Netgedichten

netgedicht (nr. 46.471):

Eenzame gitaar

Zachte handen wrijven over mijn huid
Mijn wangen rood in een bed van goudgeel gras
Een trilling, een gedachte, een vreemd geluid
Ik was bijna vergeten hoe fijn dit was

Ogen kijken door me heen, diep en zwart
Mijn ziel wordt geroerd, mijn genen zwemmen
Je voeten zijn koud, de winter gestart
Ik geef je warmte en hoor je stemmen

Snaren van het licht verschieten dit jaar
geërgerd groen en geel getergde geest
Scheppend op een geschorste gitaar

Waarom ben je zo lang weg geweest ?
Je klanken klonken als klinkklare brij
Maar je had stroom nodig en natuurlijk: mij !