Alle inzendingen over schillen

Door de obstinate Amerikanen Wier dollarhonger niet valt te stillen En iets met de Russen hebben te schillen In weerwil van de Europeanen Worden we opgeschrikt uit onze sleur En door het drogbeeld van een dictator Hetzij nu zonder obligate snor Staat er een wereldoorlog voor de deur Dat is warempel niet zo mooi en Gaan ze de toekomst…

ik zie hoe ze je slopen met ogen zonder handen totaal geen mededogen je huid was gaaf in onschuld en ervaring leek je soms te braaf ze hebben je gepeld de schillen van herinnering in jaarringen ben je geteld maar in de kern bleef je ferm staan innerlijk onaangedaan ze hebben je verwond maar jij bent heel gebleven met sterke wortels…

mijn eerste pop behoed in de kelder tot in de hoekkast leeft nu naast een koek In een kinderhand taal spreekt zonder hapering in tijd en relatie die in rolstoel een leuk ritje maakt schillen en appelsien verdeelt in partjes sap dat langs vingertjes kittelig aan mijn kin als geboren gave zorg delen ze pakt haar zindelijkheid op…

hebben de funderingen gelegd waarop wij mogen bouwen geen materiaal is ons ontzegd zij geven slechts vertrouwen wij willen groot en transparant maar ruimte botst snel met traditie krijgt van eenvoud nooit de vrije hand toen zijn wij overstag gegaan in bijgebouw en serres het kleine huis is blijven staan zij is het zaad waarvan de schillen…

ik heb je op de markt gekocht je lag alleen, stilte om je heen in de schaduw van het middagstof ik voelde al meteen dat ik je mocht we zijn naar huis gegaan ezels grijsden in een rij hitte en die stank voorbij je oogstte mijn bestaan ik kon het geel niet laten lijden zou je nooit kunnen besnijden of willen schillen als een vrucht nu je…

Staan aan de afgrond Een druppel valt In de bergkloof naar benee Een appel wordt geraakt Rijp om te schillen Jouw huid als satijn Vingers strelen De glooiingen van jouw lijf Geile zuchten geslaakt Wellustig rillen Jouw poort de hemel Het mooi gewelf Een collectie bergkristal Bij elke stoot bewaakt Een heerlijk trillen Van voedzaam…

Poëzie, wrede machine Stem zonder stem, boom Zonder schaduw: gigantische Tor, schorpioen poëzie Gepantserde robot van taal— Leer ons met schavende woorden Het woekerend vlees van de botten schillen Leer ons met nijpende woorden De vingers van ’t blatend gevoel afknellen Leer ons met strakke suizende woorden De stemmige zielsbarrière doorbreken…

even dacht ik ze haalt het niet maar vlotjes neemt ze een octaaf met het gemak van een appeltje schillen zo zingt ze een baby in slaap en wiegt hem verder door de nacht mezzo, niet matig maar zachtjes deinend op de golven van een wiegelied een diva in jeans en slobbertrui met de verfrissende glimlach van een dauwdruppel en een…

Starend in de zonnespiegels van de Maas bengelen tranen aan de kaken van een dwaas Mijn lief mijn schat, jij rotte appel van mijn oog borende meelworm die mij bedroog Knagend aan schillen vlees en een toereikend klokhuis maalde jij onvermoeibaar zielendeeg fijn tot hatelijk steengruis Palingen in kadaverkamers verdringen voor herinneringen…

Ging hij iedere middag de piepers schillen en was altijd in z'n sas Ondanks het feit dat ie de pannen soms kwijt was maakte hij de groente vast klaar Iedere avond weer zingend en altijd met liefde voor HAAR…

met een hart vol woorden op de fiets van ergens naar hier vragen in golvende regels dwarrelen pen en schrift uit elkaar vogeltaal stap voor stap in korrelig zand geschreven opgetild uit de leigrijze zee schillen krijsende meeuwen appels met elkaar niemand kan aan zijn lot ontkomen de zee golft sist valt aan gaat terug taal bouwt op breekt…

bestaan klein groot dik en dun intelligent of dom beoordelingen staan bol of krom synthese van wat zij te zeggen hebben kunnen we helaas niet geven is enkel op het lijf geschreven ieder is regelmatig door de stofkam gejaagd consultatie- bureaus hebben daar echt werk van gemaakt significante verschillen hadden appeltjes te schillen…

nonchalant geleund tegen de deurpost tussen tal van tulpen een bloemenkoopman, dacht je hij vroeg bij die foto of je een verhaal met hem durfde te schrijven om de beurt je deed het en dan na een aantal jaar loop je met diezelfde langs het strand verzeil je in een duinpan en hij begint ineens te roepen als schilleboer om oud ijzer, schillen…

