Alle inzendingen over wiebelen

Klein winterkoninkje zo klein,teer en fier Klein winterkoninkje alleen in de winter ben je hier Klein winterkoninkje land jij op een kleine dunne tak Klein winterkoninkje even wiebelen en dan zit je op je gemak Klein winterkoninkje mijn god wat ben je klein Klein winterkoninkje hoe is het dan om hier te zijn Klein winterkoninkje…

we zitten kneuterig samen lachen vreugdewolkjes om de wiebel van mijn stoel op de leuning ligt jouw jas broodjes rusten in een mandje tussen roomboter, jamsmaakjes espresso met een hemelsgeurtje een bloemenboeketje in een glas kruimelmonden zoenen musjes dansen rondjes als scharrelende mee-eters langs onze schoenen ik wil mezelf…

Dus wiebelend en wankel van cadans schreef ik er massa’s; sluw en slim – geslepen! Voor nop helaas; geen prentjes ooit voor mij. Maar wacht, vannacht als ik een groots sonnet zet… dan komt daar vast een illustratie bij! Petrarca schreef ook weleens een sonnet.…

Met geheven hoofd een trotse blik in de spiegel Alleen jij kent je strijd en vaak en vaak was die erg wiebel. De rozentuin werd ons nooit of te nimmer beloofd Hoofdzaak blijft dat is dat ik in mezelf heb geloofd. Sereniteit? Ik ben op weg.…

ik zie je hand voor ogen ben ik iets te laat maar uit bewegen zie ik hoe het met je gaat behoedzaam kom je naar me toe gespannen in verwachten je weet niet wat ik doe ik wil je in mijn armen sluiten met de glimlach van voorheen ik zie alleen onzekerheid in het wiebelen op één been ik neem je hand en kijk dan in je ogen ik kan het…

Hun oevers bezaaid met hetzelfde riet en lis een eend en wat wiebelend wrakhout, vluchtende libellen voor stank en vuilnis, Tigris en Eufraat, overwoekerd paradijs zo oud als misérables toegestroomd uit riolen.…

Ik zit weer even op het hek van mijn jeugd wiebelend op een groen betonnen paaltje ertussen de witte planken, de verbindingen tussen de fundamenten van een grens die weemoed en heimwee omsluit.…

hemel en aarde tot papier zo dun zou schaven je lid zou niet meer plassen geen hoon werd meer gehoord Priem je tong door je platgeperste lippen tuit ze en fluit maar een lasterlijke deun Mijn haren vonken je tot de komende nachtgestalten als het duister jouw licht komt doven Ik zal over grauwbesmette takken hangen en zachtkens wiebelend…

de winnaar in de polls had de wiebel in de benen bleek in debat zag zijn pensioenplan kundig in de pan gehakt door heer Verhagen alleen de rijken plukken iedereen zou er beter van worden de bakker op de hoek zelfs ietsiepietsie nog beter wat zeg je wat sprak keizer Maximus voor niets zeker dus ons de markt afprijzen wij die allang…

voorover zou gaan had al gauw een blauwdruk van handen polsen en elle bogen paraat kende de breuken dwars en overlangs wist van het bloeden heel veel en vooral eindeloos lang toch had ik alles geoefend en soepel gemaakt de realiteit geforceerd een dikke mat geprobeerd en zo wist ik precies wat mijn zwakte was en dus iedere dag wiebelen…

Je eigen vredesdroom verpakt met slingerkrullen rood en wit, hangt wiebelend aan een takje. Voorzichtig moet je wezen met de vrede: een kerstboombal die vaak voor onze blik uiteenspat in duizend doden min of meer.…

Je eigen vredesdroom verpakt met slingerkrullen rood en wit hangt wiebelend aan een takje. Voorzichtig moet je wezen met de vrede. Een kerstboombal die vaak voor onze blik uiteenspat in duizend doden min of meer.…

Ze wijst met mollig handje en zegt: Daaaa mauwww loopt wiebelend richting poes maar die verdwijnt dan gauw Dus hobbelt ze naar opa toe en pakt zijn grote hand leidt hem zo, gericht en snel naar het poesje in de mand Ze roept weer: daaa mauww Opa bukt zich, aait het dier Zijn kleinkind kijkt met twijfel: Geeft dat aaien echt plezier?…

Zoekend naar een evenwicht sta ik wat te wiebelen, je klapt je wimpers op en neer en lap ik ga weer vliegen. Wat had ik graag houvast gehad daarboven aan je ogen, zodat niet telkens jij verpinkt ik weer heb gevlogen.…

De vlerken gaven toe aan poten en een ongehoord snel zakken van de bout, het hart bekoord door 't zachte wiebelen van het wed -Merkte nou niemand wat? Ja hoor, een kleine hond kwam blij tevoorschijn hollen, behulpzaam wees hij hen de weg.…

