Alle inzendingen over zorgzaam

Stukje aarde drijvend op hoop dobberend op water zoekend, tastend naar de juiste richting zorgzaam gehuld in wazige slierten zon en dauw klein sprietje gras komt voorzichtig tevoorschijn plots overwoekerd door de schaduw van vluchtig onbegrip zonder mededogen, in één oogwenk verwoest de aarde nu dor en korrelig vertrappeld…

In tranen vertelde hij het zo'n lieve man en zorgzaam voor zijn nieuwe partner. Elke dag is hij dankbaar en wil nog zo genieten, van het leven. Het is je gegund maak er wat van want je weet niet hoelang het leven je gegund is.…

Doch zorgzaam opgewacht, Stil grijp ik trouwe handen. Met onweerhouden traan Stil zegen 'k hen die bleven; En alles, alles keert Wat wegviel uit mijn leven.…

Mijn droom gevonden, Jij, de sleutel die mijn leven betrad, met enkel een streling, vul je met liefde en zorgzaamheid mijn hart. In voor- of tegenspoed, altijd kan ik op je bouwen, jij maakt, dat ik volledig mezelf kan zijn, door jou ben ik van het leven gaan houden.…

'k het Leven niet meer Wil is 't tijd Om wat ik Ben en wat Ik heb te Gaan vermaken Aan hen die Naast mij staan En er de meeste Aanspraak op maken - Mijn oplettendheid Gaat naar de jongste Van mijn zoons 't Past bij Hem het best Mijn gevoeligheid Naar de oudste Die zo graag de Rede voorrang geeft Mijn zorgzaamheid…

Lieve Mama, Jouw gulle lach Jouw onuitputtelijke zorgzaamheid Ik wou dat ik je voor me zag Ik kan het niet geloven...ik ben je kwijt Maar ik geloof er plechtig in Dat wij allen jouw wer terug zullen zien Dit..het leven op aard..was enkel maar een begin Een kleiner begin dan je denkt mischien Dat ik deze hartekreet schrijf is eigenlijk…

Het huis is verbouwd en de tuin, waarin je moeder zo zorgzaam een kleedje drapeerde vanwege je schone rok, werd een terras met gewassen grindtegels. Het is ook al 50 jaar geleden, dat het was en jij, ach, jij bent er zelf ook al niet meer.…

Dat met twee Speldenknopjes Begon, het een Zacht als de Dooier van een Pas gelegd ei Het andere speels En levendig, vol Beweging Die in een Wonderlijk spel Van geven en nemen Het leven doorgeven Aan iemand die Nu nog niet weet Dat hij er Ooit zal zijn - En na tachtig Jaar of zo Na een rijk En zorgzaam leven…

hoe ik bepaal in wederopstanding waar tijd zich verontrust in een zorgzame houding, dient het leven zich als ingeschaald vermogen bij mij aan ik weiger deze conceptuele benadering die mijn hersenen vergroten op een banale wijze, ofschoon een late lobotomie slechts een eeuwenoud litteken als een stigma achterlaat ga ik mijn weg als tollenaar…

Toont zich meestal van haar zonnige kant In haar fluwelen gewaad Begrip en zorgzaamheid zijn aan haar verwant Te midden van tweekleurige pilaren Houdt zij zich al eeuwen schuil Door dagelijks voor haar uit te staren Maakt zij haar jurk niet vuil Zo leeft zij tussen wit en zwart Lezend in haar geschriften Met een gemoed vol smart Beheersend…

heerlijk zijn de ogen die altijd lachen fijn is de taal die met humor sprekend oneindig wel lijkt de warme aandacht die zorgzaam koestert niemand die ziet dat langzaam verdrinkt wat jou gaande houd want even voor jouzelf is er nooit de tijd je voelt je drenkeling in de zee van geluk die jij golven laat meestal in de schaduw blijft…

Hij vouwt bootjes van zijn dromen, blaast zachtjes om niemand wakker te maken hun papieren zeilen vol en kijkt ze zachtjes zachtjes na tot uit het raam hij houdt als de ochtend aan komt rollen de kozijnen en de lijsten rond de foto's op hun plaats en wacht tot alles bedaart en iedereen aan het ontbijten slaat hij houdt de hele dag de kleine…

Mijn lichaam wordt een wrak als ik er niet voor zorg en ontevreden ben als het allemaal niet zo mooi is als het lijkt, en er van alles moet veranderen wat ondoenlijk is Overal zie ik glanzende mensen ze wijden hun lichamen als tempels van vlees, botten en bloed aan plastic schoonheid of aan iets hogers maar mijn tempel is voor mijzelf…

Jouw lippen vervoeren mij daar waar niemand is geweest wat jij alleen bereiken kan en daar mijn innerlijk leest Ik voel het als een fluistering en koester je warmte zacht je zorgzaamheid omhult me en je glimlach maakt dat ik lach Jouw handen lieve man zijn een goddelijk gegeven een enkele gebaar van jou doen mijn zinnen al…

Ik dacht de nacht te horen vallen in duister waar het was gebleven zo zorgzaam was de dag en nu verlaten schimpt de schim dwars door ‘t donker heen geen sterrenlicht voorziet in dromen geen akker omgeploegd waar velden dun bezaaid met bloemen de ware trots van slechts de éénvoud zoent hoezeer de rust van binnen stilt de storm de bomen…

