Alle inzendingen, jaar 2011, week 13

Zie je de man, zo geheel anders die om het lichaam van Jezus vroeg het zorgzaam wikkelde in linnen, naar een nieuw uitgehouwen rustplaats droeg gevolgd door diep bedroefde vrouwen, hij heeft voor Hem een plaats bereid, hij, levend in verwachting van Gods koninkrijk, het lichaam neergevleid in het bijzijn van de vrouwen. Wie is toch…

Hij werd al zes maanden ingesloten Hield in zijn proces een betoog vol vuur De zielenknijper sprak hem slechts een uur Zal nu een jaar worden platgespoten Het was ongetwijfeld een forse deuk Maar van zo'n verhaal krijg ik toch wat jeuk ...Erwin Lensink gooide een waxinelichthouder tegen de gouden koets. Hij zit al meer dan een half jaar…

nu verlies ik mijn zijn in kille woorden die we huilend aan de einder hoorden om te versmelten met ons enig zijn waarmee ik woordenloos in de tijd verdwijn…

klim nooit in een boom om een vis te vangen. ga nooit in zee om noten te slaan. je vindt geen draaiorgel in gewijde kloostergangen daarvoor moet je beter naar de walletjes gaan.…

negen maanden om te groeien naar het eerste afscheid…

Communicatief de grootste Ajacieden allertijden gaan Johan, Wim en Dennis de voetbalclub Ajax redden. Zij weten hoe het nu wel gaat lukken. Jammer maar helaas, wanneer het gras te heet wordt onder hun voeten, volgen zij, spoorslags de krijtlijnen, richting parkeergarage. Jammer maar helaas. XXX Drie grote ego’s zaten op een stoel zij wilden…

Een Pruisisch groen van plant en bloem De wangen wrijft Hij vermiljoen De schilder maakt de ogen groot de vrouw ernaast een tikje bloot wat zalm roze en wit erbij (Hij rust niet door dit hels karwei) De draperieën hemels blauw Het detailleren luistert nauw Als laatste nog een laag vernis Nu ziet hij dat het echt…

werken aan hoogte laagte verschillen doet lange files ontstaan daar de overweg geblokkeerd is groeit ergernis gestaag de zon brandt…

In de sloot dag in dag uit een dode zwaan. Gister een kraai. Zwart op wit.…

Dag lieve vriend het is niet anders, ik kan niet voor je zijn, de vervulling van jouw verlangens, ik weet het, dat doet pijn en het is als schurend zand in een mooie schoen. Prachtige leest, dat wel maar het lopen is niet te doen. Dag lieve vriend, dat is wat je bent, met jou kan ik zó goed praten en lachen en nu kan ik mezelf haten om wat…

zoals in het land der blinden één oog met harde hand regeert niet met een witte stok maar met de strop, zo krijgt een naaktzwemmer in knokke-zoute meer aandacht dan dezelfde op het naaktstrand in bredene bij oostende. zoals het eerste citroenvlindertje meer opvalt boven een handvol witte bosanemoontjes dan boven een forsythiastruik in…

De laatste punten ver weg die we met onze gewone ogen nog kunnen zien. Punten van de absolute verstilling. De sterren zijn rond. Maar ze schitteren als kruisjes. Altijd loop ik met een sterrenkijkertje rond. Een buisje op een statief. Van buiten blauw en van binnen van blik. Met een stralend statiefje als antennesprieten. Even doe ik…

Ze viert vakantie in Hannover en kijkt er in musea rond. De vrouw is knap. Al is ze blond, ze loopt van wijsbegeerte over. De wetenschap geeft haar sensatie. Voortdurend wil ze wijzer worden. Ze leest de teksten op de borden, maar wenst nog extra informatie. Ze heeft een boekje 'Duits op reis' en kan daardoor de taal verstaan. Suppoosten…

zijn handen zijn van hout het stoffen lijf lijkt eeuwenoud geknakt ligt hij te wachten op de eerste die hem ziet met opgewekte ogen een blijde lach maar ook vaak tranen van verdriet hij was mijn kameraad we deelden alles samen mijn laatste toeverlaat ik heb hem opgepakt wil hem nooit meer kwijt mijn jeugd in onafscheidelijkheid…

welke naam de wind ook heeft hij is mannelijk in alle talen of liever jongensachtig overal blaast hij jurken bol rukt hij aan wasgoed en slaat verwoed en wispelturig de bladen om van boeken en van kranten waar het niet waait vallen geen bladeren en maakt niemand bewegingen zoals jij nu met je hand door je haar zo sierlijk en…

