Alle inzendingen over beuken

't Was voor haar niet zo leuk, want hij gaf 'r een beuk en zo kreeg ze een boom van een vent.…

mijn golven beuken tegen weerbarstige rots keer op keer probeer ik haar te bewegen een baken in zee dat branding ontlokt aan het stromend getij zij is alleen durft eenzaam te zijn zonder pijn geen aanbidders of vrienden die enkel zichzelf bedienen van haar aanwezigheid jij hoeft niet te breken wil je alleen laten weten…

Water klopt al in je oren, je navel sopt, wier slaat onaardig tegen je volgroeide ogen terwijl het fietspad langs de beuken golft…

De lijster zingt een serenade voor de dode wit opgebaard in de schaduw van de beuk Troostend bedoeld klinken woorden hol in de ruimte: God wilde het zo In de reiswieg kraait de baby ongeremd vrolijk haar talloze mama’s en dada’s Ik kijk strak naar de lange witte baar en schreeuw van binnen mee: mama…

Genazel, geneuzel, genezel Zei de heks en zocht naar de juiste spreuk Gekwazel, gekweuzel, gekwezel Vervolgde ze en leunde tegen de beuk Geronkel, gekonkel, gekakel Riep ze er achteraan Geponkel, gelonkel, gelakel En de spreuk was gedaan Ze gooide nog wat kruiden In de grote toverpot De pot begon te koken En klaar was de stamppot…

kolkende massa baant zich 'n weg door tegen en er overheen nietsontziend op zijn route vol destructie dwingt hij alles ten onder wat eens een beekje was wordt door metershoge golven overvallen alles verslindend beuken ze door wegen en straten kippenvel rukt op wanneer de stroom is uitgeraasd en gaat zakken zijn het…

ik breek glas beuk staal met een moker sla alles kort en klein nog is de chaos niet compleet want ik sta overeind die lak aan alles heeft wie haalt mij onderuit voordat bezinning mij vernielt en ik moet knielen voor de onmacht van het lijf waaruit een geest zich heeft bevrijd ben gebroken maar gewroken is de stem die een…

Aan de buitenkant praalt een gevel de vertoning van een wijds gezicht, een indruk dat meer te denken geeft een statige laan met beuken zonder geborgenheid van blad draagt mee in het gemis, de nacht alleen als decor is mijn trouwste gezel.…

De lichte rimpeling huiverend in haar flanken haar hete adem die zich aan me schroeit De kloppende aders onder de flinter van haar borst Beuken me een weg langsheen gebarsten lijnen en voel hoe adem teneergedrukt met bulderend geraas haar tirade zich spruwt de likkende vlammen een pagina…

De jonge beuk die altijd in zijn schaduw stond groeit in het licht de ruimte dicht en fluistert in het duister naar de afgehouwen stam: “Ik mis je zo, je zuchten en je kreunen, je steun ook in mijn rug” maar hij hoort niets meer terug, geen tak ziet hij meer wuiven alleen de grote paddestoel op de afgehouwen stam lijkt een klein stukje…

Zoals dit ene blad losraakt vanuit de top van een beuk, in volkomen windstilte vallend, zich nog om en om wentelt in de lage zon van november met alle lente- en zomerdagen en nachten onder bruinverkleurde huid en ik het één meter boven aarde met vlugge hand van voorspelbare ondergang red.…

Kijk, die berk daar steekt zijn liefdessterke arm in de takjesharen van een beuk, zonder te blozen. De reus Sequoia ontdooit zijn geur bij de reuk van rozen en de zuidenwind bewaait zijn babyschors, fraai en warm. Beuken als afgeplatte giganten geven rust en schaduw.…

nevel tussen de stammen van eeuwenoude bemoste beuken door statige toppen kreunt de wind geheimzinnig kil huiveringwekkend slechts ademen is hoorbaar verre stemmen uit een donker verleden brassende broeders roversbendes moordend en lallend verzwolgen door de aarde verdoemd voor eeuwig in het moeras daar beneden verre zilveren vogels…

ik was de linde toegedaan maar eerde ook de beuk en in min was ik met de eiken en 't overspel bracht mij naar de wilgen waar ik mij beknotte toen zij hun kronen streken. maar in nam mij de waardin die achter 't knotveer dranken dreef.…

Nog stonden alle bomen zonder blad, de eiken en de iepen en de beuken, als grijze bossen op de grijze lucht zo waren, dicht en ruig hun brede kruinen en leken op een rij van lege kooien, in de effen grijzig-blanke voorjaarslucht toen daar een vogel langsvloog, donkerzwart, heel in de verte vloog hij traag en recht langs al die bomen, als van…

