Alle inzendingen over blazen

Hij weet van toeten en ook blazen Bespeelt zijn trompet van kindsbeen af Zijn instrument kreeg hij van 'Sinterklazen' Zijn partituren van korps,fanfare en harmonie Hij kende alle straten van z'n woonplaats Groeide op met marsen serenades en aubades Het zal u zeker niet verbazen: Geen noot te spelen...…

ik heb mijn koffer al ingepakt beer heb ik in mijn hand voor wanneer het moment daar is geroepen wordt door Zomerland ik op reis ga over berg en dalen niet voor even maar levenslang met mijn beer zo dichtbij me ben ik helemaal niet bang ik ga springen over wolken glijden over de regenboog zal ik kusjes naar jullie blazen ook al houden…

Dat uw viooltjesgeuren mij verdwazen, dat 'k uw paardenbloempluizen weg kan blazen, dartel, als een verliefde knaap. Hijs uw kleurige bloemenvlaggen, laat uw vogelbazuinen schallen. Haal mij uit mijn winterslaap. Haast u, lente!…

ik keerde terug naar het dorp om leven te blazen in het verleden het dorp en ik we vlogen als vogels tegen elkaar op aan weerszijden van de glaswand we spraken elkaars taal niet een omhaal van woorden was niet nodig de ontmoeting viel vanzelf stil ik verdween uit het dorp waar ik de hemel niet kon zien…

blijvende leegstand is onbezonnen zagen we eerder al in slochteren de prijzen van huizen en de bodem dalen voelt niet veilig zodat de bewoners balen inblazen kan en lubbers zegt niet dralen bovendien met die loze ruimte onder de grond zeg je tegen CO2 importen toch geen nee goed voor de vastigheid en de portemonnee bos geeft aan de zorg…

nog schetteren trompetten schreeuwen sprekers hun lof over de partij blazen bazuinen finale tot vendels en vlaggen worden gestreken en zonder peiling de uitslag wordt bekeken folders vertrapt ballonnen geknapt in achterkamers gonzen verhalen konkelarij giet water bij de wijn het etiket pluche kent zijn eigen venijn de coalitie…

In de felle Regenbui ben ik Die ene druppel Die naamloos met De andere mengen Zal - in de ijsvloer Waarmee het kanaal Voor mijn huis Is toegedekt ben Ik die ene ijskristal Die net als alle Andere het dode Voorntje omgeeft Dat ik hier vind In de storm die mijn Hoeve geselen wil Ben ik het die Onmerkbaar sta te Blazen…

vogels spreiden vleugels blazen krachtig wind voortstuwend uiteen warme luchtstromen strelen woelige vrijheid in snelle ogenblikken wolken groeten ogen waarin rust weerspiegelt in diepte van hun kleuren zo schrijdt de vlucht vol passie en harmonie naar ondergaande zon…

Ik wil blazen maar je niet opblazen Ik wil beminnen maar je niet verblinden Ik wil je maar ook weer niet Ik ben zeker maar ook onzeker Ik ben op zoek maar ook weer niet Ik weet wat ik wil maar ook weer niet Ik wil jou of toch maar niet Jij wil mij, ja, jij wil mij Ik wou dat ik kon houden van jou Zoals jij van mij Ik wou dat ik kon houden…

behouden twinkelt het maanlicht over het zilte water ongeveinsd tekent zich een beeltenis voor later sierlijke vogelpluimen vliegen als zeegodinnen schetsen langs het hemeldak een zinnebeeld van liefde en beminnen ademzuchtjes blazen zanderige hartjes op het strand de horizon, de aarde laten zich dragen op je hand ( voor…

Ondergronds botsen mijn gedachten op hem Ze scheuren vlammen uit zijn gestalte, uit zijn stem Ze blazen vuur in zijn huis leggen vuur om zijn vrouw Een keten van kraters Aswolken over de wereld En ik in het Stille Midden van de catastrofen die zijn huwelijk moeten treffen zonder hem te deren Hoeveel naschokken nog?…

het oermt over akkers dringt in kale takken winterkou ronde toon, verzoening die boze geesten verjagen zou adventstijd in Veele Giezelbaargbloazers luisteren nauw signalen, liedjes blazen melodietjes met hun hoorns in touw twee helften boomstam hol samengevoegd klinken vol en diep, kilometers wijd midwinterhoorn in Westerwolde de oude…

Spreken is blazen lucht verplaatsen een paraderen van protsige woorden. Gesproken stilte is een gedicht.…

tijdens onze wandeling haar handje stevig vast huppelend en zingend zie je de wind blazen door haar blonde haar nog zo dun en zo licht doorschijnend meisje rozig in de lentezon vrolijk en bezweet babbelend en fantaserend ver weg in jouw wereldje van sprookjesprinsessen af en toe moet ik even slikken…

