Alle inzendingen over wenende muren

Maar zal zo’n muur de mensen wel bewegen om weg te blijven? Maakt die het verschil? De grote muur in China trekt elk jaar wel tien miljoen bezoekers bij elkaar.…

in woede en vertrok net als jij ooit kriskras crossend op zoek naar beschutting alle muren moeiteloos ontwijkend…

Maar als de muren vallen, dan komt mijn hart in zicht, Ik draag het in mijn handen, houd de deur niet langer dicht. Kijk maar gerust , hoor. Ja, ik stotter, vind moeizaam ieder woord. Als ik ben uitgesproken, Zegt men: “Dat heb ik meer gehoord.”…

dat je geen gat in de muur moet maken.…

gelijkgerichte neuzen tennisten heen en weer en stampvoetten de leuzen voor deze laatste keer het Antwerps sportpaleis veelvoudig uitverkocht Mauresmo voor de prijs wijl Kim uit eerzucht vocht ze haalde niet haar gram maar zorgde voor tragiek toen ze het afscheid nam voor haar wenend publiek…

wenende vrouwen met hoofddoek spreken over 'n leven dat veel te vroeg bekocht moest worden met de dood allen in zwart gehuld weten zich niet onderdrukt maar toch zijn zij 't die zonen op de wereld zetten wie het geloof misbruiken om zich de macht toe te eigenen alvorens toe te slaan…

Een deur gaat open, ergens in een blinde muur -- Een deur van liefde.…

Een diep verlangen naar het eindige kruipt traag en wenend in dikke strepen naar de stilte van het oneindige In het vragen naar vergetelheid kan de nacht mij vinden, een vuistgroot op mijn kussen, er ontbreekt enkel nog een afscheid Sterfelijk vergruist de rand van de dag nu voorgoed, geluisterd en diep gedacht schrijf ik de woorden…

de kinderkleertjes aan prikkeldraad in de wind spelen tikkertje duistere nachten wat doet een mens als hij weet dat hij sterven moet biddend en wenend op weg naar de ondergang slalom naar de hel goed voor brood en soep het merkteken op zijn arm in zijn huid geprikt hoed je voor dromen het is de vlijmendste pijn als je weer ontwaakt…

Bomen getooid in witte aanschijn Gekleurd door de zon haar tranen Rood haar ogen bij het ontwaken Een keuze is haar rauw ontnomen Roder haar ogen bij de bedgang Hoop is gedrenkt in zwarte inkt Inkt waar haar testament van leeft Rouwen zullen de gekroonde berken En al wenend nemen zij afscheid…

De nacht was over Doch ontwaken wilde ik niet Kon niet het dodenmasker afwerpen Om al wenende met betraande kussen De dodendans liefdevol te starten Dansend in de poelen van jouw ogen Daar ik nog steeds in liefde geloofde Dan overmeestert mij het blijde verdriet Weer dans ik mij omhoog op die kille berg Angstig om de betovering te verbreken…

Ons geheime bed in het donker, daar leef ik -- droom ik mij bij jou.…

De nacht wordt steeds groter in mijn hart mijn ogen worden steeds zwaarder nevel daalt over de resten van wenende dagen zwarte schaduwen overvallen mijn lege vragen ik loop doelloos rond in volstrekte kou en adem een pijn in zo blind en zo grauw ik zwijg een eeuwig zwerven de dag gaat langzaam sterven…

Ik hoor weegeklaag in deze schreeuwende stilte, het wanhopige bidden van een vader, een zoon, van hen die wenend van heimwee en pijn hun kapotgeschoten dromen en levens hier gaven. Maar wat is een soldatenkerkhof toch schoon. Witter dan wit zijn de duizenden graven en het gras is nooit korter geschoren geweest.…

schone en trieste melodieën rozengeur en passiflora hangt in 't wonderbaar licht waar we de liefde voelen stromen in dichterlijke aandrift met wenende ogen zich baant een weg door ruimte en grotten waar ze de poëzie door 't trots gemoed bespotten het regent klachten die op beredeneren wachten verloren voor de poëzie…

ik zie je staan bleek en verward je mompelt een woord maar ik kan je niet horen je kijkt me aan met zoveel pijn je opent je mond maar er komt nog geen geluid je draait je om je lichaam schokt ik weet dat je denkt: zij zal het ook niet snappen glazen wand ik kan je zien ik wil je helpen maar ‘k mag niet binnenkomen…

