Alle inzendingen over wit

Wit is het weer Kou slaakt een zucht De bomen zilvergrijs getint Vogels vliegen af en aan Winterwit maakt mij kind Laat mij dromen van het land Sloten ijzig, winterpret Lang geleden toch dichtbij Wit is het weer Kou geeft me kracht Warm mijn kleine knuistje In mijn vaders hand En zie hoe hij naar me lacht…

aan de rand van mijn wereld hangen witte vogels krijsend in de wind hun schaduwen ijlen over het wit van de bruisende zee op het strand is rillend schuim achtergelaten door de golven op hun terugweg naar de eeuwigheid alleen in de altijddurende deining het fluiten van de ijskoude wind het bulderen van het water straks ben ik weer…

de nacht is mijn kat op trage poten ze woont in een wit kasteel met dikke muren die kluisteren als we buigen naar zware wind sterrenbeelden vallen uiteen in ovale ogen breder dan de maan het verre licht, fijn wit zand ooit valt alles uit elkaar zweeft alles zacht met iedereen ik raak de dag hij is van steen…

jij bloeit bundels wit in het groen van leven niet de licht verteerbare kost maar het exceptionele deelt wondertjes van laaiend vuur tot aan de diepste smart fileert de dagelijkse zaken legt excessen snel apart waar leven bloedt op het scherpst van de snede heb jij in rood de bloei en dood in bundels wit beschreven…

Een hart van brandende kaarsen Een hart van witte wolken Een witte roos Een ondergaande zon een goude glans Rode tranen Een rode roos Warmte Een sterren hemel Een hart van liefde uit zee zoute tranen Handen samen Warm zand De zee zingt Ogen spreken Een weerspiegeling Een weerkaatsing Een evenwicht…

witte kuif…

omringd door witte toppen sluierwit op morgenrood, lees ik vanuit een diep ravijn op het randje van de dood, zwaar hijgend, met gebroken ribben een tikje pips in het gelaat, getroffen door een felle pijnscheut in bijna doodgevroren staat gelijkmoedig wachtend op mijn lot, lees ik dus boven witte toppen in slaperige sluierwolken: "Grüss…

het is stil ik heb geen muziek maar enkel mijn woorden ze lijken nog zwarter op wit kan kleuren niet vinden door chaos die heerst want onrust sfeert weer in alle gebeuren je zult me verstaan als woorden ontdaan zijn van letters die storen en zinnen in warmte worden geboren dan zal ik je raken met muziek zwart op wit in…

ik vouw gedachten tot witte vogels van papier beschrijf emoties kleur met stilte op a-vier ze drijven op de wind gaan omhoog op wat thermiek ze zullen landen in de open handen van het lezende publiek dan gaan letters woorden dansen in zinnen vol plezier u zult de zachte melodieën horen van mijn witte vogels hier…

Zorg liever voor de bijkans uitgestorven Bengaalse tijger...was die uitgezworven, Zijn ijsbeer, witte neushoorn reeds verleden? Ach, blank of wit of zwart, doet het ertoe? Ik hou het op Imagine en #metoo…

dan witte wij…

de totaal witte kamer, jij, ik…

Daar sta je dan: Achter het witte licht van de dood, het was 'n kwestie van één stap, die stap was groot. Ik ben hier achter gebleven, ik bleef achter... alleen, en Ronald is de naam die gebeiteld staat in wit steen.…

Nieuw rood met witte letters op de vlakken Het eigentijds gewicht zal ook verschillen Spillebeen kan zelf z'n paddo tillen…

