Alle inzendingen over wenk

Roerloos bij zoveel schoonheid een droom gelijk staat de wereld even stil De wuivende korenhalmen ragfijn gepenseeld lijken mij dichterbij te wenken De vogels nog niet uitgespeeld stijgen in de strakblauwe lucht De roodgouden gloed van de ondergaande zon straalt een bekoring uit die ik ademloos onderga…

Maar daarom fijn vertrouwd Mijn generatie, die van retro houdt Keek vast massaal, want nostalgie blijft wenken Maar blijf ik hierin meegaan, gaat aan mij Het hedendaags bestaan geheel voorbij…

eens zal ik jou wenken en vragen kom maar ik zal er zijn door mijzelf te schenken en jou zwijgend op handen dragen ik reik je mijn gebroken vingers ook verbrand aan vurig leed geen wanklank vlucht weg tussen mijn lippen vertel mij dan aan wie het leven soms niet vreet en welke aders geen weet hebben van dichtslibben…

Ben ik mijn hand waarmee ik jou, of ons kind kan wenken? Niets, niets, ik weet het niet – wat van mezelf te vinden? Toen zei je: ‘jij bent jij, ik ben ik, dat zal ons samenbinden.’…

Een enthousiaste woudloper jubelt: ‘Ik wil vandaag in de natuur opgaan’ Een paar passen achter hem sluipt geluidloos een tijger met binnenpret die de ziener op z’n wenken bedient De tijger, pure wilde natuur, wacht tot zijn blije ontbijt omkijkt, die dan volgens wens in de natuur opgaat.…

een hand in de golven de arm gebogen vingers gespreid een wenk zonder lichaam en ogen schuim tart het zicht diffuus is het licht onvoorspelbaar er zijn geen passanten die mijn angst kunnen delen ik spring wil die hand vingers gespreid duik tot mijn longen gaan barsten adem zee maar haar ben ik kwijt…

zag de mieren vliegen meeuwen zeilen hemelhoog een snelle wenk onzichtbaar vond gevleugeld zwart een witte dood waar warmte eindelijk expansie gaf en vrijheid los van aarde was gingen zij met duizenden op laatste vlucht de meeuwen hebben dagenlang gerust…

Of zijn er andere horizonten die wenken gaan en door de jeugd nog niet gezien zijn? Dient daarvoor soms de pijn en 't trager moeten leven?…

Ik achtervolg jou met een vogelkleur zo blijf ik nooit zonder beweging hemelkleurig in mijn dankbaarheid voor ieder likje kostbare verf haal ik de zuurstof uit mijn lucht Heimwee kleurt donkerblauw achter het wenken van de horizon geoefende schildershanden bereiken een korte stilstand in het denken zo blijft de horizon maar wenken.…

Waar je ogen antwoorden ben ik stil en blijf ik zoeken naar een wenk of teken dat we weer kunnen volgen of delen zonder woorden te wegen of de tijd te vinden in momenten die we verzamelen en verwarmen met de as van een verloren liefde.…

De wereld oogt veel te druk in een wenk kan ze je verbazen bekoringen springen in 't oog laten zintuigen overuren draaien.. maar kunnen je ook zomaar verlaten ogen die zien, speuren rond en kijken om naar het hart dat langzaam weer open bloeit, de vele gelukkige jaren achter mij laten meer nog in het verschiet.…

Gisteravond keek ik naar Star Trek Voor de bewoners van een vreemde planeet liep de tijd zo veel sneller dan normaal dat de bemanning van Voyager voor hen bevroren leek Ze zagen - een voet, voor eeuwig zwevend - een verstilde wenk - een straal koffie, hangend tussen kan en kop Dynamiek, in een andere tijdsorde Opeens begreep ik wat een…

er kwam iemand binnen breed en, dat zag je meteen vermogend de ruimte vulde zich meteen met zijn lucht hij was beslist van een koninklijke kaste toen hij niet meteen op zijn wenken werd bediend verdween de koninklijke lucht door alle kieren en gaten maar zijn breedte bleef hij houden hij had drie stoelen nodig paste amper door een…

naam niet Noch zijn soort Ik houd van dieren Ook van vogels Maar deze Had ik Nog niet gehoord Het had iets weg Van hoog geneuzel Met een vleugje Van parkiet Ik ken dat nog Van heerlijk vissen En het verdekte in het riet Maar hoe ik denk En prakkiseer Ik kan geen naam bedenken Oh… Ik moet gaan Ik moet naar huis Ik zie mijn moeder wenken…

de zoon om de vader het verdriet van de dochter om de moeder zo diep, als het verdriet van de zoon om de moeder en het verdriet van deze dochter om het gebrek van haar vader die niet van haar kon houden zoals ze wilde niet meer kon vertrouwen op het bijleggen van geschillen is het diep verdriet van denken tekort te doen aan hun wenken…

