Alle inzendingen over stuiven

geef mij je angel en honing kom dichtbij ik streel je tot koning je dood is goedkoop als je mij nu zou steken zo kort bloedt geen leven weef het geel van de maan met de kracht van de wind in het blad van de bloemen de glans zal verbleken als het licht van de zon de nacht doet vergeten we vliegen in rood stuiven meel op de…

ik zie je in mijn hand ontluiken jouw lente binnen en de winter buiten een pril begin in teder groen mijn blindzijn kon er jaren niets mee doen ik heb je kleur ontdekt het groeien in de warmte je hebt een geur gelekt die voorjaar zacht omarmde we stuiven mails hopen op bevruchten maar msn is niet zo snel zij speelt met onze lusten…

geef mij je angel en honing, kom dichterbij ik streel je tot koning je dood is goedkoop als je mij nu zou steken zo kort bloedt geen leven weef het geel van de maan met de kracht van de wind in het blad van de bloemen de glans zal verbleken als het licht van de zon de nacht doet vergeten we vliegen in rood stuiven meel op de…

Kom, duik met me onder Duik met me mee Proef de blauwe schoonheid Luister naar de diepte Luister naar de liefde De liefde van de zee Lopen over het strand Loop met me mee De duinen stuiven, worden steiler Meeuwen aaien de morgenzon, Duikspelend met de wind Een schip met witte zeilen Scheefhangend in de ochtendstond Als een ongehoorzaam…

De witte vlokken stuiven, Die 't veld met dons bekleen; Geen grasje of geen spruitje Dringt weer door 't dekkleed heen: Maar 't groeit, hoe diep bedolven, Toch fris en krachtig voort, Tot het, o Lente! uw stemme Weer suizend fluistren hoort.…

Het zand en de wind wilden wat, wilden spelen met ‘t water, de zee spelen met ‘t strand haar herinnering golvend verinneren, alles wilde het doen met elkaar: de wind ‘t verschuiven en stuiven van stuifsel, de zon achter elk schelpje een schaduw verschijnen, de keitjes kuilden al kuilend een kuiltje, de steentjes kiezelden keutels, ’t geweken…

Het sneeuwt, d’ellende is op slag vergeten De burgers voelen zich weer even kind Plezier is het dat hen weer samenbindt Het heeft hen al een tijd niet meegezeten Er stuiven fijne vlokken van de daken Haal alle soorten schaatsen uit het vet Bureaucratie, belastingstelsel, wet?…

Uw handen lieten ‘t leven stuiven Gelijk een bloem het gulden meel. En kinderen ontloken, heel Zijig en roze als duiven. Zij moeten langs Uw licht verschuiven Gelijk het schaduwend gespeel Van vingeren, en aller deel Is, dat de dood hen komt omhuiven.…

gedachtevol luisteren naar de wind waarin de bladeren langs ons heen stuiven en vogels heengaan naar de horizon waar een nieuw avontuur staat te wachten om zich te sterken voor een wederkeer naar ons land, toch gebeurd het de laatste jaren vaak genoeg dat ook de vogels de tijden zijn vergeten waarmee moeder natuur laat zien en voelen…

Niet betreden, te zacht, te glad, te gaaf, laat nog dit zand laat nog zijn dit onbelopen stuk zand zijn voor ’t zand, voor de rommel, de keitjes, ’t aangespoelde, voor vogelspoortjes, geen harde voetstap, zelfs geen blote voet, nu niet, laat de heuvels heuvelen, de glooisels glooien en plooien door de wind, het helm wuiven en laat het stuiven…

dat oma sterft wanneer je er even niet langs zal komen en zat je daarom in de kruiwagen en zorg ik daarom elke dag voor fruit op je bord spreek je tot de antieke herinnering waarin ze lager hangen lager dan ooit tevoren dan vloeit de schande sluipend door kreten stuiven…

Ze stuiven heinde en verre, en van malkaar gescheurd, in stressen van wijsterwaster vechtende, en verwaaide toveressen. -------------------------------------------- Laatste gedichten - 30/4/1897…

ik ga over glanzende glooiende velden langs bloemen, bomen en blaren waar geurende rozen ruiken en strelende struiken stuiven adem de zachte zwoele zucht die mijn lijf laat leven en vrijelijk vult vol vreugde om mij met het waarachtige wezen te verweven ik zie een zuiverende zwevende zon waaronder vriendelijke vogels vliegen en leeuwen…

Hier strijkt de vlucht nu neer, maar lang nog wuiven De twijgen na, om niet tot rust te komen, Want met een wervlend uit elkander stuiven Vervliegt de vlaag en zwenkt naar lager zomen. Maar in de boom roekoert in 't geurig nest Van overvolle loverzware twijgen Een jonge doffer, die niet scheiden kon.…

