Alle inzendingen over wroeging

zicht op zon laat triestheid verglijden wekt nieuw verlangen uit de grond van mijn hart vrolijkheid slaat een tropische overmaat en ik voel mij volkomen gedicht voor winterse wroeging, woede en haat herken in pijn en blijdschap gekartelde randen van dit zijn scherper afgetekend dan in regentijd zie ik zomers de feiten en schijn…

herdenk de doden in twee minuten stilte een nachtegaal zingt een ode aan het leven dat gewoon doorgaat ondanks de wroeging de ijle klaagzang in volgepakte treinen ondanks de stilte zingt een nachtegaal in het struikgewas ondanks hamert een verre specht met tikkende kop acht keer per seconde tegen een dode uitgeholde boom…

Rollende stenen II (Gevallen vreemden) Door een golf van wroeging, beland in slechts chaos Als aanschouwer zie ik helaas geen spijt Tergend langzaam komen stenen wrikbaar, geleidelijk los Onbevreesd, maar heel erg traag starten zij met rollen In vol' vaart toekomst tegemoet niets ontziend, (laaiend) Tijd heeft mij geleerd dat…

’t Wordt met wroeging bij de keel gewrongen. In hun dromen is er ingedrongen en eist er liefde op die niemand kent. Angst begreep hen, moedig zij zongen: ” ’t gevoel gebeurt en blijft ons onbekend “.…

die straalt Kalm water, groen gefluister Net of alles 'n beetje draalt Wachten op stemmen in 't duister Als de zon dan langzaam zakt En lange schaduwen gaat trekken De schemering je emoties pakt Je geest zich aan de horizon wil strekken Dan pas is alles tijdloos Los van elke bestemming Lijken dilemma's belangeloos Zonder wroeging…

Zelfs tot ver na mijn dood zullen mijn letters je eeuwig laten beven fouten en wreedheden doen herbeleven In inkt geschreven, gedrukt of getikt voor je in wroeging of walging bent gestikt Vanuit mijn graf lach ik hard laat jouw haren ten berge rijzen doch spijt of hemel zullen jou nooit meer prijzen Kon je maar eervol terugklimmen omhoog…

III Wie in de druiven meer proeft dan het zoete, Wie in zijne wijn meer proeft dan de wijn, Hij zal iedere vreugd met wroeging boeten, En iedere vriendschap met pijn.…

Hier op mijn bankje waar ik vaak reminisceer mijn droeve dagen, mijn uren van hartzeer tot alles tenslotte van me afglijdt Want zonder wroeging en zonder spijt.. wist ik als kind al de kudde te verlaten. Slechts buiten de stad en weg van de straten, diep verscholen in bergen en in bossen wist ik mijn grieven even te lossen.…

Verschijningen die om wroeging vragen aan het hart dat vaak vergat, iets met de ziel te delen op de drempel van een nieuwe start.…

Het geweten huist in je lichaam, Zeggen zij die het kunnen weten - Dostojevski, kenner bij uitstek, Schrijft het toe aan de complexheid Van de mens - hij zegt dat het geweten Onlosmakelijk met diens lichaam Verbonden is - gisteren gedroeg ik Me onheus tegen mijn lief, vandaag Begint mijn geweten te knagen En zal ik dagenlang de pijn…

Kan ik nog een keer terug naar die tijd Om je lief te hebben, zonder spijt Kan ik erachter komen Waarom je er niet meer bent Kan ik nu zien of je het goed hebt Bij die andere vent Kan ik je nog kussen Op die ene manier Kan iemand anders mijn liefde blussen Want ik weet het niet meer Kan ik je eindelijk loslaten Zonder wroeging, zonder…

kan ik je eindelijk loslaten zonder wroeging, zonder pijn kan ië leven zonder jou en trots op mezelf zijn. kan de tijd mij het leren hoe het leven zal verlopen kan ik het nog proberen om op een nieuwe liefde te hopen, kan iemand mij vertellen waar begint die nieuwe lijn? kan God mij vertellen of ik ooit nog gelukkig zal zijn.…

Doe niet een ander aan Wat ge zelf niet wilt ondervinden Doch ga op de barricade staan Naast ketters en doopsgezinden Gelijkheid van recht en spreken Is een aardse verworvenheid Beter tot elkaar te preken Dan ten onder gaan in burgerstrijd Wees oprecht en zonder wroeging Omarm uw naaste en haar buur Gedenk hoe ’t historisch toeging…

schraal bier kraait in je leden ontzet verzuurt wroeging de veelslachtige bronnen van je pijn het vocht verschalkt je weemoedige flanken genadeloos in je schroom zoeken besmette zenuwcellen wortel en goedkoop plezier klarinet speelt de aftocht ongeschreven brieven talloos splijten maag en nieren je droomt: je bekent een halfgod ontfutselt…

verschroeid gras ligt loom het iele hoofd op dorre akkers waar het zwoegend wacht op wat regen in de nacht lacht een blinkend blik op uitkijk voor wat roest die ook zij weldra verwacht een beetje kleur in elk bestaan ruist het in de verte zacht en vochtig zonder wroeging over buiten nat en zo weer droog van straffe ritmes zonder betoog…

al laat hij nooit zijn scherpe tanden zien het wezen is geboren om te knagen die taak is door zijn schepper opgedragen er is een eeuwenoud en vast stramien hij wentelt zich in groeiend onbehagen de chaos is voor hem de haute cuisine hij vegeteert op vrees en bovendien zal wroeging nooit zijn zielenrust belagen bij zonlicht lijkt het beest…

