Alle inzendingen over treuzelen

winterkleren hangen treuzelachtig voor ramen als oude vrouwen ,met lege zakken weerspiegelend in blinde tijden wordt ze door de huiskamer omarmt mouwen rijmen op muren als koude littekens op het behang maar nu zijn wij groene bladeren waarin wij ontwaken in een verre lente de kou houdt niet meer stand in een schaars verheven licht wordt…

een lange weg moeten bewandelen wel een paar keer gestruikeld altijd weer opgestaan nooit meer treuzelen nog alleen maar vooruit gaan…

zeker van zijn zaak was hij niet treuzelend stond hij op de rand onhoorbaar met zichzelf in discussie totdat hij die vertrouwde hand op zijn schouder voelde, wist hij dat het goed was en sprong…

mijn muil korf ik geluidloos blijf vooral rustig ademen anders ontplof ik met een knal neuzels en treuzels zijn zo precies zij beproeven mijn geduld irritatiepunt kookt over…

ik zag hun lach oplichtende hoop in de ogen maar ook het weifelachtig onrustig gedrag van de treuzelkeuze in wikken en wegen komen ze alle tegenstellingen steeds weer tegen zij neigen naar maar met veel misbaar keren zij op de schreden terug zij willen winnen hebben uitslagen binnen maar diep in hun hart wacht de teleurstelling…

Ik treuzel, maar ben vol besef je laten gaan is geen optie meer 'n glimlach omdat ik weet dat mijn liefde je niet langer meer verwart.…

We treuzelen wat af onder de douche En zijn daardoor meer water gaan verspillen Dus was nu snel uw haar en ook uw billen En zing van Queen alleen maar: 'Scaramouche!' Na 4 minuten sluit u gauw de kraan Zodat ik lekker lang kan blijven staan.…

zonder een enkel spoor van twijfel zal ik me er compleet aan overgeven, ik moet niet treuzelen nu of nadenken, maar gewoon me er in storten en ervan genieten, dus geef me een paar uurtjes bedenktijd, dan weet ik het zeker.-…

mijn vriend de tijd is mild hij slaat zijn ogen op als ik dat wil loopt met mij door de dag in mijn vertraagde tempo klagen daarover doet hij niet hij wacht geduldig als ik hem herinner aan of treuzel bij verloren uren gegeven als ze zijn hij telt voor mij de dagen één voor één legt zich tenslotte neer bij het onbekende maar blijft…

kom toch, treuzel niet krul je vingers om de mijne en gehoorzaam je voeten die allang de juiste plaatsen zien kom toch, verzet je zinnen proef de nieuwe stilte rond je vergeten naam de toekomst is nabij kom toch, stap uit die lege dromen die niets meer toevoegen aan je wereld kom toch en geef je leven lucht…

meisje, meisje wees niet bang loop de wereld in je bent lief je bent mooi toe… ga treuzel niet stap maar stap met het hoofd in de wind en vindt het feest van kleuren gouden tinten de streling van de lach toe…ga aarzel niet vandaag nog begint jouw nieuwe dag…

Hoe stil is het ontwaken de wereld wit en ongerept traag komt mijn geest tot leven treuzelend kom ik uit mijn bed. Gedachteloos wil ik zweven in luiheid en in rust zo wil ik de dag beleven tot de maan de avond kust.…

zachtjes rekken violen zich uit strekken narcissen hun lange nek wiens kelken gekust worden door 't morgendauw doch houdt de vrijdagochtend wolken steevast gesloten waar vroege vogels onverstoorbaar met luid gekrakeel onderdoor vliegen ontvouwen madeliefjes hun schoonheid treuzelend daar kinderhanden in aantocht zijn wachten lenteboeketten…

Mensen kunnen zo treuzelen. Daar gaat Pasen tegen in: van hogerhand is besloten dat een natuurlijke dood geloof niet kan verkillen. Door liefde kunnen wij hopen, zal de lente zich openen en ons leven bezielen!…

Die kwaaltjes heeft en hijgt En toch, ik hoef geen reservaat Geen kweekgroep, geen gekloon Laat mij nou maar mijn gangetje gaan Dan leef ik toch gewoon Voor mij bestaat geen fokverbod Er is dus nog wat hoop Uniek ben ik in heel mijn soort En zeker niet te koop In de top tien van beestenspul Ben ik het die snel stijgt Dus kom snel langs en treuzel…

de verstrijkende tijd drijft ons af - meer en meer - naar het verleden we versmelten met het decor de sluipende tijd laat ons in rook opgaan we vallen niet langer samen met wie we waren de genadeloze tijd gumt ons hardvochtig uit we vervagen tot onherkenbare contouren treuzelend oogsten we het laatste daglicht totdat het leven vertrekt…

wie doodde de dominee wie heeft dat nou gedaan wie laat daar op zijn vlucht de tuindeur open staan en wij eenmaal binnen zien het lichaam op de grond in een verwrongen houding de laatste zucht nog uit zijn mond zo’n lijk in de suite dat is vreemd gezicht ten midden van het zilver in glinsterend maanlicht dan moet je niet treuzelen…