Bekijk mijn handen Strijk glad die kreukels Voel de ruwe huid Betast de blauwe aders Dat afgestompte duimpje Die korte vingers De afgekloven nagels Het knokige geheel Niks rank en slank Wel kort en krom Nooit glanzend gelakt Altijd mat antiek gevlekt Ben je teleurgesteld? Zijn dat pianohanden? Wees eerlijk.. ongeloof? Is dit…

zacht streelde je het magisch blauw over wit zingende krullen koelde met donker diep de warme lagen in hun eigen huid die zich oplichtend golvend blootgaven je lach had de kracht van de zomer was warm als de liefde van menig dromer de armen gespreid in het omvatten van eindeloos veel in zonstralende vrijheid jij alleen op…

als het beeld in mijn dromen één witte roos diepheerlijk verlangen breekbaar en broos met liefde doorweven blaadjes satijn eens, mij gegeven onthult zij pracht waar schoonheid breekt in de kleur van het leven die roos gekregen mijn dromen beheerst…

Een klein hartje, jong, een pit groeide sterren hoog, vol kracht in schoonheid, moed, verzet bergen, sterk, ik zag appel tanden wit zo mooi, je lach…

Bij de geboorte allen bloot, er is maar één zekerheid, door wit en zwart te mengen, blijft het bloed bij allen rood.…

etenstijd vond hij de potten op de grond ‘s nachts hield hij zijn oren scherp, zelfs in zijn slaap geen waakhond af al gebeurde er niet vaak iets dat belangrijk genoeg was voor geblaf in een dorp met enkel vaste wintergasten de kleine witte keeshond plaste in het dorp Piaam…

De wolken wenen witte tranen waar ik sta, verdriet van alle tijden, tranen en niet te noemen lijden.. Hoelang nog verwelken bloemen op de stenen, eer hun verdriet ook mijn verdriet wordt ooit en dat van "A".…

rond en bol De zon zakt weg en het wordt kil De dampen stijgen op boven het zwil* Dat zijn de wilde wieven en ze zweven Over het ven en voelen zich verheven De mens ziet stille toe het doet hem huivren Niet slechts de kou maar ook spookachtig wuiven Want lichten in de nacht, dweellochten Zijn boodschappers van germaanse godentochten De witte…

ik vervolg mijn pad stond even stil bij een boom besneeuwd met lente…

De witte schermen van de vlier ze houden aandacht mild gevangen en doen ontluiken nieuw verlangen naar verder dan maar enkel hier.…

Soms waan ik me in een film van Quentin Tarantino zwart, cynisch als "Pulp Fiction"... zo hard en vreemd, nét onwerkelijk genoeg zoekend, tastend langs donkere straten, mijn gevoel is van emoties verlaten; ik beland in een onbekende louche kroeg. Blikken doorboren mijn persoon Ik hoor honend gelach, niet wetend of het over mij gaat of…

ik wist de kamer niet meer te vinden hij was wit en blauw van binnen met zitje en raampartij de geur was antiseptisch gesproken woorden kwamen langzaam terug bedachtzaam afgewogen zwaar van waarheid gedogen ik was verdwaald tussen zusters en witte jassen die elkaar beglimlachten op een professionele manier maar waarom was ik hier…

zocht overal contact raakte muren en bomen maar niets dat warmte gaf zag mensen passeren zonder ogen en lijf strak in de kleren voor mij was geen tijd voelde drukte om mij bewegen stemmen bevroren op mijn ijskoude tocht wist dat de tijd stilte ging slaan merkte totale verstarring de trein kwam er aan stond bij de bomen uit een wit…

Wanneer iemand de toegang wordt ontzegd alleen omdat zijn huid niet blank gekleurd is zoals in discotheken vaak gebeurd is, dan lijkt een lijst daarvan ons heel terecht. Discriminatie moet je niet verbloemen. Maar of je dat nou “zwarte lijst” moet noemen…?…

ik zag je komen geheel in 't wit ik riep je naam er was geen ontkomen aan een geur van oleander hing in de laan je liep langs bloemen je had iets vrolijks aan zelfs de sterren was je glimlach niet ontgaan het was ook niet toevallig volle maan…

grenzen van deze eindeloze stilte, de stilte van de diepe midwinter, van verlangen naar zachte voetstappen, dat stille hunkeren, onbenoembaar, naar het gekraak van verse sneeuw, dat heldere, zachte, witte knersen, teer en erotisch, verlammend, koud, stil en zo meedogenloos…