Ja, t'is niet zonder wroeging dat ik naar dit sterfhuis staar.…

op een dag vallen mythes om groeien dromen aan bomen hoewel ik beter zou moeten weten alleen koppigheid is bestand tegen gebeitelde argumenten die pijnlijk uit poriën zweten ik ontwijk de wroeging kies het luchtruim om vooral niet nabij te zijn en daarginds, zo ver in grootheid op de datumgrens van gisteren lijken alle zeeën klein…

Verkeerd verkerend, mijn gehele verleden Noch respijt noch wroeging. Geenerzijde, geen enkele vergiffenis mij wacht. In alle volledige helderheid verwacht, ik was verwacht. Ik was verwacht. Graankracht het geen ik werd, zomaar ondoordacht maar toch. Ik was Graankracht, een doos onheropend.…

Het pad der deugd U vroeg behagen, Dan slijt ge blij, Van wroeging vrij Uwe oude dagen. Al zijt ge een spot Van hun, die God Te stout verachten, Ge hebt veel meer Dan geld of eer Van hem te wachten. Die God bemint Die wordt zijn kind; En moet hij sterven 't Zij vroeg of spaê.…

Geen troostwoord kan verzoeten De wrede wroeging der voldreven Daad. Ik heb geen tranen genoeg om te boeten Wat Daad en droom bedreef aan gretig Kwaad. Geen troostwoord?…

De knop om ik ga verder geen haat en geen nijd Dingen gaan zoals ze gaan geen wroeging geen spijt De knop om ik ga verder het is nu echt wel gedaan Herinneringen die blijven maar tijd om door te gaan De knop om ik ga verder met pieken en met dalen Ben tot het uiterste gegaan blijf soms te lang dwalen De knop om ik ga verder Ergens…

prisma van kristal zijn opsmuk kiest weerloos in elk detail zonder inhoud weggesneden waarin ik naast schijnbare schoonheid een dreiging vermoed vervalt de levenszin tot splinters van geluk in dat een mens in z’n schaduw woont, vertoont de spiegel de barsten van volmaaktheid wat niet bij een onvoltooide leven past achteraf zonder wroeging…

Want ik heb zo in wroeging en spijt zitten zwelgen, dat dat onkruid nauwelijks meer was te verdelgen en wie mij liefheeft, kon ervan meegenieten. Maar er komt altijd een eind aan dat lied, en ik hang die aftandse lier aan de wilgen. 't Is tijd voor rozengeur tussen margrieten.…

Zoals lang geleden de Piggelmee's deden; het dwergenpaartje aan de zee, wier leven weer tevreden kabbelde bij eb tij; en bij vloed tij spoelde er nog wel eens wroeging voorbij. Hun harten bleven sneller kloppen als ze lazen over alle luxe in de krant, maar de les was heel hard geweest en zo kozen zij weer met gezond verstand.…

Zo ziek ben ik, verlos mij uit mijn lijden Het kind dat met mij bloeide is niet meer Ze keek intens genietend op mij neer Vergankelijk ben ik, wil toch vermijden Dat ik meer dood dan levend oude tijden Oproepen moet vol onderduik en sneer -Terwijl ik in zeer slechte staat verkeer- Alleen om hén van wroeging te bevrijden Ik wil geveld worden…

Hij kon zijn eenzaamheid niet vergeten Nu moet hij het nog meer alleen uitzweten Hij heeft zijn hand geil overspeeld Het bolgeblazen imago uitgekleed De lucht betrekt de wind voelt guur De hemel sluit en rust is duur Tobbend groeit wroeging zuur vilein Zijn hoofd knelt van wrang chagrijn Hij straalde door warme studiolampen Na het applaus…

De dagen zijn mistroostig, de nachten bitter koud ach wat zou ik gaan liegen dat ik toch nog van haar houd Zo strompelen we beiden een eind door de woestijn en volgen lijdzaam onze weg van wroeging, spijt en pijn. Ziedaar daar zijn de gieren, ze cirkelen boven mijn hoofd Ik was naïef, wat heb ik lang in mijn geluk geloofd.…

Mistroostig de kale takken reiken van het zuigende naar de grijze lucht. Geen ene plaats is nog te bereiken want het zicht is van mijn stilstand vlucht en klank versmelt tot onleesbaar gerucht. Jij, trilling in mijn vingers, maakt je haar los en schittering daalt neer, godsgebaar. Ik was er niet, weigerde, was niet klaar. Ik ben er nu, solitair…

profileer ik mij Duld geen onderscheid of vermaning ken geen medelij En wanneer men mij ketent en opsluit in gevang Droom ik voort van wellustige voorbije tijden Meegaand gluiperig terwijl ik mijn lust aanhang Wachtend op proefverlof ------------------------------------------------------------ Dit is het tweede gedicht na, “valselijk wroeging…