Alle inzendingen over weigering

Niet meer dan de helft kan ik jou geven het andere deel dat is mijn leven * nog schijnt het licht over je tranen op je dood gezicht, je rimpels verstijven en het wit begint maar ik weiger het laken over je hoofd te trekken, laat me nog een poosje bij je blijven neen zeg maar niets het is goed om deze stilte te laten spreken…

Alert, maar in gastvrijheid niet je dát Als een weigering van mij jou ooit tot staan bracht Deed ik dat in elk geval met volle aandacht…

Als ouder kom je steeds meer aan de weet Van wat voor kind de moeder straks gaat baren Geslacht, gezondheid, lengte en kleur haren De gen-techniek gaat snel als een komeet Toch weiger ik van ivf te dromen Waaruit een grootse dichter voort moet komen…

de ergste aller dagen: 1 april ik weiger om vandaag uit bed te stappen uit angst voor flauwekul en dito grappen de dekens bieden dekking, ik lig stil ik krijg in bed gezelschap van m’n vrouw ze zegt op 1 april: 'ik hou van jou'…

wanneer een klare maan en glinsterende sterren mij een winterse morgen verraden dan weiger ik in te slapen tot ik zie hoe weerbarstige kou zich vastzet op bomen die ijzig wit lijken open te dromen in een volmaakt ogenblik wolkjes kan ademen die magie kortstondig verstrengeld met de dageraad…

lichaam waarom blijf je weigeren in mijn hoofd blijft het steigeren je doet mij geen plezier ik ben kwaad en vloek en ik tier pijn ging je maar weg luister toch naar wat ik zeg ik speel toneel met mijn lach maar ik heb nu een enorme terugslag heeft iemand een goede tip het duurt te lang deze pijnlijke dip…

ook ik heb mijn verslaving namelijk een chronische hang naar spekkies die geel/roze spekken zijn voor mij van een onweerstaanbaar gehalte als ik er één op mijn tong voel smelten betrap ik mezelf op een drang naar nog zo'n exemplaar en zelfs daar blijft het dikwijls niet bij doch ik weiger hiervoor in therapie te gaan dan maar een levenslange…

Haar zwartgeblakerde voeten verraden haar, weigeren hun hitte te verdragen, weigeren haar te dragen, moeilijker en moeilijker danst de koningin met alle waardigheid die ze kan verbeelden. Haar voeten branden, haar kokende bloed stroomt uit de schoenen over de vloer.…

(... in Doetinchem weigeren patiënten zich te laten behandelen door een Surinaamse arts die Mohamed heet...)…

roest op armen kruipt als oud verdriet naar te korte vingers wat houdt me tegen om terug te keren naar het chrysantenbed waar stenen pilaren zich om mijn lelijkheid schamen de dood omlijnen met dansend gereutel wanneer mijn sterven in de diepste dag verzinkt niet meer in staat om de onbekende hand te weigeren…

Een baas krijgt iemand zomaar niet ontslagen Dat is met onze wetgeving in strijd Die burgerrechtelijke rottigheid Behoort tot onze postmoderne plagen Zo word je door het leven flink genaaid Als je de klok niet meer krijgt teruggedraaid…

Het gaf zijn wereld aan de linkerhand, en heeft haar weigering al afgezet. Er zijn de sporen in de rechterhand van ’t rot dat iedereen bestiert als wet. Het had zich in de handel recht gezet omdat het in een leugen waarheid wou: de onbestaande trouw van man en vrouw.…

De glans van mijn pijn bederft de eetwaar En de hoop die spartelt in het achterhuis De opstand is te vroeg uitgebroken De meineed nog te vers en onversneden De schildwachten steken de rivier over Het hout is droog, de takken scherp De rovers weigeren zich over te geven Uit hun handen valt een lege vaas Het was midden november en het water…

en als een eed ontlok mij schuwe schroom bevochtig mij benoem het stillen nieuw verdrijf het troebele uit mijn droeve blik en weiger mij het gisteren, het terug erbarm je nooit mijn alsmaar klagen het doodgewenste d’ oude vragen en zeg me, voel jij ook in heel jouw zijn ’t verlangen naar het vliegen.…

stil te ver van spreken en het naar buiten kijken adem ik nauwelijks de dag nog in misschien is mijn geest te traag of weigeren mijn handen het veranderen van de nacht er is leegte er is najaar en in het heengaan van ieder ongeboren uur zie ik leugens menselijk en met wind bekleed geen vingertop raakt mijn ogen…

