Alle inzendingen over ademnood

Duistere nachten Beklemmen mijn oude ziel Angst voor het moment Wanneer er niemand weer zal wachten Mijn vleugels spreid ik nog één maal Zwevend naar die mythische plaats Zonder angst of ademnood Waar ik kan wachten op de dood Wakker worden voor de laatste keer Mijn dromen herinner ik me niet meer…

In Playboy gaat La Paay weer heerlijk bloot De derde keer toont zij haar rijke gaven Waar mannen van genieten: stouten en braven Geraken bij het zien van haar in ademnood De vaak vergeten groep gerontofielen Raakt zij nu in ’t diepste van hun zielen.…

Ik zing in mijn hart een stille noot, van mijn emoties geraak ik soms in ademnood. Geen mens die zonder een lied kan leven, het zijn de woorden die warmte geven. Stiltes die je bereikt op de klanken van muziek, trillende snaren beroeren je verdriet.…

verkleur je zicht naar vrije wolken… door dit glas lijkt het niet veel jouw ademnood verrast je keel als razzia’s de straat bestieren veiligheid voelt zo beperkt het werkt niet, als een ander onderduikt – en stikt- het riempje strikt nog rond het hoofd maar toch je hebt er altijd in geloofd dat ooit de lucht jouw adem sterkt…

depressie kan verworden tot sluipmoordenaar zij dringt ongevraagd binnen in schijnbare veiligheid waar wijkplaats zou zijn het benauwende net wordt aangetrokken rond resten levensblijheid duister groeit tot morbide zwart, verstikkend is de ademnood angst gruwt met golven hoeveel kan een mens verdragen vóor hij het zegel verbreekt…

Zweverig droge denker met jawoord getakt witte vredesduif het is zo donker mijn lief zo donker doch spitse komeet waar aan de maan zich warmt tot dat het nieuwe licht verlicht het masker valt scheerslags langs dodenmasker ademnood verwoest de kruin van een oeroude boom het is donker zweverig zuur en nat.…

Ik kan niet uitleggen hoeveel ik om je geef Dat is niet uit te drukken met woorden Ik kan niet uitleggen waarom ik voor je leef Die vraag kan ik niet beantwoorden Ik kan niet uitleggen hoeveel ik voor je voel Mijn gevoel is te groot Ik kan niet uitleggen wat ik bedoel Dan kom ik in ademnood Ik kan niet uitleggen hoe graag ik ook vertellen…

woorden als zandkorrels en al lang is alles haar en huid en bitter zoet doolt het hart in hemel verdwaalt de maan één enkele zwaluw maakt nog niet de lente - zegt men - ook niet in duikvlucht over zinderend asfalt soms hebben liedjes ademnood waar schaduwen vallen in de schoten is er noch hand noch mond en breekt het blauw.…

overlevingsstrategieën reanimeren gedachten na de dood doodgeschoten, ondoorgrondelijk weggestopt en begraven de koele brise verandert in een zinderende hysterie vat ongrijpbaar licht de dag schuift somber tot aan de rand van de dood jaren vinden bevrijding uit innerlijke ademnood betrachtelijk als kinderlevens protesteren…

Jij was niet in mijn landschap toen ik aarzelde en zon scheen je kwam ook niet bij rivieren toen twijfel toenam liep ik over de brug overdonderd door werkelijkheid uit jouw droom, klom ik alles nam toe in intensiteit jouw schaduw zag ik wolken tellen er viel stilte over landerijen ik ademde, jij was in ademnood in mijn droom die uit…

Ze weet niet meer wanneer dagen verdwenen slechts uren verschenen verpakt als de nacht vermoeid en verlamd maar toch snelt ze voort langs ogen die vrezen en leven in ademnood snakt veel te vaak is verlies als een dovende kaars als een zucht die eenzaam vergaat nog één keer het laken verleggen voordat ze de kamer verlaat…

Ademnood Voor ogen de dood. Je wroet door het onherbergzame. Moe en uitgeput, verwarrend kom je overeind Gelukkig mijn droom is ten eind.…

moment dat evenwel geen diepte toestaat omdat contact is geblokkeerd vage dweperigheid heeft ook de geest gegeven omdat die uitstraling geen bron van leven heeft meteen weer vingers aan de knoppen ogen kijken het rood uit hun doppen om de rigoureuze stuipen te ervaren van aards laatste apocalyptische blauwbloedstolling en fatale ademnood…

het lijkt op vluchten alsof de wereld achter hen vergaat men wringt door alle bochten een val kan de allerlaatste zijn er is geschreeuw de tijd stormt jagend aan nog weinig kracht in ademnood oranje kleurt de overhand na de nekslag volgen mooie kanten barstensvol van ongeloof golvend in emoties Een Sotsji- shock laat nog jaren sporen…

Het is toch geen leven zoals ze daar ligt Maar officieel is ze niet dood Een oud ziek lijf, gevuld met slangen Een zakje vocht vervangt het brood Het is geen leven om zo te lijden Als de chemo het vertikt Is het ethisch iemand te bevrijden Als je ziet dat ze haast stikt Het is geen leven zoals zij ligt weg te teren Paniekerig kijkt door ademnood…

