Alle inzendingen over winter

In de donkere schoolgang ligt een ruim vierkant verwonderlijk helder zonlicht de projectie van een stralenbundel die ongehinderd vanuit het grote venster schuins door de traphal neervalt op de vloer met het reeds vermelde geometrische gevolg. En ik denk: dat is te wijten aan dat is te danken aan dat is het gevolg van het vellen der…

zo halfweg de winter al op weg in voorjaar, bloemen bloeien onder ijskoud toe bedekken in de bekkens van de nacht vervielen druppels zacht tot vlinders ijs; het grijs geweten van een oude man die krachtloos wetend wat hij kan vergeten en opnieuw op weg in bijtend zout zijn voorland op mag meten…

Alsof ze iets te verbergen hebben - winterbomen met in gure wind wandelende takken - gesluierd in de wiegende vrieskou geworteld in winterbeelden ruw behangen met de dood in nerfstructuur aan hun schenen ligt nu loos en gesteven in wolkenzweet de afgeworpen zomermode een hoogzomerse heerlijkheid vergaat in de stilte van het bevroren…

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

Het wolkenzachte nevelgrijs leunt tegen het verrebergengrijs schemert door het kalebruinigtakkengrijs. En tovert schoonheid in al dat laatste wintergrijs.…

Op mijn akker zal ik lopen in winter en drassige grond zal er korrels en zaadjes strooien voor een vruchtbaar bestaan Met de zeis snoei ik de blaadjes de bloemen en de tijd ik leef al uren tussen kuil en koren waar ik mij zo dadelijk uit bevrijd Ik hoor de paarden zwoegen zie het land opstaan een weelderige bloemenzee vormen tegen…

in het park staat hij met zijn hoofd boven het dak het opgroeien zag ik en de wildgroei van de stad 's winters was er weinig uitzicht de sneeuw bedekte het gras en het blad je zag soms een kind op een slee wat mist over de vijver en tussen het riet de ochtenden waren mooi totdat hij zijn bladeren gaf…

Dat dit je herinnering terug haalt naar die vriesdag vol van zon, met lichtend rijp op sprietjes stro, en zilverwit op boom, met licht zo stralend zacht en goud dat bijna aaibaar langs de ramen strijkt.…

In winterkou spiegelt de vijver niet als in de zomer met alle mooie dromen tijdens mijn ouderdom en mijn verdriet is er een gladde ijslaag op gekomen en onder dat ijs, in de vijver heel diep ligt de as van de man waar ik mee sliep veel eenvoudiger dan het leven spiegelen kan denk ik terug aan momenten met mijn man in winterkou ligt zijn…

Zo streng was de vorst. Mijn hersenen leken te krimpen. Een dikke ijslaag waarin de jaren diepe groeven gesneden hadden bedekte mijn hart. Van ver in huis klonk een kinderstem. Door het venster zag ik vogels scharrelend op de voederplank. De dooi zette ogenblikkelijk in.…

Vanmiddag heeft de winter, het groen kracht gegeven. In de zon. Vandaag werd een nieuw seizoen geboren. Met eigen ogen heb ik het zien ontstaan. In de lentewinter.…

in mijn wintertuin slechts een roodborst, oude vorst en ik sta bevroren op mijn plek de vogel zoekt tussen de sneeuw zijn snavel witter, als hij kruimels eet en vet, hij danst op randen van versteende potten de vleugels vluchtig en zijn borst geeft licht ik sta bevroren warm mijn tepels met mijn linkerhand de ander houdt het vast…

Het is begin tweeduizend zeventien De ijzel is na één dag al verdwenen Weg koude handen, wangen, neus en tenen De school gaat weer beginnen zo te zien Een jongetje, gelaarsd, speelt vliegmachien Er dansen paraplu’s over de stenen Het is begin tweeduizend zeventien De ijzel is na één dag al verdwenen Vervaagd zijn kaarsjes, goud en haute cuisine…

Heer Winter heeft zijn notariële akte opgemaakt, de toezegging tot een ceremonie in witte kant is geschied; balancerend tussen monnikachtige stilzwijgendheid en stille sferenmuziek van vallend vlokkenpluis voltrekt zich achter een gaasgordijn van mist in ijzige sereniteit een processie van terugtrekking en berusting: in erehaag…

