlicht dat weerkaatst op water Waarna jouw mooie gezicht verschijnt En ik dat beeld onthou voor later Het is zo ontzettend fijn Als in de nachten jij zweeft In mijn dromen boven mijn bed En zoenen op mijn voorhoofd geeft Het zijn je fluisterende woorden Die weerklinken in mijn oren En vertellen dat ondanks…

Wensvol de zalen in levendige paleizen waar passievolle dansen weerklinken in stijl achtergebleven glazen de resten van kortstondig geluk weerspiegelen op ondergelopen tafels achtergelaten kledingstukken getuigen van minnekozende warmte na immer hunkerende blikken want het moment verscheen dat binnenvallende droefheid vreugde…

valouwe In lockdownland de vorst van strenge kouwe In genen dele wordt in kroonjuwelen Versmaad noch veronachtzaamd om verblijd, Niettegenstaande quarantainetijd, Hem een royaal signaal te gaan bedelen Door vendeliers verguld met hun festoenen Cornetten die septiemakkoorden spelen Kantélen kantelen door cantilenen En schallend luid weerklinkende…

Schoten zullen weerklinken door de donkere nacht, en vele doden en gewonden worden binnen gebracht. Wanneer zal het eens tot de presidenten doordringen? Dat wij vrede willen, vrede en wat mededogen. Maar de presidenten sluiten arrogant hun ogen. In de verte hoor ik iemand 'Give peace a chance' zingen.…

Knallen weerklinken daar diep in de nacht bange gezichten geen kind dat daar lacht armen omarmen, een vrouw wordt gesust ze heeft net haar man... voor ´t allerlaatst gekust! Ik zou willen wensen voor al die mensen maar vooral voor de kinderen daar: Irak en Liberia vredig nieuwjaar!…

Ik reis over kolkende wateren waar woestenij en tropische liederen rinkaaneen weerklinken. Kades bestaan niet. Enkel de doorschijnende modder van de jungle en de uitgestrekte wind van de savanne betekenen voor mij de terminus. Passagiers begeleiden het eenzame galjoen op weg naar zichzelf. En de donkere wind krioelt van onrust.…

Ik sluit mijn ogen, ik hoor je adem weerklinken in mijn oren In jouw omhelzing ben ik verloren Mijn handen glijden over je zachte huid We smelten samen zonder een opvallend geluid De wereld draait om me heen Ik voel de tintelingen van genot tot in mijn tenen Zachtjes lik ik speels aan je arm Je lichaam verstrengelt met het mijne, we hebben…

zeggen mag niet eerder eenzaam zo gevoeld en grien onder het schilderen: spittende boerin die nooit meer overeind komt schram versteend en buigend stierf Langjurk heeft de dorpsbewoners streng verboden te poseren zoals u weet omtrent het boerenmeisje dat ik tekende en zogenaamd verdierf ben zo bang, pa, dat passanten mijn gegrien horen weerklinken…

Je gekreun weerklinkend in mijn oren. De passie van onze lijven. De warmte die wij uitstralen. Je ogen die wat zeggen. Geen grote verhalen. Gewoon wij, die liefde vastleggen. Nadien wil ik tegen je aankruipen. Even genieten van het moment ervoor. Ik wil de slaap mij voelen besluipen. En "ik hou van je" fluisteren in je oor!…