Alle inzendingen over woonoord

wat mij verontrust is niet dat het regent maar wel dat de regen verzuipt in de putten het water terechtkomt de beek bij de bioscoop onder de grond duikt en niet meer te volgen is enkel weer bovenkomt bij het noordeinde de hofvijver voedt en langzaam verdampt en over de stad kruipt mismaakt wordt wat mij uitermate verontrust is de regen…

een vreemde stad van ver is nu nabij de dorpsstraat is gevuld met nieuwe klanken de bakker en de slager werden banken verdwenen is de oude draverij er rijdt een stalen monster door de wei met schreeuwerige teksten op de flanken we moeten nu een nieuwe geest bedanken hij zorgde voor het keren van het tij een laatste weidevogel krijst vaarwel…

Uit een oud dorp - kameelbruin als de steppe - uit Plocka kwam Dinska Bronska. Haar hoofddoek was pruisisch-blauw en heur haar vlas-geel; ook waren haar ogen blauw als fjord-water. Zij rook naar knoflook en spar, zij droeg laarzen en ging zeer zwaar en gauw. In het 'Hotel Lapland' zat zij bij een tafel aan het straat-raam: zij schreef…

juichend bevrijdt de zilte wind het water van z'n zware last strijdbaar gras omarmt het nieuwe land, beschermt en houdt het vast verdreven uit de hoge rotsen, verrezen uit de getijdenstroom groeit de parel in het ondiepe duister waar de zon de strandglans doet ontwaken uit z'n droom zo hervindt het woelig zand 'n nieuwe bergplaats, 'n haven…

Wanneer de zomerzonne daalt, Geen streek in't ganse Sticht, die haalt, Bij 't liefelijk Renswoude. Ter weerzij van de brede weg, In lage hof, op hoge heg, Langs gevels nieuwe en oude, Zo dichtebij als in 't verschiet, Hoe ge er een rozenbeemd geniet; Een wieglen, geuren, blozen, Van rode en witte rozen! Wanneer de scheemring 't loofgesuis…

Zonder hond zonder kat zonder fiets loop ik alleen naar zee. Ik groet een oude man en zijn hond antwoordt: ‘Hij is doof’. Ik loop door en groet een hond. Zijn baas antwoordt: ‘Hij houdt niet van vreemden.’ Ik blijf lopen en zie een fiets een vrouw leiden. Ik ren en zie een hond die zijn baas uitlaat. Ik wandel en zie een hond fietsen…

Ik kijk om me heen en denk hoe het was toen nog geen torens van steen, onderbroken door glas, de plaats innamen van waar we graag speelden. Waar ik lachte; waar ik huilde, maar waar wonden snel heelden. Omdat het een plaats met een hart was; gebaseerd op vertrouwen en hoe ze verandert; ik blijf van haar houden. Een plaats die ik nu nog maar…

De zomer hangt nog in het huis en zonder jas ga ik naar buiten de avondkoelte laat ik mij omhullen draden van spinrag houden mij niet tegen het vallend populierenblad ruikt kruidig ik loop de mij bekende weg waarlangs seizoenen zich verdringen en waar geen dag hetzelfde toont: geen crocus staat naast herfsttijloos en uilen zingen niet als…

de scheve huisjes aan het Hoge Zand die voor geen slopershamer wilden wijken de parken met de eeuwenoude eiken een schone slaapster op het stille strand de lommerrijke lanen voor de rijken de krijtstreep van een dienaar van het land het meisje met een ijsje in haar hand dat in Madurodam loopt rond te kijken Couperus die in brons te wachten…

Daar ben je dan, Precies in het midden van stad en kust. Precies in het midden van drukte en rust. Daar ligt de markt met z'n stofjes, hoor je kinderstemmen in de Hout, ontdek je het knusse van de hofjes en de kalmte van Elswout. Ik zie de trots van de Bavo en over het Spaarne - jawel - gaat een ontspannen kano op weg naar de…

Wij zagen op het smalle wandelpad Hoe 's morgens rond uw huis de bomen waren Aaneengeschaard als wilden zij bewaren In stilte's koelte een heimelijke schat, Tot op het eerste kraaien van de hanen De wind zacht heensloop uit zijn nacht-asyl: Een zwerver langs de weg, en wie 't beviel Zich over 't land een eigen weg te banen. 't…

We woonden op het Bickerseiland aan de rand van de Jordaan ingelijst in mooie grachten waarom zijn we weggegaan! De herinnering maakt je weemoedig 'n jeugdig zorgeloos leven in de stad terrasjes, musea, schepen op het IJ helaas werd er toen geklad en gejat. Tuig dat vrouwen lastig ging vallen nergens kon je gezellig meer staan 's avonds…

Ook al wonen we op het platteland kunnen niet met open ramen pitten als wij 's avonds slapen gaan gaan buren, 'n krat bier bij de hand met kaarslicht en muziekje aan 'gezellig' lallend buiten zitten. Van ergernis lig je je op te vreten stapt boos uit bed en sluit het raam neemt weer eens een slaaptablet maar...morgen zullen ze 't weten…

Met ingehoudem adem luister ik oorverdovende stilte geruisloos zuchtend en krakend statig en imposant door de tand des tijds aangetast maar onbewogen stille getuige van de geschiedenis dit huis mijn thuis…

Tienhovenselaan Waar in de koffietent iedere maandagmorgen schoorvoetend op gang kwam en ik in het woonhuis van mijn kleine geboortepoort tussen natte was woonde. Tienhovenselaan er verbleven eenvoudige portiekheiligen bij gebrek aan snollen of hoeren,- hoe zou mijn moeder ze ooit hebben herkend- Nee, dat waren andere wijken. Tienhovenselaan…

