Alle inzendingen

Wat met pen staat geschreven In zielen gekerfd Staat elkaar naar het leven Rede bederft Woorden die raken Als pijlen hun doel Het kan de mens kraken Hard, stug en koel Kies voor de waarde Uit overtuiging en geloof Als ware men staarde In een diepblauw oog Met vertrouwen doorspekt Die de waarheid dient Van een waardig respect…

II De meeuwen scheren langs 't verlaten strand, Hun witte buikjes glimmen even op, En nederwaarts gestrekt met spitse kop, Zo laten zij zich vallen op het zand. De najaarsstilte ligt al over 't land, Het bos vergoot zijn loof, als drop na drop Van bloedend blad vervloot, wijl groene knop…

Nu moeten wij aan veel meer traagheid wennen, aan liefde die verdween en aan wat nog resteert aan teerheid in wat najaarslucht en geur van dennen en aan hoe-het-kon-zijn-gedachten die je nooit verleert. Aan bijna-niets, en aan voortdurend 4 dezelfde muren en aan een belsignaal dat nooit weerklinkt, aan twintig keer per dag door ramen naar de…

Zijn stem, een glimlach in vergeten café, een melodie die zachtjes op de tijd rust, zijn woorden als ochtendlicht over het water, waar we zijn liedjes telkens weer terugvinden, ook als stilte hen omhult. Hij, die zong van eenvoud en verlangen, met een stem die troost bracht aan verloren uren, die het kleine groot maakte, het alledaagse bijzonder…

Een Kamerlid heeft niet bepaald veel stress Twee hele maanden in de zomer vrij Daar komt de maand oktober nog eens bij Den Haag ligt plat, ze zijn weer op reces Veel PVV'ers zullen het niet merken Die zijn er toch al nooit om daar te werken…

“Ik, de hervormer, deel dit wereldse rijk, deel deze woorden met allen die toehoren, de strijders uit de verzen; ere Maximianus! De stenen mogen rollen, tollen voor de ogen van zij die volhouden dat Het Ware ondeelbaar voor hen alleen bestaat. Bouw de baden, bestier de heuvelen, breek het verband tussen hemel en aarde.” “O waardige…

============== =================== De woorden, ze zijn gekomen en gegaan, ik zit hier ziek te wezen. De telefoon gaat over, de katten slapen. Ik hoor Linda aan het stofzuigen. Wachtend of ik moet leven, wachtend of ik moet sterven. Ik wou dat ik iets meer van moed bijeen kon rapen, van de kat gebeten worden of van de hond: te zijn of niet…

In bloedverzachtende doortastendheid, welteverstaan: “Zie de kapitein achter bergen aan blijven gaan!” En suizen deed ’t: tekort schoten woorden na elkaar, vervaarlijk opeenvolgend, uit zijn comfortabele ruimte, uit zijn sprekende mond die verzuimde te pruimen wat de wereld aanbood, nooit echt inbond, doch niet echt van zich afbeet…

Wie ik ben, mijn grapjes mijn woordkeus en mijn kleren dat alles lijkt wel belangrijk maar achteraf weet ik elke keer weer dat het niet beklijft, dat maar een vaag beeld ervan overblijft bij vrienden en bekenden en het niet de vastheid heeft van mijn gezicht, dat het alleen iets betekent voor wie-weet-welke mensen die ik niet ken…

Het kan niet vaak genoeg worden gezegd ook mèt tachtig procent presentieplicht wordt niemand daar van plichtsverzuim beticht ons land heeft Paars 'vak'kundig lamgelegd met dank aan één vent die nu wordt bedreigd benieuwd wie straks het hardst in zijn nek hijgt...…

Soms voel ik mij zo leeggehaald, zo dor en droef wanneer de blaadjes vallen. toch is dit niet het einde van het verhaal want straks komt lente weer opnieuw met bloesems die de takken sieren. Waarom toch kunnen we niet elk seizoen gaan vieren want steeds er is een reden voor veel dankbaarheid, al zien we ook niet elke dag de blauwe luchten…

zelf zou ik zeggen een realistisch werk van Edward Hopper mensen op weg van gate 6 naar het vliegtuig op de rug gezien voorwaarts in de tijd voor wellicht een onzekere reis door de seizoenen...…

De waarheid van de werkelijkheid gebiedt mij te zeggen dat het meer dan een platonische ervaring was wanstaltige gewaarwording aan den lijve ondervonden bloeddorstig, wreder dan medea weerzinwekkend en wraakzuchtig erupties van proliferatieve onderhuidse universa, subcutaan ontstane opperhuidse zeepsopbellen opgeblazen wrijvingswratten…

Waterschildpadden uit warme moeraslanden worden gevangen. De pantserdieren reizen, komen al spoedig in koud Nederland. In een bosvijver laat men de reptielen neer... Zoek het zelf maar uit! Ze zonnebaden, gezeten op boomstammen, half in het water. Daadkracht opdoen om in koel nat te gaan jagen op klein gewemel. De…

Ze kwamen met spuiten, met praat van verstand, een redder in nood, zo klonk het in het land. Maar achter die glimlach, dat witte gezicht, brandde een vuur van geld en van plicht. De pharma kneep handen met heren van macht, besloten in kamers, ver weg in de nacht. Ze spraken van zorg, van mensen en recht, maar winst was hun taal, hun enige…

