Alle inzendingen over kluwen

Een wirwar kluwen draden spuwen uit spinnenrag wiegt en hangt aan grauwe daken de uitgedroogde hulzen die jij nog wil bewaken zijn grijs gekleed in 't fijnste zilverstof dat jij ooit weefde jij hebt hun ziel in slaap gewiegd om nooit meer te ontwaken je hebt jezelf ook ingepakt als troost voor koude dagen…

Pijn aan de enkel, opgespannen weggedraaid in een kluwen van lakens. Pijn aan de onderrug, door het hoofdkussen opgebold onder mijn bekken. En jij, jij zat er vast ook voor iets tussen.…

Ik zal vinden wat ik wil, het meer en meer, lichaam uitspanselwijd over het volle oppervlak gespreid, opstaan in drie tijden tegelijk, het meteen vergeten, om halfzeven door de nevel en de spinnenwebben waden, blinden losdoen, hemel lezen als verwoesting als altijd ---------------------------- uit: Kluwen (2011)…

Ze lag te grabbel op de kofferbakkenmarkt verrukt ontwond ik haar als uit een kluwen touw heimelijk hopend dat ze me passen zou parelmoeren knoopjes sloten felgekleurde panden die vrolijk mij omhulden langs het Noord-Hollandse strand na jaren flaneren doe ik haar nog niet van de hand, een sjaalknoop middenvoor maakt nieuwe mode…

niks hoor in mijn tuin verdringt het soms het gras een hechte kluwen verend grijsgroen de maaimachine loopt erin vast die taaie rakker meters hoog opgetast hield het water vast en ook de mensen die erin wegzonken verdronken in het veenmoeras veenlijken die we bekijken in het museum overdenkend hoe het was…

De kluwen van de uitgetrokken rozerode panden ontwindt zich tot een mantel in haar koesterende handen. Gedicht n.a.v. het boek “Salka” van Chaja Polak.…

Ik heb nog brandhout voor vele strenge winters en in mijn brein sprokkelde ik ideeën voor een eeuw maar mijn leven is een kluwen , een spinrag met te strak gespannen draden de ragebol kijkt lijdzaam toe het is nu wachten op bevrijding hoe kom ik los uit dit bizarre labyrint van onvervulde dromen zal ik stiekem over het muurtje kijken…

kiezelstranden omzomen mijn water in de woestijn gesloten in ogen gevouwen, zuchtend naar een mond vloeibaar naar weiden of een verworpen stad bevangen aan uiterste randen van trillende lucht op een morgen ontwaakt nog beschonken van donker de volgende dag na vandaag met daarboven eeuwig hemel het zicht ontnomen, in kluwen tot stof vergaan…

Hoge appelbloesems wiegen losjes in wijde bolle kruinen waaronder kleine krentenbomen luchtig ademen uit hun stil vlammend wit de grote gaard vol zuchtjes is een kluwen flamingo's die op wil vliegen maar steeds laag boven de grond door zich heen blijft zweven blije verwondering geeft met opwekkende vragen en antwoord naar ieders zin.…

Drie bladen wentelen rond de as gelijkmatig zuigen ze wind in de gestroomlijnde koker door een kluwen van kabels verbonden met fijne mazen het net dat verdeelt Groene stroom is verwekt in vallei of poldervlakte De baron die zich wentelt in blauw bloed zeurt over de vervuiling van de horizon de meeuw die zijn vleugels zou schenden Hij…

een vriendschap omgeven door liefde zonder vragen is in het kluwen van dit leven een parel in het hart steun in sombere tijden troosten bij verlies samen in lachen verglijden na tranen van verdriet vriendschap zal pas groeien de dag ze wordt gegeven gevoelens meer dan liefde omhullen dit hart met leven want vriendschap zonder vragen…

Vanochtend heeft ze er een eind aan gemaakt Ze heeft zich van het leven beroofd Ze heeft zich met alle kracht die in haar was naar beneden gegooid Van twaalf hoog kwam zij nedersuizen De man beneden moest het zien Het kraken deed zijn hemel gruizen De tijd stond stil om zes voor tien Gruwelijk was wat van haar restte Benen en armen tot kluwen…

Ik houd mijn verdriet diep in mij verborgen als een kluwen stekelige braamtakken Ik huil niet, ik snik niet, ik klaag niet Ik moet loslaten maar blijf haken aan de doorns van mijn verdriet zodat ze me verscheuren en ik ineenkrimp van pijn Ik kijk niet naar binnen want daar wil ik niet zijn Ik probeer niets te ontwarren Wil niks tegenkomen…

zij wikt en weegt de pro, het contra alles in haar hand wijst recht vooruit door alle bochten heen uit het kluwen van het leven spint zij onvoorwaardelijkheid een bezigheid sinds heugenis die haar nog nooit heeft vermoeid of even moedeloos deed versagen blind als een bovengrondse mol ziet zij alles slechts in klaarte woorden en daden…