Het schemert, we wandelen weg van de stelletjes die net als wij de zon niet hebben zien ondergaan De picknickmanden zijn leeg Jij pakt de schillen in, ik kijk zogenaamd langs jou heen zogenaamd zonder jouw aandacht te trekken, wetend dat onze huid gloeit naar meer Jouw lichaam glanst strak gebeeldhouwd als een Griekse god Ik strijk…

we moeten rellen dwingen schallen schreeuwen gillen huilen roepen zeuren schelden zeiken poepen rammen sluipen wijzen knallen samen spannen kijven lallen schuimen ruimen klagen coupen draaien dreigen treffen troepen vuilen bekken kwellen gallen tieren mieren plagen slachten schillen schoppen raken schaden ploegen plaggen bluffen blaten…

Mijn leven is een aangenaam verpozen, een ander krijgt de schillen en de dozen. ------------------------------------------------------- uit: 'Hopper's Holland' 1973…

Een binnenplaats, meesmuilt ge, sintels, schillen, en schimmel die een blinde muur aanrandt, er is geen boom, alleen een grauwe wand. Hij is er, zeg ik, en mijn stem gaat trillen, Ik heb een ceder in mijn tuin geplant, gij kunt hem zien, gij schijnt het niet te willen.…

de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt de kou heeft ons te lang bevroren we zijn herboren in elkaar sluiers en schillen…

de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt de kou heeft ons te lang bevroren we zijn herboren in elkaar sluiers en schillen…

de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt de kou heeft ons te lang bevroren we zijn herboren in elkaar sluiers en schillen…

de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt, de kou heeft ons te lang bevroren we zijn herboren in elkaar sluiers en schillen…

een raedsel leve de natuur in 't klein Dank chiquita, voor 't verpozen met je lange donkere haren op de reuzeschildpadblaren dump de schillen in de dozen…

' * Als blijk van dank voor schillen en de dozen Maar zonder hamburgers of frikandellen Fluit hij nu naar z'n centen - niet te tellen Zit op de blaren, wachtend op de rozen De grootheidswaan der fiscus in ons land Is geenszins overdreven onderhand *…

Van schillen voor het vee van Neel en wat lompen voor de voddenboer. Ver voorbij - is het part van 'schraal een ons' of 'krap een kwart' en vertrouwd met 'op de pof'. Van thuiswerk uit het ambachtshart voor de zondagse lap met lof.…

baren Wangen blijven bollen maar het kan niet echt meer smaken bitt`re sijpelsappen rollen ontkrullen lokken oker haren snappen bos bewust van naaktheid en d`r vele volle gevaren desondanks in het bloedstollen nog niet willig te ontwaken Gespitst trillende puntjes horen vogelzang verstillen neusje iets omhoog ontdekt in timbre zoet en zoute schillen…

Iedere dag weer aardappelen schillen ajuinen stoven citroentjes persen kleertjes aandoen de dans inspringen stoofpot allemaal kut en peer vruchten van alweer dezelfde scheppingsdrang woordjes persen op papier vruchteloos want ze hangen nooit gelijk die contra-gewichten werken als een aarding zoals een stemvork je plat op de buik krijgt geen…

buiten het flinterdunne dat nog te halen is ligt op een ontmanteling te wachten de schil der jaren en de revelaties het voorzichtig stilzwijgen steeds dunner als een membraam het fundament diep verankerd in het bultige bovenop een geleefd leven het hoeft zelfs niet meer gebarricadeerd in een masker of bepleisterd met genadezalf het schillen…

ik vraag om een huid van vacht zo ruw en stug als van een rendier zie me als een hongerige hond draaf door een woud door het donker lichtvoetig alsof vogels me dragen kijk hoe vluchtig mijn spoor in het zand weggevaagd door de wind onzichtbaar voor handen die het stof uit mijn vacht willen vegen mensenvingers die me uit mijn vel willen schillen…

het nieuwbouwhuis modern en fijn zal in de smaak vallen maar voorlopig zullen haar jonge muren nog geen verhalen uitstralen of vertellen die eeuwenoude kasteelruïne zal met haar restanten in sprekende beeldtaal schillen fantasie bij menigeen afpellen bij het zien van dat iele boompje met haar jonge twijgen zal je blik vaak snel naar…

“Interessant, dat wel…””, vond hij “Zo zou ik het zelf nooit doen” De TV deed ik uit direct, spontaan En een sinaasappel pelde ik Met de schillen op mijn schoot. Ik Vulde mijn vulpen (nu alweer?)…