Alle inzendingen, jaar 2009, week 8

Regen, kou en duisternis Een enkel licht, een ritseling Voorzichtig fluiten van een vogel toch is er stilte Betonnen warmte, gemetselde geborgenheid krioel geleid, in goede banen De ander als gezelligheid een groet of glimlach, vluchtig. Zovelen bij elkaar gepropt, een concentratie van talenten zoveel dat je wordt opgeslokt Het hoofd…

als jij mijn handen vastpakt in een woordloos gesprek houd me dan stevig vast lees me voel me houd van me zoals ik van jou fluistert de wind haar woorden in zijn hart…

Blijf vannacht bij mij Ervaar liefde in zijn puurste vorm Ik wil diegene zijn in jouw armen Diegene die jou lief heeft Ik kan nergens anders aan denken Behalve aan jou Jij leeft in mijn dromen Tovert een lach op mijn gezicht Blijf vannacht bij mij Want er is niets beters dan jou "slaap zacht" te kussen…

In een zuivere doelgerichte beweging, dook hij voorover, vanaf 38 hoog, de toren, die hem naar boven zoog, voordat hij zou eindigen in een knallend visueel festijn; in de spontaan felle tinten, rood, met hier en daar wat grijs; hij…

Elke keer als ik je loslaat vlieg je zo ver weg dat je niet terug komt wanneer ik naar je toevlieg kunnen we geen afscheid nemen is alles weer heel dichtbij zodat ik niet los kan laten het is steeds moeilijker om achter je aan te komen om samen te zijn om los te laten om te zijn wat we kunnen zijn…

Daar zat ze dan op een vraag- en klaagstoel, Een wat moet ik nou doen, bla, baal bank Verplicht als dank Sociaal, maatschappelijk verantwoord werkeloos Ook volgens mevrouw Troost Er was van alles loos. Chaotisch, troosteloos en mijmerend Ging ze haar verhaal doen. Ze kon er niets aan doen Wat wilde ze nou doen, banen op de tocht Ze ging…

om me heen lag de bloei en ik wilde komen tot aan je woorden we hoorden de ochtend bewegen, verdeeld over het licht van de verte en het gedicht dat ik voorlas was als het meisje dat haar stilte droeg naar het opwaaiend papier zo ver van armen die ze in en uit wilde lopen dag na dag je bent boos en blij, zei je en…

wurgend de boom heeft zich omhoog gebreid boerka van klimop…

Bizarre vorm van zelfkastijding wanhopige, late inspanning om alsnog tot vereffening te komen. Vrucht van het alsmaar niet kunnen kiezen tussen geloof en bijgeloof, tussen liefde en wantrouwen. Gevat in kleinburgerlijke mededelingen, angstig en stiekem tussen regels ingeklemd. Rancuneuze woorden, slechts voor één persoon…

De schaduwkant in rijpe vlucht wacht tot het sterven zijn naam verliest en de dood zich koudt tot het volgend seizoen in deze gedogen herinnering spreken gesloten ogen en nestelt hij zich in zijn laatste vederbos het licht breekt in stukken en valt in ’t zaagsel van dit aardse poppenspel, waar deze marionettenklucht zich verschanst…

Mijn hart klopt voor jou, Denk ik. Dáar huist het gevoel, Zegt men. Men meent men verbeeldt. (Ik overdenk een gevoel en ik voel een gedachte: ik vind een gedicht.) Verliefdheid zit in je buik, Vlinderlicht, en vlinders doen maar Ze denken niet. Ze vliegen hoog Op tere, veerloze vleugels, Ze zijn weerloos, en ver is hun vlucht. Ze…

Ik heb een vest gekocht met gaatjes want ik ben vijftig jaar geweest, bekijk de gemêleerde draadjes, dit vest te dragen is een feest. Het heeft één knoop en is snel uitgetrokken en vliegensvlug trek ik het ook weer aan, zo kom ik er doorheen zonder veel mokken, nooit hoef ik in de kou te staan. Als ik omhoog vlieg door de lucht ontsnapt…

ergens zullen wij elkaar ontmoeten begroeten in ons stil moment liefde laten spreken opnieuw geboren worden in een taal zonder gebreken waar raken niet alleen maar maken is jij voelt wat je al wist een levenlang gegist naar waar en eerlijkheid nu is het onze tijd ontmoeten in begroeten samen spreken in een taal zonder gebreken…

De nacht is een schilderij van gedachten die waken als dwaallichten en kleuren die me niets beloven die niet licht geeft en toch uitdooft als was het een oude droom die opgeeft en niet meer gedroomd wil worden omdat hij geen nacht meer vindt waar woorden hem volgen en woorden hem met liefde beminnen…

wild opgestoten rotslagen zijn teder toegedekt met mossige tapijten rijzig afgetopt door slanke dennen immer ongerept tot in de hemel ingebed in een stenige schoot wringt een woedende slang zich schuimbekkend in bochten zonder aflaat een penetrant voertuig remt juist op tijd een ever zwijnt welhaast onopgemerkt onder de onervaren…

