Alle inzendingen over schoonheid

Hun vinger wijst naar ‘t zwijgen bros, naar spiegel van het Himmelslicht, naar schoonheid van de stervenspracht. De adem van de dag vervliegt, wijkt voor het stilstaan van de nacht. Ik reik naar Strauß, vier letzte Lieder, Im Abendrot, van tijd ontdaan. De zang het wenken van de wieder die langs het lange pad wil gaan.…

De bedreiger geniet en hij opent z'n gulp, maar een jagersman schiet nu de schoonheid te hulp. De bandiet is onthutst. Hij is plots impotent. 't Is een bloedstroom, die gutst uit de gulp van de vent. De scherpschutter schiet, als-ie 't ziet in de lach. 'Rode kruisman, 't is niet', zegt de jager, 'je dag.'…

gekozen vorm van schijn onvoltooid, knelt het geweten en de tijd haar ongenoegen telt, het hoofd ten ruste legt op mijn levensloop en ik de knopen draai om niet te vergeten, zal ik blijven zoeken en is het de moeite waard in het onbekende door te dringen, gemaskerd in de schaduw, achter de dagelijkse dingen, al zijn ze klein in schoonheid…

Ze kneedt haar klei, in de ogen van verwondering, omlijst door een ranke schoonheid, polijst door ranke handen. Geroerd door water uit de schaal van broosheid, het aanzweet gestileerd tussen schuld en goedgelovigheid, in de creatieve verwachting te zwerven door haar onschendbaarheid.…

Hun geestelijk werk zou hen paleizen moeten opleveren en dikke rekeningen op Zwitserse banken, een en al weelde en continu tedere schoonheden, die de beste liefdeskunsten uitdelen. Helaas is de massale wereldbevolking te blind en dom voor echte geestverrijking.…

Ik wilde niet doordrongen raken van een schoonheid, een vreugde van een liefde die niet te bevatten is. Ik wilde niet de ruimte voelen waarin ik vrij mag en kan dansen op een planeet waarvan het collectieve bewustzijn doordrongen is van dogma's en concepten, bestuurd door angst. Ik wilde niet incarneren op vruchtbare aarde.…

“We leven, om naast de zotheid, de schoonheid te zien, verder blijft het afwachten” Kahlil Gibran…

Droom jouw liefde en jouw lijf Zie jouw schoonheid. Ruik jouw liefde Zintuigen maken overuren Slechts en enkel vanwege jou…

hoe teer is uw bloesemblad zo zacht deinende doorheen een lentebries ragfijne schoonheid naakt leunend tegen volmaaktheid aan smeulend mij smeltend dat uw vergelijkbaar bent met de zee het ruisen van kabbelende golfjes zo wiegend uw vlezige vlinder heupen u deed mij stranden in de branding de ooit zo gevreesde nacht schuimend beminnen…

“, vraagt de zonnegod in vurige tongen aan de waternimf die haar hand door haar zilverlokken strijkt en haar ogen goedkeurend laat glanzen Alsof het sterrenlichtjes regent spreekt zij met gouden stem wanneer de nachtegaal van haar woorden drinkt Dit alles is de tempel van de ziel het al waar ik in leef opgetekend in de schoonheid…

Zij zweeft hierheen, die zon en zomer eren: De lof van hare schoonheid klinke alom, Waar zon en zomer te beminnen leren!…

Proef jouw liefde en jouw lijf Een zwoele bries streelt jouw haren Met een Aphroditische schoonheid Bedwing jij jouw leven vol vuur…

Droom weer, droom nog, droom over zee en land, droom los u uit de dag en droom nog even een glimp van schoonheid in de droom hergeven. ---------------------------------------------- uit: 55 variaties op een bekend thema (1937)…

streelde, als per ongelijk, haar dij Kussen verslonden mij de mond de maan straalde zacht zijn licht ’t Was eerlijk of de tijd stilstond lippen aaiden haar ‘t teer gezicht Vurig gloeide haar lichaam erna als de zon al aan de hemel stond Meteen een bad en als de weerga zoeken tot zij haar kleding vond Schoon en amper negentien jaar wat een schoonheid…