Maart, Maart, Toch ben je ons waard: Omdat je zwijgend een wenk in het leven Aan ons wilt geven, Wenk, die het kinderhart dankbaar bewaart, Buiïge Maart! Maart, Maart, Roer vrij je staart: Want je leert ons: na het kwaad komt het goede; 't Zeegnen nooit moede, Schept God de vreugd uit het lijden der aard, Leerzame Maart!…

Wij zijn een daad van Liefde de poëzie die de hemel schrijft in een wenk naar de oorsprong Wij zijn een schild van licht de Engel in het wakend oog de wachter die de puls regeert Wij zijn een punt van kracht geschapen in een ademtocht van een bodemloos heelal En waar Zijn woord de Aarde raakt glijden lichtjaren fonkelend uit de ster…

Het is een stille wenk – voel je het ook? - om met z’n allen op te gaan in rook. ----------------------------------------------------------- …de kosten van een graf stijgen dit jaar met gemiddeld 15 procent. In de gemeente Moordrecht (!) is begraven het duurst: 5029 euro voor een graf……

in al jouw gebaren zie ik de uitnodiging van samen ervaren een stille wenk de schalkse lach ik weet dat jij op me wacht vaak al eerder in ogencontact zag ik dat jij aan mij dacht dan sprankel je een speelse uitbundigheid wil alle liefde aan mij kwijt in het vlinderen van geur naar de kleur van zon nooit kijken wij een keertje…

Aan deur of raam dorpel of drempel Onder ons zijn halve woorden genoeg Je hoeft slechts met een oog te wenken knipperen zou zelfs volstaan Het antwoord waarom ik nog niet vroeg Daarom... wil ik je deze roos schenken.…

Op de Thames bij Miranda dobberen bootjes van vissers grijsblauwe heuvels wenken aan de overzijde het licht wisselt per minuut van groen naar blauw in glinstering zwarte steltlopers strijken neer in lage ebpoeltjes doorgroefde boomstammen vertellen verhalen over Pakeha's en Maoris die het land bewonen Gedicht over Nieuw-Zeeland…

jij ensceneert bindt waar raken kwetsend kan zijn ziet de hint in lichaamstaal de schaamte al voorbij in het decor van alledag verschuif jij heel subtiel de macht past in choreografisch denken de posities aan zachte gebaren wenken om door te gaan zonder te confronteren weer dans ik lichtvoetig weg om het nogmaals te proberen…

meer en meer vind ik mezelf terug wanneer je naar me kijkt wij elkaar laten ontstaan wachten op het ontdekken van de tocht alles golft in het verlangen naar het oor van de rivier dat oevers bemint jij in mij ruist als een echo van wiegende wenken wind en lotus wanneer de zon ondergaat dát zegt in minder dan een armlengte…

Hoe traag de dagen waren daar langs de oevers van die stroom en ik onschuldige uren weefde in de schaduw van een perelaar de wereld leek zo eindeloos zo hoog, zo breed en alles was alleen voor mij ze zijn voorbij de trage dagen maar soms in de diepdruk van de nacht wenken ze en hoe ik mij dan keer op keer in hun armen stort totdat…

zag je hand de vingers wenken kleine kootjes ongeduld nagels nog verguld met rode lak de kleur van lippen in je lach altijd zo innemend maar gaandeweg steeds meer bevelend met het laatste van je kracht nog dwingend spelend tot jij wilt gaan met ogen licht van eeuwigheid handen open en vingers eindelijk gespreid…

het is kwart over niet alles is daglicht of het beleven van huid in de nacht met een glimlach tussen niet alles schrijft een gedicht of de winter weg is het dan geweest wat ik met morgen bedoelde; een wenk van jou in een vreemde stilte, hier en daar rond hals en hart ontluister mij maar en mijn gelaat het meisje is weg…

Even later keek ze wat lankmoedig, leek me zelfs te wenken. Maar plotseling was ze weer verdwenen. Kon haar gedrag niet echt begrijpen, doch besefte later wel verwonderd dat ze me haar stralende liefde had willen schenken.…

Met elke stap maken ze een vreugde sprongetje en wenken me dichterbij. Nodigen uit tot vlezig bijten en soms willen ze een harde klap. Sta me bij, oh god, haar zalig, roze kont deint en wiegt tot ik gretig hap.…

ik herinner mij september hoe ik tranen verstopte en zelfs de verstuivende regen zijn louterende afspraak helemaal niet nakwam verder ging in etmalen die er niet meer toe deden dagen die nimmer de mijne leken te zijn soms wil de nacht mij wenken en reis ik dromerig langs de maan ik weerspiegel dan in hoopvolle verwondering mijn…

boetseer in duister licht de beelden van mijn droom ze zijn op volmaaktheid gericht terwijl ik ze met vreugde omzoom mijn handen raken gejaagd als ze zoeken naar de zwarte klei die in gedachten wordt gelaagd totdat ik het heb gemaakt gelijk zij ik durf haar niet de morgen te schenken wellicht zie ik dan mijzelf zal slechts de maan even wenken…