zou kunnen dat er iets van de oudste bomen in sluipt als ze naar elkaar reiken hoe er naar ringen gevraagd wordt en of er hoog in de lucht nog takken zijn waar lange planken van gemaakt worden hoe ze oeverloos wortelen in een tuinfilosofie alsof er een rangorde is in het erfrecht tussen eik en populier hoe ze zweven in een kluwen…

lijkt alsof de huizen verdwijnen en alleen ik hier blijf wachten Zo lang is ze, deze stad dat ik mij in de druilende regen verlaten voel, en vertrokken ben maar bij mijn terugkeer nog steeds aan de bar zit en weet hoe mooi de stad was Maar nu is ze een lange stad met neergelaten rolluiken en ik moet op de winkel passen en weet dat de kluwen…

vleugels het luchtruim tot een gesloten boek verklaarde deze breekbare vogel vliegt zich niet bijeen ook de takken zijn te teer ze verschanst zich je weet maar nooit in een vergrendeld nest vol spullen die haar veilig omhullen achter de lens legt de dochter haar vleugellamme Jiddische moeder vast knopen om te ontwarren een kluwen…

Bedrogen, belogen en verstrengeld in een kluwen van verdriet, verbrokkelen onbeantwoorde jaren en worden één grote, onbegrepen puinhoop, waar je zelf deel van uitmaakt. Een ononderbroken lijn van leugens ontkent de waarde van jouw bestaan. Je hebt jouw leven uitgeleend, jouw ogen hebben al die jaren getraand.…

in het uiteinde van een afgehakte loot naar het onbekende daar ik heb weet van de verlamde passie de opgesloten sier alsof een eeuwigdurend zielenstaar mij voortduwt in het zand van de woestijn, wellicht een onvermijdelijk levensgebaar de zon weerkaatst op schaduwen van gedoofde vuren in een geblakerd bos momenten met gelijmde kluwen…

. ----------------------- uit: 'Kluwen', 2011.…

Omdat het landschap zich uitstrekte tot ver achter dromen die jij mij beloofde toen we in de achterbuurt sliepen had ik een boom in de oude stad om een gedicht over te schrijven toen het dromen begon te staken en in de wildernis van emoties wist ik mijn ziel te ontknopen uit de kluwen van devoties en altijd bleef ik hopen omdat de rivier…

De wereld lijkt steeds kleiner te worden, alvorens enig ander mijn vingers druppelen naar de einder ik trek een lijn om de tafel om het beletselteken, het zet zich ontspoort oneindig, het kluwen kluwt tot een vierendeel, waarvan mezelf ik schoffel door mijn schrijfsels noch betrek ik de druilende muren het is is niet hetgeen het is als een…

Je pakt mijn vingers en ik de jouwe en jij de mijne totdat we een kluwen hand zien: en dan steeds groter. En je knikt.…

Een ribbelstrook zand en zonlicht schitterde in een geul oude vloed die ging toen een slingerpad het zicht op het strand openbrak, de gloed van de dag jou beetnam, je streelde met een wind vol kinderstemmen een kluwen vogels jou verlokte met hun wit van het blauw breken dartel als jij die van mij rende naar de zee die vlokken sneeuwde…

Mensen denken diep na over het levende geloof hun vragende gedachten lopen als vele wegen krioelend door elkaar heen zijn soms ook een rechte baan verlangen naar een trefpunt dat bijna verborgen ligt onder koepelstruiken boven deze dichte kluwen zweeft voortdurend een grote ster bij nacht en dag heen en weer geeft daarbij zonnewarmte…

verklaarde Een breekbare vogel vliegt zich niet bijeen ook de takken buiten zijn te teer ze verschanst zich in haar vergrendelde nest overladen met spullen die want je weet maar nooit haar veilig omhullen Achter de lens legt de dochter haar Jiddische schrandere pratende en soms felle moeder vast zoveel knopen om te ontwarren een kluwen…

In een kluwen van verlatenheid en nijd die de liefde even deed verzwinden. ben ik de weg niet kwijt maar kan hem alleen even niet vinden. En dan, als ik langzaam wakker word dalen vreedzame engelen neer agressieve duivels worden verdreven en een weldadige rust keert weer.…

ik nam de moeite zet een stap in je gedachten kluwen wollen gedachten verward en verdwaald koude tijden warme gevoelens ik nam de moeite je aan mij te binden aan de levenslijn touw, als teken van verbinding heel even heb ik je leven in mijn handen ik nam de moeite geef je ruimte en stilte om jezelf te ontdekken vragen vragen om…

. ------------------------- uit: 'Kluwen', 2011.…

Om te aarden in een bodem, woest van grond, drijven dunne velden landinwaarts uit de kluwen van de nacht, richting morgenstond. Aan de oevers van naderend welbehagen vangen steile stranden een golf van ijdele hoop, in verdronken vaarwater ten grave gedragen.…