Op de schoorsteen van een huis ergens aan een stille straat zit een zwarte zangvogel tinkelend te tierelieren tijdens de lente equinox welkom zon die vanaf de kim rozerood het blauw beklimt zo opent zich de zomer in lijn met het tuinpad staat vaak het fietsje van een kind op de schoorsteen van het huis ergens aan die stille straat…

Mijn handen dwalen Over jouw fluweelzachte perzikhuid, Onder ’t zacht gefluister Van bladgeritsel In de frisse d’ochtendbries. Het zonnetje gloort over de rand, Verlicht jouw buitenkant, Onder de warmte van mijn hand.…

als ik in mijn diepste geraak en kond doe van roerselen die ergens klinken als muziek met tussen de notenbalken mijn eigen wisselende wijs gister ging ik nog onbestemd over wegen van verwachting thans weer over paden waar mijn zin wordt afgeremd en hoop wordt uitgeladen zo gaat het op en neer van momenten vol tevredenheid naar een tijde…

Die eerwaarde Fokkelien die moet je niet alleen zien die moet je vooral horen die is niet nep geen knikkende knieën en voor de kinderen een klinkend koekje van kinderdeeg en voor ons als volwassenen gelovigen belangstellenden koekjes van eigen deeg onvolwassen niet geregen deeg braaf, slaaf gebleven tot de meesters, zijnde: overheersende…

I De zon bestraalt het rosse beukengoud, Dat in het water glanst met felle pracht, En beukenstammen in licht-grijze dracht Verheffen schitt'rende armen boven 't woud. Zie hoe de wolkeloze hemel blauwt, En door 't verwelkend takkenweefsel lacht, En zomerdromen weer te brengen tracht, Beloften…

In je trekken staat de geschiedenis van je volk geschreven fascinerend, jouw volk almaar verloren en weer teruggevonden wij staan aan een angstige oever wachten op de mensen eindelijk mens geworden de jouwe en de onze eindelijk verzoend Is de grote Barouch niet in deze straatjes opgegroeid? ---------------------------------------- uit…

Duizend-en-één moeten het zijn geweest op het feest van de satan hun duizelingwekkende duivelgedachten laten geen ruimte voor twijfels en afleiding voor bijzaak en beuzelarij Voordien waren dromen in nachten gewijd aan epische helden verhalen gedichten 't is de dwang die hen leidt tot noodzakelijkheid hun vroegste stemmen…

Hij hengelde opzichtig naar de prijs Mijn moeder zei al: kinderen die vragen Die worden meestentijds overgeslagen Wij zien hiervan in Oslo weer bewijs Hem huldigen als brenger van de vrede Lag ook in mijn optiek niet in de rede…

Treurnis kleurde het dal in vervagende tinten voor ingedroogde ogen van weggegoochelde dromers. Zij waren met te weinigen tussen de sterren geweest. Nu rolden zij met de stenen mee, door de rivier tot in die ene zee, met namen die klonken onder het gedonder: het bijzonder gewelddadige der breed bewierookte zonden. De angst…

ER GAAT NIETS BOVEN GRONINGEN ja, ja in figuurlijk zin maar letterlijk natuurlijk niet De Groningse Waddeneilanden onbewoond en puur natuurlijk Rottummerplaat en Rottummeroog mooi oog en een plaat van een eiland daar ben ik vriend van daar zet ik ooit voet aan grond dan kniel ik, kus de bodem, in alle stilte ga ik op in onze meest Noorderlijkste…

langzaam ontwaken een ziel zonder leeftijd een kind dat ontdekt knisperende bladeren doorbreken stille stilte hier en nu vogels zingen anders luisteren zacht, melodieus levenslied, liefdeslied dansen in een plas neuriën als niemand luistert verrijkt, bereikt ommekeer op een liefdespad langzaam ontwaakt de ziel van liefde binnenin…

Helder lied weerklinkt druppel toon in de treurwilg koude komt er aan Tussen de fijne, geel vergrijsde strengen van de wilg, waar de wind zomer uit heeft gewuifd, zit een kleine vlam. Zijn borst is het laatste vuur, een gloed tegen de zware, natte hemel. Zijn roep is geen haast, maar een heldere, metalen noot, een druppel klank die valt…

Mijn zicht is horizontaal wel 250 graden een open vizier op de wijde wereld en alles van mezelf, behalve dat wat het meest mij is: mijn gezicht zodat ik maar een flauw idee heb wie de mensen zien wanneer ze mij zien Hun reacties zijn me vertrouwd ja, ik ben wie ik ben maar een vreemde voor mezelf en naarmate de tijd verstrijkt ben…

Vrijen is gezond, Verspreidde zij in brede kring, Verbrandt overbodig vet, Maakt geluksstof endorfine aan. Dus vrij zo vaak je maar kunt, Wanneer en waar je wilt en kunt, Dit geluk is ieder zeer gegund.…

in vèrstrekkend gladgestreken blauw gelijkmatig als een zee ontbreken begin en einde dit is geen cirkel en geen lijn geen standplaats of vertrek, dit is de kunst van het altijd blijven dromen…