Als ik het, na lang aarzelen, toch waag om door de oude poort te gaan blijf ik, getroffen, ademloos staan ik word overvallen door een stilte zo intens dat ik me bijna terug tussen de mensen wens doch, net op tijd versta ik 't geruis van het blad dat ritselend neervalt op mijn pad ik hoor, in deze Hof van Eden stemmen uit een lang verleden…

plotseling zijn verleden zich opdringt uit steviger grond om allerhande achterstallige inzichten op te eisen vreemd gewichtloos weten voor vergeten takken die gehaast teruggereikt worden aan een stam geen heeft naar buiten toe een belang een slinks verwijt leeft even of het valt terug naar het ongeloof waarvan het nuchter licht boven de bomen…

Als twee verweerde handen, gevouwen in gebed, zo grijpen hier het water en het zware land ineen. De koepel van de lucht staat er almachtig overheen en laat de mens onmondig. De zee stelt hier de wet. De mensen zijn zoals de aarde, zonder luchtigheid. Men incasseert gesloten iedere gril van God en zee. De grond is als de mensen, stug. Hij geeft…

Kom in deze straat, de laatste straat, en ga van huis tot huis. Kom binnen, loop alle kamers door. De weg is smal, het dek van zand, de gevels zijn gestut, de panden krot verklaard. Hier wonen goede mensen, elke stuiver wordt gespaard. ‘Dit is ons straatje, om ons heen wordt slechts verladen en geraffineerd, hier wonen wij, met hoofdgestel…

Als de schemer was gevallen en het licht onvindbaar de kinderen van het dorp lagen te dromen van de morgen, dan waren de vissers langzaam uit het zicht van de haven verdwenen. Afwezig in de avondrust waarin ons dorp reeds was beland, kon je hun peddels horen ploeteren in het water van de Maas ver van het land. Daar waar het dorp was omgeven…

De toren slaat het middaguur, het vee loeit klagend mee, libellen dansen op de maat, het koren wuift ze na, de boer op 't veld scherpt vakbekwaam de zeis, 't is warm, met de zakdoek, rood, wist hij het zweet dat parelend op zijn voorhoofd zweeft, dan rust hij even op de steel, staart turend over 't weidse land en weet, dat hij geen…

Naar alle zijden ligt nu als een tuin Dit Holland met zijn bloemenvolle gronden, Terwijl de heuvels lijdzaam langs hen blonden, Hoeven-doorhoekt, van 't zilverzande duin. En daar de wind me omspeelt op blinke-kruin Zie 'k dorpen voor me en meen de stad gevonden, En voel de zee me omgaande al 't land omronden, En hoor de brekers storten steil…

Met lichte tred Ik zet mijn voetstappen in de tijd op papier niet zittend achter mijn bureau maar in de schommelstoel denkend in de nacht en ik zie het dag worden met lichte tred Straks Wakker in de nacht gedachten voor het raam vier koppen thee vier sigaretten één wisky gekrijs van meeuwen het is morgen er beweegt geen…

Vijf zwanen glijden over het water.... ruim vier eeuwen later nadat Lumey de stad binnenvoer onder de hoge brug aan de kade van Boisot waar de Vliet de Singel kruiste en de molen op het bolwerk stond kwamen geuzen hen ontzetten die niet meer te eten hadden wittebrood brachten zij en haring aan de uitgehongerden ....en op die plek, daar…

Die huizen in de binnenstad, waarvan je eens de sleutel had. Elk wonen voel je als voorgoed, totdat je toch verhuizen moet. Je naambord bij een andere bel en na wat weken went het wel. Je treft je oude huizen aan en kunt er niet naar binnen gaan. Ze staan er nog precies als toen hun huiselijke plicht te doen. Ondanks de reuma in…

II Het volk Zij kennen niet de delicate zwier van de gebaren, en het soepel spreken. De woorden die zij uit hun harten breken Zijn luid; hun lachen schuimt als donker bier. Zij werken machtig, wild is hun plezier; Brutaal wordt ieder vreugde aangekeken. Hun feesten razen, en de nachten bleken Als het dorp nog davert van dans en getier.…

Hier is geen ander gehoor dan 't verre gebrul van de branding, Het droge geritsel der hoge pandanen, Geen andre beweging dan 't wuiven der blaren En 't lome deinen der golven. Als 't leven op aarde opnieuw moest beginnen, Zou het niet zuiver blijven, allen op dit eenzame eiland? -------------------------------------- uit: Soleares II Islas…

Divers van lijn kleuren gevels oud naast minder oud scheef naast schever gescheiden door stegen waarin het ruikt geen vee te zien prijkt veemarkt de heilige koe spiegelt een parkeerautomaat handel die stilligt een kille dag maandagmorgen waar het licht brandt wordt koffie ‘geschonken’ éénvijftig de kop…

De natte watten van de stad hebben we verlaten. Nu wendt de van koper spattende steven zich naar het smeltwerk van zon en zee, net voorbij de Punta della D. Rechts deint een kleiner eiland met een abdij, waar Unesco tijdelijk haar kwartieren heeft, en Fontana een retrospectieve. Oorlog wisselt met vrede zoals verkrachting met gebeden. - -…

Op een bankje in het park, de zon al laag met honger die het denken verslapt: een blik, opgeschrikt maar traag zich opwaarts richtend van het gras tot boven de bomen, ziet het hart van de stad - zonder huizen, met amper wegen - niet van mensen zijn, maar overvliegend, in tientallen, als honderdtal – wat brieft daar over, 100 procent…