Alle inzendingen over wiekslag

Altijd hun wiekslag, wiekslag die je herkent, je eigen wiekslag. Altijd hun hartslag - je eigen hartslag. ------------------------------------------ uit: 'Woorden om in te wonen', 1996.…

de wereld draait door alsof je nooit vertrok wie weg gaat, wil zich soms verzwijgen toch wacht een duif op verse kruimels brood laat haar wiekslag horen en bij de deur lonkt nog je naam, zo gewoon zo vertrouwd maar het huis voelt leeg en koud, geur en warmte voorgoed verloren…

later toen mijn woorden rijpten en met trage wiekslag neerstreken binnen de krijtlijnen van de nacht voelde ik een geluk het was te groot voor mij…

avondrust, Nederwaarts en opwaarts gaande, Vast en doelbewust, Gij, het enig ding bewegend In deez' avondstond, Met uw zwart figuurtje tegen 't Glanzend hemelrond, In de lichtgevulde, klare, Diepe hemelkom Lig ik peinzende te staren Bij de stilte alom, En der dingen roerloos wachten Onder de avondlucht Is zo stil niet als de zachte Wiekslag…

tegen het venster klinkt een doffe klap, ik loop verschrikt naar buiten zie een jonge merel op zijn rug die - nog warm in mijn hand - geen wiekslag meer laat horen zijn deuntje nooit meer fluiten zal ik leg hem in een droef gegraven kuiltje, er waait wat bloesem op het zand…

Over de lichtheid van ons bestaan is al veel geschreven, gedicht Zo licht als de vleugelslag wiekslag van vogels blijkt 't niet Een meeuw die je toelacht? een merel die goede morgen zingt?…

gaandeweg ontwaar ik haar rond uitgezomerde bomen dwalend in zachtere nevels en geluiden, in de wiekslag van een vroege gans proef haar in ‘t krimpend zonlicht tussen dwarrelend lover, in de geur van mos en parelend gras zo voel ik dat zij langs mijn kruin naar binnen glijdt onder mijn huid een warme schuilplaats vindt…

de vogel vliegt laag aan met vleugels zwaar van ijs in een wiekslag vallen duizend vlokken van de koude takken in de bladerloze boom krast de kraai met schorre keel de pijnboom gaat gebukt onder zijn herinneringen kijk hoe diep zijn takken buigen geen mens die het ziet alleen de kraai weet van de diepe nacht…

Maar hoeveel lege nachten zijn doorwaakt waarin sindsdien geen wiekslag viel te horen? Nu moet ik mij weer met de zon verzoenen en, nooit meer zo bevlogen, wennen aan het wassen en het slinken van de maan, het komen en het gaan van de seizoenen. ------------------------------- uit: 'Onmogelijk geluk', 1992.…

Tegelijk gaan ze open de zevenhonderd vensters bijna onhoorbaar een eerste wiekslag de hemel opeens een geopende bundel waaruit alle gedichten wegfladderen witte verzen, zwarte verzen over vrijheid en ruimte en sterrenbeelden die elke seconde van betekenis veranderen het zwerk rijmt eindeloos onnavolgbaar het ritme van kwetterende zinnen…

Ach, vleugels.....is bij zekerheid en zorgen de wiekslag van de ziel ook kadastraal geborgen?…

Als werkelijkheid voor morgen zwicht Daar gisteren verraderlijk een loer draaide Genekt door molenstenen wiekslags verwaaide Donker het duist’re is in je gezicht Behoeftig en dorstig een brandend verlangen Dat heden in nieuw decor wordt betreden Dan kom ik terug uit je verre verleden En zal je met bloemen en kransen behangen Dan fluister…

Het licht is al wakker wanneer we opstijgen en met ferme wiekslagen de ochtend omarmen, twee paar ogen knipperen en vinden hun gelijke aan het leven van vandaag. Daar leggen we onze vleugels af en proosten op een nieuwe storm.…

Een mysterie fluistert door de duinen op wiekslag en verpakt in glinsterend zand over kale rotsen, langs weelderige tuinen vast gestuurd door een onzichtbare hand Dromerig glijdend door de lage delta verlaat de vlucht de zware wolken aangezogen door zee en laaglandflora komt de plevier de pier bevolken Het gepolijste glas op een verlaten…

Wij hoorden om het overschot geschaard dat onder de bloemen op daalbanden deinde: mijn tranen hebt G' in Uwe fles vergaard, we zijn wel stof, maar dit is niet het einde alsof een Paradijzenaar mij seinde op een aftandse wijzertelegraaf dat niets uiteindelijk meer schrijnde dank zij de wiekslag van de witte raaf.…