Maar midden in de Betovering, Waar beuk en linde Te dromen aanving Dalen drie zware Klokslagen neer; De kimmen klaren... De dag keert weer...…

gewapend met graafmachines is het gevecht losgebarsten omheining is niet meer of wordt uit de grond getrokken om de kustlijn te beschermen tegen wind en zeewater mensen worden gezandstraald terwijl zij zich een weg banen tegen de wind in, zand zit overal mascara loopt uit golven beuken op de kust knabbelen zand van het smalle strand…

Erachter wat zeer kan bekoren het donkerrood van een beuk. In het vroege ochtendgeluid snuif ik geuren van de natuur. Vogeltjes tetteren heel luid. De wind strijkt langs mijn gezicht. Als de dreigende lucht plaats maakt voor een waterige zonnetje. Daar waar de natuur ontwaakt en het jonge leven straalt.…

Als tranen van ontroering hangt dauw in berkenblad, klinkt door eik en beuk in vervoering vogelzang in lof gevat.…

onze geheugencellen verhuizen traag nestelen ze zich in en rondom het hart we herhalen onze levens met woorden foto's en zoveel afgedwaalde herinneringen achterwaarts trekken we ons terug uit het leven we wonen meer en meer alleen voor het venster waaiert de beuk in lichte vreugde tegen alle zwaarte in de kraanvogels vliegen over…

Een verkeerd begrepene, een door het lot gedrevene, Op voorspraak van hen die het kunnen weten tot de nek volgestopt met -dol, -xat en -ine, Knalt ze keihard haar radeloze kop tegen de gecapitonneerde bruinlederen wand van de isoleer - Bij iedere beuk komt ze alleen zichzelf nog tegen, al weet ze niet meer wie dat is, Want de…

bolletjes van onder opwindend transparant lammelletjes om doorheen te kijken ze kleuren wit tot ivoor zo koel welzeker kwetsbaar in hun gevoel heel diep daar binnen dan moeilijk ze daar precies te raken om gewoon ‘ns te kijken of ze kreetjes slaken in zwammenland komt veel leuks voorbij bij al het wankele in hun stand blijven wel immer beuk…

ze verzetten zich met handen en voeten maar bij kop en kont pak ik ze op doe ze in een doos verzegel die met kop-dicht tape en zet hem op het spoor in een platte wagon naar de horizon kleiner wordt de doos en kleiner gedachten proberen uit te breken ik zie ze beuken maar het tape houdt stand klein wordt de trein en verdwijnt…

De dichter wandelt dromend door de stad Hij kijkt met ogen licht en transparant hoe het leven zich voltrekt Dag en nacht is alles in beweging en staat nimmer stil Getijen vloeien in elkaar stormen razen harten jong golven beuken ouderdom liefdes staren blind de nacht muziek vergeet de jammerklacht De dichter wandelt dromend…

vraagt me soms de weg naar een straat die niet bestaat eentje zonder einders en verwijt me dan nors mijn stad niet te kennen morgen ga ik muren kopen en neem je met me mee wat eten en wat drank opdat ik je ter plaatse laat met wat stenen om je heen misschien geef ik nog wat lengte voor een aanloop lang genoeg dat je hoofd genoeg kan beuken…

ga de golven voor je beuken de zeeën splijten in obsceen gebaar op zoek naar het ultieme waarvoor ik altijd met je ga duik naar dieptes in het zwart heb alles wel gehad wrakken en koralen haaien die me paaien willen snaaien tot ik jou eindelijk vind in het labyrint van riffen die de dag bepalen jij bent het kind dat ik zo godvergeten…

Als tranen van ontroering hangt dauw in berkenblad, klinkt door eik en beuk in vervoering lof in vogelzang gevat.…

Het vorige gedicht is kwijtgeraakt in een macaber niemandsland waar oktober zich laat horen en duisternis in zwermen neerstrijkt binnen beweegt hij door de kamer alsof hij kan weglopen van een gedachte maar de beelden klampen zich vast en beuken zingend in zijn rug angstig hoort hij zijn leven breken beent nog dieper naar voren en denkt…

Tranen beuken machteloos, woede ligt op mijn tong, vuisten huilen vruchteloos van verdriet dat ik niet bedwong. Hersenspinrag, doolhoven van smerige smart: verdronken in duistere kloven ben ik slaaf van een slinkend hart. Verzet tekent een open wond, bloed scheldt: "Rood", gil ik gedreven. Ik!…

Het nachtgetij ligt als mozaïek te straten in de nacht, ‘k dacht dat ik niet mank was geboren maar toch lispel ik zoals het kreukelhout door de wind wordt geteisterd ‘k ben niet bang om mijn ogen te sluiten en het krakend beuken te horen braken van het vuur waardoor het wordt verteerd neen, het einde van de wereld kent geen vorm die…