Reeds is de winter ons voor goed gescheiden, de lente ergens ver, aadmende, wacht, de rulle sneeuw wordt van wit zwart en zacht, en komt met ploffen van de daken glijden.…

De wintermist ligt als een donzen deken geluidloos wit en wollig in de wei. En in het donker weeft de sneeuw een sprei die klaarder tot mij spreekt dan alle preken. Dit beeld zorgt strakjes voor een warme lach als ik me insmeer op een zomerdag.…

>>> <<< De eerste narcis ja, die staat beslist al even De Japanse kers opvallend zichtbaar roze Winter uit....…

in ijzel, hagel, sneeuw en ijs we steunen elkaar in de strijd in bevroren adem van het lied dat zingt - vergeet me niet - ik zal dragen wat ik kan deze winter maakt mij man dus vraag me niet wat ik verdien ik heb de kerstman nooit gezien.…

de sneeuw is zacht gevallen met ingehouden adem kale struiken hurken zwart de kinderen zijn gekomen ze springen onverwacht in de stilte van het park dat nu ver ligt buiten de stad ze hollen tussen drijfnatte bomen treurend in de bast hun stemmen licht gedraaid zijn even dicht bij als ver af links en rechts glijden ze in een springtij…

Ik word bevangen door een diep verlangen Naar sneeuw, maar ach, de winter is vergangen Een glühweinlied en Stille Nacht gezangen Stilaan lijkt hij nu reeds te zijn vergangen Al is het sprokkelmaand en nog geen maart Met woerd en eend en meerkoet in de vaart Dient men geen ijs en weder in de gaard Mij zijn de tulp en krokus straks meer…

Als ik vol verbazing op mijn kalender kijk, waarop ik zie dat het echt hartje winter is, krijgt mijn lentegevoel dus meteen ongelijk, toch voelt alleen de harde wind soms wat fris. Maar nergens ook wat sneeuw of ijs te bekennen, in de parken hebben de bomen al knoppen.…

De eerste vlokjes komen naar beneden, ‘t Wordt menens, zegt de meteoroloog, Nog even en de sneeuw ligt metershoog, Straks ben ik van de wereld afgesneden. Vaarwel, dit is het laatste dat ik schrijf, En hopelijk redt u het vege lijf!…

De kale bomen, de zwarte takken ik zie ze voor mijn ramen staan de winterkou heeft het te pakken grijsblauw stalen luchten die overgaan. Het lage licht schijnt hier binnen reikt diep de kamer in ik schrijf er woorden, zinnen geef zo de stilte zin. De hoge hemel kijkt zwijgend toe naar hoe ik hier zit te zwoegen over alles wat ik ooit zocht…

Op de kale tak bollen twee duiven zich op: grijze kluwens wol.…

Amper kleurverschil tussen hemel en aarde, enkel gescheiden door de zwarte weipalen en het rag der boomkruinen.…

De winter stopt ermee. De lente dringt zich op.…

de dunne schaal is bestrooid met sneeuw, een voorzichtig bruidskleed voor de komende winter, met aarzeling aangeblazen. de koude adem breekbaar maar onomkeerbaar verglaasd. een bedrieglijke eenvoud beslaat het gladde vlak, een onfeilbaar plamuur gestreken over het kil uur van vergeten.…

hij was niet voorbereid op deze winter vernielde dromen knarsten in zijn hand gedempt licht schuifelde tussen hem en en de wereld ik ga niet dood dacht hij aan barrevoets lopen ik sterf alleen in verloren tijd…

De winter heeft het landschap uitgewist. Geen water dat nog levend uit kan stromen. Nu kom mij niet met eeuwigheid of Rome, want, sceptisch als een Griekse solipsist, laat ik alleen het sterven onbetwist. Ik heb de dood tot vriendje mij genomen.…

Tijd kan versnellen, stilstaan, kruipen Dat merkt zij goed in januari Haar lijf lijkt wel een Kalahari Zweet blijft uit klier en porie druipen Ook haar kon het te pakken krijgen Het zonlicht wordt niet toegelaten De regen teistert tuin en straten Zij ligt te kreunen, kuchen,, hijgen Het nieuwe jaar is slecht begonnen Zo nat en koud…