Alle inzendingen, jaar 2011, week 13

Ik moest wennen aan de zon, aan de smaak van bacaljau, volksvoedsel in alle geuren van de ‘coleur locale’, en aan de moderate stijfsel van de altijd aanwezige was in de nauwe stegen, die als grauwe voile aan een schaarse hemel, ontstegen aan de mediterane rouw en de tijd, Caroteen zich clustert in bladders, naast het blauw op oude…

na een laatste worm geniet hij zijn buikje rond in de avondzon foto:Markwin Montanus…

Op een klein donker stadsplein brengen oude gekrulde straatlantaarns hun flauw schijnsel nederig over het ontzagwekkende hooggezeten Neptunusbeeld dat men ziet met de ogen van een pas ontwaakte slaapwandelaar zwijgend kijkt de baardige zeevorst langs schimmige gevels ergens onder zijn geweldige troon murmelt een watervalletje vertolkt bedeesd…

's Ochtends vroeg klapt de wandkast open uit die rappe hand suist een sterke starre wil onbezonnen naar de slaapdronken hemel ontmoet dampig voornemen zweeft terug tussen gladde kastplanken verblijft honkvaste kracht aanschouwt alles bedachtzaam beraamt knusse spookarbeid koestert zich in 't morgenrood van doorschenen wijnglazen.…

En daar, die man, die zit daar al een héle tijd met onverzettelijke moed te schrijven hij legt de laatste hand aan een gedicht waarin hij, ergens aan het einde -als het meezit zal proberen niets op niets te laten rijmen.…

Kolderiek periodiek (nr. 38 uit een reeks van 100) Nadat een medewerker tijdens een raadsvergadering getrakteerd had en iemand was "vergeten" bleek de bewuste collega van de taartbodem te zijn verdwenen……

Of zijn jeugd nog leeft volgt hij ongemakken op tv het is een telspel dag in dag uit ellende oorlog: bom, dood! toch houden zij het vol niet alleen in slechte tijding om de haverklap een ander god, dat is me wat! deuren slaan, posten kreunen men zegt te vaak oké lebber hier, een lebber daar wat een gein, grote ellende…

Zij heeft haar hartje opgehaald 't Was met een diepe zucht Ze had het even op de tong En heeft het toen gelucht. Zij heeft haar hartje vastgehouden Het klopte niet; het moest gelapt Ze zag het hart verscheurend aan Heb jij erop getrapt? Haar hart was toch zo vol van jou Je was een manneke naar haar hart Nu is 't verloren, zoekgeraakt…

soms herken ik de dichter aan zijn voorzichtige tred het lijkt alsof hij loopt te broeden op een vers bang voor een misstap een verkeerd woord of ander ongemak soms herken ik de dichter in mijn diepste zelf bedenk ik nieuwe woorden voor mijn eigen vers een beetje bang maar tóch met geloof in eigen kunnen soms geloof ik de dichter…

Ten lange leste de brokken niet passende puzzelstukjes op een lichte glooiing met eenrichtingsverkeer Het contrastrijke vervaagt achter de vloeibare grens van adem en waden contouren worden milder Restanten van late bloei verglijden nog even zichtbaar mee het glanzen van voorheen dooft uit maar het uitzicht blijft bewaard de oneindige…

ze tilden zichzelf uit bed met gestrekte benen iedere morgen weer werd gezocht naar ogen zonder spijlen wind rook naar de kamer en een enkel wisseldeken nog immer waait hij over nachten en jaren heen met schimmen, zo dichtbij als gister aldoor slijpen zij dromen in halfzijdigen wrijven tussen hart en steen eens als de adem zich vernedert…

Een landschap, je kunt er niet bij. Je bent er, het is om je heen. Je laat je ogen lijnen trekken in je hoofd. Je zet ze op een doek. Je zet dat op een vel papier. Nooit is het hier.…

Ik zag je weer, heel dichtbij. Ik wilde bij je zijn, jij dicht bij mij. Mijn hoofd tegen het jouwe, mijn hart in jouw handen. Ik heb je gemist, je bent mijn droomman.. ..was wat ik zei. Het voelde goed en heel erg fijn. Mag ik bij jou zijn en jij bij mij? Mag ik dat gevoel vasthouden, van heel erg blij? Toen ik wakker werd, was je er nog…

wat zoek je allemaal buiten jezelf terstond geef je je over aan degene waarvan jij hoopt dat hij de antwoorden heeft teleurgesteld vlucht je in alle richtingen wanneer ook hij je het antwoord schuldig blijft want alle wijsheid zit in jezelf…

de subtiele trekken van een indruk geschapen uit de houding van wie je kan zijn vrouw, man, mens de wens gezien te worden door de ogen van verwondering, tijdloos kijkend langs plooien van nu en van wat verleden was morgen kijkt de wereld anders morgen valt een oude jas van nieuwe schouders…

lentehartjes in duizendtal ik leg ze in gedachten op het kleine bedje neer voor een kindje zo stilletjes, allerliefst wonderlijk sterk, toch zo teer ik strik mijn wensen aan een dromenlintje voor Pepijn dat het zich mag warmen aan liefdevolle armen die zo gelukkig met hem zijn…

ik lees het in je ogen, ik hoor het in je stem. jij loopt op regenbogen, je bent verliefd op hem! hij is voor jou de ware, zo sterk en stoer en trouw in woorden en geboren de droom van elke vrouw. de toekomst rolt breed open voor jullie allebei geloof en blijf vast hopen: ware liefde gaat nooit voorbij!…