De droefheid van de rouwenden, het afscheid dat er nooit was, de ruzie die toch niet gezocht werd, de vriendschap verbroken of nooit gegroeid, de weigering tot verzoening, kinderen in pijn en onbegrepen, waarom toch dit allemaal?…

Deze tentoonstelling van talenten een permanente-, elke week een afgeronde opdracht: het verkoopt niet wél reageert een enkeling met een beleefde weigering een kunstwerk in huis te halen de kunstenaar gaat door met de gekleurde woorden totdat één aangesprokene tot aankoop overgaat en zo verstrijkt de tijd die hij, de kunstenaar, met…

Laten wij weigeren onwelsprekend te willen zijn, en onwelschreven. Laten we taal opeisen.…

Het jaagpad op te paard dat struikelt over een helleveeg van steen en raken te water Zo droomde ik oude tijden na weigeren van een tweede bord havermoutpap 'Kom jongen', zei mijn moeder, 'kom, morgen gaat het beter'.…

Het recht om in vrijheid te kunnen sterven, weiger ik onuitgenodigd te overhandigen, aan geen enkel zinnig of onzinnig mens.…

Al zullen al mijn maats mij wel verguizen, Mijn uniform gaat spoorslags van de baan Ik kan niet steeds zo'n aan- of veldslag aan En weiger verder dienst op Hoorn-Enkhuizen Ik ga van blauw naar legergroen, dat scheelt Omdat je daar alleen maar oorlog spéélt -------------------------------------------------------------------- Het treinpersoneel…

vanwaar ik zit, met uitzicht op klei zie ik een vergeeld dekbed uit het raam van de weduwe dan weiger ik te bewegen om slechts te kijken naar haar over de akkers vol spruiten nadert uit het westen, wind en regen zij haalt de waslijn leeg en ik zwijg voor eeuwig morgen zal mijn bezoek zijn mijn pak hangt klaar ik weet wat te zeggen over…

Één hap en alles is voorbij Een nieuwe wereld ontvouwt zich In je herboren ogen Twijfel overmeestert de ziel Kaken weigeren zich te openen Een traan vormt zich in het oog Jezelf vergeven Eenvoudige opdracht doch moeilijk in uitvoering…

Na Clintons hondje weiger ik er nóg eens in te trappen Het nieuws dat overal inmiddels al is opgedoemd Dat naar Van Vollenhoven 'n planeetje is vernoemd Ja leuk hoor, 1 april: hou nou maar op met al die grappen Dat rotsblok, gaan we straks bij Pauw en Witteman nog horen, Lijkt sprekend op een man met bril en héle grote oren.…

een zucht trekt door de tijd en ik vergeet doe toch alsof mijn stem wordt trager zwaarder of misschien juist ijler vreemd knikt het tweeduister mijn mond naar zinnen omlaag waar mijn angst woorden zeist verder voorbij het weigerend zelfbedrog en mijn verminkte zielenbeeld ik vergeet doe alsof ik vergeet net…

wolken het paradijs maar ik zoek niet meer traag hap en kauw ik de dagen weg tot avond en drink daarna de nacht met wijdopen ogen het is het moment waarop eenzaamheid een optie lijkt voor dan niet langer dan heel even rol me als een baby op de koelte van het laken achter de wolken de sterren en de zon ik weet ze te vinden maar weiger…

Spreek ik nog jouw taal waar zwijgen geen beeld meer geeft en loslaten steeds pijn verpakt zal het weten ooit vergeten boeien of begraaft de dood ditmaal het leven zelf wanneer dromen nachten verlichten en dagen fluisteren naar een snel naderende lente weiger ik dit geschenk laat de strik maar zitten ongeopend blijft onwetend ..…

hoor hoe stilte na talloze nachten van onbewaakte woorden als een buizerd met strakke vleugels blijft hangen met weigerende tong het wisselseizoen bespiedt roerloos boven stukgewoelde grond luister naar de grote cirkels die met gekromde klauwen het fluisteren doden dagblind met de mond vol sterven hoor want ik weet…

Ik weiger met een geldige reden. Ik kan dat niet meer.…

Ik weiger uw handje zo keurig en teer, Mij angstig en huivrend geboôn! Ik vraag u geen handschoen; ik weiger die eer; Al waart gij Jouvin in persoon! Uw harige rechte, mijn Bello, zegt meer, Dan 't pootje, zo keurig, zo schoon! Een hand zonder zenuw of leven of kracht, 't Is onzin, 't is laster, verraad!…