Alle inzendingen over ademnood

Er dreigt een storm en het donker verzandt in ademnood, verliest haar grip. Een eenzame gier aast blind op niets, geen zicht geen speling van het licht en wie is daar zo verdwalend in de nacht een ik een jij misschien? Een licht weerkaatst het ochtendrood ontwaakt en weerspiegelt de wereld in het groot.…

poolwind een straal tekent een scherpe hoek tussen driftend pakijs en de lage zon die hier geen sprankel verkwist dus weert hij het water en bewaart de gloed in zijn bloed de moeder kruipt door een tunnel in een heuvel van sneeuw naar het jong in het kraamhol de vader volgt de wijkende grens zijn klauwen wachten bij een wak op de ademnood…

Tussenwegen een onmogelijk streven Storm in een glas verwaterd ongeluk Eerste provocerend brandend tweede nonchalant ontvankelijk Tijd voor een automatische piloot probleemknoppen uitgeschakeld En zie ik vlieg en stijg tot eenzame hoogten Ik dans ik zing ik huppel ik spring speel luchtgitaar of Sax Ademnood draait zwarte vlekken…

Gedachten die vertroebelen werkelijkheid en realiteit Als een waas uit het niets bezweet pupillen verwijd Overvallen door pure angst het moment van ademnood Trillend vol verwarde emoties bang als de dood voor de dood Vervloekte dichtgeknepen keel zomaar in het nauw gedreven Zowel lichaam als geest bekneld grond zoeken tijdens het zweven…

Jij was niet in mijn landschap toen ik aarzelde en zon scheen je kwam ook niet bij rivieren toen twijfel toenam ik liep over de brug overdonderd door werkelijkheid uit jouw droom, klom ik alles nam toe in intensiteit jouw schaduw zag ik wolken tellen er viel stilte over landerijen ik ademde, jij was in ademnood in mijn droom die…

waar toekomst een afnemend verleden kent: een ongevraagd genadebrood zieltogend gaat zij voort in nakende ellende totdat ook het kind in haar geen weet meer heeft van er zijn of te worden bemind zij kijkt, zo lijkt, nog diep in zichzelf hongert slechts teert op het volledig niets zo is haar ik gegaan nog wachtend op ademnood…

Je kijkt me aan met een mistroostige blik, in ademnood lijkt het of ik stik,de dorst gelest uit gelijke vaten, dreig ik te verzinken. Je hand om mijn denkbeeldige keel, ons doel niet overeenkomstig is, ik niet van gelijke wijn wil drinken, je ideeën niet deel.…

Een kleine afstand naar het einde jouw woorden in mijn lege maag rommelen, onweer verwacht een statige ontvangst in de nacht mijn dagen zijn geteld de overige dagen ook met een staart tussen de lang ontlaste tenen beweeg je de stilte in ademnood, mijn lief ik adem jouw hart aan horizon en beter leven gezonder, aarzelend zal ik…

afbeelding en denkt oh, een heel gewone vrouw maar alles wat erin mijn droevig hartje speelt blijft altijd een geheim voor jou Je ziet niet mijn littekens ook mijn ziekzijn zie je niet misschien een traan in een ooghoek van intens beleefd verdriet Een foto zie je niet ademhalen geen borstkas onrustig op en neer blauw aangelopen door ademnood…

Herhaalt in ademnood rampzalige tentamens economie. Beheerst tal van richtingen. Inzichten in ruimte, tijd in weefsels uitgespreid. Sprint windingen. Zet verdichtingen uiteen. Zucht pneumatisch. Verdeelt hydraulisch lust. Trekt zich lauter mechanisch af. Niettemin zindelijk. Lekt zelden. Braakt amper. Doorgaans ongevaarlijk.…

Met tastbaar genoegen wordt mijn bloeiend loof liefdevol overgoten In stille wateren wordt het leven weer manifest en frivool vervolgt het kabbelen van het levenswater zijn weg De storm kent in de luwte geen ademnood meer Met zuivere intenties breekt het verleden zijn stakige punten en herleid ik de schoonheid der dingen tot hun…

Tussen beton en steen en stinkend gas In nauwe engtes opgesloten En neonlicht vervangt de zon Slechts hier en daar een sprietje gras Tussen klinkers of asfalt ontsproten Geen notie van de horizon Het gloren van het ochtendrood Geen geur van bossen of weiden Inspanning vergt slechts ademnood Voor iedere ruimte strijden.…

Storm die moe is gaan liggen wegens ademnood. Onze beschaving wacht met smart op hoogstpersoonlijke verhalen die nog ongeboren zijn. Op nieuwe woorden. Op nieuw geluid.…

Mijn ademnood Als ik verdwijn in haar armen.…

als wij ons nesten bouwen met liedjes en zoenen getuimel en kozen waarin ik je lief vannacht, en jij mij tot ademnood lachend, onbegrijpelijk terwijl jij als een stille bries mijn lijf natekent in mijn lenden verhalen schrijft teder en licht als water en jouw gestreel mij branden laat als laaiend vuur waarin de dorst verdampt wanneer…