Ongetemd vleien tongen verkrampen de zintuigen in verstrengelde ademnood die de lucht doen ijlen... De tederheid sponst twee lijven in extase naar het glanspunt van ultieme bevrediging...…

In hun ademnood haasten gejaagde mensen, zich naar andere tijden. Langs graven als straf, wees nieuwsgierig, stof teksten met je dromen af. Over water vliegen zwart gelaarsde zwanen, wanen zich in witte sprookjes. Scheen de zon paraat, om tranen te verlichten in banen, één voor één..…

Zittend op een zwijgende rots Floot de Nachtegaal zijn mooiste lied En keek vervolgens apetrots Naar zijn vriendje, de Parkiet Zachtjes begon ook deze te zingen Tot grote spijt van de Nachtegaal De Parkiet wou blijkbaar meedingen Naar de prijs voor zang in vogeltaal En, tot ieders verbazing zong hij geniaal, Maar hij kwam plots in ademnood…

Misschien word ik wel ooit bevrijd in mijn verborgen dood of misschien verbergt mijn leven een onrustige ademnood. Misschien keten ik mijn ziel in een bevrijdende taal of misschien laat ik ze juist zweven in een opgesloten verhaal. Misschien sterf ik wel morgen in mijn ziel en is er niemand die het wil zien.…

er drijft een vogel in de sloot een witte zwaan, haar vleugels beven zij werd in opgeschrikte dreven getroffen door verboden lood haar veren kleuren langzaam rood dan roept ze met haar hals geheven en landt de vogel in de sloot die innig met haar is verweven hij blijft haar in haar ademnood voortdurend porren om te leven en is de hele…

dromen in met hars van haar geschoonde feminina de Copacabana geroosde lipjes nog in slipjes heren toch van Stand zich verplaatsend in hupse letters dichterlijk ontbrand dringen hevig binnen in ruischende bosschages aangelopen bordeaux rood gevrijd in hunne ademnood stuitend in hun linnen ondergoed bij massages…

Met het schudden aan de boom treuren tranen in het vangnet van de voorjaarswind, het zijn de wilgen die het lot bepalen tot de waterspiegel hen vindt De witste seringen uit het verhaal tonen de geurigste kleuren van het avondrood in het groenste kroos gaan ze ten onder in de ademnood van de onvoltooide dingen De hemel richt zijn bühne…

Je gezicht stond op rood, je had gehuild, kwam al bijna in ademnood, je lichaam was bevuild. Ik wil je helpen, en nog zoveel meer, ik wil je wonden stelpen, maar dat kan niet meer! Je hebt levenslang gekregen, voorgoed ben je banggemaakt, daarover wordt gezwegen, je bent door vreemden aangeraakt.…

Lonkend naar het geheel Zoekende naar waar Sla ik jou open Tastend is mijn oog Adem beroert jouw haar Geen catwalk zal je dragen Mijn intens Rubens vrouw Vol en wulps zijn jouw lijnen Warm klam als pan en duin Waar eb en vloed deinen Geniet ik tot aan horizon Gezicht in struikgewas Smeltend in ademnood Bemin ik jouw zinlijke massa…

zoals het langzaam – onderhuids - naar binnen kruipt, het koelere het warmere, dat lucht en kleuren nalaat boven in een boom heerst nog wat zomer, stervend in haar ademnood groot gebarend naar de hemel, helderblauw nog zonder dood dan de blaadjes, klein en teer ze geuren nu allang niet meer, maar geven alles prijs het is de zwaluw,…

Het blauw te lopen kent zijn voelen dat aan ademnood lijdt. Onmogelijk zijn de doelen tussen daad en drang in hun preferentie- strijd.…

Lege straten vertellen een verhaal van ziek en bang om ziek te zijn, van overuren aan het bed, van kuchen, hoesten, ademnood en pijn, van complotdenkers op tweet en chat. Ooit ademden zij vrijheid. Ik weet nog hoe mijn klikklak in de lege winkelstraat me het gevoel gaf dat de wereld aan mijn voeten lag.…

Duister is dieper dan de dood, hier komen alle eeuwen samen, de schepping is in ademnood, hier strijden machten in het groot, verlatenheid in diepste nood, mijn God, waar is het morgenrood?…

vragen in ‘t zog van verwarring, halsoverkop in ademnood gevangen, belichaamd door ruwe rauwheid van ontelbare woorden die elke winter weer overleven dan volgt diepgevroren spijt, gevolg van wederkerigheid ergens halverwege een onbeslapen ochtend, een avond zonder bomen, het einde dat geen kant op kan…

je knuffelde mij zeer bewust een verstikkende ademnood in het slapende ochtendrood. in je begrijpende armen herleefde, herrees ik even. je duffelde mij onbewust weer warmpjes in medeleven, het slapende niet verdreven. in je omarmende armen zweefde ik weg als herboren.…