Alle inzendingen over wrijven

Sprinkhanen krabben aan het vuil, wrijven met dunne poten over hun vleugels waaieren voor de ogen van de soldaten in een lage boogvlucht uit hun vleugels een waas.…

De zwakkelingen blijven langs koude gevels wrijven met spriet en blinde stok betasten zij de kerkklok. Als diepe grot witvis in eeuwige duisternis.…

Zij leven op en wrijven zich de handen: de nacht is pas begonnen. Het uur van misdaden en dromen heeft reeds geslagen. De straten zijn vol levensgrote meisjes, ontvoeringen en drinkgelagen.…

waarom wrijven ,onbekenden dan nog, mij steeds onder de neus dat ik veel feller moet schoppen? ik blijf gewoon zoals ik al jaren ben dat is mijn eigen keus want mensen die mekaar nekken dat kan ik echt niet verkroppen, ik wil geen nerd worden noch een bloeddrinkende reus..…

Zachte handen wrijven over mijn huid Mijn wangen rood in een bed van goudgeel gras Een trilling, een gedachte, een vreemd geluid Ik was bijna vergeten hoe fijn dit was Ogen kijken door me heen, diep en zwart Mijn ziel wordt geroerd, mijn genen zwemmen Je voeten zijn koud, de winter gestart Ik geef je warmte en hoor je stemmen Snaren van…

is en we wegens het versmaden van de kauwtabletten een klysma krijgen om het verleden los te laten en enkel gekleed in een kroon onze toekomst te bezegelen met de rode plug in zijn achterste en de groene in het mijne De meisjes van mijn werk begeleiden ons naar het bed dat we onder applaus bestijgen Hun handen leggen ons neer en wrijven…

terwijl de kramp zich door de kuit vertakt plet ik naakte zolen tegen pedalen de fiets in slalom tussen emmers afval tussen bakens van gekreukt blik zo blijf ik in de waan dat ik op een motor zit mijn enkel aan het chroom verbrandt trappen is gas geven een gat in de dag heb ik nodig om het prut uit de ooghoek te wrijven om de koorts…

ze tilden zichzelf uit bed met gestrekte benen iedere morgen weer werd gezocht naar ogen zonder spijlen wind rook naar de kamer en een enkel wisseldeken nog immer waait hij over nachten en jaren heen met schimmen, zo dichtbij als gister aldoor slijpen zij dromen in halfzijdigen wrijven tussen hart en steen eens als de adem zich vernedert…

Heel eventjes met je vingers knippen wanneer het traan je uit de ogen glijdt Of korte tijd knijpen in je onderlip en weg zijn je verdriet en je eenzaamheid Heel eventjes over je wangen wrijven wanneer de tranen weg zijn geschreid Of eventjes ver van je huis verblijven en weg zijn smart en neerslachtigheid Heel eventjes met je handen gebaren…

(Een brug bouwen van Oost naar West, leven tussen twee culturen) Ik heb getracht de echo uit mijn oor te wrijven De letters tot een woord te schrijven, van de kribbe tot de min Met kapitalen en schreven het kille wit omarmd Met koudvuur het hart verwarmd van een levenloze steen Ik heb gepoogd het schrale licht te kleuren…

Zij dacht rechtuit te vluchten, liep een ronde: Des morgens aan een muur is zij gevonden, Teruggedragen binnen mijn verblijven, Waar maagden haar bevrozen leden wrijven, Hervoorbereiden voor het feest der lijven.…

Je bent gewenst te blijven; kort en hard of zacht en lang; zich in de handen wrijven doet het behang. De stoel verroert zich haar zitting is vereerd. Wie we graag zien, verwekt een kiem in warme rode aarde waarin het liefdeskind stoeit naar waarde. (dat is pas kien) ’t Is een geschenk dat boeit. Zo klein, zo kort vertoeven.…

's Avonds de liefde met je bedrijven, gemoedelijk tegen je aan gaan wrijven. 's Morgens in ons bed, niemand die ons belet. De rest van mijn leven geef ik aan jou, mijn man, de man van wie ik hou.…

mijn zinnen smelten weg en wrijven woorden in mijn handen vol van beelden en bloed vergoten in de strijd de klok verzet de tijd ik denk alleen te dromen maar word geen seconde wijzer eindeloos gevloerd vol van leegte en vluchtend van het stukgeslagen leven ik denk aan scherven herken mezelf niet meer en weet dat straks de…

'Dag Job Cohen, hallo je spreekt met Bernhard Welten Nee, even wachten, ik heb Guusje al gebeld Ik heb het haar ook luid en duidelijk verteld Ik ben 't zat, ik zet de hele zaak op stelten Zal mijn klachten onder jullie neus gaan wrijven ..En daarna kan ik mijn ontslagbrief wel vast schrijven.' ---- DEN HAAG/AMSTERDAM…

Op bed kijken we elkaar uit de kleren op de vloer een jurk een hemd, meer valt niet uit te trekken; hoe we ook op handen en knieën bijenwas in de vloer wrijven tot het hout was opgeeft terwijl we elkaar op bed liggen te bekijken op de vloer, glad as een tafelblad waarover dingen uit eigen beweging beginnen te schuiven tegen elkaar aan…