Neergeslagen door je oogopslag houd ik mijn tranen binnen, de muren zijn al genoeg gekromd door jouw geslepen zinnen.…

De muur is de dag die niet verandert en de tijd verandert in iets dat niet verdwijnt of vervalt want er is iemand die niets anders meer wenst.…

Een lege kamer We liggen verdwaasd, verbaasd te luisteren naar de liederen van de ekster. De vrieslucht in onze ogen Die niets meer vinden in de ander. Ons pril verleden is een doolhof Van wisselende beloftes Van pijnscheuten en samen reiken naar de vollere nacht. Elk vooruitzicht begraven we in de tuin Met het geduld van een opperhoofd…

de muren van mijn gevoelens slijten weg ik ben er echt blij om zeg wist niet dat dat ooit nog kon verdwijnen maar je deed iets met de mijne voelt goed en hoop dat ook zo mag zijn want alles wat ik wil is geen pijn heb al genoeg daarvan gehad en dat ben ik zeker zat begrijp dat het voor jou ook niet makkelijk is of heb ik het nu mis ik zie…

huizen vol lichten het leven verscholen achter muren niemand die er doorheen kan kijken maar ik sta daar in het lantarenlicht nog steeds wachtend op jou midden tussen de twee bermen tot je uit het donker durft te komen je samen met mij naar ons licht durft te wandelen tot die tijd blijf ik staren naar die huizen vol lichten…

4 kleine muren en een deur om naar buiten te gluren. geen levensgroot iets, beter gezegd bijna niets, Daar voel ik me safe na alles wat ik heb beleefd. Tot de deur, verder ging ik niet, even door het gaatje gluren, niemand die me ziet tussen die 4 muren.…

Ze gaan naar vrienden of bekenden, kennissen of buren, Ik zit opgesloten binnen mijn eigen gebouwde muren. Muren van bescherming, gebouwd door diepe angst, Als iemand te dichtbij komt ben ik op mijn bangst. Oude wonden, pijnlijke littekens zijn achtergebleven, Hoe moet ik in mijn eentje deze gevoelens overleven?…

de beelden in de spiegels voor een venster waarin ik de jaarlijkse gestrooide bloesem vang, de herinneringen verdorren niet, door het leven niet verrekend, effenen ze hun voorgenomen spoor, al dan niet opgetekend door de wissel van het lot, spot met de wetten van de tijd, al is die krap gemeten in een volgende stap, sloopt de muren…

Wat is het huidige paradigma. Wat deden kerken in de zestiende eeuw Wat gebeurt al eeuwen eerder in debat. Is weten is weten niet altijd accepteren als men zegt hoge service graag gedaan mantels borgers zorgers bedekken soms leven. Muurspechten metselaars passanten hakten hamerden met overtuiging met pikhouwelen op beton luidkeels voor…

je bouwt een muur. het wordt weer aangevallen. je bouwt een muur en maakt een leger. totdat bij een nieuwe aanval je niets meer er van merkt omdat je al heel wat ben gewend. mensen die heel de tijd een mooi leven hebben gehad en die krijgen dan opeens een tegenslag, die moeten dan pas een muur bouwen.…

kalend behang en vergeet bijna te ademen Het gesprek stokt in een slok troebele nasmaak van oud zeer De pleziertjes van weleer zijn verdronken in een toevloed van teveel en te vaak De passie is niet meer dan een verfrommelde foto in een diep verborgen gevoel Waar de tijd zwijgend ons laatste afscheid vastlegt in de stilte aan de muur…

Mama, wat is dit een nare muur. Zit papa daar nog steeds bij de buur ? En als ik eens roep brengt hij mij dan snoep uit die rijke westerse cultuur ?…

De last zonder slopende gedachte De dragende muren die het dak laat rusten De last is zwaar De last lacht, ik rust…

ga maar de aarde wacht wel in al zijn dagelijkse dingen ga maar naar zachte woorden die zich uitstrekken intiem van vroeg tot laat ga maar maar laat me niet achter een en al ziel, een en al lichaam want alles, ja, alles in deze armen zal uit vuursteen bestaan ga maar maar laat mij jou dichten laag na laag naamloos zoals ik ben…