Word dan sterk, treuzel niet 40 jaar is geen verplichting Om te blijven met verdriet Maak die keuze voor jezelf Voel je weer een jonge meid Wees verstandig blijf niet wachten Verlies niet meer verloren tijd Ben je blij, nog steeds gelukkig? Leef je nu echt zonder spijt?…

De professor is moe, beste studenten, De lapjes op zijn elleboog die tijdskringen maskeerden laten zijn jasje in de steek en de pauzes in zijn woorden, zowat een sigaretje lang, verraden hem de leegte waarin hij straks belandt als hij het treuzelende minirokje de aula buitenjaagt.…

Vanavond treuzel ik niet Maar ga vliegensvlug naar bed Ik lig klaar, mijn pyjama aan Heb zijn stoel vast klaargezet Mijn vader gaat weer es vertellen Zomaar, uit zijn blote hoofd Maar dan wel op zo’n manier Dat je het werkelijk gelooft Hij tovert vreemde hoofdpersonen Draait een film in mijn kop En na een klein half uur Zegt hij: het…

Sta in de rij bij de kassa, al die vrouwen treuzelen zijn zo onlogisch bezig, ik sta te trappelen als een ongedurig paard, nee, haast heb ik niet, maar wachten, is een crime, heb je het zien staan op mijn hoofd misschien?…

langzaam slinken witte bergen langs de bermen van de wegen wanneer het geglazuurde dons onder gestrooid zout krimpend tergend traagzaam er vergrijst mistig wollige nevelen nu luchten over verkeer dat treuzelig rijdend bruingrijs met pekelregen sproeit naar de schuifelende wandelaars op het spiegelgladde wandelpad waar koning winter…

Wervelwind weent door zilveren zand Treuzelend zeilt de avond voorbij De dood, kreupele wurger Suipt hoestend naar de schaduwkant Richt zich op in de mistige wei Blank en schuchter is de vlucht van de maan In de akelige stilte van een zeebodem In de vrede van een waan Zuigen de vangarmen aan mijn wrak Ik los een weerbarstige traan Zwarte…

als wolken zich verliezen in elkaar en fluisterende regenmuziek in plassen ritmisch ruist als brandend water onder rijzend maanlicht flikkert in zichzelf als glans je ogen bedekt en tranen opwellen in het donker als voeten je sporen volgen en straatstenen tijdloos treuzelend je vervoeren naar wie weet waarheen als iemand je lippen zoekt…

Jouw aangezegd scheiden, genadeloos en plompverloren Heenvliedende weken, traagzaam, tergend treuzelend razendsnel Gestadig slaapgebrek Spaarzaam sluimerend verpozen Gradueel schrikbeelden verdragen, loochenen als non-existent Door het krijten is mijn zicht beloken Langzaam vervagend schimmig bestaan Gedachtenflarden…

ambulances kwamen in colonne aan- Bleef op het vliegveld zijn brancard nog uren staan En al die tijd lag hij daar bloedend buitenwesten Hij ging de ziekenauto in als allerletste En onderweg gaf hij de geest, het was gedaan Dat leek heel droevig maar voor hem was ’t wel het beste Want nu kwam hij een keer voorin de rij te staan Door al dat treuzelen…

zij koestert me in de flank van witte raven die hun vleugelwijdte nimmer laten kortwieken door scharen die diep trachten te kerven in de nalatenschap van altruïstische desolate decorum in ben een raaf, ongekloond zelfs weggehoond door hen die ik niet haat, maar vol mededogen hun ondergang met mijn treuzelende blik gestaag onder ziet…

Mijn broer en ik wandelen over het strand Van buiten wat onhandig maar met een innerlijke wereld van enkel vredigheid Mijn broer en ik kijkend naar een komedie Van buiten treuzelend en zonder zorgen op weg maar met een innerlijke glimlach voor iedereen.…

trollen trappen treurig traag tegen zorgend zachte zoete zuigende zinnen klassiek koel kijken kan kollen krachtig killen maar moedige mensen maken meesterlijk miezerige molletrollen met moeite mak trieste trotse trollen treuren traag troetelig treuzelend de drang der duistere doodslag deed de demonische das om onzichtbare overgevoelige onmin…

rustig liggend in het gemaaide gras hoor ik jou de zomer toeroepend ritselend op blote voeten lopend over de stoppels van de scheerbeurt die fier na het maaien blijven staan kom je loom treuzelend naar me toe tot warm jouw haar in schaduwen valt als fladderende vlinders op mijn gezicht wanneer wij eindeloos in tijd verglijden niets zeggend…