Of te antwoorden met tijdloze wensen die altijd terugkeren als de maan en de sterren dichtbij lijken in hun onverstoorde schoonheid.…

stilte trekt voorbij het raam ik luister naar de eeuwigheid verbonden aan een koord een alfabet van zegen en hoop mijn zoektocht naar jou is nimmer voltooid zo jij mij laat dromen over de toekomstige nazomer jouw stem is een droomgebied mij terugbrengt naar een melodie zonder disharmonie een onderdak waar schoonheid woont als een…

De heiden leef zijn leven hier in schoonheid tot het end. De leeuwerik zingt van ’s ochtends vroeg. De hemel, waar hij vliegt, is hoog genoeg, is schoon genoeg. Elk’ and’re hemel liegt. Elk’ and’re hemel is een waan.…

Drijf uit de drift en heb toch wat geduld Met het door de natuur gespannen laken Van ongerepte schoonheid en onschuld. Beroer mijn lippen niet met wilde hartstocht, Wend af het oog van de nog jonge borst, Verban ook de begeerte uit de handen, Ontspan de boog die reeds naar spanning dorst.…

laatste meter, heel goedkoop, zo blijkt vandaag niet geschikt om mee in plassen te lopen hunkert men ernaar ze in te kopen regendruppels hangen aan stengels en takken en vallen als een ontwerp, in natuur van straatgeluiden lage prijzen, service inbegrepen tegelijkertijd innemend vroeg ik naar de rekening ongeëvenaard in schoonheid…

0 droom van hoge schoonheid, die mijn schreden voorlichtte, - tot uw puurste glans gerezen vervliet ge allengs . . . En 't jammerlijk verleden jaagt stormend door de diepten van mijn wezen, in zulk een koorts van haat en woede aan 't loeien als stond heel de aarde in vlammend bloed te gloeien. 1895…

Schoonheid van jouw woorden doet mij nu slechts smelten de graden blijven constant hoewel uitschieters naar boven weer nieuw zijn..…

herinnering wordt de dood realiteit...deels aanvaarding in schoonheid ingebed in allerhande teksten en pronktuinen...…

, herken de gebreken van onwetendheid, geschreven grond met het zwarte krijt van hoogmoed, nooit moedwillig want morgen valt weer malse voorjaarsregen en worden etsen van de wonden uitgewist, zal door een woordtapijt de bühne verder onder sneeuwen, dagelijks sneller dan verwacht onbevredigd in de kaalheid van dit vuur was ik de schoonheid…

Haar gratie, boven alle schoonheid verheven.…

Zwierend aan zee, zonder regen tijd nooit gezet stapelt zich plotseling, ineens een leven als muur die bestand, soms helemaal niet de aardbeving van 5,7 op de schaal van Richter huiverend heeft doorstaan Kefallinia boeit door een opeenvolging van liefde voor hare schoonheid die in 't azuur groeit Glooiend landschap met verkenning…

Deze die neerzaten, heengezonken, Peinzende, wat hen dus had vergoord, Zullen worden van het weten dronken, Dat een nieuwe schoonheid hun behoort.…

Zelf is zij of vermoord of zelf vergaan, haar liefdevolle schoonheid blijft me boeien, ze heeft paranormaal heel wat voor mij gedaan en in gedachten zie ik de passiebloemen bloeien.…

O zee, gij ziet ons arme mensen aan met de gerustheid van wie zielloos leven, blijf steeds de sterke, voelend d' eigen kracht, omdat gij weet uw niet te breken macht, omdat gij weet, dat w' alles u vergeven, als wij aanbiddend voor uw schoonheid staan.…

wachtend met de Engelenvogel die ons nog een moment vergunt voordat het Grote Wiel vol passie, maar meedogenloos, zijn draaiing moet vervolgen en alles meesleurt in zijn tandenknarsende moment waarmee 't hardnekkig Heden door de Toekomst wordt verzwolgen (al lijkt het Nu dat nog niet was ons naadloos permanent) Dan zou hun ware gracieuze schoonheid…

(voor Marjan Strijbosch) Nou is Eindhoven niet bepaald een stad, die uitblinkt in monumentale schoonheid, maar eerder een gloedmoderne samenklontering van peperdure kledingzaken en voedselshops.…