Het lijkt een betoverde vogelvlucht, in laatste, dromende wiekslag gebleven. Dan komt een enkel windezucht. De dode wimpels rimpelen even.…

Het lijkt een betoverde vogelvlucht, in laatste, dromende wiekslag gebleven. Dan komt een enkele windezucht. De dode wimpels rimpelen even.…

De Veluwe legt haar vloeren zoals eeuwen geleden hard en ruw soms in losbandig scharlaken avondlicht dan weer ingetogen in krijtstreepjes van pastel elk schijnsel wacht geduldig op wiekslagen en reeënsporen - taal van passages - sprokkelaars en eekschillers verzamelaars van karigheid zwoegen er zwijgend sprengen springen uit sompig…

Geen wiekslag. Geen klokslag. Ongemerkt vertakt zich de tijd tot vandaag. Trekt als een web door bestoft licht over daken en vrouwen, langs een hoofdje zonder gezicht in de deur. Daar sta je dan tegenover ons huis, warm en verweerd.…

wat zij nog weet van het begin is de huivering van licht die een zachte wiekslag brengt waarmee de nacht wordt verjaagd wat zij nog weet van de nacht is een hunkering naar kleur die de dreiging van stilte draaglijk maakt wat zij nog weet van kleur is de verandering van seizoenen en nuances in het spel van sneeuw en clair-obscur wat…

wat zij nog weet van het begin is de huivering van licht die een zachte wiekslag brengt waarmee de nacht wordt verjaagsd wat zij nog weet van de nacht is haar hunkering naar kleur die de dreiging van stilte draaglijk maakt wat zij nog weet van kleur is de verandering van seizoenen en nuances in het spel van clair-obscur wat zij nog…

Morgen is misschien de beste tijd gisteren en vandaag te vroeg met dromen vergroeid te raken op zachte kussens in de geurigste contouren weg te duiken, gedachtenvleugels , achter gespiegelde horizonnen van twijfels zichzelf te moeten onderscheiden, pijn in de wiekslag van hoop te verdwijnen, groen in een malse ademteug laten ontluiken…

Morgen is misschien de beste tijd gisteren en vandaag is te vroeg met dromen vergroeid te raken in de zachte kussens in de geurigste contouren weg te duiken, gedachten-vleugels, horizon van twijfels zichzelf te moeten onderscheiden, pijn in de wiekslag van hoop te verdwijnen, groen in een malse ademteug laten ontluiken, mens te worden…

langs de lengtegraden pril als de doorluchte schermen van de bloem der paarden, Pegasus, lichtvoetig zo hun zwermen hem heffen zijn zwaarte te boven, Diepgravend waar hij aanzet om zijn vlucht te nemen, zijn hoefslag de bron slaat in de ader, Het hart ontdooit aan de vonk als Aganippe zijn hiel ketst En de spiegel u weerziet maar zijn wiekslag…

Een witte zwaan geleewiekt vleugellam zoekt altoos in de verte nog wiekslag van haar maatje dat in de mist verdween. Het nest reeds lang verlaten, temidden van bevroren water wacht na einderloze vrieskou toch nieuwe lente op.…

LI 'Wie schrijft, schrijv' in de geest van deze zee of schrijve niet; hier ligt het maansteenrif dat stand houdt als de vloed ons overvalt en de cultuur gelijk Atlantis zinkt; hier alleen scheert de wiekslag van het licht de kim van het drievoudig continent dat aan ons lied de blanke weerschijn schenkt van zacht ivoor en koolzwart…

met stapels licht verderop, hier en daar door kleurgebroken bogen de levens-golven vloeien wel op maatgevoel veelstemmig de wind fluit blijde tonen door het want evenals hun schippersvrouw kleine regenbuien trekken in rap tempo weg met de wind in de zeilen zeilt het jacht elegant door het water op glansgespannen wiekslagen ik kijk met…

Zelfs in de droom, kuis heiligdom, Waar 't leed zich komt verteedren, Suist langs de lampen om en om De wiekslag zijner veedren. Van morgen, middag, avondrood Wil hij de gaven rapen, En, neemt de nacht mij in haar schoot, Moet hij ook naast mij slapen.…

Een verfrissende veldgeur doorwaaide de lucht, op de wiegende wiekslag der winden gedragen. Zeg! herdenkt ge die nacht nog, die zomerse nacht, toen wij dachten ... o, weet ik waaraan ge wel dacht?…

Ik lees in water, wilg en wiekslag en de woerden in de plas weer die weide van de leesplank, toen ik nog een peuter was.…