Alle inzendingen over dunne

Wat eens onontbeerlijk scheen, lost zich op als stip aan de horizon in een panorama van een aards gevoel, soms wild soms sereen,wat bij tijde snel verdween, gespiegeld in oplettendheid, gevangen in een magisch licht wat scheert over het dunne ijs van geluk en verblindt mij door wereldse beloften als de vliezen breken.…

Als representant van de vrouwelijke kunne zonder wie Jacky Scope überhaupt niet ter wereld zou zijn gekomen noch het daglicht hebben mogen aanschouwen zou ik hem vriendelijk doch dringend willen verzoeken de heksen met meer respect te bejegenen en meer nog, hem manen zijn wilders geraas alhier stante pede te staken... ...…

Veel Groningers, zo las ik, zijn te dik. Dat komt misschien wel door de aardgasbaten Waar zij natuurlijk te royaal van aten En zo werd het hier toch nog dikke mik. Terwijl na sluiting van de laatste mijn De Limburgers juist uitgemergeld zijn.…

Elk woordje met een negatieve lading moet nu uit onze woordenschat geweerd (alsof men daar de feiten mee bezweert) en iedereen vindt wel iets van zijn gading: Turk, neger, hoer, creool, jood, paap of flikker... Van Dale wordt op die manier niet dikker.…

fel wit licht je omringde mij zachtjes en kalmerend me aankijkend, recht in de ogen vragend, is dit de lijn? ik had geen angst maar zo overrompeld door jouw kracht ik stond op de lijn maar besefte het niet ik werd meegezogen door jou, wit licht weg van alle leven weg van mijn leven maar ik wilde blijven ik hoorde toen die stem…

de dagen zijn dun dag na dag wringt van vandaag naar morgen weinig om het lijf [zet ik het venster open] de dagen zijn dun en weinig tekent zich af alleen in het venster van de nacht persisteert een weinig hapert en blijft hangen in het lijf een wind steekt op [doe het venster dicht] ik slaap verder worstelend met het bestaan…

Je trok wat dunne afscheidswoorden aan en ging -- rillend de deur uit.…

Het zijn zoals bekend altijd die wetten Wij mogen blij zijn met het vrije woord Soms als ravijndans, op het dunne koord Bewegingsvrijheid die ze ons beletten In denken zijn de dromen minder vrij In dromen komen daden dichterbij…

Het is windstil Plastic water in het kanaal Ik eet bij mijn moeder Onderweg naar huis talm ik op het kruispunt Mijn kamers zijn zo leeg en jij woont hier vlakbij Ik kan naar je toegaan en toch kan dat niet Achter de dunne gordijnen leeft de straat, de stad Niemand ziet mij Ik zou liefdesbrieven willen lezen van jou, ontboezemingen…

hij herstelt mijn hart met naald en dunne draden verstel ik zijn jas…

Mijn buren vrijen, o, wat schandalig goedkoop -- die dunne muren!…

Kille noordenwind Druppels langs dunne stengels Verwaaide rozen…

De kat spiedt, aarzelt, waagt zich op het dunne ijs, jaagt op die meeuwen.…

De deur staat op een kier; terwijl honden blaffen loop ik voorzichtig over dunne streepjes licht.…

uitdijend liposuctie in vulling van mijn dunne lippen zo vet verkeerde plekken te klein, besmet ik wil verrekken…

Boosaardig trap ik kokkels stuk en dunne nonnetjes. Het gruis van lege hulzen, het knerpt nog achter mij.…

vers besneeuwde laagjes op dunne tere takjes hij raakt niets aan de sperwer geen vlokje valt van een twijg…

voor Jan Arends ook ik heb destijds nog wel eens dunne gedichten geschreven maar ik heb geen flauw idee waar ze zijn gebleven...…

(voor Jan Arends ter nagedachtenis) opdat hij de mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit de bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk... eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam zullen zijn…

Magere gedichten die Als dunne bomen met Kraakheldere takken Het heelal aftasten Op zoek naar de enige Waarheid die hem verder Helpen kan, Deze bomen zijn het Die - vroeg of laat - Hem begeleiden op Zijn zoektocht Op weg naar de kennis Van goed en kwaad…

» je moeder is al dood een hele tijd ook de boer op de akker is niet meer : het veld ligt braak kilte en koude dringen door dringen door de dunne huid dunne huid tot de botten alles is grijs de botten de kou de gieren grijnzen…

Als een vette vogel op een dunne tak Schreeuwerig, niet waardig zoals verdriet dat soms kan zijn -stil sereen en draaglijk Zo weegt het…

Jouw onrustig Hart klopt in Mij, ik ruik Je dunne zweet, Mens die mij Gebaard heeft En miljoenen Lichtjaren ver Bij mij Vandaan is…

Balancerend op de dunne draad van illusies en onvervuld verlangen verzamel ik de dunne druppels geringste greintjes moed en hoop wat gisteren nog evenwicht was is morgen zomaar hulpeloze val verzwaard door nieuwe desillusies spiegeldicht laat mij uw zinnen zien zodat ik ze kan schrijven in de ijle wolkenlucht als zelfportret zonder lijst…

Je zei We spreken niet dezelfde taal Maar volgens mij doen we dat wel Ik kan me vergissen maar volgens mij hebben we hetzelfde dunne vel…

De dunne koorden waaraan de dichter hangt.…

kleuren van een regenboog vloeien als dunne waterverf traag over het verlaten meer maar als je ze wilt grijpen verschijnt er plots een woord (zie ook website)…

je hebt me alle tinten van verdriet getoond die nu vergrauwd zijn tot het oeverloze grijs waarin verwachting is gestold tot dunne ijsgang op het brakke braaksel van mijn ziel.…

ik besluit niet te buigen voor te dunne woorden (tussen haakjes) van de taal om vorm te geven aan een omgekeerde wereld waar letters betekenisloos zijn geworden...…

In ijdel evenwicht sturen dichters hun hoogmoed de marge in, waar God nog bestaat, en zingen daarboven, met dunne halzen, iets duurs op de rand van de taal. ------------------------------- uit: 'Moedertaal', 1994.…