Alle inzendingen

Ene vertelling Jantje zag eens pruimen hangen, O! als eieren zo groot. 't Scheen, dat Jantje wou gaan plukken, Schoon zijn vader 't hem verbood. Hier is, zei hij, noch mijn vader, Noch de tuinman, die het ziet: Aan een boom, zo vol geladen, mist men vijf zes pruimen niet. Maar ik wil gehoorzaam wezen, En niet plukken: ik…

het irritant skwiekende geluid van gympen op een nat fietspad wat mijn aandacht gelaagd verraadt voor die details die gekunsteld dit punt dit specifieke moment deze ene kern dit centrale thema de vergeten crux waar alles om draait waar alles omdraait weten te bereiken en niet bezwijken onder het irritant skwiekende geluid van gympen…

==================== Kruidvatmeisje achter glas en doorkijk – zit er tevreden, frisgedoucht en nat bij een flatscreen from hell een dichter schuift voorbij in de schaduw, op treurschoenen staat hij daar onder bomen, gedachten te roken als een shamaan zonder volk. een poëet met vage verlangens en zoveel gedachten: hier een flard, daar een…

De beeltenis van mij is geen persoon Geen almachtig verlichte gedachte Kan begrijpen wat ik ben: een stille kracht Een lied dat luidt onhoorbaar schoon Ik ben het woord dat niet te rijmen is In verhalen zoek je mij en in de wet — En als je contemplerend goed op let Dan wordt hermetisch mijn geheimenis In ieder oog dat ooit verkikkerd blikt…

Mijn vriend en mijn vriendinnen weten altijd wel welk weer het wordt, wanneer En zus weet altijd welke code, elke keer, een gele of een rode Aan de hand van die voorspellingen af te spreken te wandelen, samen te zijn, voor vertellingen En ik, ‘k kijk geen tv, noch naar het weer, ‘k Kijk naar de lucht, hoe blauw, er wolken, laat…

Ik leer anders denken een metamorfose, diepgaand door vriendschap anders gewend kwaliteit groeit in mijn hand Rappen als ontdekkingstocht belevenis als zoete drug dagelijkse plichten, schone kracht een nieuwe orde in mijn leven Kwetsbaarheid werd ooit tekort nu zuurstof voor mijn groei negatief of atypisch ik denk verder…

De nacht passeert, het maneschijnsel bleekt Nieuw licht breekt door de regenwoudlianen In tropenbergen kraaien reeds twee hanen Dan maakt een geur zich los uit woudreussappen Door dunne twijgen en langs dikke stammen Zijgt langzaam een bedwelmende odeur Een keur aan Omars Rubayat kwatrijnen In hersenpannen van verdwaasde orangs Als reuzevlinder…

Penelope wacht weeft lussen van verdriet ontrafelt ze 's nachts als niemand het ziet om minnaars te weren van het olijfbomen bed dat haar koning voor hen beiden had klaargezet Penelope weeft om eer en troon te behouden hetgeen ook de goden als wenselijk beschouwden voor hem die volbrengt wat van Fortuna moet een slopende Odyssee…

Iemand maakte ruzie met zijn mobiel op strand zo razend, dat hij ‘t wegsmeet onder ‘t zand, liep weg, ging ergens in zijn kleren zitten mokken, staren Jij, allert altijd, zag het, zei die’s gek! Wij waren met z’n drie, zouden romantisch praten, in het warme zand, ons vleien En later, eindelijk weer bij zinnen, en bedaren…

Dagen zijn niet meer dan foto's uit 't verleden een boek vol herinneringen aan vervlogen tijd gebeurtenissen aaneen geregen goed of slecht of allebei. Hoe 't was? Ach ik weet 't niet meer de tijd gaat dikwijls zo snel. Nu blijf ik wachten wachten op een open einde maar de resterende dagen wil ik blijven plakken in mijn album. Wie…

In de knop van nog niet ontloken bloem Was de schoonheid al ontwaakt, Maar nog aan ’t mensenoog onttrokken, Wachtend op het bloeiseizoen. Eenmaal uit de knop ontsproten, Wordt de wereld een kleurenparadijs, Een caleidoscoop van kleuren, D’schilder van ’t palet op ’t doek neerzet. Van Gogh, Monet, Gauguin, Matisse, En nog vele, vele anderen…

Pijn, waarom voelt het toch zo naar en helemaal niet fijn. Altijd steeds die eeuwige pijn, waarom kan ik niet gewoon zijn. Denk dan je hebt een keuze, meerdere opties de keuze is er heuse. Kies ik ervoor om slachtoffer te zijn, of raap ik mezelf bij elkaar en gebruik ik deze pijn. Pak ik al die kracht van die ‘vieze’ pijn, gebruik…

Boeken en foto's op papier zijn een fijne manier van bewaren en mijn leven compleet houden - wie ik van jongs af aan ben geworden, herinneringen aan mijn familie, beelden van hun aanwezigheid hun bezigheden en de plaatsen die daarbij horen, tezamen een alsmaar groeiende berg met haarfijne dendrieten: de berg van mijn leven…

zij waren niet onvriendelijk maar eigenlijk heel gewoon een tikje ouderwets in kleding en zich onder de mensen begevend gedateerd uit vroeger tijd zo ook hun opvattingen en de commentaren die zij gaven over het landschap der poëzie dat zij aantroffen met tal voorschriften en eisen niet het pad van gekleurde oogst in…

