Alle inzendingen over wier

wier- en tabaksrook met regen in het gezicht naar de pretfabriek voor de lage brug in de hoge rijndijk zucht een telefooncel bij de oude rijn bevechten twee oude gekken een bovenkruier spaanse estola een volle en een lege fles de wijnvlek enorm de alledaagse gang van leven en sterven bij zonsondergang…

Een diepzeevis priemt met gloeiende ogen het drukkende waterduister in de kamer vol wier waar ze haar eitjes legt vertrouwt komend leven aan vergane weelde toe 't nest tussen oud roest staat onder bescherming van 't onsterfelijke maar gezonken schip TITANIC.…

onbezonnen en blij danst zij door het leven opgroeiend in een jonge vrouw wier schoonheid verborgen blijft onder fleurige doeken tot het moment waarop realiteit haar bruut overvalt hij vraagt haar (op veel te jonge leeftijd) doch blijkt 't geen vraag maar een eis die geen tegenspraak duldt en beantwoordt haar afwijzing met zuur…

In 't meer, omkranst met wilgen en platanen, Wier top de bodem peilt, staart avond-gloed En spiegelt zich: de wind wiekt aan, en spoedt Zich naar de kim.... En met hem gaan de lange water-banen, De lauwe geuren.... Het rozen-blad op de gefronsde vloed, Het deinend dons der dommelende zwanen....…

wier- en tabaksrook met regen in het gezicht naar de pretfabriek voor de lage brug in de hoge rijndijk zucht een telefooncel bij de oude rijn bevechten twee oude gekken een bovenkruier spaanse estola een volle en een lege fles de wijnvlek enorm de alle daagse gang van leven en sterven bij zonsondergang…

Met een lantaarn zonder licht en voeding de koude duisternis van de wereld doorvorsen vol wachtend vertrouwen steeds de onaardse witte kapel zien wier kleine fonkelramen een straal van Goddelijke glans zenden naar je lege vragende handlamp die dit geschenk nooit kan bezitten maar altijd in zich houdt en verder geeft.…

Zó is mijn ziel een bloeme, Wier fulpen urn omvat Wat mensentong niet roeme: Haar zonneschat.…

Haar vasthouden in sepia, in tweevoud zelfs en dan met jou delen, wat opkomt bij jouw woorden, eens gezegd blijft Het licht ontsnapt aan haar sluier werkelijkheid is het schuim van giftig wier op het zand van het strand Dubbelzinnig in drievoud kijkt zij mij aan geeft antwoord op mijn vragen, herinnert mij aan dagen van venijn en zeurende…

Tussen strandpaal twee en zeven lagen omringd door mijmeringen, wrakhout en wier, de restanten van een zomerzot getij. Aan de hals van glas, gebarsten en door zoute dampen nog omfloerst en aangetast, een stuk papier, een vaag verbleekte konde. De boodschap sloeg me van mijn ankers: Woont er.... Woont er in jou nog iets dat liefde heet?…

Water klopt al in je oren, je navel sopt, wier slaat onaardig tegen je volgroeide ogen terwijl het fietspad langs de beuken golft…

Moet dan dit de naam niet zijn, Daar ik haar meê noeme, Die dit alles is voor mij, In wier liefde ik mij verblij, Op wier trouw ik roeme? - Wip daz muoz iemer sin der wibe hohste name. - WALTHER VON DER VOGELWEIDE (nvdr: Middeleeuws Duitse dichter en minnezanger 1170-1230)…

Wier dood me aan al uw leed blijft binden, Wier nagedacht'nis vraagt - of weldoend lied of geen.…

Kwallen, deze vliegende schotels van de zee, over bleke koraalstranden zwevend, wuivende jungles wier. Onderwater-parachutisten. Zusters van de champignon. Slakken zonder huis (De zee is hun huis.) Door getijdestromen voortgedreven. (De maan is hun motor.) Op het strand liggend voor snot wachtend op de volgende vloed.…

Hopend, dat een vrouw, wier onvervulde leven, aan het mijne korten tijd zou zijn verwant, tot het wéér een sleur werd, bij mij was gebleven, mij dan gaan zou verlaten, schijnbaar nonchalant.…

Zoekende raken haar handen aan het onkruid op de stranden wordt haar iris zacht en blind waait haar droom weg op de wind hurkt ze roerloos vastgerankt toegedekt door wier en zand. Vertaling: Gerrit Komrij. ------------------------------ uit: 'Ik herhaal je', 2000.…

Zee, het zeer wijde gevoel van te klein, bijna overbodig ouder wordende billen waarin nog iets trilt en schommelt lopend naar de rommel die hij heeft gevonden: wier, dooie vis, slijm. Bukt, tot waar het wit wordt tilt de wind haar jurk op: zacht vlees.…