De oplossing is: geen oplossing meer zoeken, maar doen wat goed is. Doen wat jij goed vindt op basis van ervaring en eigen wijsheid. En eeuwige rust genieten temidden van alle ellende. Jouw god aanbidden in plaats van vreemde goden, jouw diepste wezen.…

zij hebben alles uit de kast gehaald voor de finale afrikaanse trommels zwiepen ritme de slagsectie gaat mee pauken donkeren roffelend spektakel tot de hemeldeuren open gaan maar het mooiste moment is niet de laatste tel de stilte die volgt is dat oorverdovend wel…

Ik hoorde alleen nog maar van hem: I luve you. Do you luve me? En ik antwoordde alleen maar met i luve you. Do you luve me? En zo ging al dat geluv maar door. Do you luve me? Yes i luve you. But than you betrayed me. Oh, we luve. Is er nog luve? Is er nog wel luve? En toen was er geen luve meer. We hebben miljoenen maal elkaar beluved…

Ik krijg het nooit meer uit mijn kop Althans, niet in dit leven Probeer in mijn gedachten Niets meer te verwachten Niet dat het me lukt Maar het is een nobel streven Ik huil nog weleens Tranen, zomaar onbedoeld Argeloze tranen Onopgemerkte tranen Parels in het donker Wanneer je niets meer ziet Doch werkelijk alles voelt Mijn momenten, mijn…

Stil zit ik aan het water Kijk de lege diepte in Tijd staat stil Wolken glijden langzaam voorbij Eenden kwetteren Vogels vliegen En de tijd glijdt langzaam door Ik denk aan vroeger en aan later En aan jou en mij En hoe we bij elkaar kwamen Ik bij jou en jij bij mij En hoe we samen liefde vonden En verder gingen zij aan zij En hoe de…

Het is een eer om u te laten weten Dat wij na tien jaar snelsonnetten schrijven Een and're vorm van dichtkunst gaan bedrijven Verandering van spijs doet immers eten Vandaar dat ik 't laatste snelsonnet Vandaag op deze website heb gezet…

In de slapende zee was een golf te zien Een golf maar vlak voordat het zo genoemd of voor een bruinvis die de kop opstak kon worden aangezien was het niet meer de golf Het was ondergedoken aldus de man in de veerboot die in een kromme lijn van het land op het eiland aan schommelde Het was dag en de man in de boot zag de maan als de glimp…

toen je zei ik vind je leuk ik was blij heel blij ik keek verschrikt ik dacht maar 2 dingen zullen ze boos zijn om wie ik ben? als ik het vertel? tegelijk was ik heel gelukkig en dacht alleen aan haar maar toch was ik bang bang voor wat er komen gaat…

Vrijheid gehuld in leegte zwaar hoofd in ronddolende gedachten die naar een huis smachten Haar huis geen thuis Waar leegte niet wordt verjaagd vult het verleden de kleine kamer glijdt ze achteruit in een toekomst Altijd haar heden…

Zand ik zie alleen maar zand Ver weg dichtbij voor achter en opzij alleen maar zand Ik voel overal zand in mijn oren in mijn ogen knieholten en ellebogen overal zit zand Ik ben gek op zand op kuilen duinen en bergen grof geel en fijn wit zand Ik geniet van woestijn steppe en strand hollen lopen dolen in…

In een moment van zijn het ogenblik beheersen.…

(voor Mirjam) Je bent bij me weggelopen en ik heb als een zwaargewond dier nog de plekken bezocht, die me aan jou herinnerden, gesnuffeld, geschonken, geheeld. Maar nu loop ik bij jou weg, het is meer dan genoeg geweest, in korte tijd mijn leven op de kop en emoties die me bijna gek maakten. Bijna, want ik ken nu het tegengif. Weet nu…

ik wil niet horen hoe het sterft hoe het lijdt of schreeuwt wanneer het been van een klavier zich snijdt in een te diepe wond * want hoe glansrijk de dichter zich ontdoet van door het leven getekend en gekregen moed scheurt mijn ziel het laatste album die nog zacht spreekt van hoe goed het was en slaat mijn hart met ingetogen pas en overschrijdt…