Je kijkt me aan met een mistroostige blik, in ademnood lijkt je de dorst doorgeslikt uit dromenloze vaten en dreigt de laatste slok je te verstikken. Handen om de wederzijdse keel, los van het doel niet overeenkomstig het gelijke brood te willen delen, ideeën niet reëel.…

Alsof een document je drijvend houdt wanneer je omslaat in een boot, je redden kan bij ademnood door giftige gassen, of als een vloedgolf je verrast. Geld waarmee je pijn verzacht, levens redt en beter maakt, blijft spaarzaam in de kas voor later, voor de oude dag, voor in te kopen zorg van de naderende toekomst die men nalatig borgt.…

we liepen hard de duinen op, waren bijna boven, zijn door ademnood gestopt ik zag de pijn voelde tranen om het falen, wist dat we de top niet zouden halen we waren niet alleen zagen hoe schaduwen zich langer maakten, hoe alle licht rond ons verdween we hadden elkaar ingepakt een teveel aan goede zorgen wisten hoe de dag verliep…

droom Het kolkend sop dat ophitst Want de kosmos bruist door bloed De maat is lang niet vol En dan nog meer speeksel verspillen Aan dure beloftes en hol geratel Hij steunt op een staf en grijnst naar de verte In een groene pluizige mantel Een slobberbroek met slijk bespat Lonkt hij naar het slagveld van gisteren Hij roept zijn knecht in ademnood…

omzwachteld Kind Over hooi en drek en haver rolt Het moet geheim blijven Streng bewaakt door een kobold met brokkeltanden Het rookgordijn dat over de schandvlek schoof Voedt het raadsel Misschien was het maar een luchtspiegeling Van een verhitte nomade Die de Boodschap verdraait Met zijn dwalende tong En van een besmette oase dronk In ademnood…

Ze heeft zo’n moeite met de dood, daarom wil ze niet dat je gaat ziet je bent in ademnood en nog wil ze niet dat je haar verlaat. Ze wil niet dat je die grens overgaat, de grens naar dat soort niemandsland en haar zo heel alleen hier achterlaat.…

En in alle gewesten wordt langzaam het leven door verstikkende gassen in ademnood verstoord. (Naar H. Marsman)…

Je kijkt me aan met een mistroostige blik, in ademnood lijkt je de dorst doorgeslikt en dreigt de laatste slok uit het lege glas je te verstikken.…

te nauw, of verkrampt en vergrijsd in eigen taal, mijn plaats verkrampt in scharlaken rood met alleen de tijd als onderkomen, het doen te laten als opwaartse druk van zwaartekracht als ik de teugels in een laatste sprong aanspan van een tijdelijke dood is opgeschort door drukkende aardse ziel kan ik rustig stikken, door haar ademnood…

het ging niet echt soepel leek op hink-stap-sprong honderd meter in de loop dan weer aan de wandel gevangen door de ademnood ondanks zwak gestel na twee uur negenenvijftig minuten vierenveertig tel kwam deze kruk juist op tijd door het finishlint strijd tegen de elementen de zee het strand het duin het zand het was weer zwaar ik was…

Toch lig ik hier in mijn kist nog wat na te hijgen, de ademnood wordt alsmaar groter, het zwart zoent de tranen, die continu stromen, ondanks dit onterechte verraad spreek ik je naam, Mirjam, tot mijn laatste adem heel liefdevol uit, voel je lijden zo diep in mijzelf, draag je met me mee tot God me weer doet lachen in het hiernamaals met…

In mijn vissenkom van zondvloed met z’n grenzen, zonder ademnood. Stroom door je longen, naar de kamers van het hart, wees toegankelijk.…

hoe zou het zijn zo vlak voor het nacht wordt onomkeerbaar en voorgoed niets meer te zeggen - niets te doen ademnood en zielenpijn alleenzaamheid en spijt en angst - het ergste is de angst die duurt - vrees ik - het langst en - zou je kunnen voelen dat je iemand mist bijvoorbeeld of dat je wordt gemist of erger nog dat niemand…..…

zo schamper kan men zijn licht van bestaan in twee ijle lijnen zoals spiegel met zwaan maar het verstand kan trekken zoals lood aan een vislijn zwaar buit halend van de bodem bezwaard bloot te staan spiegel met zwaan en brood de maan en nog meer lasten drukkend tot zelfs ademnood het ijle breekt in het kluwen van dwingende lijnen…

Ademnood je voelt je verstikt of staat juist op de top van de berg. Invloeden van buitenaf belemmeren en gaan door been en merg. En toch onderweg open staan voor alles wat mooi is of zou kunnen zijn. Durven leven dwars door herkenbaarheid tegenover schone schijn.…