Alle inzendingen

Als ik op een stoel zit bij de radio de benen iets te scherp over elkaar geslagen het hoofd wat scheef, kin in de hand ben ik, nee niet: lijk ik soms ben ik hem, heeft hij ineens bezit genomen, is mijn huid zijn huid, kijken zijn ogen uit mijn kassen dezelfde wereld in. Ik houd me dan doodstil, verbaasd dat niemand hem hier ziet, mijn spel…

Wat zijn ze schoon, de schemerige dagen Die niet meer grijs en nog niet paarlemoer Zijn durven, alsof er een lichtschijn voer Door een groot ademen, dat met zijn vlagen Van ijle blankte langs ons henenstrijkt, En even staat en langzaam witter wordt, En dat een bal en een geschitter wordt En ’t effen grijs doet glinsteren, - en wijkt. De tuinen…

Ik vloog gedragen door de wind Met vleugels jong en licht van slag Van noord naar zuid Door valleien met openstaande bloemen Waar purperroze geuren mij vertelden Dat het altijd lente was Èn dat de nacht slechts donker Om de tijd te misleiden Waar het schuifelen op vloeren Van bewierookte lijven in trance De verleiding omarmden in nachtelijke…

Citta Roma, ruim drie eeuwen her ligt Innocentius XII op sterven amper bekomen van het Weens beleg waar legers Christenen de Turk verjoegen Terwijl politici en kardinalen in 't Vaticaan sub rosa in conclaaf geheime onderhandelingen voeren over de toekomst van de christenheid vindt, als zijn laatste uur geslagen is, de meest belangrijke…

Zo aantrekkelijk zo bekoorlijk zo beminnelijk zo bescheiden zo creatief zo kleurrijk zo lieflijk zo voorbeeldig zo voorkomend zo zachtzinnig zo, zo........zo, zo: maar dan hebben ze het niet over mij!…

Zo graag zou ik vandaag een lentedicht vol blije vogels voor je willen schrijven maar ach, ik kan toch niet zo lang hier blijven want er is ook op zondag nog een plicht. Maar weet: de zon zal morgen ook wel stralen en schrijf ik dan wel mooie droomverhalen.…

Nog maar drie-en-een-halve eeuw geleden belegerden Osmanen, Transsylvanen Moldaven, Turken van het Krim-kanaat ten tweede maal de keizerhoofdstad Wenen Het waren Polen, Litouwers die streden met Franken Saksen Zwaben Oostenrijk als Christenen van 't Heilig Roomse Rijk de kathedralen werden geen moskeeën Nu, op het zwaardpunt…

In mijn hoofd ben ik een huis een huis vol geheimen in mijn huis wonen woorden die graag willen rijmen In mijn huis spint de poes en waakt mijn hond hier woont de liefde met een lach op haar mond Soms geeft mijn huis een feest ik kruip in een ansere huid mijn huis staat dan op zijn kop morgen ruim ik de scherven op Mijn huis zal niet…

als zand dat door vingers glijdt een schaduw in de ochtendtijd zo is de jacht naar groots en meer een echo in een lege sfeer we bouwen torens hoog en breed vergeten wat er echt toe deed vergaren goud, vergaren macht maar zien niet wie op ons wacht de spiegel fluistert leugenzoet kent niet wat de ziel ontmoet wat blinkt, vergaat, wat schittert…

Er is niets te eten in de keuken van Karel Frank Wachter geboren hier in de stad en vorige winter overleden We boenen het aanrecht gemaakt van zijn grafplaat Er zit nog geen krasje op De kist waarin hij lag hebben we geruild voor spek en bonen De tijden veranderen maar ongelijkheid niet hoeveel marsen we ook lopen naar het Grote…

zacht is je huid in alle subtiele rondingen zij geeft de oneindige cirkel haar zachtheid kwaliteit in de vileine spanning van raking in vloeiend samenkomen zonder het brute botsen van twee werelden zou ik in herbeleven nogmaals zoveel van mezelf geven dat de pijn nu nog schrijnt in de littekens die zichtbaar overblijven…

De schepping Een wonder Of een flop Het ene dier Eet het andere op Planten elke ander Overgroeien Om die ander Uit te roeien De mensheid Doodt de minderheid Zelfs zonder twist De bedenker hiervan Is een echte sadist En hoe naar zijn Beeld ook is Wij zijn geschapen Naar zijn beeltenis…

‘t Gordijntje wordt daarboven Van ’t venster weggeschoven, En door de heldre ruit Blinkt Miekes hoofdje uit. Ze heeft me in ’t oog gekregen, En lacht en knikt me tegen… Zo slaat dan op den duur Toch eens het liefdesuur! Maar neen! Mij geldt haar blikje, Haar lachje noch haar knikje! Ginds kuiert hare nicht… Ach! doe ’t gordijntje…

'Jij mag alles in mij kwijt' zei de ruimte tot de Tijd. 'En? Wat moet ik dan beginnen?' 'Waarom kom je niet eerst binnen?' En zo zeurt het stel al jaren zonder dat het komt tot paren. Moraal: Als de tijd het al niet kan, lieve lezertjes, wie dan? ---------------------------------------------------- uit: 'Hollands Maandblad…