Jouw schoonheid nooit beschreven jouw frisheid vanaf de morgendauw mijn liefde voor jouw is altijd gebleven vertolkt zich in zorgzame trouw je kleuren zijn niet te vervangen je vormen zo kunstig iel en teer het gemis van mijn diepste verlangen hervind ik in jouw schone klanken weer leven van zoveel afhankelijk dat toch alle liefde en rust…

60 lentes mocht zij maar worden zorgzaam als zij was heeft altijd voor haar vader gezorgd toen hij overleed, kreeg zij het bericht kanker te hebben, chemo maakte haar zo ziek dat zij hiervoor bedankte zij vierde liever het leven zo goed en kwaad als ’t kon op goede dagen kwam ze voor ’n bakkie naar de kantine altijd vriendelijk en opgewekt…

nog in leven schrijf ik je in schaarse tijd mijn dodemansbrief het laatste schrijven van een bijna dode man kort weloverwogen en helder moeten mijn woorden zijn bied me het is bijna zover bied me een vrije doortocht verleen me een vrijgeleide naar Hades’ rijk laat me zacht tot stilstand komen druk als zorgzame custos…

het was najaar toen hij stierf en haar achterliet ze treurde de tijd voorbij zorgzaam getroost door wie haar liefhad ze ruimden zijn verdorde blad de kleuren verpulverend tot herinnering en ze wachtten op de warmte van de eerste zonnestralen en haar lach maar ze miste het voorjaar en zijn eens zo statige stam waar ze altijd tegen…

Van alle dagen dat een mens op aard is Vreest menigeen zijn laatste dag het meest Maar zie hoe mooi jij van ons wegging Zo rustig, moedig, onbevreesd Nog steeds een voorbeeld voor ons allen Zoals je heel je leven bent geweest Zo trouw, zo liefhebbend en zorgzaam Aan anderen dacht jij altijd het meest Jouw beeld helpt het verdriet te dragen…

hij plantte een zaadje van verlangen in vruchtbare grond koesterde het voor droogte en kou zorgzaam beschut het groeide voorzichtig doorstond de sei- en andere zoenen werd trotse jonge boom de kruin vol sappen bruisende belofte van schaduw en oogst lente verraste met bloesemkroon en zomer bracht licht het najaar een korf vol ideeën…

Zo stil en bestorven het stoffelijke opgebaard de ziel verdwenen lichaam zonder haard sereen, onwezenlijk en toch echt de levendige herinnering je lach, je humor zorgzaam mens betrouwbaar en oprecht het gevecht was hevig je streed als gladiator vanuit je diepste wezen moedig en fier je wilde door echter, het leven zei tot hier…

De vijver sluit zich af in een week een laag van twintig centimeter ijs Het water wiegt stil het ingeslapen leven dekt zorgzaam wat kikkers toe diep in de modder weggekropen Tussen jouw borsten en billen ontdek ik sporen van nieuw leven geknakt, geplet door luchtigheid scheppen dat is ernstig leven vlees en wil in evenwicht even zwak,…

Het gaat me echt niet om ‘t krijgen maar omdat jij dan zou bestaan en ik trots naar m’n kind kon kijken je zorgzaam over je haren strijken bemoederen voor je weer zou gaan Maar het lot besliste anders de stilte zwijgt in vol ontzag voor de leegte die hij ziet in m’n blik; zwaar van verdriet op deze... mooie moederdag…

verenpluis de architecten zijn twee kauwen die bezield een wiegje bouwen in d’oude Linde voor mijn huis Het tweetal is gezwind verloren en treedt zich in het lieve lusten tot de plicht die aan hun beidjes gesteld wordt als er broze eitjes in ’t warme liefdesnestje rusten De boom verwondert zich in stilte buigt haar groene lover in ontzag zorgzaam…

Misplaatste zorg Onstuitbaar wervelend hard grof banaal Tierend vervloekend alles en allemaal Stijgt zijn lustmoorden tot grote hoogte Als watersnood en eeuwige droogte Schurftig en ziek tot in eeuwigheid Leedvermaak tot het eind der zaligheid Gniffelend vals en loens verwensend Geeft hij steeds weer toe aan zijn drang En zorgzaam wordt…

zien: het lichaam slechts gekleed in zijn ziel de mens die we zijn het leven dat we leiden in het echt niet te onderscheiden van elkaar, verbonden met het Allergrootste dat te groot voor ons is te groot voor kleinzieligheid van beter weten of denken te zijn -- alleen onze daden kunnen er in delen onze zorgzaamheid…

Nu ze elders zorgzaam is... ben ik stuurloos en recalcitrant ken ik maat noch gebod en neig ik, niet voor het eerst, naar gore misantropie. Wat is ze gul, ze schenkt me tijd en ruimte. Tijd is een oceaan, ruimte een vehikel voor de man die begeren wil.…

Het klopt toch dat ze zich hier overdadig ontvouwden onder jouw zorgzame handen vanaf hun eerste knop jij hun rijping volgde met waren het liefdevolle ogen? en ik menigmaal op dat pad aan de zijkant ...…

het held’re licht op haar die de blik ter hemel richt en Hem zwijgend bidt om kracht zij houdt een baby op de schoot die stil tussen haar borsten rust teder heeft ze z’n wangen gekust toen hij vermoeid zijn ogen sloot terwijl de tranen bitter stromen legt zij hem in zijn wiegje neer want haar kleine schat is moe ze dekt hem warm en zorgzaam…