Alle inzendingen over schoonheid

Terwijl wij opgaan In de schoonheid Van de natuur, Met rustgevende Beelden en bronzen Commentaarstem die Elk gesprek overbodig maken, Vertel je me Dat jij vanaf nu Je eigen gang Zult gaan - En ben ik jou Nu kwijt, maar Weet ik wel Van alles over Eikapsels van Haaien en roggen…

in deze lange nacht raken onze ogen bij al die duisternis de weg voor even kwijt we leven kort met gesloten ogen in het fluisterend donker in die lange nacht zien we het magisch licht worden we omhuld door stiltes van onuitsprekelijke schoonheid…

In de herfst van het leven vallen de bladeren alle seizoenen, laat de meedogenloze zwaartekracht de schoonheid genadeloos vallen, tot humus vergaan. Om in een volgend leven pas weer op te staan.…

In de gewijde ruimte was het gezang der monniken huiverende schoonheid. De liederen ontdaan van franjes herleid tot de essentie van vreugde en lofbetuiging drongen diep in mij terwijl mijn blik de handen van de koorleider volgden die met oneindige tederheid en schroom zo leek het mij de melodieën tot leven bracht.…

Ik zie haar als een stoffige, gassige verwrongen schoonheid.…

Ze kijkt me aan Ik ben niet in haar buurt Door als een goede macht gestuurd blijft ze staan Ze is heel ver weg Maar altijd overal Zij is de oerknal Alle woorden die ik zeg met een euforische toon Haar overweldigende aanwezigheid Haar ongeëvenaarde schoonheid Haar schenkende liefde op een godentroon regerend met alles helend machtsvertoon…

Het zit niet in wie de snelheid aan kan van het leven Niet in het hebben van aanzien of opgebouwde kastelen Niet in het volgzaam volgen van bevelen Niet in het genotzuchtig andersdenkenden kelen Maar in het blijven koesteren en uitdragen van je puurheid gekregen aan het allereerste begin Misschien zit daarin de uitdaging en de schoonheid…

hoewel gebundeld wat is er van mijn dagen overgebleven het pillendoosje barst bij de douane van ventimillia schoonheid in de lucht en de mouches volantes een hinderlijke vlucht van de zomerwind een heel oude omhelzing rest oogst en misoogst in ijs gegoten zonder paspoort aan de grens de aarde warmt op…

Sprak ik de geest van de doos op het naaktstrand verlegen als een verlaten vogel op de vlucht tussen al die bewegende benen op het zand vond ik de brievenpost opgedronken in een geheime whiskyfles toen ik het ophield en verstokte in mijn ademhaling bij schoonheid die op zichzelf geschreven toch bestond liep ik daar zelf nu in mijn blote…

Onderweg naar een nieuwe droom in herinneringen drijf ik terug getekend door mijn rugzakje naar de zee achter mijn rug op het strand van een ver land de whiskyfles nog in mijn hand met in die fles een lange brief sorry voor het ongerief en een tekening vol schoonheid werelds wonderbaarlijke weidsheid.…

ik verslind gedichten om hun taal en woorden waar tussen gedachten zweven die ontroerden en bekoorden die het geheel oplichten die iets levenloos weten te verbeelden laten dansen laten leven daarom juist daarom zal ik zo vaak zwichten voor de schoonheid van sommige gedichten…

Schoonheid zweet en danst in zang en geuren. Het is haar poort, van vrede het gebaar, het is de code van haar vele kleuren, het is het, het alles hier, het hare.…

ik zag haar staan in een shot van glanzend witte tanden waar zij de shine van schoonheid aan zou geven haar spiegels zijn omkransd met allerlei soorten penselen borsteltjes en tal van andere functionele werktuigjes die op haar knap gezicht een nog hemelsere lach en verstolen knipoog achter laten…

Met open armen verwelkom ik deze zoetgevooisde engelen in een overgave van openheid en laat me onderdompelen in een wereld vol poëtische schoonheid.…

Alle schoonheid is weerloos thans weet ik het zeker door ontvluchting van de werkelijkheid voel ik mij reeds beter een walm van tabaksrook dwaalt door mijn donkere kamer als een droom die kapot is door een klap van een hamer Ik fantaseer dat ze hier is en we het samen gaan doen geen liefde uit een wijnglas maar een echt gemeende zoen…