Het regent op De Ring van Simonshaven En stapvoets gaan er paarden langs de ramen Mijn blik gaat naar een schaaltje herfstcyclamen Ik ga mij deels in winterrust begraven Bij buurman nog geen vieren van de teugels Zijn til zit vol met hunkerende duiven Die enthousiast naar buiten willen stuiven Pas in de lente spreid ook ik mijn vleugels…

licht; want wat van slijk bleef kleven, Met blijde tranen heb ik 't weggewreven: Nu mag, nu durf, nu kan, nu moet ik gaan, Ik die, uit angst van aarde, hijgend wou vluchten Naar bevrijding in storm, in sterreluchten, In koele smartenloosheid van natuur, Tot waar, van eeuwigheid in Brahman dronken, De extaze ziet als wolk van as en vonken Stuiven…

Ik blader door de dagen zonder zon door sikkelloze nachten, door morgens zonder rood, langs dagen vol schemering Dan stuiven ze weg, vermomd als tegelwitte gezichten waarlangs de morgendauw een uitweg zoekt Verdwijnend in het vlechtwerk van weggehakte stemmen, in een spiegel waarop alles dof en pijnlijk opdoemt Met een veeg verdwijnen…

De dode blaren stuiven om de zoden, Waar bloemen groeiden eens en donzen klaver, Geboren op een graf en daar gestorven.- Een spade dragend, het gelaat doorkorven Van rimpels, stapt een stille dodengraver, Teken van leven, door de hof der doden.…

de wind en zon daarover voorbij de taal, die mij de ogen sluit uit mijn verbaasde mond ontbreekt geluid hoor ik het muiten van de golven tussen morgenstond en avondval ver voorbij mijn taal die een andere toonsoort fluit onderwerpt zich aan een tijdloos verval lijken woorden anders, in een vals licht bestoven, waarin ik niet wil geloven stuiven…

Jan Peter raadt ons zeer indringend aan Om na het driften, dwarrelen en stuiven De sneeuw van onze eigen stoep te schuiven Het land blijft dan op eigen benen staan De Kamer moet hém straks ook maar bewegen Om rond Irak zíjn straatje schoon te vegen. ---- Den Haag.…

Op de toppen van de duinen stuiven witte hengsten, Fatima wuift met haar sluier naar de westenwind. Spuitend water, een oase, mannen en kamelen, de woestijn een tamboerijn, een rinkelende zandstorm. Het donker kreunt, het zonlicht dreunt, een roodgekoonde horizon rolt aan over de heuvels.…

wolken stuiven uiteen gelijk het zand van de duinen over het strand suist een woestijn aan stilte is het daar de droogte dwingt mijn raam tot mistig kijken en ik staar naar de horizon zie de rondingen van je krullen voorbij mijn zicht wapperen ik denk aan je ik voel aan je ik denk je te voelen in mij aan mij voel ik je denken voel…

Zonder haast gaan bewoners over straat wandelen langs de serpentine stoeprand auto’s rustig gewassen op de kant in het nauw omschreven hart van de stad is een groen park gevangen in het net van straten de fontein spreidt witte lange vingers zilveren vonken stuiven over een groep kinderen mannen bouwen een huis de ramen open…

Klap-klap-klap, de veren stuiven, want hun baaike, groef en fijn, klap-klap-klap, m’n dertien duiven boetende, in de zonne, zijn.…

Door 't woud der pijnen kreunt en zucht de wind, En machtig wuiven de gepluimde toppen, En strooien rond de zware schilfer-knoppen, Die stuiven over 't knerpend naalden-grint: En uit het hemel-groen dier ruige koppen, Die schudden: ja, en neen, van woede ontzind....…

Te tortelen als de duiven, fladderend omhoog te stuiven. Als mussen badderen in het zand, wanneer het weer warm is in het land. Ik zing ook als de merel in de morgen, en zelfs 's avonds zing ik zonder zorgen. Als een acrobaat schiet ik door de lucht, gelijk een zwaluw in zijn zomervlucht.…

Als koel in 't groen baden mijn brandende ogen, En, stadsgevang'nen, wijd zwerven door 't ruim, Komt vlokkend op de wind, als gorig schuim Uit een riool, het stadslawaai gevlogen; Twee wolken stuiven aan, ineen gezogen Door stinkende auto die, rollende fluim, Op 't stof, dat wegbolt, in kwaadaard'ge luim De stad, immense zieke, heeft uitgespogen…

Door 't woud der pijnen* zucht en kreunt de wind, En machtig wuiven de gepluimde toppen En strooien rond de zwarte schilferknoppen, Die stuiven over 't knerpend naaldengrint. En uit het hemelgroen dier ruige koppen, Die schudden : ja, en neen, van woede ontzind...…

Rendieren stuiven door het witte land pakjes op de slee gestuurd door hogerhand brengen zij de magie mee IJskoninginnen maken breekbare buiging naar strenge vorst in volle overtuiging bevroren last getorst Tinkelende bellen klinken over verstild sprookjesfestijn ritme van het leven aan hen die vol vreugde zijn wordt de graal gegeven…

In de oude laan, waar zomerbomen wuiven Met al hun groene waaierkoele palmen, Niet hopend meer op vreugde, die bleef talmen, Zat ik bij 't raam, waar zongoud in kwam stuiven, Blauw blonk de lucht, de vogels kweelden psalmen...…