Alle inzendingen over wouden

Indien gij weet wat leven is en lijden, en welk een zee van weedom in een traan ligt, laat mij die holle weg in ’t woud vermijden, verg niet, dat ik mijn schreden naar die laan richt! Daar sluipen schimmen rond van vroeger tijden, een geestenheir, doodsbleek in ’t zilvren maanlicht.…

Het hout is niet ver weg daar wachten zeven wachters om moeder op te halen, de draagster van het woud. De dansers rond het vuur zij hoorden oude woorden die hen de kern doorboorden ze wisten wie zij was. De moeder van het woud omringt door zeven dochters met rechte sterke stammen het beste timmerhout…

ik droom vandaag een tropisch regenwoud waar uit de zwarte aarde paddestoelen ontkiemen en wat wortelwormen woelen op zoek naar lucht waarvan de ochtend dauwt het bladerdak weerhoudt geen straaltje goud het water wil langs groene oevers spoelen en elke bloemenknop de warmte voelen totdat zij zich vol weelde open vouwt dan zingen vogels elk…

kuste het ochtendlicht, de zoute slikgronden de vloedbossen en de herinneringen die wijselijk boven het dichte bladerendak uitstaken aan het einde van het bos, aan het einde van het Griekse latijn schijnt liefde gereserveerd en ongehinderd op alle bladeren, en herinnert de romantiek mij aan jouw aanwezigheid de dichte kruinen van het woud…

Terwijl de talisman echo-lacht in haar oor ontwaakt ze met een nieuwe besef dat zij geluk in ’t woud van gouden bergen niet vinden en verwachten kan, maar ook verrijkt met de gedachte dat zij toch iets gevonden had wat er uiteindelijk op lijkt.…

Zoals veel dagen in December schraal en verbleekt metalen geluid door de kruinen opeen gedreven koperen staken gekraste karakters in de ogen van blinde passanten door dit gestaalde woud waagt geen wind zich kilte klimt langzaam in mijn winterkraag ik slaap in huiveringen wacht op de mist van het vergeten ik scheur mijn mantel in niet…

't Is toch een heerlijk ding in 't woud , Zo'n winterdag, zo'n winterdag! Maar ginds wacht mij een lieve vrouw, En kinders o!…

Mijn vingers omklemmen een handvat van hout vasthouden, niet zwemmen dolend door ’t woud Ben naar iets op zoek mijn hand kleurt grauw druppels langs het zwarte doek ik weet niet hoe ik het hebben zou…

Daar sta je dan ietwat verdwaasd zonder koers of richting je raapt de keuze op de verkoelende duisternis met de muizenissen of het warme licht vol fata morgana's in beide werelden liggen de stammen geveld geteld en gemarkeerd je draalt een wijle bukt, legt de keuze terug en verdampt in de omarming van alle kruinen.…

Over lage velden rolt dreigend de nacht uit een zee van duisternis spoelt als een onstuitbare vloed over het weerloze woud het daggeluid sterft in de stilte achter het masker van het inslapende licht fluisteren geesten lange avondgebeden die schijnbaar loos hun weg langs dode takken de vaart van de wolken achterna zweven de verstoten boom…

De wind van het jaar tweeduizendvijftien zwerft door het grote bos bij Breda's Zuidkant, fluistert in hoog lover, op begroeid zand geschiedenis, lang vergeten misschien... Vijf eeuwen her zou het zijn begin zien: ruig heideveld werd door menselijke hand herschapen tot jachtwoud voor de adelstand; bomen mochten schepen van masten voorzien.…

