Alle inzendingen over wegkwijnen

Het druppelde in de plas Het tinkelde in mijn hoofd Doffe dreunen Het sijpelde binnen als een bijtend zuur Maar dan zout Ik droogde uit Zonder jou los te laten En toen het regende Werd het droog…

lerend lezen zoekend in boeken wegwijs staren toeval hinderend weg kwijt wegkwijnend in niet één boek…

tevergeefs gebeuld jarenlang gesleurd gegeven en genomen schandelijk bedrogen juwelen en kleinood de liefde overboord gevoelens die wegkwijnen het waren...parels voor de zwijnen!…

zonder te weten, zonder pijn, dat ik in de menigte wegkwijn....…

wringen in bochten duistere krochten tierelantijnend soms wegkwijnend kreunend, steunend een brevet naar onvermogen woordenbrij, onvertogen neen, da's niks voor mij ik houd het liever simpel…

Ik wil me uitspreken om te kunnen bestaan en niet wegkwijnen in een hoekje de viezigheid van wat er gebeurd is niet net doen alsof er niets gebeurd is en er omheen leven om mezelf heen, om het ongemak in mij over de mooie ervaringen die de andere binnenlieten het onzegbare wat hij gedaan heeft waardoor ik viel zonder…

Maar de schaduwen zullen nooit verdwijnen, Ik zal er nooit voor kunnen vluchten, Samen zullen we wegkwijnen, En onze harten luchten...…

allen, die wegkwijnen aan een verdriet verraden het en dat wìl ik niet.…

wereld warmer in innig leven met uitgestrekte handen ontvang ik tederheid in trilling betoverd in bestaan van licht voel ik de kern in mij sprakeloosheid in onbeweeglijkheid verstaanbaarheid kom ik tekort maar aanwezigheid hoger dan de lucht onverschilligheid wegkwijnend in kenmerkende herleving…

Het kind in haar wil rennen ver weg van haar zorgen Het kind in haar wil zijn en niet wegkwijnen in pijn Het kind in haar wil rennen ver weg van haar zorgen het kind in haar wil leven in vandaag maar ook naar morgen Nu wil het kind in haar graag spelen maar zij kan enkel spelen met de wind het kind in haar wil rennen maar Gestorven is haar…

Dat onwetendheid slaapt en kennis kwelt Dat leugens worden geboren in de schoot van de waarheid Dat enkelingen wegkwijnen en samenhorigheid sterkt Dat haat woekert waar men liefde ontbeert en twijfel ebt bij vloed Dat ijdelheid het embleem is der dwazen Hoe afgunst de oogst is van onkunde En dat vriendschap als liefde is…

Alsof ik wegkwijn. Verdriet verdoofd door wijn. Ik wil nergens naar streven. Ik vraag je te vergeven. Was het maar allemaal gein en kon ik weg achter het gordijn gelukkig zijn.…

Oud, te oud om, wegkwijnend onder het stof der tijd, ooit nog uit te komen. Soms lichten ze even op, heel ver als lantaarns in de mist. Maar ach, ik weet, te vaak heeft de egoïst het van mij overgenomen. Al heeft hij de houdbaarheid van wensen en dromen zelden of nooit betwist.…

Eenzaam dwaalt een zielige vent door de verdroogde woestijnen niemand die hem nog kent hier komt hij dus wegkwijnen Het is zijn eigen domme fout Dat hij de liefde van zijn leven verloor Hij was immers ontzettend stout En wat hij deed was vreselijk goor Nu heeft hij toch zo’n hartenzeer Terwijl hij denkt aan zijn vrouwtje Clara Er rest…

kristallen transformeren op bevroren water… zonnestralen weerkaatsen licht op een klein wonderlijk theater fruitig geel en groen laten zich vooral gelden… gekleurde nevel zweeft verder boven uitgestrekte velden een moment van schoonheid die weldra zal wegkwijnen… wanneer de zon straks weer volop gaat… schijnen!…

Scheve bomen langs de rechte weg De wind hier in onze relatie gegeseld herfstig wegkwijnend sporen van slootdiep verdriet tussen de weidse weiden van mijn ontroering Je inmiddels gejatte witte auto rijdt mee aan de andere kant van je zo geliefde sloot Slechts twee waterdruppels op het zijraam van mijn knal rode Net niet vervloeid…

