Netgedichten

netgedicht (nr. 85.055):

Creatio

Licht, lichtheid noch ledigheid,
geen geluid.

Niets...niets dan volkomen ledige, volledige, alles absorberende alles doordringende penetrante

impermeabele nonkleurige betekenisloze in zichzelf besloten
coherente uv-loze nietsheid:
leegte.

Bewegingloze uitgebreidheid..
Geen licht of andersoortige uv-stralen in de stratosfeer,

een donzen deken van ondergrondse grotgelijke duisternis, ondoorgrondelijk
niets omhullend,..

...als in het grote mysterieuze zwarte gat, waar sterren onmerkbaar verdwijnen. Voor altoos en eeuwig in een onhoorbaar niet-leven.
Stilleven zonder leven.

Geen klank. Geen teken.
Een samengebalde oerkracht
van niet-zijn.
Niets zijn...dan stilte.

Aeonen en aeonen en aeonen...

Het wachten was op een creatio
ex nihilo. Een of de creatio. Ooit. Aeonen her.
Maar wachten? Door wie?
Op wat?...het licht. Allicht...
Al-licht!

In zeven dagen, zoals de oude schrijvers getuigden...
en nachten...zeg ik er bij...

Nog maar twee millennia, tweeduizend jaren, twintig eeuwen terug, dertig, veertig generaties nog maar...een kruimel op de rok van het tijdloze universum...

verrees in een barenswee
een Superstar aan het firmament.

Op de juiste plek...
...en op het juiste moment?