Pims vrienden zijn uit financiële nood zeer binnenkort genoodzaakt tot het veilen van de private spulletjes van wijlen de diepbetreurde grootste landgenoot. En nu maar hopen dat dan onverwijld al zijn gedachtegoed óók wordt geveild.…

Doorluchtig door de regen getemd, ben ik gelaten, maar vooral alleen, misschien wil ik het zo laten, mijn kijk geremd, door met waas beslagen ramen, zie de lege straten, scheen licht uit met kaars verlichte huizen in schemer, het donkert om mij heen met het potlood, waarmee ik schrijf, kauw ik me naar het einde, herken de smaak van zoethout…

Ik heb mijn jeugd reeds lang verlaten, verleden kan mij niet meer raken, de tijd, stil in het niets opgeheven, een leven met lief en leed doorweven. Veel idealen zijn gestorven, niet altijd ‘t goede inzicht verworven, en kwam er ook op mijn pad, veel waar ik niet op te wachten zat. Van dat alles heb ik wel geleerd, ‘t hoort bij het leven…

Verdwaald tussen rijen gestapelde huizen met als enig groen het stoplicht op de hoek waar restanten tuinen zwaar overbetegeld geen ruimte bieden voor plant, boom of dier de stank van open haarden doordringend elke romantiek bezwaard ons draaglijk groen verstolt steeds meer tot verstenend grijs waarin je verdwijnt als je niet…

De trein reed door nog honderd meter. Langs het spoor een verdwaalde veter Ook een jas, in donkerrood, Oh, wat was hij dood...…

Als je naar me lacht, Gaat m’n hart open Als een soort klokje dat slaat, Maar dan beetje harder Als je naar me kijkt, Voel ik je warme blik Als een soort vlinder die landt, Vlak op m’n schouder En terwijl je lacht en kijkt Hoop ik dat je in me ogen leest Wat ik denk..…

Langs slinkse wegen nieuws verkregen onvolledig weliswaar niettemin botergaar, langs slinkse wegen, nieuws verkregen, leek zonneklaar, ben ‘k erin getuind als was ‘t 1 april echt waar.…

Met een boortje schoot hij uit Het ding boorde zich in zijn pols Zomaar. Hij gaf een kreet, doet ie wel meer Ik keek niet meteen, wel bij de 2e keer Vanzelf De schrik was compleet, bij ’t zien Van zoveel bloed, ’t was zo’n klein machien Echt waar Stoppen met stromen, handdoeken erop Drukken maar De broeders kwamen, zagen en overwonnen…

O borsten - ik zou in ze willen verdwijnen als in grote ruimteschepen met zachte, Perzische tapijten en warme melk met Bambix, terug naar kinderparadijzen. O tepels - ik zoek de volmaakte (tepels gevuld met wodka?) als een ontevreden kind, ik ben blind, stekeblind! Zou zij ze hebben? of zij? of jij? O beeltenissen van het driftige verlangen…

ik eet chinees van gisteren en schrijf mijn gevoelens op de verpakking Ho Zji Wang, (alleen de allerwijsten en de allerdwaasten veranderen nooit van mening)* mijn probleem is niet zo groot als ik zweef naar de overkant waar de hoeren dansen op de tonen van verloren gedachten en de nieuwe meisjes hun angst verstoppen onder een glaasje…

ik probeer de luister in te zien van bos en beemd van lucht en water maar mij gewordt daar slechts eng geritsel en natte donder ik verlaat dan ook de bebouwde kom ongaarne ik vervoeg mij liever bij buurvrouw voor lafenis en kout op voorwaarde van eer en deugd hendrik…

Ze kwam en was er plots weer In huppeldraf van buiten op mij af vurige ogen tuiten haar rode ironische lippen die me straal recht aankeken met gloeiende kooltjes die me opvraten In haar woorden school iets onbestaanbaars ze had iets lopen wat er aan viel vast te knopen voor ooit iemand elders mijn tranen welden Ik vlucht zoveel…

Daar lig je, met je lieve bruine gezicht je kijkt…. je mist iets, je mist je licht ik probeer je zachtjes aan te raken wil je strelen over je natte wangen… De angst van je droom speelt met je… Je bent nog weg… je bent bang en… kruipt bij me vandaan, weg, onder het laken hulpeloos draai ik me weer op mijn rug ik wil je troosten en zeggen dat…

Winters gedord, snoeischaar gekort Onooglijk sta je daar, maar de lente geeft je aanzet om reserves aan te spreken, je takken hoog te steken en blad, door dor ogend hout, heen te laten breken Per dag groei je groener in tinten, gaat bloesem stralen Dank, lieve lente dat dat wat levenloos leek, dankzij jou de kracht van leven kan vertalen…

Als poëzie familie, kruimelbeeld van geest, religie of goedkoper nog vizier op kop in overmoed van stof die jou mijn hart terstond de vuilnis geeft de aarde uit haar bol mijn verzen eet de hemel de wijn de hel de wiet vooral de dingen weet die in verschiet het paradijs nooit aan de galg vergeet geloof…