Alle inzendingen, jaar 2010, week 11

Na het lezen van de laatste redevoering ben ik langzaam verder getrokken met kracht die ik verzamelde de toekomst dood het vertrouwen geschonden jij was bang dat ik zou vertellen over sadistische daden: je kracht was immers je imago ik ontwaak en heb de nachtmerrie ontdekt van diep verborgen beschadigd leven…

Je zingt zo lieflijk langs donkere paden over de roos in de bedrieglijke tuin van Eden een ijle bloem die bloeit onder de schaduwvleugel van een nacht van leegte In de stille hoeken van je wezen wasemt je licht een bezielde, heldere bron een wereld van woorden die waaien over de weg van je droomgezichten zwaarbeladen met bitterzoet…

Een schok gaat door het land Wat is er aan de hand? Sprakeloos is onze mond De samenleving is gewond Vertrouwen in de kiem gesmoord Vergeving een vergeten woord Als een agent een kind vermoordt Bij de dood van Milly 17-3-2010…

Dit oergevoel kan nimmer leven op een plek zonder cultuur het brakke water wendt de steven buiten de oorsprong van natuur laat ons elkaar een eiland geven voor liefde van het eerste uur geen strakke regel houdt ons tegen wij zijn minnaars, wij zijn puur.…

het antwoord balt vuisten, ongelijk en nog vroeger dan je had gedacht misschien zal je mij vertellen waar gemis faalt of in dit geval liefde maar ik ben niet sterk; nog vaker ben ik bang spreek mij moed in; in dat wat leeft in dat wat buigzaam overleeft langer dan een dag en de leugen van begeren jij draait je om…

aan de maanzijde leggen bomen zich te rusten op de stenen van het weggetje langs de zomen waar de weegbree is verdwenen aan de zonzijde liggen bidders lakenlang de luim gestrekt ingekuild als ridders hun reptielenhuid bevlekt aan de keerzijde slaapt een kind dat niets van dromen weet van warmte en bemind tot het zijn naam vergeet…

dit is mooi dit is bijzonder dit staat los van van al het andere dit is mijn liefde voor jou…

uit mijn laatste raam kijkende zag ik al luisterend naar het wegsterven van hun klaagzang traag zwarte vogels vliegen over grijs betegelde akkers waarachter ze verdwenen in een hels avondrood al wachtend op de volgende vlucht tank ik mijn laatste glaasje diesel klop mijn pijp en sluit alvast m’ n luiken…

Jij en ik wij samen hebben iets in het alles en met het niets, het is als licht en lucht, we kunnen met maar niet zonder elkaar, het is hoog en laag, heftige meningen soms tot op het bot die overvloeien tot een eenheid van respect en altijd is daar de genegenheid die ons samenbindt.…

Ik kan huilen, ik kan dood gaan... uit vrije wil. Ik kan lachen, ik kan leven... óók vrije wil.…

wind waait zoute druppels, het raam knarst zwaar om de wanhoop van de dingen ik staar voorbij bomen op de weg en het binnenwaartse zwijgen dat machteloos om de schemering valt zich in schaamte nestelt en in nog meer zand in mijn ogen ik zie vreemde witte vogels vliegen doorheen verlangen en de waarachtigheid van de nacht ze leggen…

Alweer 7 jaar geleden Ben ik bestolen, bruut beroofd Hij was jong, pas 62 Kreeg die gore rotte ziekte Waarschijnlijk om een reden Die ik toch niet had geloofd Ik blijf het diefstal vinden Voor een mensenleven Wat is nou 62 jaar Iets meer dan halverwege Nog bloeiend, lang niet klaar Ik mis nog steeds mijn pa Dat gevoel blijft onverminderd…

massief basalt breekt stukslaand het woeste water rotsvast de branding…

Hoe eindeloos is de diepte waar gevoel geen bodem raakt De gedachte, verzwaard, glijdt als gewichtloos door 't water Hoe peilloos is de leegte waar sonar geen weerklank meldt De stroming, versneld, sleurt mijn kleur met zich mee Hoe kil ligt de donkerte te wachten op haar broed Pijn, met algen begroeid, is het laatste teken van leven…