Een woud in licht aan 't wieglen is vol van haar beweeg, zij mag zich zelf er spieglen, ook zij niet zwart en leeg noch weemlend van fantomen, maar als een woud van dromen, doorbruist in helste stromen door storm en gloed van God.…

gouden moment terwijl jij voorzichtig aan de omgeving went blik gericht op het drassige pad met een karrenspoor paddenstoelen en kleurige koekoeksbloemen zijn tussen 't groen verschenen rode mieren bestijgen in colonne een hoge dode eikenboom zon is inmiddels weer achter dikke wolken verdwenen om je heen voel je het stilleleven van het woud…

dood hout in het woud een onderhoud van de natuur de passie stijgt en laait het kampvuur genegenheid ontstaan door brandhout dan weet je… echte liefde wordt nimmer… koud!…

regen valt staccato in grijze klodders langs loodlijnen naar beneê in grote plassen z’n droomvrouw ze zal onder de grote paraplu meezuchten meekruinen met de bomen van het woud ze zal stilstaan tot de klodders verdruppelen vermiezeren het grote concert weer aanvangt het libretto van het gevogelte de lucht weer vult tot het woud weer…

Als de wolken zweven mijn gedachten langs Pruisisch blauw boven velden en wouden naar landen van fantasie. Over eindeloze zeeën blanke palmenstranden hoge bergen diepe dalen en kusten met ruige rotsen. Ik zie meanderende rivieren die stromen tot een waterval doorkruisen wouden en landerijen en vullen zeeën van kust tot kust.…

uit dit woud vol lange tenen?…

Als de wolken zweven mijn gedachten langs pruisisch blauw boven velden en wouden naar landen van fantasie. Over eindeloze zeëen blanke palmenstranden hoge bergen diepe dalen en kusten met ruige rotsen. Ik zie meanderende rivieren die stromen tot een waterval doorkruisen wouden en landerijen en vullen zeëen van kust tot ust.…

Wanend in duister woud struikelend, Door doornen gestoken Zout van tranen Ga ik door richting uitweg Wetend dat het pad nog lang is Om jou te vergeten…

De ridder hield het maar met moeite droog Het was ook zo zuiver en zo hoog Het was die dag, vanaf die tak Dat de moordlust hem ontbrak Hij schonk het woud zijn schild en speer De ridder was geen ridder meer…

weet zal nooit meer praten Een nevelring een lichte kring rondom de maan Een fluistering is rondgegaan Wee wie die waarschuwing niet heeft verstaan Wee wie vannacht naar het woud is gegaan…

zij wast haar haren in een beekje ontdoet zich van de zorgen die grip leken te krijgen op de zon schrijdt geleidelijk door 't woud totdat hij daar is, een glimlach ontluikt op haar gezicht…

ruimte in veld en woud Ruimte en vrijheid, genietend van 't leven, van dieren en vogelzang. Gun elk geluk, een leven lang…

je bent een woud nog onontgonnen ik ben de reiziger die de paden mag maken waarlangs je zult gaan reizen naar ongekende verten met de vader van je kinderen ga maar leef maar het is zo voorbij…

je bent een woud nog onontgonnen ik ben de reiziger die de paden mag maken waarlangs je zult gaan reizen naar ongekende verten met de vader van je kinderen ga maar leef maar het is zo voorbij…

Een boompje dat werd geplant Ergens op deze planeet Het boompje staat nu vast in Nederland En vroeg zich af wat het daar deed Het voorziet de mens van zuurstof en kijkplezier Het wordt "gebruikt" voor hout De bladeren die als voedsel dienen voor het dier De boom nu volgroeid en houdt zich staande in het woud Het woud omringd door gevaar…

Zwarte Woud nostalgie zwaartekracht rond middernacht.…

Een woud is het In mijn hoofd Waar wel leven is Maar dan uitsluitend Van het bedreigende Soort, boa's en hyena's Die om de voorrang Strijden in de sluipmoord Die ze zich voorgenomen Hebben op de mens die Ooit ik genoemd werd…

als je verdwijnt zo zonder omkijken oplost in de verte witter wordt dan de witste muur als je verdwijnt zo zonder dralen een wordt met de schutkleuren van een ondoordringbaar woud als je verdwijnt zo zonder naam onherkenbaar samenvalt met de massa en niet terug zal keren…

de neerslachtige trots van het woud legt doodstille schaduwen neer op de bodem van 't zilvermeer, in de huiverende dood. er is geen gerucht en geen wind. ik sta aan de zoom van het woud; aan mijn zijde het zwijgend kind, dat zijn hand in de mijne houdt. maar dan vraagt het: ‘is dit de pool?’…