Alle inzendingen over beslag

weet u nog dat ik met bungelbeentjes aan de formicatafel, waar wij samen kopjes thee dronken voor het warme fornuis u was zo moeder in uw boezelaar ik zag u zo gaarne het beslag kneden met uw sterke rode armen u hield van mij meer hè, mama meer dan van die walm drank en tabak die dan wankel verscheen die alles verpeste en waarmee u naar…

naam voor naam worden ze voorgelezen met daarachter hun leeftijden zes lange dagen en vijf nachten zoveel tijd neemt het in beslag om alle namen op te zeggen ze weer een stem te geven al is het dan voor even om de waanzin te benadrukken hakt het horen van de leeftijden er nog het meeste in “ Rebecca Lea Kanes“ twee maanden…

Niet zo heel lang duurde het Voor ik van de wereld Vervreemdde - Dat ik ook van mijzelf Vervreemdde, mezelf Uitsluitend nog zag als Vreemdeling die zijn leven Als een oud laken Met vlekken en scheuren Op een hoop zag vallen, Als een man waarmee Moeilijk te leven was, Heeft wat meer tijd In beslag genomen - Nu is het zover…

Het leven lijkt een dunne glazen vaas door een spiegelwaas af en toe leeg soms gevuld met bloemen vaak met alledaagsheden maar altijd breekbaar nu de dagen korter worden dromen zij van zomernachten vol met nachtvlinders die een voor een de glazen vaas verlaten beslagen handspiegels schoonfladderen zodat ze de schoonheid weer…

Met mijn nagels trek ik fijne lijntjes Horizontaal op het beslagen raam Mijn gedachten zijn voortdurend bij jou Letters vormen behoedzaam je naam Ik voel me diep gekwetst in mijn hart en ziel Je hebt mijn liefde enkel willen lenen……. ik snap het niet en het voelt zo pijnlijk leeg Zelfs je naam op het venster is weer verdwenen…

morgen is van glas de toekomst transparant met een lichte weerspiegeling van het verleden je droomt voorzichtig over morgen borduurt voort op je ervaring van vandaag morgen is van glas beslagen van mijn adem herinnering van Dromen over morgen sijpelen als water uit je handen geen houvast, oneindig lijkt de val als je in de overbruggende…

had hun dagen nog niet geteld toch werd het lichaam onbewoonbaar verklaard gisteren was het Bevrijdingsdag beslissing genomen naar de overkant te gaan strijden had geen zin meer morgen is er even aandacht voor hen de onbekende krabt ongelovig in zijn haren naaste familieleden kampen met een schuldgevoel de rode draad wordt met prikkels beslagen…

maandagochtend bij luwte van dit traag ontdooide lichaam ik kijk in mijn zeespiegel en zie een naderend eiland het tijdstip is onbeduidend want niets blijft bijvoeglijk voornaam de vroegte oogt nogal waterig aan het einde van de sneeuwrand met mijn hals over kop trekken tranen over beslagen glas blauwe maandagen, grauwer dan grijs…

Als ik mijn ogen sluit en fluisterend zing lijkt het alsof mijn woorden wegzweven De beslagen ruit waarop ik je naam schrijf houdt de letters vast, heel even Het transparante woord vervaagt als tranen naar benee stromen Een zacht vloeiende rivier Zo vaak, zo stil gevraagd zelfs om het wonder gesméékt ....Was jij maar hier…

vroeger, achter ons, of later in de verte, een spoor in kalk vingers op beslagen ruiten ergens in de massa, op zeker moment in een eindeloze tijd nog dieper in het binnenste van het blauwste van de zee de monding van de rivier of een wollen streep in kille vlucht grondkleur in onbedekte termen een smalle samenhang waar onze wegen zich…

bracht je weg de laatste trein zwaaide je vaarwel terwijl ik bij je wilde zijn wist dat we ontspoorden als ik je zo liet gaan voelde dat we bij elkander hoorden surfde met je mee de buitenkant hield niet mijn hand en in de bocht was ik verloren heb je blik van schrik door het beslagen raam gezien ondanks alles voelde ik me…

wat we weten is: in het veld is een put hij laat geen sporen na onder het sneeuwdek een put waarin zij verdwijnt waaruit ze niet terugkeert onder een onberispelijk sneeuwveld geen teken van wat er gebeurd is misschien bestond zij niet of stapte ze in een trein en verdween liet ze haar naam achter op een beslagen raam geen bewijs…

Misschien is lief zijn wel één voor één haar haren uitrukken met een pincet omdat ze glad wil zijn en behagen, haar lippen zijn ook zacht als het kuiltje in haar kin, haar borst geschapen om altijd vreugde te schenken bij voorspoed en tegenslag Hoe trekt men haren uit het beslag waaruit een karakter bestaat Wie betaalt het schoon gelag…

Bezigheden soms een heleboel, deze nemen ons in beslag. En wij staan er niet echt bij stil, nog geen uur, noch dag. Doch ze gaan voorbij en veelal achteraf merken wij dat we een eind verder zijn in de tijd. Maar wel na het een en ander te hebben bereikt...…