Wie weet, in 2106 Worden mensen wijs en wakker Wrijven ogen. Lezen meer Heldere blikken. Blauw Als water. Wijd verbreid; wapens Wereldwijd omgesmolten Wereldomvattend neer. Altijd dagen dagen Steeds weer, keer op keer Ingebed door heldere ogen; voyeurisme Trad toe tot de r.-k.…

pimpelmezen naar links en rechts, op en neer Als hun ogen elkaar treffen plooit een automatische glimlach mondhoeken omhoog, zij dromen zich rond en het is niet uit te maken wanneer de reis ooit begonnen is Zij trippelen op hoge hakken in en uit hun bestaan, de ene blond de ander een brunette en later verven zij hun witgrijze haren, wrijven…

Je wordt steeds jonger op almaar oudere foto’s De jongste masseren je langzaam Wrijven rimpels plastisch strak terwijl je cv verschrompelt in de tijd Heden versmelt met jeugdig verleden Ouderen gaan steeds verder terug naar wassende onschuld van krimpend bewustzijn De oudste omlijsten met sepia patina de frivole bloedernst van kinderspel…

kust Jou meenemen in mijn lust Honderd kussen op je lieve gezicht Tot dat je helemaal bent gezwicht Ik voel je ontspannen lijf gaan spannen Voor mijn verdere vrijplannen Een kus in je nek ik voel je rillen Je handen beginnen licht te trillen Ik voel dat je met mij ook de liefde wilt bedrijven Je begint zacht mijn haren en voorhoofd te wrijven…

We wrijven ons in de handen getverdegetver, wat lekker zo’n kans laten wij niet lopen zo’n kans krijgen we misschien nooit meer. We zijn net hyena’s we bijten en we schoppen we weten niet van stoppen er komt misschien geen volgende keer Dus zoeken we een zwakke iemand met een, ons nét te grote smoel Jaaa!…

paradijsgevoel, was je volkomen uitgestreden, je kreeg moeite met het woordenspel, je verkrampte pijnlijk in nestgewoel, je had als duizenden geleden en de downmakende schimmen van weleer kwamen in veelvoud terug en keer op keer solden ze met je als een tere mug, die niet langer met zijn iele pootjes braaf en grappig heen en weer kon wrijven…

door de kieren van mijn korf glipt mijn glinsterende fantasie in verfrommelde woorden mijn eigen warrige wereld in ik zie violen in mijn koffie dode hazen teksten typen klinkers dansen op de straat hoeden hoofden afhakken het leven gaat te vlug voor mij het volgen valt mij zwaar, als letters in hun handen wrijven fazanten met dakpannen…

verdrietig praatje ‘k zie het verhaal erachter zo kijk, zie je daar dat meisje draven, daar, door die klapdeur naar gate B gaat haar pa in Turijn begraven, ja, huil maar; ik huil zachtjes mee en die vrouw die zo moet grienen dat is een apart verhaal haar lijf vol bolletjes cocaïne, z’is bang: ze knappen allemaal en die man die staat te wrijven…

Kortademig wrijven Augurken interlude Witte pijn, gelukkig klein Trots op stank en krijsen Poging tot moraal Nieuw en glimmend modieus Het mag allemaal Prijs de infantiele reus Verwachtingen gespannen Kleine lettertjes paraat Uit moederschoot verbannen Volg de rode levensdraad Misschien vliegen zonder vleugels Culturele mimicry Liefde…

Mij is geen zonde of verzaking aan te wrijven, ik doe mijn plicht en vraag niets in ruil. Ik geef munten aan wie vraagt, duplicaten aan wie waant, ontucht in het volle licht, mijn monden vangen zevenvoudig zaad. Mijzelf genoeg.…

In die woonplaats van spinnenwebben dicteer je beslissingen van zout om die in wonden te wrijven. Gezien heb ik hoe je je armen opent om het beeld van jezelf te tonen: een paradijs van zingende engelen, en dan zie ik hoe je mensen handenwrijvend bekijkt.…

Ja dan, wordt het tijd om stil te staan, en onze ogen uit te wrijven. Om te ervaren dat het precies hier is, waar we stil zijn blijven staan, en dat we nergens anders leven. Tijd om te ontdekken wat we zien. De doodgewone mensen om ons heen. Mensen die van harte om ons geven. Tijd om stil te staan bij wat we horen.…

aarde in zijn waarde het leven niet gegeven niet bedoeld om op te geven nooit te vroeg nooit te laat niet veilig in een hoekje maar open en bloot op straat wel bestaan en vergaan niet om het even om te leven om te zijn en te doen niet om de voordelen niet om de poen gaan en staan niet blijven over zere plekken wrijven…

De geur van je atelier bekruipt mijn reukorgaan en proef de adem van verf, linnen, en drogend doek Dan laat je mij los in een spelonk van donker woorden,voetstappen verstommen als ik naar je zoek Versteend als een pilaar blijf ik staan bang om deze spanning te doorbreken Dan uit het niets voel ik je zachte rondingen tegen mijn rug wrijven…