"Witte-Doek"-syndroom
Soms waan ik me in een film van Quentin Tarantino
zwart, cynisch als "Pulp Fiction"... zo
hard en vreemd, nét onwerkelijk genoeg
zoekend, tastend langs donkere straten,
mijn gevoel is van emoties verlaten;
ik beland in een onbekende louche kroeg.
Blikken doorboren mijn persoon
Ik hoor honend gelach,
niet wetend of het over mij gaat of
over zomaar iets; is het nacht of dag?
Gedachten die ik niet thuis kan brengen
mijn leed doen verlengen, ik hoor dof
de muziek die ik graag horen mag:
Jazz… de stem van Nina Simone
“My baby just cares for me…”
ik kijk met wazige blik rond
en zie dat er nog meer van die
stakkers als ik aanwezig zijn,
in gesprek, of alleen met een glas wijn
ik bestel voor mezelf een droge Martini
(’t is misschien een film van Federico Fellini)
Geplaatst in de categorie: film