Netgedichten

netgedicht (nr. 18.668):

Pianospel

Zijn hand daalt traag
Neer op het zwart en wit
Zachtjes wiegt hij met zijn hoofd

De schelle toon
Van een hard aangeslagen toets
Schalt door het Victoriaanse huis

Een terts
Verandert de harmonieuze muziek
Tot een ongemakkelijke compositie

Een zacht gekraak
Van de houten trap
Doorbreekt de melodie

Vol bewondering kijkt ze toe
Naar zijn uiting van gevoel
Weerklinkend door de vele kamers

Een magnifieke apotheose
Wijst op een naderende breuk
Tussen man en snaarinstrument

Klanken sterven langzaam weg
Het is alsof
Ze nooit hebben geklonken