Ging je vroeger met de schoolreisbus naar huis Dan kroop je met je klas onder de stoelen Om op te springen en je gek te joelen Zo kwam je dan weer opgetogen thuis Nu sta jij als ouder trillend bij de poort Heeft je kind misschien een eigen kind aan boord?…

Ik lig zo stil aan u als kind aan moeder, mijn dode levend lief, en hoor hoe zacht het kloppen tikkert van uw zachte hart en 't bloed hoor 'k ruisen als water zoetkens doet er. De sterren bloeien langs haar zilvren baan en blinken met het licht van duizend glanzende ogen, de heemlen om hen, als heerlijk hoge togen van blauw-zwart marmer welvend…

Ik wil in het kort betogen, Over uw slikvermogen. Vaak willen wij het niet langer pikken, Onze onvrede in te slikken, In plaats van eruit te mogen. Want een opgekropt gemoed, Voelt zwaar en is niet goed.…

er is geen ruis of regen geen raam om tegen te leunen het zou ook vreemd zijn mezelf te horen liggen in het geblazen zand zonder te bewegen een beetje dood beoefenen ruiken aan het bederf, geen wierook of wat afgeschaafd dennenhout dat mij omgeeft in de dagelijkse kledij van gewapend beton schuifelend kent de dag mijn tijd leert me…

Zo breekt de oorlog uit in de vergaderzaal, ontploffen op scherp gezette granaten als deeltjesversneller met een oorverdovende knal. De schokgolf galmt door kieren en gaten, de muren bloeden, nauwelijks nog te stelpen dan volgt een radiostilte vol marcherende soldaten. Achter zijn gedroomde heg, zag hij een rozentuin netjes gesnoeid,…

(haiku) Fluisterend geluid Blazende wind door bomen Zacht wervelend blad…

zijn bril rust op het puntje prikt een randje in zijn neus hij voelt het niet hij werkt, worstelt, ontrafelt in zijn afzondering krult smook zich bruin rond witte tanden een kostbaar troostvocht gloeit warm in rillerige handen de soesa in zijn bestaan schrijft hij de wereld toe hij slikt het leven niet voor zoete koek het gedachtegoed…

voor moeder plukt ze nog ieder voorjaar maderliefjes…

Zinnen, geef mij zinnen als het gulden vlies om mij heen, onzichtbare deken van een al betreden toekomst lijkt eerder dan voorheen, valt te hopen dat de nachten sneller vallen. Vooruitlopen op de toekomst zonder kwetsbaarheid, word ik hoge priester in de schreden van de lente, snoer ik onuitgesproken woorden om mijn lijf tot een midddel…

(voor Mirjam) De tijd en het onzichtbare doet vervagen, dat weet iedereen, stofwolken achterlaten is een methode om te verdwijnen, maar wat in mijn ziel is gebrandmerkt laat zich niet bedotten. Je hebt me heel wat moois voorgespiegeld, ik geloofde erin als een naïef kind, totdat je leugens wel heel bizar werden en ik onraad ging voelen.…

op een hoogte planken met tafel en stoel bekleed zit hij met woorden in zijn wereld haast roerloos slechts zijn lippen bewegen de ogen schuiven in stille gang achter glas in korset hij zucht zijn gedicht naar oplopende treden in de schaduw voetstappen verwijderd van beschijnend licht een karaf siert zijn verstilde mimiek…

Kleine kusjes op mijn gezicht, wanneer ik mijn ogen naar boven richt, ik voel en kan er best wel tegen, ‘k word nat, ’t is de regen, die me liefkoost!…

Geboren uit verlangen, een leven dat steeds weer met anderen verbonden blijft, gedragen en gekoesterd, verworpen of benijd maar nooit nog enkel ik. De levensdraden seinen altijd opnieuw verbondenheid; je kan niet los bestaan, niet op jezelf teruggeworpen, al zoek je nog zo ver en loop je weg: je bent één van de velen. Uniek en toch niet…

In Den Haag werd een stukje opgevoerd Over 'het waif van die lange' geen woord En ook Haskoning's man werd niet gehoord Er werd dus geen minister echt gevloerd Het publiek gaf een staande ovatie Wat zijn we toch trots op onze natie…

Voor mij mag de zon altijd schijnen hij laat mijn klachten soms verdwijnen het is z'n heerlijke warmtebron ook al mag ik niet in de volle zon maar het maakt mij vrolijk en blij ik geniet van dit jaargetij de donkere wolk wordt langzaam roze ik krijg via natuurlijke weg een metamorfose!…