Door grootheidswaan en onderschattingsfouten Lijkt Trump z’n vredesplan een grote flop Zijn missie loopt nog meer vertraging op Dan die van NASA ’s Boeing-astronauten En met zijn opgeblazen eigenwaarde Daalt hij natuurlijk nooit terug op aarde…

je ging met de zon en een stralend gezicht - je kwam nooit meer weerom ik nip aan jouw kom nu en ik schrijf met je pen nu ik je fluister ik … niet slapen ik … niet eten en al- le licht is duister het park wacht op het ochtendlicht en jou…

Ik droomde vannacht, dat ik een schort was. Ik had het reuze druk. Mevrouw had mij dan voor. ‘k beschermde haar japonnetje. Dat heb ik graag gedaan. ‘k Zat overal met mijn neus vooraan. Ook als ze zwanger was, droeg ze mij als schort. Ik kwam dan in verdrukking. Maar als het kind geboren was, begon een tijd vol van verrukking. Ik kreeg…

Verstikkende walm van kleurrijke voetzoekers beneemt mij de adem en slaat op de keel onttrekt het esthetisch gevoel aan mijn brein van harmonietinten in diversiteit Het maakt mij dood- en doodziek. Allicht! het belemmert het zicht van mijn ogen Hoe zonderling toch dat een spierwit konijn het scheppingsverhaal opgetogen van zijn zwarte…

Bezielde hersenen nemen de hand van de kunstenaar in zijn eenzame universum en tekenen een eenvoudig huis je bent in een andere wereld woeste rivieren kronkelen rond jouw verstilde adem dood onder de gestorvenen ligt het vlees van jouw leven te rotten in het kille graf De kunstenaar is in dit geval een man kaal zoals de kale boom…

niet in de kleur van iemands huid niet in een naam die anders luidt niet in de taal die iemand spreekt niet hoe een stem door stilte breekt diversiteit zit in de geest en ziel in hoe je voelt, hoe jij beweegt in dromen die je laten vliegen in wat je liefhebt, wat je ziet inclusie is de hand die reikt die ieder welkom heet en wijkt voor…

Ga niet staan turen naar de horizon, maar kijk -- waar je staat en loopt.…

Aan boord van Fragile op weg naar haar tweelingzus gaia, het moederschip der blauwe planeet ontwaart het eye in the sky een wit konijn, moederziel alleen en van zijn god verlaten die de hele bliksemse heksenketel met een welgemikte worp smeet in het zwarte gat in de rok van het almaar slinkende terugplooiende heelal het multicolor…

Ik ben alleen met de hond levenspartner in Belgie, Oostende ouderpartner in Italtie, Luca vrienden in Oostenrijk, Salzburg en ik: Jan Jacob in Nederland, Amsterdam en niet te vergeten mijn dochter mijn onbeperkte dochter Giulia onder de pannen, op kamers in de Marius Meijboom op Ijburg, Amsterdam 7.00 uur al buiten lopend in de Jordaan…

het waren de kleine gesprekjes zonder woorden en eind die de lange dag verbabbelde zonder punten te zetten die vraten aan je tijd en schema want die andere het ega zat er af en aardig tussen met haar ratelende nooit stilstaande eigenwijze kwebbel…

We hadden weer een weerrecord vandaag Het vierde in de afgelopen weken Als dit zo doorgaat kunnen we het shaken Hoe keren wij het tij, dat is de vraag Wat minder vliegen lijkt een goed idee En Heathrow maakte al een start daarmee…

Tik, tik, tak, zegt de pendule, 'k voel me zwak, zegt de pendule, ik ben bijna van echt goud, maar ook zoveel eeuwen oud. Ik ben oud en ziek geworden en dus echt antiek geworden. Ik loop uren achter, maar niemand kijkt daar werklijk naar. Vroeger zag ik kaarslicht glanzen, mooie dames deftig dansen met een generaal of vorst…

Zon op dunne lenteblaren, Dans van schaduw voor de voeten, Wind door opgehuifde haren, Kushand, lach en vluchtig groeten… Moet de druk van lange dagen, Moet de gaaf der ogenblikken, Dan zo zwaar zijn om te dragen, Dat die last de knie doet knikken? Vlindrend vouwen zich de kelken Om de nieuw ontkiemde vruchten, Weinig weegt hun wit verwelken…

Licht, lichtheid noch ledigheid, geen geluid. Niets...niets dan volkomen ledige, volledige, alles absorberende alles doordringende penetrante impermeabele nonkleurige betekenisloze in zichzelf besloten coherente uv-loze nietsheid: leegte. Bewegingloze uitgebreidheid.. Geen licht of andersoortige uv-stralen in de stratosfeer,…

iemand kan mezelf uittekenen in almaar zeldzamer licht dit aan de hand van de stem waarvoor ik ben gezwicht door voelbaar te fluisteren dat gedempt ademen betekent in de val van de avond is alles vertrouwd, niets vanzelfsprekend…

vandaag draag ik twee sokken, niet als paar maar als teken dat jij er mag zijn, precies zoals je bent een stip, een streep, een kleur zo fel speciaal samen vormen zij jouw unieke verhaal jouw lach, jouw kracht, zo puur, zo klein maakt de wereld zachter, mooier, fijn jij ziet wat wij vaak niet meer zien geeft liefde en onvoorwaardelijke…