Spreken is blazen lucht verplaatsen een paraderen van protsige woorden. Gesproken stilte is een gedicht.…

Verdwaald zijn en ergens in het vierde kwadrant een ster zien verschijnen missend stukje van een puzzel Zonder het kleinste deel wordt het beeld nooit een geheel Het is als hard blazen tegen een uitgebloeide paardenbloem In planeten en sterren verdwijnen weerkaatsing van het licht voelen in de ogen van de ander, in een pupil jezelf zien…

met stotterende benen blazen wij de aftocht voorbij de mooie verhalen verdwenen we wijzer en verwond in het landschap…

Op Nova Zembla, blazen frisse stormen. Wie in Nederland wind zaait, kan Zembla oogsten. Zembla blaast problemen uit het stof. Zembla valt niet om te kopen. Opent gesloten deuren. Zet ramen open. Wie Zembla heeft doorstaan, is moedig en stormbestendig. Wie van Zembla heeft geleerd, heeft het goed gedaan!…

Was zij de wind Zouden haar vlagen Flirtend langs de flanken Van een zwaluw strelen Zouden haar roze vlinders Fluisterend naar dansen Zingen in de wolken Warm omgeven Zou ze de zee Doen deinen, ritmisch Getijden stuwen en tot Stormen golven blazen Zijn adem willen zijn En in vleugen van Verlangen met hem In golven verdwijnen.…

in een cirkel van licht dansen zij het leven voetje voor voetje op de ochtendkrant en na de puzzel is er thee zij blazen trompetten beroeren de snaren in de stilte tikt de klok een eenzaam uur en na het brood schatert de t.v.…

om diezelfde tijd nieuw leven in te blazen. moet hij dan eerst dood we vieren, w'eenentwintigen we zeveren, negeren de klok w'achten ik laat het liever laat dan nu…

Hier liggen we op het nog warme gras omhoog te staren er vallen zóveel sterren het is alsof het donker de aarde in een hand houdt om wanhopig in de sintels van je hart te blazen ik strek mijn vlammende armen naar je uit teneinde het ijs van je schouders te doen smelten maar zelfs met vereende krachten krijgen de nacht en ik…

woorden die smelten in ritmische zinnen voel ik warmte van binnen buig mee met de wind in vredestekens woont het in mijn hart zal de wind de echo hoger blazen wandel ik langs woorden neem ze mee op mijn weg alles betekent alles in klinkers en medeklinkers het draagt alle kleuren in zich die verbinden aan emoties en ze wonen in mij…

Het is geen kunst van een hoge ivoren toren te blazen. Te verhalen vanachter dubbel glas en zich over het leven verbazen. In buigzame tijden hebben principes weinig om ’t lijf. Als het balletje gaat rollen is het zwijgzaamheid in bedrijf, of ruis van zoete waarheden die niet zijn te weerleggen.…

Die zon die rood en warm nog even deze oude aarde wil warmen met een gouden gloed zal straks de regen niet trotseren maar onder gaan en aftocht blazen. Hoe kan dit alles ons verbazen als zoveel nietigheid het wint van licht en vreugde, hoop en zegen?…

zie ik geen boog Er is te veel schouder en te kleine vleugels springen uit het oog Er is te veel aarde en waar is de hemel in een dom betoog Zet de schenkkan neer maar keer de staf Je voelt het wel wanneer En heb je gewacht op de tipgever De geneeskracht ligt bij de bever Het zal je verbazen in dit laatste luik Het zit in de blazen…

Blazen schrijversteksten hun laatste adem uit, verraad de kleur van inkt, waarin het neon de twijfel spuit, breekt alleen het ego in het zicht van elke morgen, vloeit het licht door polsgewricht, verstijfd in een literair gericht van achter ieder poëtisch aangezicht, in het zicht van dichterlijke associaties of het snel gekozen plagiaat…

blad voor blad door elkander liggen tijdschriftdichters in grondde papyruszacht geel geplooid naast blauw woordknipsels verscheurd welgevallen baden ze zich in de visie van de zon die beslist in de wind te schrijven om de friste in de brandende woorden van het oranje uit structuur in te blazen in donkere spleten van taal schiet…

schreef mijn letters in de lucht kleurde ze met zon vroeg de wind ze weg te blazen de hele wereld door nog spoken ze hier rond in tocht en koude vlagen gebroken woorden die hun doel nooit zullen raken verminkte zinnen vliegen overal zomaar naar binnen het was mijn testament bij leven maar de dood heeft al mijn schatten…

Toch loop ik met een lach, nu nergens heen te razen en lekker veilig thuis dit rot-jaar uit te blazen.…