Ik sta maar te wachten krijg lichamelijke klachten sta te wiebelen op m'n tenen tot de lucht van 't toilet is verdwenen... Je was me weer voor Arghh wat ruik je weer goor ik sta te draaien op m'n benen tot de lucht van 't toilet is verdwenen...…

ik val, ik val net niet, ik sta, ik sta mijn mannetje, ik hou toch stand, ik hou me goed, herstel, o nee, ik val, ik val opnieuw, wiebel, wankel, struikel even, kom weer overeind, nee, nú val ik echt, ik val lelijk tegen, glij tegen de grond, bijna, zwaai weer recht, sta weer pal mijn mannetje zo stevig op de benen, au, o nee, ik hou het…

Men tracht de kundigheid het snelle werken en het stromende geld der samenleving steeds groter te maken met eer en geldingsdrang de enkeling wil zien hoe zijn wensen en eisen naar almaar meer streven de menselijke geest omvat een sterke boom die snel de hoogte zoekt het wolkendek tegemoet een wiebelige top krijgt zijn bast misschien…

wiebel met je tenen op de rand van de wereld. plooi het toe : zo is het genoeg.…

op zoek naar mezelf, grenzen verleggend al balancerend op het dunne koord voortdurend de lat steeds hoger leggend wordt vanwege mijn grote haast steeds mijn wiebelig evenwicht verstoord en stap ik er elke keer weer naast op zoek naar mezelf, een ideaalbeeld creeërend heb ik de eerste helft al achter de rug ondertussen af en toe mezelf…

Met brede armen luister ik Met handen vol groene oren Veelstemmig gefluister van pluizen Fijne sporen geluid op de bank Een vrouw en haar dochter kijken rond, het meisje tuurt en zegt met wiebelende benen Ik word mama net als jij met een papa en een kind dat dit het mooiste plekje vindt van alles, heel de wereld, het heelal * Het…

Het veilige dorp van een mespuntje zee snufje zout waar de kiezels de branding doen rollen en klossen waar de winkels nog op hun hurken zitten bijeen op een plein waar de kleuren buiten de deur wiebelen plastic strandslippers ballen waterpistolen toeristen waar de naam kortom vredig is: Etretat Maar voorbij baai en bakens promenade…

Bedeesd en statig wiebelen zij heen en weer, gezegend zijn de takken die mijn ogen openen, naar hoge dromen wijzen zij te meer. Laatste woorden, voor een manloos graf. Blauwe lelies vangen mijn verbaasde val, voor mijn lief en ander leed. Niets is wat het scheen, ook de zon niet meer. Slechts verstuifde zwaneschijn.…

m’n stijve ouwe lijf wil niet vandaag opstaan een ramp, krakend bed, botten, nek, vingers, wat een herrie wazige ogen, droge mond en neus gescheurde lippen, haar in de war gortdroge huig, piepende stembanden strompelend op diabetesvoeten naar badkamer, plas doen naast de pot wiebelende knieën, straks maar schoon maken, koffiepoeder op de grond…

Als ik aan je zit te denken ben ik zenuwachtig, zit op mijn stoel te wiebelen. Ik glimlach de hele tijd door, want je doet mijn buikje zo kriebelen. Ik kan de hele dag naar je lieve woordjes luisteren. En dan zie ik weer je lieve lach, omdat ik dezelfde woordjes in je oor zit te fluisteren.…

wuivende witte draadjes wiebelen uit de zak eindigen aan een soort van speakerbox op het oor boos kijken de musiclovers gefronst hun wereld in als ik om ze lach ben ik soms bang dat ik ze stoor simpele spelletjes spelen waarin je leert doden met de tattoo van een i-phone in de hand of is het toch hun echte foon en ben ik in een droom beland…

O nee, geen tijd voor red bull, kalf of koetjes Daar klieft het ribbenkast en maag en gat Heel zachtjes wiebelen de paardenvoetjes Ik hoop dat het een vredig einde had Amerigo -dit voor de goede orde- Had als Sint's schimmel 27 jaar Dienst gedaan en was daar dus mee klaar Hem restte nog een welverdiend pensioen En wat ervan in keukens…

Het lijkt erop dat er een grote boom in lenigheid en sterkte s omgevallen van waar haar bladeren verspreid liggen in een leegte tegelijk is een heel klein zaadje vol onzekerheid en wiebelig op zoek naar iets Al bij al heeft zij het gevonden: jouw eigen stukje grond tevens haar laatste bestemming.…

Het lijkt erop dat er een grote boom in lenigheid en sterkte is omgevallen van waar haar bladeren verspreid liggen in een leegte tegelijk is een heel klein zaadje vol onzekerheid en wiebelig op zoek naar iets Al bij al heeft zij het gevonden: jouw eigen stukje grond tevens haar laatste bestemming.…