Dit stil gepeins om de bergen tussen ons te vergeten; zoete dagdromerijen voor nachten, de slachters van mooipraterij die pupillen vergroten ter ere van synaptische gaanderijen. Het achtergebleven chagrijn aan de mondige mondingen van doorstromende rivieren; boomwortels als schaduwen, door overmoed verkeken op vloedgolven als boemerangs…

Het toeval stuit op zijn ongeduld; als wat niet te verwachten viel, rende hij met de paarden mee in de roze en blauwe slierten van een traumatiserend strevende zon. 'De spinsels van het zó gewende; een onverzoenlijk tegenstreven', waar het allemaal begon. "Mijn zoon, zoek voor jezelf een wereldzee van jouw formaat, want deze beken zijn…

Hoewel dit land mij steeds weer kan bekoren Valt wederom die brabbeltaal niet mee Van hasta, habla, blabla tot olé En ook die scherpe si-klank kwelt mijn oren Geef mij maar Nederlands, dat klinkt vertrouwd Ik krijg het hier helaas van Spaans benauwd…

Gij klaagt: "Alles ontneemt mij de Eeuwigheid." Ook meer dan de Eeuwigheid u heeft gegeven? Gevangen klaagt ge in de ban van de Tijd. Klaag niet. Zelfs uw klacht kan buiten de tijd niet leven. --------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

Je est un autre. Arthur Rimbaud ik ben een vreemde in eigen bloed mijn hartslag klopt aan andere deuren van het schuim der goden herken ik de kleuren maar het is ik die mij huiveren doe het zijn de eigen ogen die mij breken en de stenen die als ontluikende bloemen langzaam aan mijn ingewanden groeien ik ben verdronken in dit drijfzandlied…

Licht als veertjes fladderen haar vingers over de speeltafels van het grote beroemde Duyschot orgel van de Westerkerk te Amsterdam het is zondagmiddag 20 juli 2025, 13.00 uur haar voetjes dansen, sjansen 'n folklore van haar nationaliteiten: Belgisch, Deens, Duits, Nederlands en Italiaans haar lange haren verbeelden voor mij de snaren…

het zou mij toch moeten lukken met de druk van jouw meelezende ogen die mijn tikkende vingers niet horen een poging tot een droge constatering te doen ik ben verliefd heel veel meer is daar niet voor nodig zoals overbodige tierelantijntjes of slingers fantastisch bloeiende wingerds van ijdelheid overschrijden al snel de limiet van zoetsappigheid…

Ik zei per ongeluk had ik iemand gebeld op videostand een mooie vrouw ik verontschuldigde mij ze lachte me toe ik zei leuk u even te zien zij wenste mij een onvergetelijke dag. ‘t Was vlak voordat we weggingen naar ‘t strand met al haar herinneringen waar ik jou overlaadde en wij neerdaalden boven soep in een strandballentent.…

Hoog op de maagdelijk nog niet verweerde boeg van spanten sparrebomenhout wordt nectar uit de offerschaal geplengd alwaar scharlaken vocht neerwaarts zich mengt met indigo van 't donker watervlak bij zienerslofspraak en priestergebeden opdat de wrake van de god der zeeën Poseidon afgewend wordt en de toorn van Nereus achterwege moge…

Je leven is een dans de muziek een briesje door het lover de vogels zijn de muzikanten. Ritme wordt aangedragen door golven van de zee en zacht ruist het graan als zwaaien van je rôbe. Je leven is een dans met muziek door 't lover.…

De nacht die niet wacht, maar hem liefdevol toelacht als de hunkerende hand van Odysseus' dwalende geest vrede vindt en plezier in haar en haar vlezig lichaam. Hij trekt een korset over dit leven van vlees en bloed, de gladgestreken vingers van verwachte nachten achter fluwelen tralies zijn geen rustgevende omstandige cliffhangers, maar…

Zonnestralen voor jou mijn liefste. Sprankelen in kleuren, zo jouw levensgeluk zien. Omarmen, geborgen in linten van liefde. Verwonderen, koesteren, elke stonde; Carpe diem. O boomgaard mij zo verwant, mijn thuis.…

De Joden trekken voort zijn pas bevrijd uit ballingschap in Babylon en Perzië betreden trots eigen land de verlichte mensen vieren feest met muziek op Jeruzalems stadsmuren optochten treden elkaar zingend en spelend tegemoet beloven ontroerd en vol kracht te zullen leven naar de zegenrijke wil van hun enige Heer enige eeuwen…

Over het ochtendland ligt ’n waas Van mist van lage wolken, Die alles doen vervagen, Tot de zonnewarmte overwon. Het groen straalt me tegemoet, Zonnetje zet alles in ’n gouden gloed, Bomen laten hun blaadjes glanzen, Briesje doet grashalmen dansen. In d’sidderende hitte van de middag Laat ’t briesje verstek gaan, Zijn de natuur en…

Licht blijft hangen nu zachte stilte omarmt mij hart zoekt eigen rust Het lijkt of de avond aarzelt net voor ze valt, en de lucht kleurt langzaam, voorzichtig als een stille gedachte. Alsof ik nu pas besef dat ik nog niet klaar ben, dat ik pas nu adem. Geritsel van bladeren raakt me zacht, een fluistering die zegt dat niet alles luid…

Moeder mag mij als dochter blijven zien, maar mijn broer en mijn man moeten mij willen kennen zoals ik ben Ik heb dat nodig ook al is het niet waar want mijn vruchteloze streven houdt me desondanks in leven Wandelend en schrijvend in schriften en brieven uitleg na uitleg wie ik ben Boek na boek om te weerleggen en te vervangen wat…