Het beslag, de krenten. Hoe rijk dat mengsel is. Is de olie heet genoeg? Zijn de oliebollen gaar, zoals mijn rapen zijn? Alles hangt van bijna alles af. Het humeur van de bakker. Zijn de bollen zó geslaagd, als vorig jaar, of nog beter? Is mijn smaak nog goed? Gespannen voel ik me weer. Precies zoals ook vorig jaar.…

Zegeningen Uw zegeningen, kunt u nu ook kopen. Vroeger gratis voorzien van onze God. Wilt u een zegen, doe gerust een bod. Pas op voor nep en ga er niet in lopen Blijf toch maar liever bij de zegen van Hier Boven. `t Is helemaal voor niets, je moet alleen geloven.…

alle schreden zijn versteend en toch vind je me steeds weer ineengedoken onder tafel wanneer je droge, koude mond het niet meer alleen kon halen je armen zo geluidloos zwaar toen ik ging schuilen achter naakte wind en nauwelijks beslagen ramen vele volle manen hebben mijn schaduw zwijgend beweend want ik hoor nog elke stap…

onzichtbaar, zonder woorden vertoeft de vrijheid vaak in mijn hart onkundig het meestal te uiten soms zo ver en angstig verborgen als achter vuile of beslagen ruiten als ik jou dan wil roepen mij wat ruimte te geven wil het speeksel in mijn mond de schreeuw bijvoorbaat snoepen gelijk een niet afgegane lont een schot in de loop bevriest…

Ochtendlicht kietelt heel zacht ramen nog vers beslagen handen gaan lief op jacht zullen zichzelf overdragen Vanzelfsprekend warm onthaald door pure hartstocht gevangen het zwoele passielicht straalt zacht brandend van verlangen Zachtjes met een roos strelen glimlachend onder het dons tot in de hemel dit bed te delen is alleen weggelegd…

En toen ging de telefoon op een hele gewone dag maar de stem die ik hoorde nam mijn hart in beslag Verrukt, verrast en intens blij onverwachts maakte jij je rentree ik luisterde met mijn ogen dicht en toch had ik er moeite mee Alles wat jij ooit had verwoest stond gebrand in mijn ziel moet ik geloven in jouw schone lei omdat die ander…

Langs het raam, door condens beslagen, lopen figuren als vage schimmen achter hun schaduwen aan hersenspinsels vervaagd en vertraagd vanuit een troebel verleden waar het niet was wat het leek waar de waarheid geen werkelijkheid is en de dagen in twijfels aan je voorbij razen en de nachten in nevelen van een onwerkelijke…

zijn sporen zich even niet zichtbaar in je huid hebben vastgebeten dat je gewoon degene bent die uit de spiegel zijn glimlach herkent nog steeds bevrijd van de donkere schaduwen uit de laatste tijd toch heeft de onrust van de nacht je niet echt uit balans gebracht want ook anderen zeggen dat het lijkt alsof de jaren geen beslag…

ze wuiven niet zwaar zwiept het riet onder stuwend code geel ze buigen blijven heel in een weerloos golvend striemen nog kanten zij de rechte sloten en het open waterwingebied er is geen angst handen zijn nog niet gesloten de storm duurt niet lang toch nevelt regen nog wat vage herinneringen tegen de beslagen ruit toen…

Toen ze ons niet zagen die nacht bedroefd en aan onszelf kwijt de deur met bloed beslagen de dood een gang vol geur en hinderlagen toen vuur en wind zich schaarden om onze afgedwaalde roep weken wij af van het bestaande af van onze roep. Vielen samen, raakten aan wat hangen bleef.…

Zó verleidelijk o , zo fout, beslagen autoramen vreemde lijven zo vertrouwd. Gedachten op hol door handen en stem, je maakt me week maar jij hoort bij haar en ik bij hem. Toch nóg een zoen handen om je gezicht, een laatste streling van mijn tong en je knopen dicht.…

Een paar stoelen voor hem zat een dame, hij zag haar in de spiegeling van de ramen, door haar schoonheid geheel in beslag genomen, zat hij in gedachten van haar te dromen. Vol bewondering reisde hij, zo zijn bushalte voorbij, zij is op tijd bij haar reisdoel aangekomen, hij… heeft de bus naar huis terug genomen.…

‘De winter sneeuwt gebroken wit in jouw beslagen ogen. Blikken vervagen. Het matglazen beeld neemt nu bezit van het scherpe zicht. Vlokken vragen’. ‘Dichten is dromen’, laat ik haar nog even weten. Ze knikt en schikt haar kussen, ze schokt en ondertussen is ze mij en heel mijn woordenbrij al eeuwenlang vergeten.…

Achter beslagen ramen ademt serene rust die langzaam wordt gewekt als links van ons de boot vertrekt.…

Vanachter beslagen brillenglazen zijn ze nog mooier dan in het echt, mijn kinderen. Kunnen we iets vertellen over ons? Kunnen we iets verzwijgen? Weten we wie we zullen zijn in hun ogen?…

het virus dat ik opliep eerste kerstdag begint rare vormen aan te nemen, het is overdraagbaar neemt mij in beslag, roept me verleidt me neemt me mee naar toen naar concerten, geliefden, verliefdheden, slapen wordt uitgesteld want de schoonheid van de nummers wordt met het uur indringender dansend in de #Top2000chat waar vriendschappen ontluiken…