De kont van het schip al in de verte snuift hij wier en teer maar past hij verder.…

Zo vaak al ben ik bruggenbouwer Geweest tussen hen wier standpunten Mijlenver uit elkaar lagen, Altijd gegaan voor eenheid en compromis - Eindelijk is het tijd geworden Een brug te slaan tussen mijn oude En mijn nieuwe ik; Het oude ik opgegaan in een Gevoel van buitengesloten zijn, Vervuld van wrok en pijn, En mijn nieuwe, van…

Zo wisselt alles hier beneden: ’t Verachtelijk slijk, waarin wij vaak met huivring treden, Is dikwijls ras een bloem, die pracht van kleuren biedt; En vaak hecht zich de bloem, wier luister wij begroeten, Wier geur het hart verrukte, als slijk aan onze voeten, En wij bemerken ’t niet!…

Dat is gekomen van de pracht Dier schone zomerdagen, Wier gloed geen menselijke macht Noch bloeisel kan verdragen. O, droefheid van dit Aards gezicht! Het moet toch al verdorren- Het mensen-hart, het zonne-licht, Zij sterven zonder morren.…

Hij wordt gestut door veel robuuste palen (Van onder zitten deze vol met wier) En druk bezocht door Vlamingen en Walen Door Nederlander, Turk, Schot, Fin en Ier Zij stromen toe van bergen en uit dalen Om op de promenade rond te dwalen Om iets te consumeren, om te pralen Met wufte kleding, of viervoetig dier Wat kan het zijn?…

Spinrag voelen bewegen tussen twee objecten het zal de wind niet zijn, sneeuwvlokken jagen Een woord weglaten als wier en kiezen voor wiens vervolgens studentes veranderen in studenten Laat het begin nu maar, het zaaien van pompoenzaad de duiven van het veld verjagen en wachten tot het groen de lemen aarde kleurt de zon langer…

Elk leven is beleefde woekering: herhaald gemompel in een mond zijn wij, wier zin verdwijnt in ’t sluiten van de kring. En iedereen gaat aan de ziel voorbij, want ‘iets’ dat ‘is’ bereiken willen wij. Het heeft LAIS beroerd, in aarzeling. Het zag de woestenij, begreep het ding dat in haar leven altijd geeft haar zin voor de vernietiging.…

Een klokkenluider heeft ons toevertrouwd, dat inners, die de asocialen duchten, belastingwanbetalers maar ontvluchten, wier aanslag als oninbaar wordt beschouwd. Ik vind belastingvrijdom ideaal en koop het boek 'Hoe word ik asociaal?…

terecht een mens, dat wordt je niet dat ben je wat ken je en wat leer je hoe meer je weet verleer je die primitieve drang om hard te slaan en lang en dat maakt me zo bang gewoon en ongeremd lief hebben wie je kent maar ook die vreemde die bange en die boze die domme grenzeloze en tot slot lief te kozen wier haat je slaat en…

zijn ogen op de vloedlijn gericht, struint hij tussen wrakhout, wat schelpen en bruinig wier in een ver verleden verloor hij zijn hart aan de zee alleen zijn dromen, zijn dromen bleven hier in de kille plaggenhut van zijn onstuimig bestaan spoelt eb en vloed bij nacht en ontij komt hij weer tot leven en gromt: de zee geeft minder…

Als er een hemel is waar zielen vertoeven na de dood of misschien ook ver van hun lichaam kan dat alleen maar de poëzie zijn de ontmoetingsplaats van levende zielen met oude zielen wier pijn niet meer hier en nu bestaat maar als evenbeeldig…

een man lag roerloos op de zandvlakte zijn lijf bekleed met met wier en mossen piepschuim en schelpen bedekten de onbehaarde weerloze kruin de armen als lange takken gespreid de handen ontvouwt als vingervormig blad benen als twee stammen vergroeid verbonden met elkaar de gekromde tenen in het zand gedrukt wortels…

Ruikt jouw pen naar het wier van de Bosphorus? Oh mijn liefste, Hetzelfde heelal met jou te mogen delen! Jou te kunnen bereiken vanachter de tralies van het witte papier! Een zitplaats te kunnen vinden op jouw boten, Die van mijn tafel uitvaren naar jouw eilanden.…

Gij hebt gezegd: „de vrouw Wier ogen in Uw ogen lezen, wier lippen bloeien op Uw mond en door Uw wezen schijnt verwezen en slechts Uw taal en zin verkondt, heeft dag noch uur gekend de trouw en was U nimmer tot Uw heil; haar voze hart is vuig en veil; zij heeft Uw geld en goed verdaan en alle glans Uw naam ontnomen.…