Arm land in verval woud op vreemde bodem een surrogaat wildernis op getemde baren Wanhopig trachten stammen bos te zijn een steriele rechtlijnigheid verraadt de schijngestalte gereed voor het wegkappen Door de wonden toucheert heilzaam licht de romp wegkwijnend in eeuwige schemer Pas na het vallen de warmte over hun liggend lichaam…

winters en in mijn brein sprokkelde ik ideeën voor een eeuw maar mijn leven is een kluwen , een spinrag met te strak gespannen draden de ragebol kijkt lijdzaam toe het is nu wachten op bevrijding hoe kom ik los uit dit bizarre labyrint van onvervulde dromen zal ik stiekem over het muurtje kijken en om hulp smeken of liever hier stil wegkwijnen…

wijl één enkel vlinder honing tracht te puren uit een roze rode begoocheling bloeiende munt me aanmaant de blaadjes te plukken vooraleer ze wegkwijnen onder de grond mijn berk zich met gezichtsverlies bezig is aan te kleden in herfstig geel talrijke geruchten uit de notenboom verloren raken in het hoge droge gras speel ik helemaal…

Ik denk aan je even verloren in zoeken naar waarom van steen en oude ogen Die zochten de plaats waar ze woonden in een stukje wereld dat je zag wegkwijnen wegglippen in zand Ik bid voor je in alle rust stilte en eenzaamheid wachtende op rimpels en antwoorden op vragen die ik nooit zal durven stellen Ik ben hier voor je in…

vogelscherm is ruisend afgedreven nu de winterkoude is ingetreden naar de zon de warmtebron van leven de huilende vragen van het kind meegedragen door de wind tot aan de einder de rood gouden gloed ‘t water stroomt de avond zingt tussen onze vingers de veder in onze hand de vlammende mantels van papavers wij willen niet wegkwijnen…

als de wereld bloedend is door wonden en er geen uitweg is voor geluk wat zijn dan nachtengalen die muziek uitzonden terwijl ze bewust waren van dit dramastuk kan de zon dan blijven schijnen met de mens al hun wanen zonder dat planten en dieren wegkwijnen in een plas doorweekt met tranen de aardbol is compleet bedorven in wat goed en fout…

Op de prachtige bijna gezellige Oosterbegraafplaats ligt een grafsteen te wachten op het moment dat mijn graf wordt gedolven nooit zo bij stilgestaan maar nu komen de zwarte gedachten op als golven van een onrustige zee ze zullen wel weer verdwijnen ik zal vooreerst niet wegkwijnen ik hecht nog te veel aan het leven nee, het wordt tijd…

Ik laat de landerigheid in mij nu maar verdwijnen, als het regenwater de tuin- tegels spoelt; en een zomergevoel in mij langzaam laat wegkwijnen.…

In stilte leven, is wegkwijnen muziek doet veel hartenpijn verdwijnen. Ik heb hier enkele instrumenten vereeuwigd op mijn doek. De harmonie zal voor eeuwig een plaatsje in mijn hart nemen.…

het vuile smeltwater likt langs de ruiten en langzaam vertonen zich d ’ eerste aardekluiten de winterzon doet de laatste sneeuw wegkwijnen Het dooit! het vuile smeltwater likt langs de ruiten vol heimwee zie ‘k een maagdelijk zicht verdwijnen…

Maar voel me wegkwijnen. Ik wil niet alleen zijn. Alleen zijn doet zo pijn!…

Je wist dat zij dood zou gaan; Het was een kwestie van wachten; Eens zou die dag komen; Jullie hebben genoten van de laatste dagen; Veel gelachen, meer dan voorheen; Zelfs dingen gedaan uit je stoutste dromen; Maar de energie was op; Een dag van wegkwijnen; Wachtend op de dood; De dood had haar genomen; Levenloos lag zij op het bed;…

profiel kunst en schoonheid van hun leven gezien vorm gegeven met een lach die rond en wulps alles vermag in vrijheid tierelantijnen de wijnen en bokaal speels vindt in arcaden liefde weer genade pas later strakt de macht die de romein hen overweldigend bracht rechter korter marsiaans het speelse is teloor gegaan in decadent wegkwijnen…

Kan een zwaan wegkwijnen aan een gebroken hart? Een vogel zijn lijkt soms zo mooi maar ook voor hen is het leven hard!…