Oh jij frisse voorjaarswind je streelt mijn hart en laat het enthousiast lachen. Oh frisse lentebries heerlijke prikkelingen gaan door me heen als je innig je weg zoekt in m’n lijf. Oh alstublieft wil je nog vaak langs komen want door jou voel ik van binnen alles stromen.…

gevels bezwijken door constructieve missers instortingsgevaar…

Voor hem die jou ziet als jij je vleugels sluit zing jij de kleuren in de wind Je hoopt dat hij komt Je rent weg als hij kijkt Je sluit je vleugels en hij ziet jou…

zie de boeren gaan, mijn lief ze ploegen op de zekerheid zoals de vogels weten dat er weer een jong zal komen en ik, geknot, loop uit in mijn gedroomde lente…

Op een grijze dag Is het bestaan van kleuren Slechts herinnering…

Het kind slaapt naast de schelp, nóg ongebonden, nóg ongeschonden, voor haar de winnaar is een lauwerkrans geraapt, stil verschijnt licht in haar verhaal uit een versje op een kaartje, uit het hart verzonden, een ongeschreven taal, opent het inzicht dat een vers iets levends is in de schoot van het ongewisse, wat dat kind niet…

Misschien dat je het woord betrad in taal van mist, pijn van regen dat ik je bij me hield in schemering mensen wegduwde uit de intrige maar je bent mij dierbaar als mijn eigen ik, zonder twijfel je blijft steeds bij mij in dromen die dichterbij durven te komen je blijft jezelf, ook zonder masker maalt niet om status, of veinzen je blijft…

Zo zondag is de morgen zo zeg ik zie ik je graag zo zonder zeg ik zomaar…

In de bioscoop achter mijn gesloten ogen draaide ik de beelden van mijn dromen uit mijn parallelle wereld van de nacht en vond uiteindelijk terug wat ik verloren dacht.…

mezelf in de spiegel groetend maak ik een eind aan de eenzaamheid en lach me maar weer eens te barsten…

in wanhoop nodigt hij zichzelf op de thee tijdens de thee valt het mee maar / daarna is het weer hetzelfde…

nu winter de laatste niesbui heeft z'n mantel uitgeveegd zit lente op zijn schouders jong en fris en groen speelt zij met wilde haren spint een draad van oude dagen om te glijden naar benee haar zoete adem zo licht en teer bemind door vroege vogels strijkt ontluikend neer vooruitgesneld door faam proeft en voelt een ieder haar naam…

De zin van het leven leven, Lijkt alleen anderen gegeven. Als ik om me heen kijk en zie wat ik mis, Lijkt alles zo anders dan werkelijk is. Gezien door mijn ogen en vertaald door verstand, Is alles heel triest en is er veel aan de hand. Wat anderen van me denken, vinden en niet, Is voor mij en zovelen een bron van verdriet. Daarom:…

Als er geen antwoorden meer zijn en er geen ruimte meer is voor een gesprek Als er geen tijd meer is om beloftes na te komen en er geen begrip meer is voor standpunten Als blikken zonder interesse zijn voor elkaar Als ontmoetingen plichtmatig zijn geworden, als lood gaan wegen en aanrakingen zijn koud, en zonder vuur Als vragen…

Aan de mouw van liefde veeg ik mijn snuit af. Mijn lichaam rollebolt in 't lange gras en neemt de geur aan van jouw leven. De vlooien uit het verleden vluchten uit mijn vacht. Jij warmt en koestert mij; Het is een uitgelaten dag!…

in stille gratie beweeg jij - volmaakt - in Zen jouw ziel rust gevend 19 maart 2010…