Miraculeus geminacht Zweefde zij met Aangeboren vleugels richting 't Gevaar van schoonheid Dat zich vanaf Geboorte aanwezig Achtte en dacht te Moeten zijn Spelbreker Van leven dat zich Schaarde achter en Dompelde in Iemands zijn Zonder stil te staan bij De gevolgen. Die, Tot het einde, echt Altijd Aanwezig blijft…

Haar kleuren spatten als het ware in mijn gezicht koester een diepe schoonheid net als hommels zweef ik betoverd - gedragen door een regenboog - haar zomer ontroert zoekt verkoeling in een bui ik drijf even mee neem afscheid van dit wonder voor even morgen vraag ik haar hand.…

(Overleden de 28 van Zomermaand 1636) Hier sluimert Isabel le Blon, Die, als een roosje met de zon, Blijgeestig op haar steeltje stond, En riep met een bedauwde mond: Wat is de schoonheid? wat 's de roem Der jongheid anders als een bloem? Dit was haar eerste en laatste leer, Toen zweeg ze stil, en sprak niet meer.…

De oostenwind verleidt het zaad, de nacht waakt over gesloten knoppen en jij, het landschap van schoonheid strekt zich uit over verlangende toppen. Teder kroon je mij met je lenteadem, dicht je ons blad tot het inkt langs ontwakende nerven vloeit. Het is je scharlaken kelk waar mijn bewondering naar groeit.…

Hoe kan mijn hart zoveel schoonheid en verdriet bevatten en niet breken?…

van glad marmer feilloos gepolijst glanst je dij opvallend elitair vergeefse poging ultieme schoonheid heroïsch te bewaren voor de eeuwigheid wellicht een krijger van hoge rang gelauwerd of misschien halfgod nu op een sokkel op een lief gazon een pronkstuk blinkend in de zon…

zij zal haar armen om je sluiten en je het hart van moeder natuur tonen Haar schoonheid herstelt de eeuwige pijn Pijn gevuld met haat door het duister een gedoofde vlam zal weer branden Als de aarde weer herstelt en de ziel weer terugkeert in jullie koude harten der haat…

daarginds waar de hemel de aarde kust is de schildering idyllisch vanaf het palet ruikt de dageraad naar vers gras koebloempjes ontwaken met ochtenddauw kabbelt een beek zijdelings uit zicht als het opkomend zonlicht ragfijn de contouren verdubbelt schittert de schoonheid alom…

De glooiingen van jouw hart rimpelen als een schaduw over jouw gevoelsleven de dageraad breekt, ontluikende vensters van wederzijdse omhelzing stille mascara tranen gaan vlekkenloos samen in allesomvattende liefde onwerkelijke schoonheid vormt een zacht contrast van pijn en geluk.…

je krulde verguldde met schoonheid de mooiste bogen die jij met liefde tot kunst wilde dopen jouw shine zorgde voor kleur vorm en weerkaatsing in een volmaakt spiegelend bewegen in de eenheid van leven met geven en nemen ben jij een groter monument dan ik ooit heb gekend…

Telkens weer kijk ik met verwondering hoe de opkomende zon met haar nog zwakke stralen de dag teder wakker kust en met ontroering luister ik naar de gevederde vrienden die hun liefdeslied oorstrelend zingen in de prille morgen zo geniet ik van de schoonheid van een nieuwe dag in serene rust en zonder zorgen…

Pure schoonheid Ongekend, zo mooi Alsof ik zweef Over een helblauwe blauwe zee Met de roodste zonsondergang De zon die mijn huid prikkelt En het water zachtjes mijn vingers streelt Jij tilt mij Over mijn angsten en twijfels heen Jij tilt mij Naar onze oase van geluk…

verbazingwekkend is de aantrekkingskracht van de muziek die ons allen ter wereld verbind die ons ritme in de war schopt, ons aan huis kluistert, ons doet beperken tot het hoognodige ons van onze slaap beroofd om broederlijk te genieten van de muzikale schoonheden in grote getale en genres waarmee de top2000 ons heeft betoverd ~*~…

fonkelend trippelden ballerina’s uit het voetlicht naar voren zij twinkelden met kristallen tonen hun kleuren melodie hoog werden benen geheven armen gespreid in de subtiele schoonheid van glas rood vonkte het laatste licht toen stilte sprak omdat de muziek in scherven lag…

Verloren de oude tijd opnieuw geboren de nieuwe tijd opnieuw verloren onverwachts door warmte gesmolten door kou gebarsten weg gelopen stuk gebroken je zocht, je vond een begin, een eind de cirkel rond wat rest de schoonheid van de troost de tijd.…